Εκλογές στο τρελλοκομείο

Σπύρος Παπαγιάννης

   Κάποτε, σε μία προσπάθεια κριτικής της πολιτικής ζωής της χώρας μας, ο τελευταίος  των κατ’ ευφημισμόν εθναρχών της, την είχε παρομοιάσει με τρελλοκομείο. Βέβαια κάθε δημοκρατία είναι λίγο πολύ τρελλοκομείο, καθώς μιλούν πολλοί, από την δική του κομματική σκοπιά ο καθένας και για την δική του κομματική σκοπιμότητα ταυτόχρονα και η σύνθεση όλων αυτών των φωνών δεν δημιουργεί  στο τέλος 

αρμονία, όπως στην περίπτωση μιας χορωδίας, το αντίθετο μάλιστα, δεν ακούει κανείς κανένα, ούτε και τον εαυτό του.

Και σαν να μην έφθανε το δικό μας τρελλοκομείο, μπήκαμε όλοι μαζί σ’ ένα μεγαλύτερο, που ‘χει για διευθύντρια μια στραβομουτσούνα γερμανίδα φράου που μοιάζει να βγήκε από την «φωλιά του κούκου» και έχει για συνεργάτες κάτι φάτσες, που και ο Φελίνι δεν θα μπορούσε να  βρεί καλύτερες.

   Έναν ανάπηρο αναψοκοκκινισμένο κίλερ σε τεθωρακισμένο  καροτσάκι, με κανόνι των 105 χιλ, που αρέσκεται με τις δηλώσεις του να ρίχνει κάθε τόσο και μια βόμβα. Ένα γερμανόφωνο κιτρινοειδές, που μοιάζει με πινόκιο και  όταν μιλάει νομίζεις πως έχει κρυμμένο μαγνητόφωνο στο στόμα κι’ αλλού είναι ο γερμανός,

μια ψηλόκορμη αδελφική  ύπαρξη για δημόσιες γλύκες, που κι’ αυτή όμως ξερνάει χολή από το στόμα της  και μια κουστωδία από ένα σωρό άλλους αγέλαστους, συνωφρυομένους  αλαμανούς  πίσω τους, έτοιμους στο πρώτο νεύμα της φράου να σου φορέσουν  ζουρλομανδύα και να σου τρυπήσουν  με μια σύριγγα τον πισινό.

Τρελλοκομείο στο τρελλοκομείο λοιπόν, όπου εμείς είμαστε δήθεν οι ασθενείς και αυτοί, τρελλοί για δέσιμο, χειρότεροι από εμάς, οι γιατροί που βάλθηκαν να μας θεραπεύσουν δήθεν από τα ελαττώματά μας και να μας κάνουν φυτά.

    Πρώτα πιάσαν εκείνο το καλόπαιδο που είχαμε για πρωθυπουργό, τον Τζέφρυ από το Καστελόριζο, που  μας είχε πεί πως υπήρχαν λεφτά κι’ είχε πάει στο ΔΝΤ να τα φέρει κι’ είχε  φάει αν θυμάστε και  παπούτσι από γιατρό στην Θεσσαλονίκη, παπούτσι από τον τόπο σου που λένε κι’ ας είναι μπαλωμένο.

Τον πιάσαν λοιπόν τον φουκαρά και του αλλάξαν τον αδόξαστο. Πήγε να τους ενημερώσει  πως θέλει να πρωτοτυπήσει και να κάνει δημοψήφισμα στον τόπο του, να βάλει τους τρελλούς δηλαδή να πουν την γνώμη τους, αν τους αρέσουν τα ηλεκτροσόκ του μνημονίου, που θα τους κάναν άλλους ανθρώπους.

Μέχρι τότε οι τρελλοί από παράδοση δεν ψήφιζαν παρά άλλους τρελλούς και ποιός θα τους κάνει τον μεγάλο Ναπολέοντα ή τον  γιατρό, με προτίμηση στις ειδικότητες του χειρουργού, του ορθοπεδικού, ή του ψυχιάτρου.

Και σκέφθηκε ο τρελλός να τους βάλει να πουν ναι ή όχι στην θεραπεία της φράου. Ηλεκτροπληξία έπαθε η κυρία και κεραυνό στο κλούβιο του κεφάλι έφαγε ο έρμος, που ποιος είδε τον διάβολο και δεν φοβήθηκε,  και που να κρυφθεί αυτός που δεν είχε ούτε σταυρό μαζί  του καθώς διαολομπασμένος ήταν ο ίδιος.

Οι τσιρίδες της υστερικής μαντάμ ακούστηκαν μέχρι το σινικό τείχος και κατέρρευσαν όλα τα χρηματιστήρια, που την πτώση τους την φόρτωσαν κι’ αυτήν κατόπιν εορτής  στο καϋμένο το παιδί, πως τάχα αυτό έφταιγε με την καταραμένη του ιδέα και όχι αυτή που ξεσήκωσε όλο τον χρηματοπιστωτικό κόσμο με τις  αγριοφωνάρες της.

Καγγελάριος  να σου πετύχει , για τα σίδερα  πράγματι, που αν είχαν γίνει όλα χαμηλόφωνα, όπως γίνονταν παλιά στο Βατικανό, δεν θα ‘χε πάρει κανείς είδηση, ούτε τον ένα τρελλό, ούτε τον άλλο. Σαν καμένη βελανιδιά λοιπόν έμεινε επί τόπου το παιδί. Κι’ εμείς ο λυπησιάρης τρελλολαός, που πάντοτε τους δημίους μας τους λυπόμαστε περισσότερο από τους ομοίους μας, τον λυπηθήκαμε προς στιγμήν  κι’ αυτόν, τον τρισκατάρατο, που μας είχε κάνει όλους φουκαράδες, χωρίς παράδες.     

   

Τότε ήταν που τον πήρε στην πλάτη το γενναίο χονδροπαλίκαρό του, το διπλοσάγωνο και τον έφερε κάτω από το πυρ και την μανία της φυρερίνας πίσω στην πατρίδα, να παραδώσει το πολιτικό του πνεύμα και να πάει από κεί που ήρθε.

  Καστελλόριζο δηλαδή και διαμέσω της ακήρυχτης Ελληνικής ΑΟΖ στην σοσιαλιστική διεθνή και το γραφείο του Σόρος. Και ο χονδρός όμως κι’ αυτός είχε γνωρίσει από πρώτο χέρι στον ποπό του τι εστί  της φράου το βερύκοκκο, που είχε πάει να κάνει τον μάγκα στην τρόϊκα και είχε βρεθεί  σε μια βδομάδα μέσα

να παριστάνει το αρνάκι το άσπρο το παχύ, της μάνας του το καμάρι.

 Και από τότε είχε γίνει ο πιο υπάκουος  και μειλίχιος του  έξω τρελλοκομείου και ο πιο άγριος και επικίνδυνος τρελλός του μέσα τρελλοκομείου.  Καρπαζιές και ντοσιέ στο κεφάλι του έτρωγε έξω, καρπαζιές και χαράτσια μοίραζε αυτός μέσα.

Και σαν να μην ήταν μόνο αυτός που αποτρελάθηκε και έγινε τύραννος στην θέση του τύραννου,  απέκτησε και συντύραννο, πως λέγαν κάποτε σύντροφο οι αριστεροί ή  κατ’ απομίμηση συνέλληνα  οι της λαοπαρέας του ΛΑΟΣ, το κάποτε πρωτοπαλίκαρο της πρώτης γραμμής του αντιμνημονιακού αγώνα, τον Σαμαρά. Που τι ήταν να πεί να βοηθήσει λίγο τον Μπέν που σήκωνε σαν τον άτλαντα την γή και έμεινε διά παντός κάτω από την μπάρα του μνημονίου. Και έγινε άλλος άνθρωπος κι’ αυτός, καθώς το βάρος του συμπίεσε την ψυχή και την θέληση και τον μετέβαλε σε πολιτικό νάνο.

Κι’ όλο περίμενε να γίνει πρωθυπουργός κι’ όλο και κάτι έβγαινε, ώσπου στο τέλος έβγαλε εντολή η διευθύντρια του έξω τρελλοκομείου, πως το μέσα τρελλοκομείο είναι αποτυχημένο και πρέπει να καταργηθεί. 

Ένα τρελλοκομείο, μία φυρερίνα. Χάϊλ Γιούρο.

Βέβαια το τρελλοκομείο θα λειτουργούσε όπως παλιά. Μόνο που ο διευθυντής του μέσα τρελλοϋποκαταστήματος θα έκανε στο εξής ότι θα του λέγαν απ’ έξω. ΄Ε δε βαριέσαι. διευθυντής να ‘σαι, τον γιατρό  να κάνεις να περνάει η ώρα. Εξ’ άλλου οι τρελλοί δεν έχουν ιδιαίτερη τρέλλα με τις ευθύνες καθώς είναι από την τρέλλα τους ήδη ανεύθυνοι.

Βάλτε λοιπόν την υπογραφή σας είπαν οι έξω τρελλοί στους μέσα, ότι θα είστε υπάκουοι υπηρέτες μας.. Θα είμαστε διαβεβαίωσαν αυτοί, αρκεί να είμαστε οι αρχηγοί των ξυπόλητων και να διατάζουμε τους μέσα τρελλούς, που τρελλοί είναι, χαμπάρι δεν θα πάρουνε πως το τρελλοκομείο άλλαξε διεύθυνση. Γιατί η μαγκιά είναι να διατάζεις κάποιον, έστω κι’ αν σε διατάζει κάποιος άλλος. ΄Εξ’ άλλου σε μικρή χώρα γεννηθήκαμε. Δεν πηγαίναμε ποτέ για πλανητάρχες.  Έτσι λοιπόν συμφωνήθηκαν όλα και πήραν τα καλά παιδιά άδεια για εκλογές, όπου τρελλοί πάλι θα ψήφιζαν τρελλούς και ήλπιζαν όλοι πως θα ψήφιζαν τους ίδιους τρελλούς που είχαν κηρύξει από τηλεοράσεως τον λόγο του θεού του μνημονίου, που κανείς δεν ήξερε πως  και πότε είχαν γραφεί οι εντολές του, που κουβαλούσε με σεβασμό από τις Γερμανικές Άλπεις και ανανέωνε κάθε τόσο η τρόϊκα.

                          Η ΠΡΟΣΦΥΓΗ ΣΤΙΣ ΚΑΛΤΣΕΣ

      Έτσι λοιπόν οι τρελλοί πολιτικοί έτρεξαν επί τέλους στις κάλπες, ή στις κάλτσες κατά τον ολιγανδρέου Παπανδρέου τον τρίτο, για να εκφρασθεί ο τρελλαμένος λαός, παρ’ όλο που μερικοί  προειδοποιούσαν πως ήταν επικίνδυνο να βάλουν τον λαό αμέσως μετά το ηλεκτροσόκ να ψηφίσει.

Και πράγματι έγινε το πιο τρελλό, που τρελλός θεός μόνο θα επέτρεπε και ο τρελλός λαός των τρελλαμένων από τους φόρους ψηφοφόρων ψήφισε όποιον βρήκε μπροστά του και όχι τους δοκιμασμένους, έμπειρους τρελλούς, που είχαν κάνει το εθνικό του τρελλοκομείο ξέφραγο αμπέλι, μπέστε σκύλοι αλέστε και αλωνιστικά μη δώστε. Αλωνιστικά είναι φυσικά το ΦΠΑ και οι φόροι των Γερμανών και των  ισχυρών που αρνούνται να τους καταβάλουν, βάσει της αρχής του νόμου του ισχυροτέρου. Έτσι λοιπόν προέκυψε η ακυβερνησία του τρελλοκομείου, παρά τον τρελλό εκλογικό νόμο, που δίνει πενήντα έδρες δώρο στον πρώτο τυχόντα που θα κόψει το πολιτικό νήμα στην κούρσα της εκλογικής αναμέτρησης.

Μπροστά λοιπόν στον κίνδυνο να μείνουν οι  τρελλοί ακυβέρνητοι, θέλαν οι αρχηγοί της καθεστωτικής τρέλλας να κάνουν πρωθυπουργό τον κυριότερό τους αντίπαλο, έναν νέο τρελλό αιθεροβάμονα, που σπάνια βλέπεις τέτοιους στο τρελλοκομείο  της πολιτικής Εκεί όπου οι περισσότεροι είναι ξεμωραμένα από τα ξαφνικά δώρα του κεφαλαίου και τον γεροντικό έρωτα γερούνδια, που τα δίνουν όλα για να κάτσουν για λίγη ώρα στην ηλεκτρική καρέκλα του πρωθυπουργού..

Σκοπεύαν λοιπόν να στείλουν τον νεαρό τρελλό  στην φράου Μαρλέν Μερκέλ, να του ρίξει ξαφνικά ένα ηλεκτροσόκ εκεί που θα τον έβαζε να κάτσει κοντά της και να τον κάνει στο άψε σβήσε αρνάκι. Και μετά θα τον βάζαν να βάλει αυτός στην κοινωνία τον ζουρλομανδύα που της είχαν ετοιμάσει από την εποχή του Κινέζου αυτοκράτορα της διαπλοκής, τότε που ξεκίνησαν όλα τα μεγάλα έργα, σκάνδαλα και ντήλς. Το πιο μεγάλο ντήλ κι’ απ’ αυτό του χρηματιστηρίου και των Ολυμπιακών αγώνων, είναι αυτό που τρέχει σήμερα, της εξαγοράς του ντόπιου τρελλοκομείου από τους έξω τρελλοκόμους. Με το ζόρι λοιπόν θέλαν να τον  κάνουν πρωθυπουργό. Κι αφού εκείνος τελικά δεν δέχθηκε,  ψάχναν  έναν αριστερό να βρούνε,  όποιον να ‘ναι, μια που η χώρα δεν θέλει μόνο τον Γερμανό της, μα και τον αριστερό της για να δέσει το γλύκισμα και να το δώσουν στο εκκλησίασμα για αντίδωρο. Μα και τον επόμενο που θέλησαν να φυλακίσουν στην πρωθυπουργία, κλώτσησε κι’ εκείνος κι’ είπε μόνος μου ούτε στον παράδεισο, θέλω παρέα έναν αριστερό ακόμη, καθώς οι  σοσιαλιστές σαν τους Χιώτες πάνε πάντα δυό, για να συγκρίνονται και να  καβαλάει ο ένας τον άλλο αν δούνε Τούρκο ή καπιταλιστή.

                                     ΚΑΙ ΞΑΝΑ ΣΤΙΣ ΚΑΛΤΣΕΣ             ΄   

   Έτσι κατέστησαν αναπόφευκτες οι νέες εκλογές, όχι για να προκύψουν απαραιτήτως νέα αποτελέσματα, μα για να βρούν θάρρος οι Χιώτες να ξεχωρίσουν τα τσανάκια τους.

  Τότε ο μεγάλος χαμένος μα και νικητής των εκλογών ταυτόχρονα, ο παλιός καλός Σαμαρείτης Σαμαράς, που ενώ υπερασπίσθηκε απ’ την  αρχή το θύμα, τον λαό, πήγε τελικά με τους ληστές, σήκωσε  σταυροφορία κατά των αριστερών που καλοπιάνουν τον λαό, του συκοφαντούν τα ηλεκτροσόκ και του λένε πως δεν βοηθούν στην θεραπεία του, μα του επιδεινώνουν αντίθετα την υγεία.

Τέτοια ψέμματα δεν σηκώνει ο αληθομανιακός Ζαπατέρο του κατεστημένου, που κάνει αντάρτικο εκεί στο Ζάππειο κοντά και άπαξ και σήκωσε την σημαία του Ευρώ, έτρεξε κοντά του η Μπουμπουλίνα του νεοφιλελευθερισμού, που μπουμ μπουμ, όπου κάθεται βροντάει και κατακεραυνώνει την υποκρισία των κρατιστών, των εθνικιστών, σοσιαλιστών και κοινωνιστών του κράτους πρόνοιας, και κοντά σ’ αυτήν προσέτρεξαν και  όλοι οι Ζαπατίστας των μικρότερων κομμάτων και αποκομμάτων της ξεπουπουλιασμένης  πλέον  απ’ το κεφάλαιο, από ιδανικά και σύμβολα, δεξιάς.

Μά όπως η Ελλάδα  τόσους αιώνες  δεν πεθαίνει η βλαμμένη και μας ταλαιπωρεί, έτσι και ο κομμουνισμός. δεν πεθαίνει ο αθεόφοβος, που τι πρώτος, τι δεύτερος, τι τρίτος γύρος, εκεί που πάει να σβήσει και να γίνει μουσείο, η Παπαρήγα σκόπευε μάλιστα να διεκδικήσει την μούμια του Λένιν από τους νεοκαπιταλίστες της Μόσχας, κάποιος  κοινωνικός αναστενάρης θα βρεθεί  και οι δεξιοί τον θυμούνται αμέσως και τον βγάζουν από την ναφθαλίνη.

Ευρωφορία λοιπόν κατά το προηγούμενο των σταυροφοριών και πνεύμα ευρωευφορίας στις τάξεις των υιών και εγγονών των πάλαι ποτέ ηρωϊκών κομμουνιστοφάγων της πολιτικής μας ιστορίας, που προτιμούν να πιούν το αίμα τους οι πλούσιοι Γερμανοί, παρά οι πτωχοί, ξυπόλητοι αδελφοί τους., και δεν  βλέπουν τα ένα εκατομμύρια χέρια τους που άφησε άνεργα η συγκοινωνούσα στα δύο τρελλοκομεία  νεοφιλελεύθερη τρέλλα, μα τα ένα εκατομμύριο ανοικτά τους στόματα, που απειλούν να καταπιούν τα ευρουλάκια τους.

Και κοντά σ’ αυτούς και Χριστιανοί ακόμη που φοβούνται μην κινδυνεύσει η εκκλησιαστική περιουσία από τους πεινασμένους και κεί που σκιομαχούσαν κατά της νέας τάξης πραγμάτων, του αντίχριστου και του χαράγματός του, ξεχάσαν την Μασωνία και τρέξαν κοντά της, μπροστά στον νέο απείρως μεγαλύτερο κίνδυνο, του νεαρού Ευρωπαίου Γκάντι. του κόκκινου Αλέξη, που είναι  κάτι μεταξύ Μεγαλέξανδρου, Ζορμπά , Δαβίδ και Κοντορεβιθούλη, ή ακόμα η πολιτική  μετεμψύχωση κατά πολλούς, που βιάζονται να δούν την ιστορία να επαναλαμβάνεται, του  δεύτερου Παπανδρέου  και όχι του πρώτου, ή προς θεού του τρίτου, του τρισκατάρατου.

                ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

    Ε,  αυτό είναι το μυστικό της δημοκρατίας, φίλοι μου, που  για κανένα δεν σε αφήνει να μην αμφιβάλλεις και  που κοντά της ως συγχρωτίζεσαι, από επαναστάτη σε ξεκινάει και σε νερώνει, σε νερώνει και ξενερώνει  τους οπαδούς σου, ώσπου να σε  βάλει να κάνεις τούμπες για να μην χάσεις το ευρώ ή την καρέκλα σου. Και αυτή από την  άλλη είναι η νομοτέλεια της ζωής που το ένα κατεστημένο διαδέχεται αναπόφευκτα το άλλο. Ας μην βιάζονται λοιπόν κάποιοι να διείδουν πρόωρα τα πολιτικά γηρατειά του μοναδικού νεανία της αραχνιασμένης  πολιτικής ζωής του πολιτικού τρελλοκομείου μας.

  Και σ’ αυτό επάνω το μυστικό του δημοκρατικού συγχρωτισμού βασίσθηκε η ένωση όλων των μικρών δημοκρατικών τρελλοκομείων της Ευρώπης  με το μεγάλο τρελλό Καμπαρέ της νέας Μινέλι, της Μέρκελ, έτσι ώστε καμιά επανάσταση να μην  μπορεί να λάβει χώρα σε κανένα από αυτά, παρά τους επικίνδυνους τρελλούς τους, μα ούτε και να μπορεί να μεταδοθεί ευρύτερα στον φαντασμικό Ευρωπαϊκό λαό, καθώς  θα προσκρούσει αναπόφευκτα στα αδιαπέραστα φυλετικά και πολιτισμικά του εσωτερικά  χωρίσματα, ενώ αντίθετα το κεφάλαιο μπορεί και  κατοχωρώνει τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές του σε όλα τα επί μέρους κράτη μέλη και  τα καπελώνει,  όχι πιά με το πηλίκιο του Ναπολέοντα, μα με τα  μνημόνια του. 

Έτσι μπορούν όλοι οι, κεφαλαιούχοι  της Ευρώπης να χορεύουν πανευτυχείς το βάλς του γαλάζιου Δούναβη. Αφήστε όμως τον μικρό μας Γκάντι να ελπίζει στο θαύμα, μια που φαίνεται να το πιστεύει και όχι να κοροϊδεύει. Αφήστε τον να προσπαθήσει να αφυπνίσει την Ευρώπη από τον καταναλωτικό της λήθαργο. Και από την άλλη τι υπόσχονται οι διεθνιστές του ΚΚ που κατακεραυνώνουν την Ευρωπαϊκή κεφαλαιοκρατορία, όταν δεν πιστεύουν  στον εθνισμό για να σαλπίσουν την αναγκαία οπισθοχώρηση στις Ελληνικές και μόνο δυνάμεις;

Και που είναι αντίστοιχα οι δεξιοί εθνικιστές, μα και κεφαλαιούχοι, που θα ήταν πρόθυμοι να καταβάλουν το οικονομικό αντίτιμο για μια τέτοια επιχείρηση εθνικής  οικονομικής και πολιτιστικής διάσωσης; 

Ο Εθνικισμός αυτών δεν βάζει ποτέ το χέρι του στην τσέπη, φιλολογεί μόνο ανέξοδα για μια χωρίς ανθρώπους  πατρίδα, που στην πρώτη ευκαιρία ξεκοιλιάζει τα βουνά της και το περιβάλλον της για να το κάνει λεφτά. Και αυτό είναι το δυστύχημα, πως υπάρχουν πολλά τέτοια λεφτά στην κοιλιά της, γι’ αυτό και πλάκωσαν από παντού τα όρνια του κεφαλαίου, που μας βγάλαν αποτυχημένο κράτος και θέλουν με την βοήθεια των μεγάλων μας οικονομικών  τζακιών που μας καταδίκασαν στην αποανάπτυξη και αποβιομηχάνιση να μας ευνουχίσουν εθνικά , δημοκρατικά και συνδικαλιστικά, πριν να μας ξανααναπτύξουν κατά το παραμύθι τους.

Πολλοί τρελλοί λοιπόν και ψεύτες , όχι λόγω μυθομανίας απαραίτητα,  μα και λόγω τρέλλας  και ο λαός σαν τον Ζερβό, στην ταινία «Ζητείται ψεύτης», να κρατάει το κεφάλι του και να λέει, δεν αντέχω άλλο τους ψεύτες και τα ψέμματα.  Ποια είναι η αλήθεια και ποιος είναι τι.

 Θεέ μου βοήθεια.