Με δανεικά δεν γίνεται οικονομική προκοπή. Με δανεικούς βουλευτές δεν γίνεται πολιτική

Σπύρος Παπαγιάννης

Το τυραννάτο των Αθηνών, μετρούνε και ξαναμετρούνε τους τυράννους.

Χρειάζονται 151 και το μεγάλο δώρο του τυραννικού εκλογικού νόμου δεν τους έφθασε. Χρειάζεται κάποιο κόμμα από τα πολλά μικρά που ξεφύτρωσαν στον τόπο και μεταφέρθηκαν από το τσουνάμι της λαϊκής οργής στ΄ αψηλά βουνά της πολιτικής να κάνει μια ακόμα αναγκαία πολιτική κωλοτούμπα.

Βέβαια τα κόμματα αυτά πήραν την εντολή

από τον λαό να στραφούν κατά του μνημονίου της εθνικής υποτέλειας. Ο τόπος όμως πρέπει να κυβερνηθεί εδώ και τώρα. Και ο τόπος αυτός έχει δεδομένους επικυρίαρχους, δεδομένες δεσμεύσεις, βαλμένες υπογραφές, προκαθορισμένο πολιτικό πεπρωμένο και μοίρα σκοτεινή, παρά το Απολλώνειο φώς που τυφλώνει τον αδαή επισκέπτη, που δεν μπορεί να διακρίνει στον πυρήνα του φωτός το σκοτάδι του Άδη και την βαρύτητα των νόμων του Πλούτωνα  πάνω στη γή και το βήμα του.

Μπορεί η άρχουσα τάξη του τόπου να άφησε τον λαό για λόγους δημοκρατικής νομιμότητος να εκφρασθεί και να ανανεώσει το πολιτικό προσωπικό της τυραννίας, η τυραννία όμως πρέπει να μείνει τυραννία. Ο λαός να ψηφίζει κόμματα και να δημιουργεί και νέα αν θέλει ακόμα, για να μοιρασθούν από κοινού με τα παλαιά  τον πλούτο της χώρας και τα δώρα των εταίρων και συμμάχων της, δεν μπορεί όμως να  απαιτεί  αλλαγές πολιτικής και πλεύσης, γιατί ο λαός δεν μπορεί να ξέρει τι συμφέρει τον τόπο, μα και τον ίδιο ακόμη, γιατί δεν έχει την δυνατότητα από την πολιτική πλατεία όπου βρίσκεται να δεί αυτά που βλέπουν οι προύχοντες του τόπου από το πολιτικό τους θεωρείο  και αυτά που μαθαίνουν  στο πολιτικό τους παρασκήνιο και σαλονάκι, εκεί όπου σαν τον Τσώρτσιλ και τον  Στάλιν κάποιοι γράφουν πάνω στα κουτιά των τσιγάρων τους τις προτάσεις τους για το πολιτικό αύριο της χώρας.

 

Κάποιοι τιμωρήθηκαν λοιπόν από τις κάλπες και γύρισαν σπίτι τους, ή μάλλον στην τηλεόραση, γιατί αυτή είναι κατ’  ουσίαν, από χρόνια τώρα το πολιτικό τους σπίτι. Οι πολιτικοί άνδρες του μνημονιακού πολιτικού μπλόκ, αφού οικειοποιήθηκαν με το πολιτικό μπόνους του εκλογικού νόμου πενήντα περίπου βουλευτικές έδρες από τους

αντιμνημονιακούς αντιπάλους τους, εμφανίζονται άξαφνα πρόθυμοι να τους στηρίξουν πολιτικά για να διαπραγματευθούν αυτοί στην θέση τους με τον πολιτικό δράκο του Βερολίνου, με μία μόνο προϋπόθεση, την παραμονή της χώρας στην Ευρώπη και στο Ευρώ.

Λες και μπορεί να γίνει  σοβαρή διαπραγμάτευση, από την στιγμή που κάποιος δεσμεύεται να παραμείνει στο καθεστώς της τόσο προσοδοφόρου για την οικονομική ολιγαρχία του τόπου, οικονομικής και νομισματικής υποτέλειας και δεν επισείει στον Ευρωπαίο διαπραγματευτή την απόφασή του να αποχωρήσει από το Ευρώ, αν μόνο έτσι διασφαλίζεται η εθνική του επιβίωση, αξιοπρέπεια και κυριαρχία. Και πώς μπορείς να διαπραγματευθείς όταν δεν στηρίζεσαι στους δικούς σου βουλευτές, μα στους αντιπάλους σου, που περιμένουν το πρώτο ΟΧΙ των Ευρωπαίων για να σου πουν, είδες πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα, που σου το λέγαμε και δεν μας πίστευες; Βλέπεις τώρα πως είναι μονόδρομος η πολιτική των μνημονίων, που στο κάτω κάτω την επαναδιαπραγματευόμαστε κάθε τρίμηνο. Άντε λοιπόν σπίτι σου για να ξαναπάρουμε εμείς, οι έμπειροι, το τιμόνι της χώρας.

  

Ψάχνουν λοιπόν για αφελείς, οι έμπειροι επαγγελματίες του πολιτικού πόκερ, που ξαφνικά γίναν όλοι τους αντιμνημονιακοί και πατριώτες και δέχονται να συστρατευθούν με τους αντιμνημονιακούς αντιπάλους τους για να κυβερνήσουν όλοι, μα όλοι  μαζί, αγαπημένοι, εφ΄ όσον βέβαια συνομολογούν κι’ εκείνοι μαζί τους πως υπεράνω πατρίδος είναι το Ευρώ και η οικονομική και πολιτική εξάρτηση της  χώρας.

Και εφ’ όσον  οι αντίπαλοί τους αποδεχθούν αυτόν τον απαράβατο όρο, θα έχουν μετά  όλον τον χρόνο να τους αφομοιώσουν πολιτικά, να τους αποξενώσουν από τον λαό και να τους στρέψουν εναντίον του, ή να τους πετάξουν σαν στυμμένη λεμονόκουπα στον κάλαθο των αχρήστων. Όπως λοιπόν με δανεικά δεν γίνεται οικονομική προκοπή έτσι και με δανεικούς  βουλευτές  δεν γίνεται πολιτική και το θέμα δεν είναι να αρνηθούμε πως υπάρχουν αντίθετα ταξικά πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα, στο όνομα μιας πατρίδος, που η άρχουσα ελίτ του τόπου, πρώτη έσπευσε να καταργήσει, μα να δούμε τι συμφέρει πρώτιστα τους πολλούς, τους εργαζόμενους και τι διασφαλίζει την νομική, δημοκρατική  και εθνική του λαού κυριαρχία.

Ξαφνικά οι τύραννοι μετεβλήθησαν και πάλι σε δημοκράτες, σε διαλλακτικούς και  πονόψυχους πατριώτες, λές και ο κοινωνικός, οικονομικός και πολιτικός εφιάλτης που ζήσαμε τρία χρόνια τώρα ήταν απλώς κακό όνειρο, για το οποίο κανείς δεν έφταιξε σε τίποτε και κανείς δεν πρέπει να δώσει λόγο, επιτυγχανομένης έτσι δια της όψιμης πολιτικής συνοδοιπορίας των πρωτεργατών της πολιτειακής ανωμαλίας προς τα αιτήματα του λαού, της παραγραφής των πολιτικών και νομικών ακόμη ευθυνών τους.