Τι θα πεί Λιτότητα

Σπύρος Παπαγιάννης

Στο υπό έκδοση λεξικό της νεοελληνικής γλώσσας του μεγάλου επίτιμου προέδρου της ΝΔ Μητσοτάκη, διαβάζει κανείς στο Λ.

Λιτότητα. Κατάσταση στην οποία ζει κανείς ανάλογα με αυτά που βγάζει, αλλά δεν το ήξερε για σαράντα χρόνια πως τόσα μόνο βγάζει, γιατί  δεν τον άφηναν κάποιοι που του βάζαν δανεικά χρήματα στο πορτοφόλι  την ώρα που κοιμόταν. Και ξάφνου ξυπνάει ένα πρωΐ καταχρεωμένος και έχει να διαλέξει, να

δουλεύει ως την Δευτέρα παρουσία, αν έχει εργασία,  για να ξεχρεωθεί , μα  με μειωμένο μεροκάματο για να ‘ναι σίγουρο πως θα τον προλάβει η δεύτερη παρουσία, να ζητιανεύει αν δεν έχει εργασία, ή να αυτοκτονήσει μια και έξω.

Αυτό το τρίλημμα λέγεται το τρίδρομο της τρόϊκα και  τέτοια τρισυνειδησιακά σταυροδρόμια συναντούσε κανείς παλιότερα μόνο στις χώρες του τρίτου κόσμου. Σήμερα, μετά την επάρατο εποχή του δικομματισμού, είναι της μόδας και στην αναγεννώμενη νέα Ελλάδα του νεοφιλελευθερισμού και της νέας δημοκρατίας, που κατά σύμπτωση είχε πρώτη κατοχυρώσει  αυτήν την διαχρονική νεότητα στο όνομα του κόμματός της, πολύ προτού αρχίσει η διαδικασία της πολιτικής αναπαλαίωσης των αγίων πάντων στην χώρα του ανατέλλοντος σοσιαλισμού.

Λιτότητα. Όταν αναφέρεται  σε λαό, σημαίνει πως αυτός  ζεί σύμφωνα με αυτά που βγάζει, αλλά με νόμισμα που βγάζουν άλλοι, άλλοι το εξάγουν στο εξωτερικό, άλλοι το κρύβουν στα μαξιλάρια τους και άλλοι πωλούν τα τιμαλφή τους για να το αποκτήσουν, ενώ οι πολιτικοί του  το ζητιανεύουν στην Ευρώπη, αλλά ποτέ εκτός των συνόρων της, γιατί δεν τους επιτρέπεται να εξευτελίζουν το όνομά της προσπέφτοντας στα πόδια τρίτων.

Λιτότητα σημαίνει έμμεσα και αξιοπρέπεια, γιατί η αξιοπρέπεια δεν εξαρτάται  από το πώς σου συμπεριφέρονται οι άλλοι και πόσο σε υπολογίζουν, αλλά από το αν έχεις μάθει να μην απαιτείς από τον εαυτό σου, τον πολιτικό σου, τον συνάνθρωπό σου και την πατρίδα σου, τον ευρωπαίο εταίρο σου και τον νατοϊκό σύμμαχό σου.

Ο αξιοπρεπής άνθρωπος μαθαίνει να ζεί με αυτά που έχει και αν δεν έχει, μαθαίνει να φυτοζωεί, χωρίς να διαμαρτύρεται και αν αυτοκτονεί, δεν αφήνει μελό σημειώματα για να αναστατώνει τους γείτονές του, αλλά το κάνει αθόρυβα και διακριτικά, παίρνοντας τα μέτρα του για να μην τον βρουν.  Αν πάλι τον βρούν ποτέ, στον Ταΰγετο π.χ., να πουν πως αυτοκτόνησε για να τον βρεί όρθιο ο θάνατος, γιατί ένας αξιοπρεπής άνθρωπος δεν περιμένει τίποτε από τα παιδιά του, ή το κοινωνικό κράτος και την πατρίδα του και δεν γίνεται βάρος κανενός.

Λιτότητα είναι το σημείο όπου συναντώνται οι δρόμοι του σοσιαλισμού και του νεοφιλελευθερισμού, οι επαναστάτες και οι τραπεζίτες και αφού αγκαλιαστούν εθνικά,  πάνε όλοι μαζί την επομένη των εκλογών να παρακαλέσουν τους Ευρωπαίους για λίγο εξορθολογισμό της  λιτότητας, για κάποιο όριο στον αριθμό των ανέργων, των αυτοκτονούντων και στον προσδιορισμό του ιδανικού βάρους του πολίτη και της ποσότητος σε γραμμάρια της ημερήσιας τροφής του.  Όσο για να μπεί δηλαδή ένας πάτος στο βαρέλι της ελευθερίας των Ελλήνων, που τόσους αιώνες είχαν καταπιεί το λ της λιτότητας στο όνομά τους, χωρίς να το γνωρίζουν.

Ζωή σε λιτότητα σημαίνει και ελευθερία, γιατί αυτός που έχει μάθει να μην τρώει, μαθαίνει και να μην πεινάει και να μην τον ενδιαφέρει στο  τέλος το δίλημμα ευρώ ή δραχμή που αφορά μόνο τους έχοντες και κατέχοντες , που δεν έχουν βέβαια πρόβλημα που να κρύψουν το σώμα τους, μα που να κρύψουν τα λεφτά τους. Στην χώρα όπου η φτώχεια έγινε της μόδας, σε τέτοιο σημείο που οι πλούσιοι να καταδυναστεύονται από την παρουσία των φτωχών και από τον κίνδυνο να επηρεάσουν οι τελευταίοι με την ψήφο τους τα πολιτικά δρώμενα και να κάνουν του ήλιου του σοσιαλισμού που έδυσε, να αχνοφεγγίζει ξανά η αυγή του, σύριζα στον ορίζοντα.

Αλίμονο λοιπόν αν αφήσουμε την χώρα χωρίς πλουσίους, όπως την αφήσαμε χωρίς ελάφια και μπεκάτσες και δεν μπορεί να αναπαραχθεί το είδος τους, το τόσο πολύτιμο για την οικονομική πανίδα και την ανάπτυξη της χώρας.  Αλίμονο αν μείνουμε με φτωχούς μόνο στρατιώτες, χωρίς στρατηγούς για να μας οδηγήσουν στην Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.

Αλίμονο αν υποχρεώσουμε σε λιτότητα και τους πλουσίους και μείνει η κοινωνία της αφθονίας χωρίς πρότυπα, ιδανικά, οράματα και πρόσωπα που να τα ενσαρκώνουν όλα αυτά στο λίπος τους.

Αλίμονο, που το λ μας παραμονεύει και εδώ, πολίτες. Σκεφθείτε όλα αυτά, εσείς ιδίως που θέλετε να ψηφίσετε σύριζα και να μας πάρετε όλους, σαν τον Σαμψών, μαζί σας, στον λαιμό σας και στην αυτοκτονία σας.