«Ορέστης Ι. Σιδηρόπουλος: “Οδοιπορικό 1935-1955”»

Η φράση με την οποία τελείωνε η συζήτηση, κάθε φορά που ο παππούς μου, ο Ορέστης Σιδηρόπουλος, μοιράζονταν με εμάς κάποια από τις ιστορίες της ζωής του, ήταν: «γράψε ένα βιβλίο για τη ζωή σου, είναι σαν μυθιστόρημα». Έτσι, όταν έμαθα πως οι παρακλήσεις όλων μας εισακούστηκαν πέταξα από τη χαρά μου. Ποτέ όμως δεν φανταζόμουν ότι θα προέκυπτε ένα τόσο ωραίο και ξεχωριστό βιβλίο.
Επειδή δεν άντεχα να περιμένω, ξεκίνησα να το διαβάζω με τη σκέψη ότι θα δω μόνο το πρώτο υποκεφάλαιο, μετά θα το δώσω στον παππού μου για να μου γράψει μια αφιέρωση και έπειτα θα συνεχίσω. Μάταιος κόπος, δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου. Για πότε διάβασα τις πρώτες  πενήντα σελίδες, ούτε που το  κατάλαβα. Μέσα  σε δύο μέρες, το είχα  τελειώσει.
Στη αρχή γέλασα με τις σκανδαλιές του ως παιδί και με
συνεπήρε  η μαεστρία του στον τρόπο με τον οποίο τις απέδωσε, καθώς η αφήγησή  τους βγάζει την αθωότητα ενός μικρού παιδιού που συνταιριάζεται όμως άψογα με την μεστότητα των λόγων ενός ώριμου συγγραφέα .
 Έπειτα η αγωνιστική και ριψοκίνδυνη δράση του στα χρόνια  του πολέμου, με  εξέπληξε ευχάριστα, αφού αγνοούσα αυτές του τις ενέργειες. Διαβάζοντας εκείνες τις γραμμές, ένιωσα για ακόμα μια φορά περήφανη  για τον θαρραλέο παππού μου.
Στη συνέχεια, τα μελανά χρώματα με τα οποία περιγράφει την εποχή του εμφυλίου. Ξεκαθαρίζουν στον αναγνώστη, πως ο εμφύλιος σπαραγμός είναι το χείριστο κακό, χειρότερο και από μια παγκόσμια διαμάχη. Μέσα από τα κεφάλαια που αναφέρονται στον εμφύλιο αναδύεται ένα από τα πιο  σημαντικά μηνύματα  του βιβλίου, η ζωτική για την ύπαρξη ενός έθνους ενότητα και  αδελφοσύνη.
Στα μετά τον εμφύλιο χρόνια, τα φοιτητικά, θαύμασα για ακόμα μια φορά τον παππού μου, για το πείσμα του, την ικανότητά του να βάζει στόχους και να τους πετυχαίνει, την αφοσίωση του στις σπουδές και κυρίως τον σεβασμό και την έγνοια για την οικογένεια του.
          Ένα βιβλίο χωρίς περιττές, ανούσιες  και κουραστικές περιγραφές, χωρίς εξιδανικεύσεις εποχών και καταστάσεων, αλλά αντίθετα, ένα βιβλίο υπέροχο, με αλήθειες, με μηνύματα αξιών όπως η ανιδιοτέλεια, η συχώρεση, η βοήθεια στο συνάνθρωπο, ο σεβασμός, η αγάπη προς την πατρίδα, η πίστη στην οικογένεια, και με ιστορικές, κοινωνικές  και λαογραφικές αναφορές, ένα βιβλίο διαμάντι, που κάνει τον αναγνώστη πολλές φορές να γελάσει και ακόμα πιο πολλές να δακρύσει, χωρίς όμως να γίνει ποτέ μελοδραματικό, αλλά αποπνέοντας πάντα έναν αέρα αισιοδοξίας.        
Ένα τέτοιο βιβλίο μας χάρισες, αγαπημένε μου παππού, και σε ευχαριστώ γι’ αυτό.
Και αν μέχρι τώρα σε θαύμαζα μία φορά, τώρα που κατάλαβα καλύτερα ποιος είναι ο Ορέστης Σιδηρόπουλος, σε θαυμάζω χίλιες…
Μαρία-Άννα Ιωσηφίδου