Σωτηρία χωρίς τέλος, από άσωτους σωτήρες

Σπύρος Παπαγιάννης

Θυμάστε που ξυπνήσαμε ένα πρωΐ και μάθαμε πως χρωστούσαμε σ’ όλη την οικουμένη; Τότε που το κράτος ήταν θεωρητικά ακόμη Ελληνικό; Και άρα και μείς συνυπεύθυνοι για το χρέος του; Και συνειδητοποιήσαμε κατόπιν εορτής πως οι εκλεγμένοι κατά σειράν, την τελευταία τριακονταετία εκλεκτοί πολιτικοί ηγέτες μας, που τόσο μας είχαν υποχρεώσει με τις κομματικές καλωσύνες τους προς εμάς, μα και προς τις μη
κυβερνητικές προoδευτικές οργανώσεις, τους λαθρομετανάστες, και τους πτωχούς βαλκάνιους γείτονές μας, μας είχαν ταυτόχρονα καταχρεώσει, χωρίς να το πάρουμε είδηση στις ξένες τράπεζες;

Κι’ ότι χρωστούσαμε και τα μαλλιά της κεφαλής μας ακόμη; Μα πήραν πάνω τους οι πολιτικοί μας σαν παλικάρια πράγματι, όλη την ευθύνη. Και άρχισαν να αυτομαστιγώνονται δημόσια. Μόνο χαρακίρι που δεν κάνανε. Και μας είπαν, εμείς φταίμε, αλλά και σείς με την δημοκρατία σας, που όλο μας ζητούσατε κάτι να σας υποσχεθούμε για να μας δώσετε την άδεια να σας υπηρετήσουμε.

Γιατί για σας δανειζόμασταν, για να σας διορίζουμε, που θα ήσασταν άνεργοι και σας λυπόμασταν και έπρεπε να φάτε ένα κομμάτι ψωμί και μερικοί τσουρέκι, για να μας ψηφίσετε, μια που κανείς άλλος δεν θα σας λυπότανε σαν εμάς. Κι’ έπρεπε να ΄χετε και αύριο κάποιον δικό σας στην εξουσία να σας λυπάται, γιατί σ’ αυτήν την χώρα πάντα κάποιος θα λυπάται κάποιον κι’ όλους μαζί θα μας λυπούνται οι ξένοι.
Κι’ αν δεν έχεις κάποιον δικό σου άνθρωπο στα ψηλά της πολιτικής, το ξέρατε, κάποιος άλλος θα σας έπαιρνε την θέση, ή την προαγωγή, ή το δάνειο, μια που σ’ αυτήν την χριστιανική χώρα κανείς δεν πάει με τον σταυρό μπροστά, κι ούτε μπορούν όλοι ταυτόχρονα να προοδεύσουν, αν κάποιοι δεν πατήσουν κάποιους.

Κι’ ήμασταν εμείς που συμφιλιώσαμε τον Ελληνικό λαό, τι δεξιούς, τι αριστερούς κι’ όποιος έρχονταν στο κόμμα μας τον ταΐζαμε με αγάπη, μη ρωτώντας από πού κρατάει η σκούφια του. Για σας λοιπόν αμαρτήσαμε, από την μεγάλη κομματική αγάπη μας προς τον κομματικό σύντροφο και την μεγάλη λαϊκή οικογένεια του κόμματος, καθώς με την κομματική αλληλεγγύη θέλαμε να υπηρετήσουμε το πνεύμα της κοινωνικής αλληλεγγύης της Χριστιανικής μας παράδοσης.
Μην νομίσετε όμως πως πταίει ο καπιταλισμός μας , ή η μοντέρνα διαστροφή του, ο νεοφιλελευθερισμός μας, ή η Ευρωπαϊκή μας Ένωση και το κοινό Ευρωπαϊκό μας νόμισμα, ή εκείνοι που μας δανείζανε για να αγοράζουμε τα όπλα τους και τα πολεμικά τους πλοία, ή για να μας κτίσουνε γέφυρες και αεροδρόμια που θα εκμεταλλεύονταν οι ίδιοι, κι’ ας ξέραν πως μια μέρα δεν θα ‘χαμε να τους πληρώσουμε. Ή μην νομίσετε πάλι πως πταίει η ελευθερία των αγορών σας, ή η οικονομική αιμορραγία μας από το εκρέον συνάλλαγμα των ξένων εργατών, ή η μαύρη εργασία, το λαθρεμπόριο και η φοροδιαφυγή των μεγαλοχορηγών των κομμάτων μας. Ή οι κομματικές μας επιχορηγήσεις και τα μυστικά κονδύλια των υπουργείων μας για το σημερινό οικονομικό μας κατάντημα.

Τίποτε απ’ αυτά δεν φταίει παρά μόνο η καλωσύνη μας προς όλους εσάς, τον λαό, και η δημοκρατική ευαισθησία μας, που πρέπει επιτέλους να μάθουμε να μη σας λυπόμαστε και να κωφεύουμε, όχι μόνο στα παρακάλια σας, μα και στις κραυγές της πείνας σας ακόμη.
Γι’ αυτό λοιπόν, μας είπαν θα γυρίσουμε νέα σελίδα στην ιστορία μας. Μα αντί να φοβηθούμε τις αγορές, θα τις αγκαλιαστούμε ακόμη πιο στενά και μαζί με τους Ευρωπαίους εταίρους μας θα σας διδάξουμε τι εστί αληθινή δημοκρατία και θα σας κάνουμε να πείτε το ψωμί ψωμάκι.
Θα πουλήσουμε όλες τις δημόσιες επιχειρήσεις, μα θα φαλήρουμε και τις ιδιωτικές.
Θα καταλύσουμε και την εθνική κυριαρχία σας και θα κάνουμε το κράτος μας Ευρώπη, κι’ ας λένε κάποιοι πως θα γίνει Ευρωπαϊκό προτεκτοράτο.
Θα εξυγιάνουμε το δημόσιο κι’ ας μείνετε όλοι άνεργοι.
Θα μειώνουμε όμως αναγκαστικά και το επίδομα ανεργίας, έτσι που όταν ο μισθός φθάνει στο επίπεδό του, να μην σπεύδετε να μείνετε άνεργοι.
Θα δυσκολευθούμε λίγο, θα πεινάσετε οι μισοί, θα αυτοκτονήσουν κάποιοι από σας, με δεν θα πτωχεύσουμε, γιατί εμείς κρατάμε τον λόγο μας και δεν θα αφήσουμε να στιγματισθεί η χώρα μας διεθνώς ως μπαταχτσής.
Αυτά μας είπαν οι μετανοημένοι σα σκυλιά , μα έντιμοι απέναντι στους ξένους δανειστές της χώρας πολιτικοί μας που δεν δέχθηκαν να μας παρατήσουν στα κρύα του λουτρού πάνω στα δύσκολα, και ας τους είχαμε εκθέσει με τις παράλογες απαιτήσεις μας για παιδεία, ψωμί, ελευθερία, αλλά αντίθετα θα μέναν στις καρέκλες τους και στο τιμόνι του Τιτανικού μέχρι το τέλος για να ξεμπλέξουν αυτά που είχαν μπλέξει οι ίδιοι και να μειώσουν το ψωμί, την παιδεία και την ελευθερία που μας είχαν δώσει με την σέσουλα και μας είχαν φθάσει εδώ που μας είχαν φθάσει.
Κι’ αυτά αφιλοκερδώς, γιατί πάμπλουτοι Κροίσοι είχαν οι περισσότεροι μπεί στο κοινοβούλιο και πλούσιοι της σειράς είχανε απομείνει, να μην μπορούν να πληρώσουν το χαράτσι του ρεύματος.

Μ’ αυτήν την ελπίδα λοιπόν, να μην πτωχεύσουμε και ντροπιασθούμε, βγήκανε στην Ευρώπη και ζητιανέψανε για χάρη μας και ξαναδανεισθήκανε από τους Ευρωπαίους συνεταίρους μας για να πληρώσουμε τα δανεικά που χρωστούσαμε στις μεγάλες τράπεζές τους και να μην πτωχεύσουμε αμέσως και τις πάρουμε και αυτές τις αθώες μαζί μας στον τάφο.
Και μετά, τι πιο εντιμότερο, τους παραδώσανε το κράτος μας για να ξεπληρώνονται πλέον μόνοι τους οι ενδιαφερόμενοι, διαχειριζόμενοι οι ίδιοι το ταμείο του, ώστε να μην έχουμε εμείς καμιά ευθύνη.
Και τους παραδώσανε και όλα τα υπουργεία, να μπούνε να κάνουνε ότι θέλουν, για να μην μας λένε πως εσείς, οι Έλληνες φταίτε που δεν έχετε έσοδα και εμείς να πρέπει όλο να απολογούμαστε. Ε όχι φίλοι μας αγαπημένοι τους είπανε από βάθος ψυχής, αφού δικό σας είναι το πρόγραμμα σωτηρίας, δικά σας τα λεφτά, πάρτε και το κράτος, πάρτε και τα υπουργεία, πάρετε και τον λαό και κάνετε ότι θέλετε κι αφήστε σε μας την βουλή να πίνουμε τον καφέ μας και να ψηφίζουμε τους νόμους σας.
Και τότε νομίσαμε κάποιοι αφελείς πως παραδίδοντας το κράτος μας, μας ξέμπλεξαν σώζοντας την τιμή και το όνομα του Έλληνα. Μα παρ’ όλες τις θυσίες στις οποίες μας είχαν υποβάλει οι σωτήρες μας για να μην πτωχεύσουμε και να ξαναμπορέσουμε με όρθιο το κεφάλι να ξαναβγούμε σύντομα στις αγορές, μόλις το κράτος μας έγινε Ευρωπαϊκό, κήρυξε το αθεόφοβο στάση πληρωμών και δικαιώθηκαν οι διεθνείς Κασσάνδρες, οι φίλες του πρώην πρωθυπουργού μας, που το έλεγαν εξ’ αρχής πως η πτώχευση της χώρας θα ήταν αναπόφευκτη και ποντάριζαν πάνω σ’ αυτήν, άσχετα αν εκείνος αγωνίζονταν να την μεταθέσει στο μέλλον, όσο για να προλάβει να μεταβιβάσει την κυριότητά της χώρας από τους πεινασμένους κατοίκους της στους χορτασμένους προστάτες της. Ευτυχώς λοιπόν που εγκατελείφθη εγκαίρως ο Τιτανικός στους Γερμανούς και δεν βούλιαξε στα χέρια μας, μα με γερμανικό περίστροφο στον κρόταφο εξαναγκάστηκαν οι επενδυτές που δεν απαλλάχθηκαν εγκαίρως σαν τους Γερμανούς τραπεζίτες απ’ τα ομόλογά τους ν’ αποδεχθούν το ευρωπαϊκό κούρεμά τους..
Της Ευρώπης λοιπόν η ντροπή, όχι δική μας, γιατί εμείς ότι μας είπαν το κάναμε κι’ άλλη ευθύνη δεν έχουμε. Η μόνη ενοχή για κάποιους από εμάς ίσως να είναι που το βλέπανε και δεν το παίξανε, την πτώχευσή μας δηλαδή, που τέτοια ευκαιρία για στοίχημα θα περάσουν χρόνια πολλά για να ξαναφανεί..

Αλάφρωσε έτσι το Ευρωπαϊκό πια κράτος μας, των χορτασμένων φεντεραλιστών κεφαλαιούχων, από 120 δις ευρώ χρέος, κυρίως προς τα ασφαλιστικά ταμεία και τα ανυπεράσπιστα βαλάντια ημών των εθνικιστών εντόπιων ιθαγενών πολιτών του, των μπαταχτσήδων, κοπανατζήδων και διεφθαρμένων, αλληλοκλεπτομένων, αλληλοζηλευομένων και κομματοδιηρημένων Ελλήνων. Κι’ αυτό θα βοηθήσει στη μείωση των υποχρεώσεών του προς τους εργαζόμενους και συνταξιούχους του, μα και στην μείωση του χρηματικού κόστους των πελατειακών εξυπηρετήσεων του πελατειακού πολιτικού του συστήματος, το οποίο είναι το μόνο που προβλέπεται να μείνει όρθιο εν μέσω των κοινωνικών ερειπίων της νέας εξυγιαντικής ευρωπαϊκής ξενοκρατίας..
Αυτής που έρχεται να διαδεχθεί την παλαιότερη αγγλοσαξωνική μετά το ολιγόχρονο διάλειμμα της διεφθαρμένης ανδρεοπαπανδρεϊκής επαναελληνοποίησης του κράτους.
Έτσι, κατά το πρότυπο των λαθρομεταναστών που τα τελευταία χρόνια κατέλαβαν τους χώρους εργασίας και επαιτείας, νέοι καλοκοστουμαρισμένοι λαθρομετανάστες θα καταλάβουν τα υπουργεία, τις δημόσιες υπηρεσίες ή και τα σώματα ασφαλείας ακόμη. Αναμένεται επακόλουθα να φθηνήνει για τα καθεστωτικά κόμματα και το κόστος της στρατολόγησης ψηφοφόρων και παρατρεχάμενων της εξουσίας, που άπαξ και παγιωθεί το καθεστώς της πεφωτισμένης Ευρωπαϊκής κεφαλαιοκρατικής δεσποτείας θα μετατραπούν βαθμηδόν οι απαιτητικοί πελάτες των κομματικών γραφείων τους, σε παρακλητικούς επαίτες.

Όσο για τους Γερμανούς προστάτες μας, που πάνω τους στηρίζονταν τα τελευταία χρόνια για χρήματα και μίζες οι κομματικοί μας σωτήρες, θα κρατούν στο διηνεκές την χώρα μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, θα την πτωχεύουν κάθε τόσον για να μην μπορεί να ξαναδανεισθεί από τις ελεύθερες αγορές, θα την ψευτοσώζουν προσωρινά και θα την εξαθλιώνουν ταυτόχρονα, για να τους κοστίζει λιγότερο.
Αυτό είναι εξ’ άλλου το οικονομικό σύστημα κάθε αποικίας και κάθε προτεκτοράτου, να φυτοζωεί χάριν της μητρόπολης, στην οποία περιέρχονται τα έσοδά του.
Αφού δρομολογήθηκε το μέλλον μας και η σωτηρία μας το μόνο που μεινε σε μας είναι να εργασθούμε σκληρά, αν βρούμε βέβαια εργασία. Και φυσικά να επαναεκλέξουμε, αν αποφασίσουμε να κάνουμε κάποτε εκλογές, μια που αυτές θα είναι μετά την σωτηρία μας περιττή πολυτέλεια, αυτούς που μας έσωσαν.
Τι κι’ αν πρώτα μας κατέστρεψαν, μια που τώρα και να θέλουν δεν θα μπορούν άλλο να μας καταστρέψουν, ενώ θα μπορούν αντίθετα να μας σώζουν συνέχεια, ακολουθώντας τον μονόδρομο της σωτηρίας μας που θα περνάει μέσα από την Ευρώπη, που δεν θα είναι πια όπως παλιά τόσο μακριά, καθώς θα έχει εγκατασταθεί όπως την εποχή του Όθωνα στη βουλή μας και στα υπουργεία μας. Οι σωτήρες μας θα διαδέχονται ο ένας τον άλλον στις ηγεσίες των κομμάτων εξουσίας, που αφού κοκορομάχησαν μεταξύ τους για σαράντα χρόνια, θα συνεργάζονται πλέον αγαστώς για να διατηρήσουν το πολιτικό προνόμιο να μας σώζουν, όχι το ένα από το άλλο, όπως παλιότερα, μα και τα δύο μαζί από τον κακό εαυτό μας, τις κακές μας συνήθειες, την απαίτησή μας να έχουμε σπίτι, εργασία, εργασιακούς νόμους, σύνταξη, αξιοπρέπεια, πολιτική φωνή και δημοκρατία.
Το μέλλον προδιαγράφεται ζοφερό για εκείνους που περιμένουν να ζήσουν από την εργασία τους ή την σύνταξή τους, μα αντίθετα πολύ ελπιδοφόρο για εκείνους που περιμένουν να ζήσουν και να ευημερήσουν από την εργασία των άλλων.
Ο λαός από την άλλη που εθίσθηκε χρόνια τώρα στην δυτικολατρεία και ξενομανία καλείται εντέχνως από την παραπλανητική προπαγάνδα του κατεστημένου να δεί την κατάργηση της εθνικής του κυριαρχίας, την επικυριαρχία των ξένων και τον ευτελισμό της δημοκρατίας του, ως ευκαιρία να απαλλαγεί από τους ντόπιους διεφθαρμένους κομματικούς σωτήρες του. Να απαλλαγεί και από την διαφθορά του κομματοκίνητου κρατικού μηχανισμού που δημιούργησαν, λες και δεν είναι προέκταση οι μέν των δε, λες και δεν είναι υπηρέτες όλοι τους της μίας και αδιαίρετης πολυεθνικής κεφαλαιοκρατικής μαφίας που στοιχηματίζει πάνω στις πτωχεύσεις των κρατών που σώζει, υποθηκεύοντας την δημοκρατία τους και την περιουσία τους.
Την βελτίωση της δημοκρατίας μας την είδαμε στην πράξη, με τον ευτελισμό των δημοκρατικών λειτουργιών και του εργατικού δικαίου.
Την βελτίωση στην διαχείριση του κράτους ίσως και να την δούμε μέσα από έναν απρόσωπο απολυταρχικό κρατικό μηχανισμό που θα εξαθλιώσει κοντά στον λαό και κάποιους διεφθαρμένους.
Την πνευματική, και ηθική υποβάθμιση όμως του πολίτη και την πολιτική του περιθωριοποίηση, που επεδίωξαν για τόσα χρόνια τα κόμματα, δεν θα την βελτιώσει σε τίποτε ένα πιο λειτουργικό στην επιβολή της κοινωνικής αδικίας, ξενικό κράτος.
Με την ίδια λογική θα έπρεπε και η Ινδία και η Κύπρος ακόμη να είχαν παραμείνει αγγλικές αποικίες, εφ’ όσον η αγγλική διοίκηση έπαιρνε τεχνικώς άριστα.
Το θέμα λοιπόν δεν είναι μόνο ποιος διοικεί και πως διοικεί μία χώρα, μα πρώτιστα ποιόν υπηρετεί η πολιτική που εφαρμόζει. Αν η πολιτική του κράτους δεν υπηρετεί τον λαό, τι νόημα έχει η λειτουργικότητα της κρατικής μηχανής; Εδώ και επί εθνικής κυριαρχίας ακόμη, οι πολιτικές που εφαρμόσθηκαν στο όνομα του νεοφιλελευθερισμού και της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν οδηγούσαν παρά στην όλο και μεγαλύτερη οικονομική και πολιτική εξάρτηση της χώρας, που ακολουθώντας τον δρόμο της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης απανπτύχθηκε, καταχρεώθηκε , ευτελίσθηκε για να μετατραπεί σήμερα από κράτος, σε χωματερή ανθρώπων.

Σώσον Κύριε τον λαόν σου λοιπόν από τους άσωτους σωτήρες του, ντόπιους και ξένους και την χωρίς τέλος σωτηρία τους. Είναι καιρός πια να σταματήσει εδώ και τώρα, κατά το πάλαι ποτέ πασοκικόν σύνθημα, το έπος της σωτηρίας της χώρας από αυτούς που την υπονόμευσαν θεσμικά και οικονομικά, ημεδαπούς ομόγλωσσους και αλλοδαπούς αλλόγλωσσους και αφού την επτώχευσαν, τους πολίτες της και τους ομολογιούχους της, δεν υπάρχει λόγος να πληρώνουν άλλον κανέναν κι ούτε πολύ περισσότερο να ξαναδανείζονται γι’ αυτό, υποθηκεύοντας την δημόσια περιουσία της και καταργώντας την εθνική κυριαρχία της.

Κι’ ας μην προτείνουν οι προπαγανδιστές τους ανερυθρίαστοι την επιστροφή δια της μηχανής του χρόνου όχι μόνο στο οικονομικό παρελθόν του 1990 η του 1980, μα και στο αποικιοκρατικό πολιτικό παρελθόν της πεφωτισμένης δύσης ή στα χρόνια της κατοχής του 3ου Ράϊχ.
Κακιά η πείνα και εν ελευθερία ακόμη, πολύ χειρότερη όμως η πείνα της σκλαβιάς, σαν εκείνη που ζήσαν οι γονείς μας την κατοχή, όσο κι’ αν είναι καλύτερη για τους πλούσιους και τους μαυραγορίτες, που έχουν επιπλέον την δωρεάν προστασία του κατακτητή ή του δανειστή από τους λοιμοκτονούντας και την επαπειλούμενη επανάστασή τους.
Θέλει αρετή και τόλμη λοιπόν η ελευθερία, γιατί η ελευθερία ούτε δωρίζεται, ούτε συνοδεύεται από εγγυήσεις εύκολης δανεικής ευμάρειας, καθώς δεν σιγουρεύει παρά την ζωή αυτού που έχει χέρια να πάρει τα όπλα, το άροτρο, το μυστρί και την τύχη του πάνω του. Και αφού δεν διαθέτουν ούτε αρετή, ούτε τόλμη οι άσωτοι ηγέτες αυτής της χώρας, ας την βρούν τουλάχιστον οι πολίτες της, αν θέλουν να μην τους λείψουν κοντά στα χρήματα και η τιμή, το όνομα, η αυτοϋπόληψη, η αξιοπρέπεια και η δυνατότητα να μπορούν να ζήσουν, βρέξει χιονίσει, απ’ τα χέρια τους.

Δεν χρειάζεται να γίνουν 9 εκατομμύρια οι άνεργοι για να καταλάβουν όλοι πως η χωρίς τέλος σωτηρία της εθνικής υποτέλειας οδηγεί στον θάνατο, ή σε μια ζωή ζυμωμένη μ’ αυτόν. Εάν οι πειρατές κατέλαβαν το πιλοτήριο του εθνικού σκάφους τους, αυτοί δεν φταίνε σε τίποτε να καταστούν διά βίου όμηροι των σκοτεινών τους επιδιώξεων. Ας μην καιροσκοπεί λοιπόν κανείς, σαν τους πολιτικούς, ελπίζοντας να πεθάνει τελευταίος, γιατί απ’ τον φόβο, την δειλία, την έλλειψη αρετής, συλλογικού φρονήματος και φρόνησης ξεκινούν οι αλυσίδες της σκλαβιάς μας.