Ποιος έχει σειρά;;

του Στρατή Μαζίδη

Κάνω μια μικρή ανασκόπηση στο μυαλό μου των όλων των πολέμων των τελευταίων είκοσι περίπου χρόνων τόσο στη γειτονιά μας όσο και αλλού. Και το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι ότι τα παλαιότερα χρόνια υπήρχε τουλάχιστον λιγότερη υποκρισία όταν οι πραγματικές αιτίες των πολέμων, δηλαδή ο επεκτατισμός, δεν αποκρύπτονταν.
Πλέον τα αιματοκυλίσματα διεξάγονται τάχα στο όνομα της αυτοδιάθεσης των λαών (πχ Γιουγκοσλαβία) ή δήθεν παρανοϊκών δικτατόρων με ανύπαρκτα υπερόπλα που απειλούν την
ανθρωπότητα.
Αυτοί που κυνηγούν τους ισλαμιστές για τρομοκρατία, οι ίδιοι τους υποκινούν να ανατρέψουν τα καθεστώτα τους σε μια σειρά χωρών όπως η Λιβύη, η Αίγυπτος και η Συρία.
Αιματοκυλίσματα από τις ένοπλες επαναστάσεις και στη συνέχεια νέες εκατόμβες θυμάτων από τις παρεμβάσεις των “καλών” της ανθρωπότητας.
Τι σημασία έχει τελικά αν θα πεθάνεις από αέριο, ένα φανατισμένο πλήθος που σε βλέπει ως εχθρό ή μια σύμμαχη σφαίρα στο κεφάλι; Το ζήτημα είναι οι θάνατοι να σταματήσουν.
Αφγανιστάν, Ιράκ, Σερβία, Λιβύη και σε λίγο πολύ πιθανόν και η Συρία. Τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί που για πέντε δράμια παραπάνω επιρροής ταράζουν την όποια εσωτερική τάξη κάποιων χωρών, υποκινούν αιματοχυσίες και μετά ως υπερευαίσθητοι έρχονται να αποκαταστήσουν την…ειρήνη έχοντας όμως πρώτα πολλαπλασιάσει τα θύματα ξοδεύοντας εκατοντάδες βόμβες και πυραύλους προς πάσα κατεύθυνση. Αλλά και τι άνθρωποι είναι αυτοί που δέχονται να γίνουν υποχείρια και να σφάξουν τον αδερφό τους;
Τα κλάματα των ανθρώπων στα χωριά και τις κωμοπόλεις της εκάστοτε χώρας-στόχος δεν ακούγονται.
Κι αναρωτιέμαι, όταν τελικά ο Μπάρακ το αποφασίσει αφού το σκέπτεται, πόσα παιδιά θα μείνουν δίχως γονείς, πόσοι γονείς θα θάψουν τα παιδιά και τους συντρόφους τους, πόσοι θα χάσουν το φως, την ακοή ή θα μείνουν ανάπηροι γιατί ορισμένοι θα πατήσουν έτσι απλά κάποια κουμπάκια.
Αυτή τη φορά, κάποιοι εμφανίζονται πιο ώριμοι σε σχέση με το παρελθόν απέχοντας από το κυνήγι του νέου σούπερ κακού που λέγεται Ασάντ, όμως αυτό μπορεί να μην αποδειχθεί αρκετό.
Η Συρία, μια ιστορική χώρα, με μακρά αναφορά στο παρελθόν, με πολιτισμό, μια γωνιά όπου συμβίωσαν εθνότητες και θρησκευτικές ομάδες για αιώνες και πέρασαν αυτοκρατορίες, η οποία αξίζει το σεβασμό όλων, πολύ φοβάμαι ότι σε λίγο καιρό δε θα είναι πια η ίδια.
Αδίστακτοι άνθρωποι σκοτώνουν άνδρες, γυναίκες και παιδιά… Δεν υπολογίζουν τίποτε και κανέναν. Και το ερώτημα είναι, αφού δεν τους σταματά κανείς κι αν περάσουν από τη Συρία, μετά ποιος λαός θα πάρει σειρά για να τεμαχιστεί;

http://freepen.gr/