Ο μπαμπούλας της ακυβερνησίας. Προς κυβέρνηση καραόκε

Σπύρος Παπαγιάννης

Μετά τον μπαμπούλα της πτώχευσης, έρχεται εν όψει των εκλογών ο μπαμπούλας της ακυβερνησίας.

Η χώρα που μετετράπη σε στρατόπεδο συγκέντρωσης χρειάζεται όχι μόνο τον Γερμανό της, μα και τον εκλεγμένο υπεύθυνο γερμανοτσολιά της, που θα συνεργασθεί μαζί του και θα μεταφράζει τις εντολές του.

Αλίμονο λοιπόν αν θα πρέπει να μάθουνε όλοι οι πολίτες γερμανικά για να μπορούν να συνεννοούνται με τους επικυριάρχους τους και

αλίμονο τρείς φορές αν κουραστούν οι Γερμανοί να μας σώζουν, που μας έχουν σώσει με τα δυό τους μνημόνια, ήδη δύο φορές και εγκαταλείψουν τελικά το προτεκτοράτο τους, ή την αποικία τους, όπως θέλετε πείτε την, στην τύχη της, χάνοντας όχι μόνο τα δανεικά τους, μα και την κόττα που γεννάει δανεικά.

Φαντασθείτε λοιπόν να μείνει η χώρα χωρίς υπεύθυνη κυβέρνηση και να μην ξέρουν οι επικυρίαρχοι ποιόν να μαστιγώσουν, σε ποιόν να κουνήσουν το δάκτυλο, από ποιόν να ζητήσουν δήλωση υποταγής και σεβασμού των εντολών τους και μην έχοντας κάποιον συγκεκριμένο για  να ξεσπάσουν πάνω του,  να πρέπει να τιμωρήσουν έναν ολόκληρο λαό, που δεν ψήφισε ελεύθερα, αυτούς που τον διέταξαν να ψηφίσει. 

Καταλαβαίνουμε λοιπόν πως η ψευτοδημοκρατία χωρίς κυβέρνηση είναι άχρηστη, καθώς  το όφελος  για τους εξουσιαστές από την δημοκρατία δεν είναι άλλο από την δημοκρατική νομιμοποίηση που τους προσφέρει. Σήμερα λοιπόν, που η εξουσία είναι πιο ξένη από ποτέ για τα συμφέροντα του λαού, κάτω από την μνημονιακή, εξωθεσμική και εξωσυνταγματική εκτροπή της, πως θα κατοχυρώσει δημοκρατικά τα νομοθετικά ανομήματά της;

Αν ήταν έτσι, να έχουμε ακυβερνησία, που να εξαναγκασθούμε σε ένα νέο Παπαδήμο, χωρίς  όμως αυτήν την φορά να λειτουργεί κάν η βουλή, πως θα κατοχυρωθούν μελλοντικά οι αγοραστές του τόπου μας, ότι δεν θα διεκδικήσει ο αχάριστος λαός πίσω τα βακούφια που απέκτησαν επί της Παπαδημοκρατίας; Φαντασθείτε λοιπόν τον κίνδυνο, όχι μόνο του να ψηφίσουμε αντιμνημονιακά, μα το πιθανότερο που διαφαίνεται, να μην ψηφίσουμε ούτε μνημονιακά, ούτε αντιμνημονιακά και να μην ξέρουν οι τύραννοι πώς να τιμωρήσουν τον λαό που δεν τους είπε ούτε ναι, μα ούτε κι’ όχι.

                       

Η βαρειά βιομηχανία του τουρισμού και του οργανωμένου λαθρομεταναστευτισμού

    

Στρατόπεδο συγκέντρωσης λοιπόν η χώρα, που αλίμονο αν μείνει χωρίς έναν αρμόδιον, εντόπιον φύρερ. Βέβαια εάν δεν υπήρχαν τα κόμματα, που αδίκως ίσως τα κατηγορούμε, όλοι χωρίς δισταγμό θα ψήφιζαν Χρυσοχοΐδη, καθώς  ο άνθρωπος απέδειξε πως κάνει, άσχετα αν δεν διαβάζει τι υπογράφει, για εργοδηγός τουλάχιστον, καθώς σαν τον Ηρακλή είναι ο μόνος ικανός να καθαρίσει την κόπρον της χώρας του εκτυφλωτικού φωτός και της εκτυφλωτικής σ’ αυτήν ταυτόχρονα εξουσιαστικής φωτογένειας. 

Με μια επιχείρηση σκούπα λοιπόν και μόνο, ο άνθρωπος  απέδειξε πως ξέρει να εξαφανίζει όχι μόνο τους διαδηλωτές, μα και τους λαθρομετανάστες ακόμη, κρύβοντάς τους στην ενδοχώρα. Έτσι  ξεκίνησε την κατασκευή πολλών νέων μικρότερων στρατοπέδων συγκέντρωσης εντός του μεγάλου τοιούτου, της άνεργης, υπό καθεστώς αναγκαστικής εκποίησης πατρίδας μας, καθ’ όλην την επικράτειάν της, που θα της προσδώσουν  μορφήν καθεστώτος απαρτχάϊντ, για να διαφημίσει εκτός από την βαρειά βιομηχανία του τουρισμού και την βαρειά βιομηχανία του οργανωμένου λαθρομεταναστευτισμού.

Από το κάθε πόλη και στάδιο, κάθε χωριό και γυμναστήριο, της χούντας, φθάνουμε πλέον  στο κάθε νομός και στρατόπεδο συγκέντρωσης, των λαθρομεταναστών σήμερα, των αντιφρονούντων της παγκόσμιας διακυβέρνησης αύριο.

Όταν λοιπόν μαζέψουμε τους λαθρομετανάστες και τους πακετάρουμε μέσα σε κάποιους φράκτες και συρματοπλέγματα και βάλουμε και έναν προβολέα το βράδυ να καταυγάζει τον χώρο τους με το φθηνό ούτως ή άλλως ρεύμα της σοβιετικής ακόμη ΔΕΗ, τότε οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί μας θα αντιληφθούν πως γίναμε αντάξια τέκνα τους, πως αφομοιώσαμε επιτέλους τον πολιτισμό τους και είμαστε έτοιμοι για την καθημερινότητα μιας ζωής που δεν θα έχει ως επίκεντρό της, όπως στην αρχαιότητα την αγορά, μα το στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Όταν το στρατόπεδο συγκέντρωσης μας γίνει συνήθεια, δεν θα’ χει σημασία ποιός είναι μέσα ή ποιός έξω και με τον καιρό θα υπάρχει η δυνατότητα, αν το θελήσουν κάποιοι, όπως οι γνωστοί άγνωστοι , εξωθεσμικοί κουκουλοφόροι εξουσιαστές της παγκοσμιοποίησης, να μπούμε εμείς μέσα και να βγούν οι λαθρομετανάστες  έξω.

Ως τότε όμως και μόνο η εικόνα της συγκεντρωμένης, παστωμένης βιομάζας τους,  θα κάνει την Ευρώπη της Μέρκελ να συνειδητοποιήσει πως διαθέτουμε εκτός από το πιστόλι της αποχώρησής μας από το Ευρώ, που ποτέ δεν τολμήσαμε να της το επιδείξουμε και μια πανίσχυρη ανθρώπινη βόμβα, που μπορεί να την ανατινάξει συνθέμελα.

Εκτός λοιπόν από τις οργανωμένες χωματερές σκουπιδιών θα έχουμε και οργανωμένες χωματερές ανθρώπων, που καθώς και η κοινωνία μας, ταχέως μεταβάλλεται και αυτή σε χωματερή των ιδίων των κατοίκων της και των ιδεών του ανθρωπισμού, τα κέντρα αυτά φιλοξενίας, προσαρμογής και ένταξης στον πολιτισμό, θα καταστούν και κέντρα επεξεργασίας μιας νέας διεθνικής οικουμενικής συνείδησης, μα και πολιτειακής και πολιτιστικής ταυτόχρονα επαφής του αλλοδαπού, μα και του ημεδαπού με το κράτος, που θα ταυτίζεται με το στρατόπεδο και τα τείχη του.

Εκεί θα βρίσκουν δουλειά πλέον οι άνεργοι σαν σεκιουριτάδες, νιώθοντας να ΄ναι οι νέοι πρόσκοποι του νέου ουμανιστικού κοσμοπολιτισμού και με τα χρήματα του επισιτισμού κρατούμενων και φυλάκων,  θα ψευτοσυντηρούνται οι εντόπιες κοινωνίες και οι  εγκαταλελειμμένες από την Αθήνα, επαρχίες.

Και αν μια φωτογραφία, αξίζει όσο χίλιες λέξεις, με σαράντα φωτογραφίες από σαράντα στρατόπεδα για αρχή, θα εξασφαλίσουμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση ένα καλό ενοίκιο, μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει,  σαν να ‘μαστε και πάλι δημόσιοι υπάλληλοι, όπως τον παλιό καλό καιρό του παλιού Πασόκ, εμείς οι αετονύχηδες αρπακολλατζήδες της εργασίας της νέας εποχής και νέας τάξης πραγμάτων του Πασόκ πλάς.

                              ΠΡΟΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΡΑΟΚΕ

     Τώρα λοιπόν που μπήκε το νερό στο αυλάκι, ας μην φράξουμε το αυλάκι  και αφήσουμε τον καταλληλότερο για υπουργό προστασίας, μα και απασχόλησης του πολίτη,  Χρυσοχοΐδη,  χωρίς πρωθυπουργό, που πρωθυπουργός να’ ναι κι’ ότι νάναι, μια που τώρα με το μνημόνιο η πρωθυπουργία έγινε υπόθεση καραόκε, αφού δεν χρειάζεται παρά να κουνάει κανείς τα χείλη του, καθώς θα μιλά η φωνή του Κυρίου του.

Και είναι σ’ αυτό το μεσοδιάστημα, μέχρι να βγαίνει ο πρωθυπουργός με κλήρωση κάποιου λαχείου για να ναι όλοι ευχαριστημένοι, που πρέπει να επιδείξει ο λαός κάποια υπευθυνότητα, και να ξαναεμπιστευθεί για μια ακόμη, τελευταία  φορά, μια που δεν θα ξαναχρειασθεί προφανώς άλλη, αυτούς που αδίκως εμπιστεύονταν τόσα χρόνια, μα που τώρα είναι οι μοναδικοί να εγγυηθούν την ειρηνική μετάβαση από τον ψευτοσοσιαλισμό και την ψευτοδημοκρατία  στην ψευτοελευθερία των αγορών, και των ξεπουλημένων συνειδήσεων.