Ελλάδα: Μία συνεχής δυσάρεστη έκπληξη

Κάθε ημέρα που περνά μάς θυμίζει εκείνο το "όπου κι αν πάω, όπου κι αν σταθώ, η Ελλάδα με πληγώνει".

Δυστυχώς, μάς πληγώνει και σαν κράτος και σαν κοινωνία. Μία κοινωνία, που φαίνεται να αποτελείται όχι από συμπολίτες, αλλά από περίπου 10 εκατομμύρια ατομικά συμφέροντα, που το καθένα ενδιαφέρεται μόνον για το πώς θα ικανοποιηθεί, αδιαφορώντας παντελώς για τα

υπόλοιπα συμφέροντα, αλλά και το συμφέρον τού συνόλου.

Το κακό αρχίζει από τα παιδικά μας χρόνια. Αυτή τη νοοτροπία μαθαίνουμε από τους γονείς μας, αυτήν μάς διδάσκουν με τη συμπεριφορά τους οι δάσκαλοι και καθηγητές σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες. Αυτήν βλέπουμε να επικρατεί γύρω μας και εάν τυχόν κάποιος λόγω χαρακτήρα δεν ακολουθεί, τότε κινδυνεύει να χαρακτηριστεί τουλάχιστον ηλίθιος.

Εάν, μάλιστα, συνυπολογίσει κανείς το ότι αυτή την ιδιαιτερότητα την εκμεταλλεύονται προς ίδιον όφελος λαϊκίζοντες δημαγωγοί, αρχής γενομένης από τα πολιτικά κόμματα και τους αρτηριοσκληρωτικούς παλαιοκομματικούς πολιτικούς και συνεχίζοντας με τα κομματοκρατούμενα πάσης φύσεως και βαθμίδας συνδικαλιστικά όργανα, το κακό παραγίνεται.

Είναι βέβαιο ότι την κρίση δεν την έχουν ζήσει στο πετσί τους όλοι οι Έλληνες. Τα βιώματα είναι διαφορετικά για τον καθένα. Η απογοήτευση, όμως, είναι διάχυτη σε όλα τα στρώματα, ενώ η απόγνωση άρχισε να αγγίζει όλο και μεγαλύτερο τμήμα τής κοινωνίας μας. Και είναι απολύτως κατανοητή η έντονη, μέχρι και βίαιη, αντίδραση όλων όσων βρίσκονται ήδη σε απόγνωση.

Αλλά, είτε το θέλουμε είτε όχι, όλοι υποφέρουν, περισσότερο ή λιγότερο. Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε σημείο καμπής. Είναι μία εποχή που ο κίνδυνος για ανάφλεξη άρχισε να αγγίζει τα όριά του. Οι πολυήμερου εκβιασμού απεργίες διαφόρων συντεχνιών, όσο δίκαιο και αν έχουν τα μέλη τους, αφενός δεν εξασφαλίζουν τη δικαίωση τών αιτημάτων τους (πολλές φορές παράλογων) και, αφετέρου, ρίχνουν λάδι στη φωτιά προκαλώντας τις υπόλοιπες κοινωνικές ομάδες.

Και ενώ κάθε εχέφρων θα περίμενε ότι οι πάσης φύσεως ηγεσίες, πολιτική, οικονομική, επιχειρηματική, δικαστική, ακαδημαϊκή, εκπαιδευτική, συνδικαλιστική,  να σταθούν στο ύψος τών περιστάσεων και να κάνουν ό,τι επιβάλλεται για να μην κατρακυλήσει η χώρα στον διχασμό και το χάος, αντί αυτού βλέπουμε μία έντονη και στείρα αντιπαράθεση με σκοπό να αποκομισθούν προσωπικά, κομματικά, πολιτικά, συντεχνιακά οφέλη.

Βεβαίως και υπάρχουν διαφορετικές απόψεις και πολιτικές ως προς την αντιμετώπιση τής κρίσης. Είμαστε, όμως, σε στιγμή που χρειάζεται δημιουργική σύνθεση και όχι στείρα και μισαλλόδοξη αντιπαράθεση. Χρειάζεται ο παραμερισμός τών προσωπικών, συντεχνιακών, μικροπολιτικών και κομματικών συμφερόντων.

Κι' όμως!! Αυτό ακριβώς λείπει από τη συμπεριφορά τών ταγών μας. Ακόμη και τα κόμματα της συγκυβέρνησης συμπολιτεύονται αντιπολιτευόμενα. Πόσω μάλλον τα κόμματα τής αντιπολίτευσης που συναγωνίζονται σε λαϊκισμό. Αυτό λείπει και από τη συμπεριφορά και τών διάφορων επίδοξων πολιτικών, που στις ημέρες μας παριστάνουν τους άμεμπτους συνδικαλιστές, παρά το ότι λέγεται μετ επιτάσεως πως είναι αυτοί που έχουν υποθάλψει επί σειρά ετών διάφορες ατασθαλίες εκατομμυρίων ευρώ.

Η τραγωδία είναι ότι όλοι αυτοί οι κύριοι και κυρίες έχουν τόσο αηδιάσει τους απλούς πολίτες και ιδίως τους νέους ανθρώπους, που φυσικό είναι, με τον ατίθασο χαρακτήρα που χαρακτηρίζει τη νιότη, να θέλουν να επαναστατήσουν. Και αρκετοί νέοι, έχοντας τα στρεβλά βιώματα, στα οποία αναφέρθηκα στην αρχή, και όντας επηρεασμένοι από διάφορα άλλα γεγονότα, γίνονται εύκολα έρμαιο διαφόρων δήθεν καθοδηγητών και ρέπουν προς την παρανομία, την εγκληματικότητα, την τρομοκρατία. Θεωρώντας, ίσως, ότι έτσι θα αλλάξουν τον κόσμο.

Αλλά αυτή η επανάσταση, θα μπορούσε να είναι ειρηνική, πνευματική και ηθική, να είναι επανάσταση ανάκτησης τών αξιών που για αιώνες μάς καθοδηγούσαν. Υπάρχουν πάρα πολλοί νέοι άνθρωποι που έχουν αυτά τα ιδανικά, αυτό το όραμα. Και ψάχνουν ηγέτη, ηγεσία. Όποιος πολιτικός το συνειδητοποιήσει και μπορεί να ηγηθεί, θα συμβάλει καθοριστικά στην ανόρθωση και, ίσως, σωτηρία τής Ελλάδας.

ΣΝΕΒΕΜΠΕΤ - ΣΤΑΘΕΡΗ ΑΛΗΘΕΙΑ