Οι ποιητές στην πολιτική επικαιρότητα

Σπύρος Παπαγιάννης

Χρόνια ήταν στην λήθη  τους οι ποιητές μας, που φιλοδόξησαν να  δώσουν στα λόγια τους ποιότητα,  και την αθανασία της περασμένης από την συνείδηση της ζωής αλήθειας τους, κρυφοελπίζοντας πως και το όνομά τους κάποια θα έχαιρε κοντά τους μνημόνευση. Κι’ έτυχαν κάποιας αναγνώρισης, στον μικρό κύκλο των θαυμαστών τους και των ειδικών, που εύρισκαν κάποια ευκαιρία εδώ και κεί, σε κάποια διάλεξη, μπροστά σε κάποιο εξειδικευμένο, ανήσυχο κοινό να ταράξουν συνειδήσεις. Κατά τα άλλα όμως  λήθη, σκόνες και αράχνες σκέπασαν τα λόγια τους  και η ποιητική ματαιοδοξία τους αποδείχθηκε εφάμιλλη όλων των άλλων ανθρώπινων

ματαιοδοξιών και ίσως η μεγαλύτερη όλων.

Θα ΄ρχονταν όμως στις μέρες μας η πολιτική , αυτή που καμιά σχέση δεν είχε ποτέ με τους ποιητές, και τον ποιητικό αισθαντικό λόγο, αυτή που το μόνο που ήξερε ήταν να διαπραγματεύεται  χωρίς καν λόγια, με χειρονομίες και μίζες την ωμή πραγματικότητα  και να εκποιεί ή να αξιοποιεί την γή και να παραποιεί την αλήθεια, θα έρχονταν λοιπόν η πολιτική να συλήσει την ποιητική λήθη και να ξεθάψει τα λόγια των ποιητών για  να τα αξιοποιήσει επιτέλους σαν βενετσιάνικα  στιλέτα κάτω από την γέφυρα των πολιτικών στεναγμών της.

Οποία δικαίωση για τους ποιητές που είδαν τα λόγια τους στην πολιτική επικαιρότητα, στις προεκλογικές  διαφημίσεις των κομμάτων και στα στάζοντα χολή στόματα των πολιτικών να διεκδικούν μέσω αυτών παράσημα ποιητικής οξυδέρκειας και να χρησιμοποιούν την κατασταλαγμένη σοφία τους για να μειώσουν τους πολιτικούς αντιπάλους τους.

Όπως  σ΄ ένα καβγά λοιπόν πετάμε στον άλλο ότι βρούμε μπροστά μας, έτσι και στις πολιτικές κυνομαχίες πετούν οι κυνικοί της πολιτικής όποια ποιητική ρήση ή απόφθεγμα τους έρχεται στον νου κατά των αντιπάλων τους. Και ίσως μάλιστα λόγω της εγνωσμένης όχι μόνο ημιμάθειας, μα και αμάθειάς τους, να έχουν επιστρατευμένους φιλολόγους που να ασχολούνται συστηματικά με την προσπάθεια να συνταιριάσουν την πολιτική καιροσκοπία και μικροσκοπισμό με την ποιητική μακροθυμία και  μακροβλεψία και την πέραν της εφήμερης πολιτικής, διαχρονική αίσθηση της ποιητικής αλήθειας . Στον υπέρ πάντων αγώνα της πολιτικής λοιπόν, το δημοκρατικό κλέψιμο των εντυπώσεων δεν σέβεται τίποτα, ούτε τα ιερά κειμήλια του πανανθρώπινου ποιητικού λόγου, που χρησιμοποιούνται κι αυτά σαν  πολιτική λάσπη ποιότητος, που ρίχνεται όπως όπως στον ανεμιστήρα, επιτυγχάνοντας ταυτόχρονα να προσδώσει στους πολιτικούς προπαγανδιστές τον φωτοστέφανο του ποιητικού μελετητή και του κατασταλαγμένου γνώστη της ανθρώπινης ματαιοδοξίας.  

Από πού ως που όμως η αθωότητα της ποιητικής ρήσης να μετατρέπεται σε πολιτικό επιχείρημα για να υπονοεί τα αδιανόητα; Από πότε  αυτοί που έθαψαν την ποίηση στην παιδεία, στην τηλεόραση, στην καθημερινότητα της ζωής και της κοινωνίας, δικαιούνται να την χρησιμοποιούν σαν πολιτικό όπλο, παριστάνοντας τους ιερομόναχούς της, που ξαφνικά και απροειδοποίητα αποκαλύπτονται στο κοινό  που οι ίδιοι αυτοί  καταδίκασαν  να ζεί στην  βαρβαρότητα μιας  χωρίς ποίηση ζωής;

Από πότε οι δολοφόνοι εξοικειώθηκαν  με τις ποιητικές ερινύες και τύψεις και εμφανίζονται ως ποιητικοί τιμητές της κοινωνίας που οι ίδιοι εκπόρνευσαν; Ας αφήσουν λοιπόν τους  ποιητές σ’ αυτούς που ζούσαν πάντα, πέρα από το εφήμερον της ζωής, στο διαχρονικό και αθάνατο πνεύμα της και ας μην προσπαθούν  να καλύψουν με λόγια που δεν σκουριάζουν τις σκουριασμένες, οξειδωμένες από την γέννα τους, επιδιώξεις τους.

Οι πολιτικοί τενεκετζήδες δεν έχουν καμιά σχέση με τους ποιητές και την ποίηση.  

Αρκετά έκλεψαν και εκπόρνευσαν την χώρα.

Τους ποιητές δεν δικαιούνται να τους παίρνουν στο στόμα τους, για να μην μπορούμε να τους πάρουμε ποτέ ξανά εμείς, από την στιγμή που θα νιώθουμε τα λόγια τους κι αυτά εκπορνευμένα.