ΖΩΗ ΕΝ ΤΑΦΩ

             Σπύρος Παπαγιάννης

      Βρισκόμαστε λοιπόν στην τελευταία φάση της Ελληνικής εθνικής τραγωδίας. 

Ο υπερπλανητικός κεφαλαιοκρατικός Καισαροπαππισμός,  έχει στήσει την Ελληνική κοινωνία στα έξι μέτρα και της έχει διαβάσει την μνημονιακή εθνική καταδίκη της σε θάνατο.

Ο κατακτητής  νιώθει τόσο ισχυρός, που της επιτρέπει μια τελευταία εκλογική επιθυμία, γιατί ποτέ ξανά δεν θα ψηφίσει, ἤ αν ψηφίσει δεν θα ψηφίσει ποτέ  ξανά για πολιτικές, παρά μόνο για Καίσαρες. Οι πολίτες καλούνται να συνυπογράψουν σαν τους κομματικούς Καισαρίσκους τους, την εθνική παράδοση, παραίτηση ἤ  πτώχευση, όποια λέξη θέλει κανείς διαλέγει..

Το τηλεοπτικό μονοπώλιο της  πλουτοκρατίας εισάγει από

την πίσω πόρτα την προπαγάνδα της στο σπίτι του μεροκαματιάρη, του άνεργου και του πεινασμένου, για να τον εξουθενώσει ψυχικά και να τον πείσει να υποταχθεί και να αποδεχθεί τα ήδη τετελεσμένα στο οικονομικό και πολιτικό επίπεδο. Γενίτσαροι προσέλθετε.

Ο τελευταίος των γενιτσάρων κομματαρχών θα γίνει τσάρος-πρωθυπουργός. Ο τελευταίος των γενιτσάρων θα γίνεται πάντα ο ηγέτης όλων των προηγούμενων..

Αυτό είναι το κίνητρο του γενιτσαρισμού. Προέκυψε μάλιστα παλιότερα, γεννημένος από την  εμπειρία του σύγχρονου δημοκρατικού  αυτοευνουχισμού μας, ο ισχυρισμός πως και  το παιδομάζωμα των Τούρκων ήταν εθελοντικό. Ξεχνούν βλέπετε  κάποιοι, πως τότε δεν υπήρχε τηλεόραση και συγκρίνουν το χθές με το σήμερα, που η τηλεόραση  μπορεί να σε κάνει να αποδεχθείς το μάταιον της κοινωνικής ζωής και την λύτρωση της ομαδικής συλλογικής κοινωνικής αυτοκτονίας.

Σήμερα λοιπόν  το παιδομάζωμα αντικαταστάθηκε από το ελεύθερο τηλεμάζωμα  και τηλεμάντρωμα  των πεποιθήσεων και συνειδήσεων.

Χωρίς γνώση του εαυτού τους οι πολίτες, δεν έχουν γνώση  του συλλογικού τους είναι  για να ξέρουν τι σημαίνει εθνική συνείδηση. Τι σημαίνει εθνική κυριαρχία και εθνική ελευθερία κατ’ επέκταση. Καλούνται γι’ αυτό να ζήσουν στον τάφο της κοινωνίας, σαν δουλοπάροικοι της εργασίας, κυνηγώντας από πίσω το φτερωτό τους εργοστάσιο, την φτερωτή τους θέση, τον φτερωτό τους κομματάρχη και την φτερωτή του ιδεολογία, σα φύλλα-φτερά στον άνεμο, χειροκροτώντας τους δημίους τους και απολαμβάνοντας τον βιασμό τους.

Η ελευθερία του λόγου  και η αλήθεια πνίγηκαν μέσα στα κουτσομπολιά, την υπερπληροφόρηση και παραπληροφότηση. Η πατρίδα ζητάει από τον Αβραάμ  να της θυσιάσει τα τέκνα του  και να αποδεχθεί  τον Καιάδα της. Μέσα εκεί θα ρίχνονται εφεξής οι άρρωστοι, οι ανήμποροι, οι άνεργοι, οι χήρες και τα ορφανά.

 Οι άφρονες πλούσιοι θα αξιοποιήσουν τα κοινόχρηστα δάση, τις παραλίες και τα βουνά, τα λιμάνια και τα αεροδρόμια. Ιδιοκτησιακά συρματοπλέγματα θα μπούν στις ακτές, την στιγμή που θα καταργούνται τα εθνικά σύνορα. Στους πολίτες δεν θα μείνουν ούτε τα πεζοδρόμια, γιατί οι διαδηλώσεις θα γίνονται σε ειδικούς χώρους, συντεταγμένα. Τότε μόνο οι κουκουλοφόροι θα βγάλουν τις κουκούλες τους, όταν οι πολίτες θα βάλουν τις αλυσίδες τους.

Το κοινοβούλιο δεν θα συνεδριάζει  μακράν μόνο του λαού και δεν θα νομοθετεί εις βάρος μόνο του λαού, μα θα συνέρχεται και  κρυφά από τον λαό, σε κάποια μυστική γιάφκα, όπως οι μασώνοι. Τίποτε δεν θάναι κοινό, όλων μας, αλλά άλλα θα ‘ναι του ενός και άλλα του άλλου και άλλα των ξένων και συν τω χρόνω όλα δικά τους, καθώς αυτοί  δεν θα πληρώνουν σαν εμάς φόρους.

 Κι αφού τίποτε δεν θα είναι κοινό, δεν θα υπάρχει ανάγκη καν της πολιτικής. Τότε ο Πάππας του κεφαλαίου θα μας απαλλάξει από τους καίσαρές του, τους συμβιβασμένους δεξιούς και αριστερούς  πολιτικούς γενιτσάρους του, που μπορεί  υπέγραψαν την δήλωση νομιμοφροσύνης που τους ζήτησε, παριστάνουν όμως  ακόμη πως διαφέρουν μεταξύ τους και κοκορομαχούν ασύστολα.

Μόλις εκδηλωθεί μια προσπάθεια δημιουργίας νέου, ακηδεμόνευτου από συμφέροντα κόμματος, το ψέγουν γιατί δήθεν είναι μόνο αντιμνημονιακό, εθνικό δηλαδή, χωρίς ιδεολογικό, ταξικό προσανατολισμό, λες και δεν είναι αυτό που προέχει σήμερα, η εξασφάλιση δηλαδή της εθνικής κυριαρχίας, ελευθερίας και αυτοδιάθεσης, καθώς  και της λειτουργίας της δημοκρατίας, πέραν οποιουδήποτε μακροπρόθεσμου οικονομικού σχεδιασμού ἤ  κοινωνικού οραματισμού. Λες και έχουν ιδεολογία αυτοί οι ίδιοι για το πώς θα κτισθεί η κοινωνία, την στιγμή που προσπαθούν να την αποδομήσουν.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως μια οποιαδήποτε νέα πολιτική κίνηση δεν πρέπει σε μεγάλο βαθμό να ξεκαθαρίσει πως θα προστατεύσει απ’ αυτόν τον οικονομικό πόλεμο που δεν είναι μόνο εθνικός, μα και ταξικός, τους πολλούς από τους λίγους και τους αδύναμους από τους ισχυρούς.

      Σκιαμαχεί ο κ. Σαμαράς κατά της αριστεράς, λές και δεν ήταν ο σημερινός κομματικός συνεταίρος του, το Πασοκ, που παρίστανε τον σοσιαλιστικότερο των σοσιαλιστών και τον μαχητικότερο και των Παππικών ακόμη του ΚΚ, ευαγγελιστή του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας.

Λες και δεν ήταν αυτό που πυροδοτούσε κάθε τόσο απεργίες και μετά μετέτρεπε τους συνδικαλιστές του σε κουβαλητές ψήφων στο κόμμα και υπουργούς.

Και ενώ τόσο πανηγυρικά δέχθηκε ο κ. Σαμαράς  να αυτοακυρωθεί πολιτικά, εμφανίζεται ως τιμητής εκείνων που παρουσιάζουν μια κάποια πολιτική συνέπεια, όσο κοντόφθαλμα και αν συμπεριφέρονται στις μέρες μας και  παρότι  είναι τόσο επωφελής για το δουλόφρον πολιτικό σύστημα η κομματική τους περιχαράκωση.

       Είναι καιρός όμως, τώρα που αμφισβητείται το αυτονόητο και το εθνικό θεμέλιο της κοινωνίας και της δημοκρατίας,  να δημιουργηθεί ένα εθνικό κογκρέσσο ανεξαρτήτων πολιτών, που δεν θα είναι μόνο στα λόγια ανεξάρτητοι και που θα μείνουν για πάντα ανεξάρτητοι, που θα μετατρέψουν  την δημοκραταρχία σε πραγματική δημοκρατία, που δεν θα έχουν Καίσαρες για αρχηγούς, μα ανθρώπους με πολιτική πειθώ, που δεν θα διαγράφουν την αντίθετη γνώμη, μα θα την προσμετρούν και θα την συνυπολογίζουν στους προβληματισμούς τους.

Αυτό μπορεί σήμερα, υπό την πίεση της ξένης οικονομικής κατάκτησης να λάβει την μορφή αντιμνημονιακού διακομματικού μετώπου, μετά όμως την εθνική απελευθέρωση θα πρέπει να λάβει την μορφή ενός μόνιμου λαϊκού σώματος με προεδρικές αρμοδιότητες, ρυθμιστού του πολιτεύματος.

Στην πολιτική αυτή συστράτευση οφείλουν να λάβουν  μέρος όλες οι πολιτικές παρατάξεις, από τον καμένο από την πολιτική μεταστροφή της υποθηκευμένης στο κεφάλαιο δεξιάς, κ. Καμένο, μέχρι την καμένη από την εξουσιαστικές αμαρτίες του πάλαι ποτέ υπαρκτού σοσιαλισμού, κομμουνιστική αριστερά και τους καμένους από τις αμαρτίες του Πασοκ, σοσιαλιστές και σοσιαλδημοκράτες.

Είναι καιρός οι πάντες να διδαχθούν από τα λάθη του πολιτικού ταξικού διχασμού,  μα και της καθαρά προσωπικού χαρακτήρα, καισαρικής πολιτικής διαίρεσης, για να ξαναανακαλύψουν τον συνάνθρωπο, την πατρίδα και το έθνος και να ωμώσουν πως αυτή η νέα δημοκρατία δεν θα γίνει σαν την προηγούμενη, κόμμα,  σαν το κόμμα δηλαδή της Νέας δημοκρατίας, ἤ  του Πασοκ και ο πως ο λαός της  δεν θα γίνει ποτέ ξανά Λά.ο.ς, ἤ  λαγός .

Όταν θα υπάρξει πνεύμα αλληλεγγύης και ομόνοιας, όταν θα σταματήσουν οι εκπρόσωποι του λαού να πληρώνονται από την Ζήμενς και θα εκδιώξουν τους πολιτικούς εκπροσώπους της από το κοινοβούλιό τους, τότε θα βρεθεί εύκολα από όλους το τι συμφέρει  σε όλους, βραχυπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα.

 Τα δόγματα λοιπόν μπορούν να περιμένουν.  Η πατρίδα όμως όχι.

       Το σύστημα λοιπόν του κεφαλαιοκρατικού Παππισμού έχει τα πάντα μαζί του, το διεθνές κεφάλαιο, την σημερινή νεοφιλελεύθερη ηγεσία της ευρωπαϊκής Ένωσης, τα νεοφιλελεύθερα κόμματα εξουσίας της χώρας μας που υπέταξαν τις ιδέες τους και το έθνος τους στον εκάστοτε Καίσαρά τους, την τηλεόραση και τις στημένες δημοσκοπήσεις . Έχει επίσης ως πέμπτη φάλαγγα στις τάξεις του λαού,  το μικρό καισαρικό εγώ που κρύβει κάθε Έλληνας μέσα του, την κομματική μυωπία και διαίρεση και την άμβλυνση μετά  από μισό αιώνα ταξικής πολιτικής αντιπαράθεσης, της  εθνικής συνείδησης.

Γι’ αυτό και αποτολμάει  εκλογές. Σε μας έλαχε να κτυπήσει πρώτη φορά πόρτα κράτους στην  Ευρώπη, ο  κεφαλαιοκρατικός φασισμός.

Μεγάλη η πολιτική μας μοναξιά, μα και τιμή ταυτόχρονα, που πρέπει εμείς να προασπισθούμε πρώτοι τα ανθρώπινα και δημοκρατικά δικαιώματα όλης της Ευρώπης,  καθώς στην χώρα μας απεφάσισε να αποκαλύψει  ο αναπτυξιακός εκσυγχρονιστικός φασισμός το πραγματικό του πρόσωπο.

Προς εμάς απεφάσισε και πάλι να επιτεθεί η διεθνής απολυταρχία πριν στραφεί αναπόφευκτα προς τις στέππες της Ασίας. Βέβαια θα ήταν καλύτερα να  είχαμε εμείς υποχρεώσει τον εχθρό σε εκλογική μάχη  πολύ  νωρίτερα, παρά να πολεμούμε σε δικό του χρόνο  και κατόπιν δικής του πρωτοβουλίας. Το ξέρουμε πως δεν έχουμε αρχηγούς με βαρύγδουπα ονόματα, αυτή όμως θα είναι και η δύναμή μας, που δεν θα έχουμε μεγάλα κεφάλια για να τα κόψουν ἤ  να τα εξαγοράσουν, μετά μια πρόσκαιρη  νίκη μας.

Γιατί αυτή τη μάχη αν την χάσουμε θα είναι η τελευταία, αν την κερδίσουμε όμως θα είναι μόνο η πρώτη, από πολλές άλλες που θα ακολουθήσουν.  Κι’ από την άλλη,  πηγή δύναμής μας θα είναι η ζωή εν τάφω που μας υπόσχονται.

Πίσω από το λιγότερο κράτος τους, ἤ  καθόλου κράτος που διαλαλούν,  κρύβεται η οικονομική, αριθμητική και εθνική μας εξολόθρευση. Θα αντιπαρατεθούμε λοιπόν οι πεινασμένοι ενάντια στους σκασμένους, οι πατριώτες ενάντια στους κομματανθρώπους με την λειψή εθνική συνείδηση, οι άνθρωποι του σήμερα ενάντια σε κείνους που ζούν στον ψυχρό πόλεμο του χθές και σε κείνους που θέλουν να μας γυρίσουν στο χθές, οι διορατικοί ενάντια στους εθελοτυφλούντες, οι ασυμβίβαστοι, οι περήφανοι και οι θυμωμένοι ενάντια στους ρεαλιστές, στους προσκυνημένους και στους συνοδοιπόρους της πολιτικής διαφθοράς και υποτέλειας.

Ο πατριωτισμός και ο ηρωϊσμός δεν είναι τελικά θέμα γονιδίων, καθώς ο Ελληνισμός πάντα παρήγαγε προδότες, μα από αντίδραση προς εκείνους, δημιουργήθηκαν αντίστοιχα ήρωες. Τους προδότες τους είδαμε, φανερώθηκαν. Τώρα μέλει να φανερωθούν και οι ήρωες. Γιατί αυτοί θα φέρουν την ανάσταση εκ νεκρών κι από την ζωή εν τάφω όπου οδηγούμαστε.