Στο Ψευτορωμαίϊκο

      Σπύρος Παπαγιάννης

 «Θα έρθει ένα ψευτορωμαίϊκο. Μην το πιστεύσετε. 
Θα φύγει. »     Πατροκοσμάς.

 Το λακωνίζειν εστι φιλοσοφείν και στην παραπάνω ρήση μία και μόνο λέξη της, Ψευτορωμαίϊκο, τα λέει όλα.

Στις μέρες μας που  το ψεύτικο έλαβε   απροκάλυπτα τον θρόνο του ως κυρίαρχος επιθετικός προσδιορισμός του σύγχρονου ρωμαίϊκου, επαληθεύεται η προ διακοσίων ετών προφητεία του Αγίου και καταλαβαίνει κανείς πως αυτό το ρωμαίϊκο, το ύστερο και εκδυτικισμένο,

που τόσοι πολλοί από την μέρα της γέννησής του το τραβολογούσαν και το προστάτευαν, το φτιασίδωναν και το φάσκιωναν, έχασε στο δρόμο την ψυχή του και μοιάζει με κρασί που ξεθύμανε από οινόπνευμα, γι’ αυτό και κατάντησε κλωτοσκούφι των ντόπιων και ξένων  εκμεταλλευτών του,  και η Ιφιγένεια των παγκόσμιων  νομέων του πολιτισμού, που άρχισαν να θυσιάζουν έθνη και λαούς στον βωμό  του τερατόμορφου θεού τους. 

Χρειάστηκε όμως για να καταντήσει εδώ που κατάντησε να έχει εξ’ αρχής και μια ψεύτικη, επιφανειακή δημοκρατία, διά της οποίας η εξουσία του ξένου τοποτηρητή βασιλέα θα διαπλέκονταν με τα συμφέροντα των ντόπιων φεουδαρχών και οικονομικών μεγαλοπαραγόντων . Αυτοί αποτελούνε  εξ’ άλλου πάντα τον αόρατο νου της δημοκρατίας, που υποχρέωσε για πρώτη φορά τον Ιωάννη τον ακτήμονα της Αγγλίας να παραχωρήσει την μάγκνα κάρτα. Αυτή  που κατοχύρωνε τα πολιτικά περισσότερο δικαιώματα του αγγλικού κατεστημένου, απ’ ότι του λαού γενικά και η αντιπροσωπευτική δημοκρατία με τον τρόπο που θεσμοθετήθηκε στην Αγγλία, αλλά και τελειοποιήθηκε στο ψευτορωμαίϊκο θα εγγυάτο αυτό ακριβώς, πως δεν θα επικρατούσε ποτέ το δίκαιο και το συμφέρον των πολλών, μα οι συμμαχίες των πιο ετερόκλητων, ξενοκίνητων και υποδουλωτικών της χώρας συμφερόντων.

Έτσι το ψευτορωμαίϊκο και η ψευτοδημοκρατία του άρχισαν να παράγουν ψευτοπατριώτες και ψευτοδημοκράτες και αργότερα  ψευτοσοσιαλιστές , ενώ στις μέρες μας ψευτοαντιρατσιστές και ψευτοοικουμενιστές. Γενικά το ψεύτικο όπου έβρισκε  στον άνεμο μια ιδέα την έπαιρνε   πάνω του για να την ψευτίσει κι’ αυτήν, μα και να εμπλουτίσει την συλλογή του. Έτσι η Ελλάδα, που έπλασε στην αρχαιότητα όλους τους μύθους της ανθρωπότητας, έγινε τους τελευταίους δύο αιώνες ένας τραγικός χώρος απομυθοποίησης των αθάνατων μορφών και ονομάτων της Ελληνικής ιστορίας, μα και  των ιδεών και αξιών  του Ελληνισμού, του φιλοσοφικού ανθρωπισμού, του Χριστιανισμού και της κοινωνικής δικαιοσύνης, και επιπλέον ένα τεχνητό εργαστήρι  κατασκευής σύγχρονων φθηνών μύθων, των συχνά εν ζωή ακόμη ψευτοεθναρχών, ψευτοσωτήρων, ψευτοεκσυγχρονιστών, ψευτομεταρρυθμιστών, ψευτοαγωνιστών και ψευτοεπαναστατών..  

Δεν θα αρκούσε έτσι η  εθνική ελευθερία και η περιλάλητη δημοκρατία για να  κατοχυρώσουν την κοινωνική δικαιοσύνη και  θα ενστερνίζονταν  πολλοί την ιδέα πως έπρεπε να έρθει ένας ξενόφερτος παγκόσμιος σοσιαλισμός να την επιβάλει με την δικτατορία του και τους κατά τόπους πραίτορές του. Και  όταν απέτυχε η προσπάθεια της επιβολής  άνωθεν της παγκόσμιας δικαιοσύνης, πετάχθηκε το όραμά της στα παγκόσμια σκουπίδια και άρχισε  άμεσα εκ των άνωθεν και πάλι το πείραμα της παγκόσμιας σύμμιξης των οικονομιών  που θα άφηνε  τα έθνη και τις πολιτείες, ιδανικές και μη, δημοκρατικές και μη, υπόχρεες στις τράπεζες και τους τοκογλύφους.

Και ο Ελληνικός λαός εγκλωβισμένος πολιτικά στα κόμματα του κατεστημένου και οικονομικά στο  νομισματικό κλουβί του ευρώ και  των μνημονίων συνεχίζει να ψηφίζει και να ανέχεται τους πολυδιαφημισμένους ψευτοσωτήρες του να ευτελίζουν τις στοιχειώδεις  έννοιες  της δημοκρατίας, του ανθρωπισμού και της εθνικής  κοινωνικής αλληλεγγύης,

   Έφθασε έτσι η ψευτοδημοκρατία του Ψευτορωμάιϊκου στον ύψιστο βαθμό υποκρισίας, όπου οι εκλεγόμενοι δεν περιμένουν ούτε μια μέρα για να πετάξουν τα προγράμματά τους και τις υποσχέσεις τους  στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας και  να εκτελέσουν άμεσα τις εντολές των ξένων αφεντών τους.

Ο αφέντης του αφέντη θα είναι έτσι απ’ ότι φαίνεται το σύστημα της παγκόσμιας κατ’ ευφημισμόν δημοκρατίας και κυβέρνησης  που ασύστολα ευαγγελίζονται οι φραγκολεβαντίνοι ευαγγελιστές  της παγκόσμιας εξουσίας του υπέρτατου Ράϊχ και του υπέρτατου Καίσαρα, που δεν θα δεσμεύεται από κανένα έθνος, καμιά παράδοση, κανένα πιστεύω και κανένα ιδεολόγημα.

Και η αφύπνιση του λαού θα έρθει τότε μόνο που  θα  αρχίσουν να αυτοκτονούν, όχι μόνο οι  απελπισμένοι, οι  απογοητευμένοι και οι  αγανακτισμένοι, μα εκείνοι που προτίμησαν ελαφρά τη καρδία να μείνει η Ελλάδα πάση θυσία στο κλουβί  του Ευρώ, νομίζοντας πως το κλουβί αυτό  θα είναι και αύριο τόσο ευρύχωρο, όσο είναι γι’ αυτούς σήμερα, μη συνειδητοποιώντας πως ολοένα θα στενεύει και θα στενοχωρεί, όχι μόνο τους εραστές της ελευθερίας, μα και τους  οπαδούς της διαφύλαξης των κεκτημένων, όταν τα κεκτημένα αυτά δεν θα προστατεύονται πια από κανένα δημοκρατικό και θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα.

Θα έρθει η ώρα  σαν  οργανωθεί η παγκόσμια φυλακή που θα νιώσουν απατημένοι σαν τους  απλούς αδύναμους πολίτες και εργαζόμενους  και οι μεγαλοεφοπλιστές, και μεγαλοκαταθέτες, οι μεγαλοεπενδυτές και τοκογλύφοι. Τότε όμως θα είναι αργά γιά όλους.

Αν ο συσσωρευμένος όμως στα χέρια ολίγων πλούτος έδρασε ως  εθνικός κακοποιός, πολύ περισσότερο έδρασε ως εθνικός εκμαυλιστής, δηλητηριάζοντας την εθνική ψυχή  καθόσον έπαιξε τον ρόλο του μήλου του Αδάμ που έσπευσαν να δαγκώσουν όλα τα ενδιάμεσα κοινωνικά στρώματα, μα και να ονειρευθούν όλα τα κατώτερα. Των αφρόνων πλουσίων  οι μαθητές είναι ως εκ τούτου εξ’ ίσου υπεύθυνοι διά την διαχρονική προδοσία και το ψεύτισμα του σύγχρονου Ελληνισμού, που αν οι πρόγονοί μας  αγωνίστηκαν να λευτερώσουν από τα δεσμά των Αγαρηνών και να τον φέρουν  πίσω  από τα πέρατα της Ελληνικής διασποράς στην αγκαλιά της λευτερωμένης  πατρίδας του, εγκλωβισμένο σήμερα στην συλλογική μωρία  του Ψευτορωμαίϊκου,  τον παραδίδουν οι  πολιτικοί  μας στην διεθνή κρεατομηχανή των αγορών.

     Όταν το ιδανικό του πλούτου  δεν αρκεί για όλους, τότε στρεφόμαστε στον εθνοκαννιβαλισμό, στην εσωτερική υποτίμηση της οικονομίας, στην απαξίωση της εργασίας, στο ξεπούλημα της χώρας, στον  κοινωνικό εξοστρακισμό των νέων στην ξενιτειά, στον διωγμό των γερόντων, των αρρώστων και των ανήμπορων

και στην αναζήτηση ξένων επενδυτών, τυράννων και σωτήρων.

Η άλλη  οδός της επιστροφής στις ρίζες μας και στο θαύμα του Ελληνικού πολιτισμού και πνεύματος κατηγορείται ως εθνικισμός από τους επιτήδειους κήρυκες της σωτηρίας και εν κατακλείδι της  εθνικής απωλείας, από την στιγμή μάλιστα που η εθνική συνείδηση είναι κατ’ αυτούς συλλογική ψευδαίσθηση και η ιδέα του έθνους μύθος της εποχής των ηρώων, που δεν έχει νόημα σήμερα, στην ατομική εποχή της απομόνωσης του ατόμου, μα και της σχιζοφρενικής περαιτέρω διάσπασής του στα ψυχικά του ορμέμφυτα και ελατήρια.

Το δίλημμα του Φάουστ τίθεται λοιπόν σήμερα σε κάθε άνθρωπο κι ας μην του εμφανίζεται προσωπικά ο διάβολος για να αγοράσει την ψυχή του, όταν αγοράζει τόσο εύκολα μέσω των αγορών την ψυχή ολόκληρων κοινωνιών και εθνών..

Ας μην προσποιούνται  λοιπόν μέσα στο γενικό κλίμα του ψεύδους κάποιοι ακόμα τους αθώους, τους ανύποπτους και ανήξερους. Είναι τόσο μακρά  χρονικά η ηθική ολίσθηση και πτώση του Ψευτορωμαίϊκου που κανείς δεν δικαιολογείται να παριστάνει πως δεν την πήρε είδηση και δεν αντιλήφθηκε τους κλέφτες της πολιτείας, που την κυβέρνησαν τόσες γενιές, μόνο και μόνο επειδή δεν κτύπησε ο συναγερμός των σειρήνων στην πόλη και την τηλεόραση.