Διακοπές στην Κέρκυρα

Του Στέφανου Κασιμάτη

Γιατί να το υποστεί; Κατ’ αρχάς, δεν είναι καθόλου ευχάριστο να έχεις απέναντι κάποιον που σου μιλάει και εσύ να μην καταλαβαίνεις ούτε τα μισά από όσα σου λέει. Είναι εξουθενωτικό ψυχολογικά να αγωνίζεσαι να κρύψεις την αμηχανία σου με ένα βεβιασμένο χαμόγελο που ελπίζεις ότι σε κάνει να δείχνεις έξυπνος, ενώ ο ίδιος μέσα σου νιώθεις ηλίθιος. Επειτα, να του πει τι ακριβώς; Τις αστειότητες που πουλάει σε έναν κοσμάκη αποβλακωμένο
από τριάντα χρόνια λαϊκισμού; Αφού, στο βάθος, το ξέρει ότι αυτά δεν περνάνε έξω και θα γίνει ρεζίλι. Και, τέλος, το σημαντικότερο: να αφήσει ο Αλέξης τις διακοπές του στην Κέρκυρα (τις συνδυάζει, είναι αλήθεια, με μια μικρή τουρνέ...) για να συναντήσει ένα μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τραπέζης; Είμαστε σοβαροί; Αν είναι ποτέ δυνατόν! Για όλους αυτούς τους λόγους, ο πρόεδρος του ΣΥΝ δεν καταδέχθηκε να συναντήσει χθες τον Γιοργκ Ασμουσεν. Είχε σοβαρότερα πράγματα να κάνει, λ.χ. να συναντηθεί με φορείς προστασίας μιας περιβαλλοντικού ενδιαφέροντος περιοχής της Κέρκυρας και να κάνει «περιοδεία» (βόλτα, δηλαδή, για να δει τους πολιτικούς φίλους του...) στη Λευκίμμη και στις Αργυράδες...

Υπάρχει όμως και ένας ακόμη λόγος, τον οποίον παρέλειψα. Αν ο Τσίπρας συναντούσε τον Ασμουσεν, τον Λαφαζάνη ποιος θα τον άκουγε μετά; Θυμίζω ότι τον στόχο του στο συνέδριο του Ιουλίου ο Αλέξης Τσίπρας δεν τον πέτυχε πλήρως: ούτε η συγχώνευση των συνιστωσών σε έναν οργανισμό ήταν αναίμακτη, ούτε την πρωτοκαθεδρία του επέβαλε (μόλις λίγες ημέρες μετά το πέρας του συνεδρίου ο Π. Λαφαζάνης δήλωσε με τη μεγαλύτερη δυνατή σαφήνεια ότι η αριστερή πτέρυγα του κόμματος, που συγκέντρωσε το ένα τρίτο των συνέδρων, δεν θα επιτρέψει τη διολίσθηση του ΣΥΡΙΖΑ σε σοσιαλδημοκρατικά πρότυπα).

Υπό το πρίσμα αυτό, ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει μεγάλη ποικιλία επιλογών. Το συμφέρον του επιβάλλει, κατ’ αρχάς, να συντηρεί με τη ρητορική του το παραμύθι της επιστροφής στο μοντέλο του υπαρκτού Ελληνισμού (του σοσιαλισμού πολυτελείας, δηλαδή, με τα λεφτά των άλλων), ώστε να μην ξυπνήσουν οι κοιμισμένοι και να συντηρεί τα υψηλά ποσοστά του στις δημοσκοπήσεις. Επειτα, φρόνιμο είναι να αποφεύγει να προκαλεί την άκρα Αριστερά του κόμματός του, καθώς οι εσωτερικές διαμάχες θα αποκαλύπτουν όλο και περισσότερο στον κόσμο πόσο εύθραυστο είναι το συνονθύλευμα του ΣΥΡΙΖΑ. Τέτοιου είδους κρίσεις θα είχαν αντίκτυπο στις δημοσκοπήσεις και, μακροπρόθεσμα, χωρίς τη δυναμική της εξουσίας είναι αμφίβολο αν ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να διατηρήσει τη συνοχή του.

Το μόνο που μπορεί να κάνει ο Αλέξης Τσίπρας είναι να στήνει εμπόδια στην όποια μεταρρυθμιστική προσπάθεια της κυβέρνησης και αν ελπίζει ότι από την τελική αποτυχία της ο ίδιος και το κόμμα του θα προβάλουν ως η μοναδική επιλογή. Αλλά και αυτή η τακτική δεν είναι ακίνδυνη. Οι θλιβερές σε όγκο και παλμό συγκεντρώσεις των περασμένων μηνών έδειξαν ότι η κοινωνία έχει κουραστεί όχι μόνον από τα δεινά της κρίσης, αλλά και από διαμαρτυρίες χωρίς κανένα αντίκρισμα. Η υποδαύλιση κοινωνικών αντιδράσεων μπορεί λοιπόν να στραφεί εναντίον εκείνων που τις οργανώνουν.

Για να επανέλθω όμως στην απροθυμία του Τσίπρα να συναντήσει τον Ασμουσεν, νομίζω ότι, χωρίς να το καταλαβαίνει ο ίδιος, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ προσέφερε μια διόλου ευκαταφρόνητη υπηρεσία στην χώρα με τη στάση του. Διότι όσο δεν τον βλέπουν οι ξένοι τόσο το καλύτερο. Οσο αυτός μένει απόμακρος, εκείνοι μένουν με την ασαφή εικόνα των διεθνών ΜΜΕ, που τον θέλει να είναι ένας «χαρισματικός νέος ηγέτης» κ.λπ. Αν τον συναντήσουν, όμως, ίσως καταλάβουν ότι δεν είναι κάτι περισσότερο από έναν φιλόδοξο νέο, που έχει μεταφέρει τον ανεδαφικό μαξιμαλισμό του αμφιθεάτρου στην πολιτική σκηνή. Αν το καταλάβουν αυτό, το επόμενο βήμα θα είναι να αναρωτηθούν σοβαρά για το επίπεδο όλων εκείνων σε τούτη την χώρα που έχουν πάρει στα σοβαρά τον Τσίπρα· και τότε θα φθάσουν συντομότερα στο συμπέρασμα ότι αυτή η χώρα δεν σώζεται από τον εαυτό της με τίποτα!...