Από Δευτέρα…

Ευάγγελου Θεοδώρου
Βιβλιοθηκονόμου

Αναβλητικότητα. Μόδα της εποχής ή ίδιον της ανθρώπινης φύσεως; Είναι άραγε αποχή από την ευθύνη μας, αδυναμία λήψης μιας απόφασης ή αδιάφορη προσέγγιση της ζωής που η «νέα τάξη ηθών» προτάσσει με πρόσχημα την «χαλαρότητα» και την αποφυγή του άγχους; Αποτελεί πάντως ιστορική πρωτοτυπία η ανάδειξη της αναβλητικότητας σε στάση και τάση κοινώς αποδεκτή και επικροτούμενη.
Σχεδόν ενάμιση εκατομμύριο Έλληνες έχουν

επιλέξει να ακούσουν το λαϊκό άσμα «Από Δευτέρα» στο YouTube, άλλοι τόσοι το έχουν χορέψει και τραγουδήσει με πάθος, οι ραδιοφωνικοί σταθμοί το αναπαράγουν συνεχώς ως επιτυχία που πρέπει να ακουστεί ξανά και ξανά…
Μαζί με άλλα πολλά, η αναβλητικότητα έπαιξε και αυτή το ρόλο της στο παρασιτικό έκτρωμα που παρουσιάζει η νεοελληνική κοινωνία. Αναβολή: (ούσ.) κάθε σωρός, χωματοβούνι (Λεξικό της Αρχαίας Ελληνική Γλώσσας, Παν.Ε. Γιαννακόπουλος, έκβ. Πελεκάνος). Αναβολή σημαίνει συσσώρευση. Συσσώρευση αποφάσεων που δεν ελήφθησαν, προβλημάτων που δεν λύθηκαν, λαθών που δεν διορθώθηκαν, αλλαγών που δεν έγιναν. Και αν στον τομέα του επιχειρείν η αναβλητικότητα σημαίνει απώλεια εσόδων για τον επιχειρηματία ή απόλυση για τον εργαζόμενο, στην προσωπική μας ζωή τι επιπτώσεις μπορεί να έχει άραγε; Ή αγνοούμε ή εθελοτυφλούμε καταστροφικά, προφασιζόμενοι αδυναμίες ή έλλειψη χρόνου. «Άστο βρέ αδερφέ για αύριο», «χαλάρωσε, τώρα σε έπιασε να αγιάσεις;», «δε χρειάζεται να αγχώνεσαι, άνθρωπος είσαι. Άστο, από Δευτέρα»…
Μέσα στη δίνη της αδιαφορίας, των ευθυνόφοβων αναβολών, της χαλαρής αντιμετώπισης της ζωής, την άρνηση ενασχολήσεως με τον εντός ημών άνθρωπο, η Αγία μας Εκκλησία για ακόμα μια φορά έρχεται να μας υπενθυμίσει τον αγώνα που δεν αρχίσαμε ποτέ ή αφήσαμε στη μέση. Προτάσσει διαχρονικά και με σαφήνεια τη χαρά του αγωνίζεσθαι, την ευτυχία της νίψης, την ανάγκη της εγρηγόρσεως. Στο διάβα του χρόνου και της καθημερινότητας, στον κύκλο του ενιαυτού, η Ορθόδοξη προοπτική που μάχεται διά της πίστεως να ανέβει τα σκαλιά ένα-ένα, μας εισαγάγει στον υπέρ πάντων αγώνα. Αυτόν που οδηγεί στην Ανάσταση. Και εδώ αναβολές δεν χωρούν, ενστάσεις δεν μπορεί να ενσκήπτουν, αδυναμίες δεν επιτρέπεται να προβάλλονται. Από την Καθαρά Δευτέρα και μέχρι τον Γολγοθά ο καθημερινός αγώνας είναι αναγκαίος. Ανάγκη κάθε μέρα να πλησιάζουμε τον καθρέπτη όλο και πιο κοντά, ώστε να δούμε τον εαυτό μας καθαρά, όπως είναι και ότι βρίσκουμε να το καθαρίζουμε προσεκτικά. Σαν άλλο antivirus που κάθε τόσο βάζουμε να σκανάρει τον υπολογιστή από ιούς και να τον καθαρίσει. Γιατί χωρίς antivirus ο υπολογιστή ς μολύνεται και όσο δεν αντιμετωπίζονται οι προσβολές, το σύστημα αρρωσταίνει βαριά με κίνδυνο η κατάσταση να γίνει μή αναστρέψιμη…
Η Ορθόδοξη ασκητικότητα που για αιώνες πραγματώθηκε όπου υπάρχει αγωνιζόμενη ψυχή, η συνεχής πάλη του μεταπτωτικού ανθρώπου είναι αυτή που θα μας οδηγήσει στην Ανάσταση. Η παρουσία του Κυρίου στη γή είναι πέραν από απόδειξη της χωρίς όρια αγάπης του και μια πρόταση αγώνα. Ενός αγώνα που βιώνεται σιωπηλά, με το βλέμμα στραμμένο στον καθρέπτη κάθε στιγμή, σε κάθε λέξη, σε κάθε ματιά, σε κάθε σκέψη, σε κάθε πράξη. Αποτέλεσμα; Βεβαιωμένο. Η κατάκτηση της βασιλείας των ουρανών που άλλωστε «εντός ημών εστί».
Ένας από τους ωραιότερους ύμνους της Μεγάλης Εβδομάδας από άποψη ποιητική και συνθετική είναι αυτός που ακούμε να ψάλλουν πρώτο οι ψάλτες στον όρθρο της Μεγάλης Δευτέρας την Κυριακή των Βαΐων το βράδυ. «Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός και μακάριος ο δούλος όν ευρήσει γρηγορούντα…». Ας μην αφήσουμε άλλη Δευτέρα να πάει χαμένη…

Πηγή: Περιοδικό δράσεως και πνευματικής οικοδομής της Ιεράς Μητρόπολης Μονεμβασίας και Σπάρτης «ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΩΝ ο Μετανοείτε», τ. 177, Ιανουάριος – Φεβρουάριος – Μάρτιος 2012

http://vatopaidi.wordpress.com/