Ο λαός που δεν ξεχνά

Σπύρος Παπαγιάννης

Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά.
Μ’ αυτό το σύνθημα παρίσταναν τους προοδευτικούς οι ψευτοσοσιαλιστές καρεκλοκένταυροι του ΠΑΣΟΚ, που αναθεμάτιζαν την δεξιά, για να έχουν το δικαίωμα να εκδίδουν αυτοί κατά αποκλειστικότητα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων και να δαιμονοποιούν τους κομματικούς αντιπάλους τους. Δημιουργούσαν λοιπόν ένα κλίμα πολιτικής υστερίας, χωρίς όμως να μπαίνουν στον κόπο να προσδιορίσουν πολιτικά το τι σημαίνει δεξιά, σε τι
πιστεύει ο λαός της και σε τι οι πολιτικάντηδες που κατά καιρούς εκμεταλλεύθηκαν τα ιδανικά της και, σε τι το μεγάλο κεφάλαιο που υπαγόρευε την πολιτική της.
Με τον ίδιο τρόπο, δια της ηθικής κατακεραύνωσης των αντιπάλων τους, έβγαιναν από τον κόπο να αυτοχαρακτηρισθούν οι ίδιοι, να προσδιορίσουν τις κοινωνικές αξίες του λαού της αριστεράς, να δεχθούν κριτική για τις πολιτικές πρακτικές τους και την οικονομική τους πολιτική απέναντί του και να φωτίσουν τις δικές τους σχέσεις με το μεγάλο κεφάλαιο. Και μόνο όμως η υπεραπλούστευση της πολιτικής αντιπαράθεσης και η διάκριση των πολιτικών και του λαού που τους ακολουθεί σε καλούς και κακούς, αρκούσε για να τους βγάλει από τον κόπο να απολογηθούν για τα πεπραγμένα τους.
Έκτοτε η πολιτική προπαγάνδα των κομμάτων εξουσίας, με πρωτοπόρο πάντα το ΠΑΣΟΚ στην στρέβλωση της αλήθειας και των εννοιών των λέξεων, εκινείτο στην ίδια κατεύθυνση, στον αναθεματισμό του έργου των πολιτικών προκατόχων της εξουσίας τους και στην αδιαφάνεια των πολιτικών ενεργειών της κυβέρνησής τους, με την συστηματική αποφυγή κάθε κριτικής και ελέγχου πάνω στις αποφάσεις τους..
Αυτοί λοιπόν που καλούσαν τον λαό να ανασύρει από το πολιτικό του ασυνείδητο και τα τραυματικά του ιστορικά βιώματα ανακλαστικές μνήμες πριν ψηφίσει,
αυτοί που είχαν το παππικό αλάθητο για να τον οδηγήσουν στην οικονομική υπερχρέωση,
αυτοί που με την ίδια μέθοδο της καλλιέργειας πολιτικής υστερίας ενεφάνισαν και σήμερα ως πολιτικό μονόδρομο γιά την σωτηρία της χώρας, την παράδοσή της στους δανειστές της,
αυτοί που αλληλοαγκαλιάστηκαν πλέον, τι δεξιοί, τι αριστεροί, σ΄ ένα κοινό μέτωπο εθνικής υποτέλειας γιά την διαφύλαξη των προνομίων τους, ξέροντας πως σε καθεστώς εθνικής ανεξαρτησίας θα υποχρεωθούν αργά ή γρήγορα να απολογηθούν στον κυρίαρχο λαό και πιθανόν να ξηλωθούν οικονομικά, καλούμενοι να παρουσιάσουν το πόθεν έσχες των περιουσιών τους,
αυτοί οι ίδιοι λοιπόν, οι συστημικοί μαστιγωτές της συλλογικής μνήμης, παρά το τόσον ισχυρό μνημονικό τους, αποφεύγουν τώρα να θυμίσουν στον λαό πως πολύ πιο δεξιός από την δεξιά απεδείχθη στην ιστορία ο σοσιαλιστικός Γερμανικός ναζισμός.
Ξέχασαν λοιπόν, χάρη στην επιλεκτική μνήμη τους, τα εγκλήματα των Γερμανών ναζιστών εις βάρος της χώρας μας και τις χρηματικές αποζημιώσεις που μας οφείλουν οι φυλετικοί και πολιτικοί τους κλώνοι, οι σύγχρονοι νεοφιλελεύθεροι επιτελείς της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που θέλουν για να μας βοηθήσουν οικονομικά να καταργήσουν την εθνική μας κυριαρχία, την δημοκρατία μας και να ευτελίσουν την εργασία μας.
Τσιμουδιά λοιπόν για αυτούς που δεν πλήρωσαν μία για τον ψυχρό πόλεμο, τον οποίο εμείς πληρώσαμε με έναν εμφύλιο πόλεμο, εξορίες , ιδεολογικά και κομματικά φακελώματα και έρχονται τώρα ως αγνές περιστερές να μας διδάξουν οικονομία και πολιτική αγωγή με την μέθοδο του πολιτικού εκβιασμού.
Και αν ήθελαν αντιδημοκρατικά έστω να μας απαλλάξουν από τους διεφθαρμένους ηγέτες μας, έστω και αν οι ίδιοι συνετέλεσαν τα μέγιστα στην διαφθορά τους, θα μπορούσαν να απαιτήσουν ένα πιο δημοκρατικό σύνταγμα, ώστε να υπάρχει περισσότερος έλεγχος της εξουσίας, ώστε να αποτραπεί μελλοντικά περαιτέρω διασπάθιση του δημοσίου χρήματος.
Αντί από αυτό όμως, αυτοί φιλολογούν αποκλειστικά εναντίον του λαού, τον οποίον θεωρούν άμεσα υπεύθυνο γιά την σήψη και διαφθορά του πολιτικού συστήματος και του οποίου την εθνική κυριαρχία θέλουν να εξουδετερώσουν. Φυσιολογικό επακόλουθο της κατάλυσης της εθνικής κυριαρχίας του αποτελεί έτσι τόσο η απαξίωση της εργασίας του και η υποβάθμιση του βιοτικού του επιπέδου, όσο και η κατάλυση της δημοκρατίας του κι’ ας κάνουν πως εκπλήσσονται από αυτό οι δοσίλογοι κομματικοί μας ηγήτορες.
Τι νόημα έχει αλήθεια η δημοκρατική έκφραση ενός υπόδουλου λαού που δεν ελέγχει άλλο την οικονομία του και τον πλούτο της χώρας του; Ας μην παριστάνουν λοιπόν ενίοτε τους δημοκρατικά θιγόμενους οι ελαφράς εθνικής συνειδήσεως κομματικοί μας άρχοντες που αποσυνδέουν εκ του πονηρού την εθνική αυτεξουσιότητα από την δημοκρατική πρακτική και με το στέμμα της τρόϊκας στο κεφάλι τους και την λογική των δανειστών στην σκέψη τους, πήραν στους ώμους τους την υπόθεση της σωτηρίας της πατρίδος, δένοντας χειροπόδαρα τον λαό που την κατήντησε όπως την κατήντησε, από την πολύ ελευθερία και το πολύ ψωμί που του δώσανε.
Για αυτούς όμως τους διεφθαρμένους εκ της πολλής δημοκρατίας κλεπτοκράτες πολιτικούς, οι νεοφιλελεύθεροι οραματιστές του πολιτικού μας αύριο δεν έχουν να πούν τίποτε. Απεναντίας το μέλημά τους είναι να τους διατηρήσουν όσο περισσότερο γίνεται στην εξουσία, καθόσον ξέρουν πως θα είναι τυφλά εκτελεστικά τους όργανα. Βυσσοδομούν απλώς εναντίον των μισθοσυντήρητων, των συνταξιούχων και του πτωχού εργαζόμενου λαού, μα και εναντίον των ελάχιστων ελεύθερων φωνών που απέμειναν στο κοινοβούλιο και στα μέσα πληροφόρησης, θέλοντας να πάνε τις εκλογές όσο γίνεται πίσω, για να μην εκφρασθεί παρά κατόπιν εορτής ο λαός για την εθνική του κατάντια και τους επίορκους διεφθαρμένους πολιτικούς του εκπροσώπους.
Βλέπουμε λοιπόν πως υπάρχει μια άτυπη πολιτική συμμαχία όσων χρωστούνε στον Ελληνικό λαό, εναντίον της εθνικής κυριαρχίας. Οι Γερμανοί θέλουν από θέση ισχύος να εξασφαλισθούν πως δεν θα υπάρχει για τα επόμενα σαράντα χρόνια ανεξάρτητη Ελληνική κυβέρνηση που να εγείρει οικονομικές διεκδικήσεις εις βάρος τους ή να τολμήσει να συμψηφίσει τα δανεικά που μας δίνουν σήμερα με τα χρωστούμενά τους, που αν τα δικά τους χρήματα τοκίζονται, οι δικές μας απαιτήσεις παραγράφονται.
Και αν σήμερα δεν τολμούνε να ζητήσουν τα χρωστούμενα, οι φύσει υποτελείς Έλληνες πολιτικοί, άντε να τα ζητήσουν μετά από 120 χρόνια, οπότε θα είναι παντελώς γελοία κάθε όψιμη προσπάθεια διεκδίκησής τους. Κι’ από την άλλη αν δεν υπάρχει ανεξάρτητο Ελληνικό κράτος, υπό καθεστώς εθνικής υποτέλειας, θα είναι αδύνατο να υπάρξει και πολιτική κάθαρση, από την οποία θα είχαν πολλά να φοβηθούν οι εν πολλαίς αμαρτίες περιπεσόντες πολιτικοί μας άνδρες.

Να λοιπόν που συναντώνται τα συμφέροντα των Γερμανών νεοφιλελεύθερων και των καπατσωμένων ξετσιπωμένων και διαρκώς αυτοαναιρουμένων Ελλήνων πολιτικών. Όλοι τους κάτι χρωστούνε στον λαό που θέλουνε όμηρο του χρέους που από κοινού δημιούργησαν. Από τη στιγμή που η χώρα αποφασίσθηκε να μετατραπεί σε πολιτικό προτεκτοράτο και να λεηλατηθεί οικονομικά δεν χρειάζεται καμμία δημοκρατική και διοικητική μεταρρύθμιση. Η Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση που εγγυάται τα συμφέροντα των Ελλήνων μαυραγοριτών και Μαυρογιαλούρων θα συντελεσθεί πάνω στα ειρηνικά πολιτικά και οικονομικά ερείπια της χώρας, υπό τις ευλογίες εγκάθετων πρωθυπουργών και υπό την ένοχη πολιτική σιωπή του συντεχνιακά συναδελφωμένου πολιτικού κατεστημένου της. Υπό την προϋπόθεση βέβαια, πως ο λαός θα ξεχάσει όχι μόνο τι σημαίνει δεξιά, μα τι σημαίνει φασισμός και τι δημοκρατία, για να αποδεχθεί την έντεχνη μίξη τους, στο κατάλληλο κατά την φρασεολογία Σαμαρά πολιτικό μίγμα που θα φέρει το πολυτελές περιτύλιγμα της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Αυτή θα αποτελεί το πολιτικό κουτόχορτο, χάριν τoυ οποίoυ οι μισθοί και οι συντάξεις θα συμπιεσθούν στο ελάχιστο για να μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι οι διεθνείς τοκογλύφοι και οι πολιτικοί σωτήρες του τόπου, με την σκέψη πως επιτέλους πιάσανε πάτο και δεν έμεινε τίποτε άλλο του λαού για να του πάρουν. Γιατί ο σύγχρονος νεοφιλελεύθερος εξουσιαστής δεν μπορεί να βρεί ησυχία όσο ξέρει πως υπάρχει ακόμα σκόρπιο χρήμα, που μπορεί να συλλεχθεί όπως το μέλι από τις κερήθρες και να μπεί σε τράπεζες και θησαυροφυλάκια για να αποδώσει κέρδη στους αφέντες. Όχι άλλα χρήματα λοιπόν στους λαούς που είχαν μάθει στην δημοκρατία να απαιτούν και να σύρουν τους πολιτικούς πίσω τους. Τώρα χάρις στην Ευρωπαϊκή και διεθνιστική αλληλεγγύη των πλουτοκρατών και των δωροδοκούμενων απ’ αυτούς πολιτικών, θα μάθουν οι λαοί να εργάζονται πραγματικά και να καίνε λίγο χρήμα για τις βιολογικές τους ανάγκες και την διασκέδασή τους.
Το οικονομικό κούρεμα τους θα συνοδευθεί από πολιτικό κούρεμα των εθνικών και συνταγματικών δημοκρατικών και εργατικών τους δικαιωμάτων. Οι πολίτες όλων των λαών θα μάθουν με τον καιρό στο πετσί τους πως καμιά εθνική κυριαρχία, κανένα σύνταγμα, κανένα νομικό εργατικό κεκτημένο, καμιά δημοκρατική πλειοψηφία δεν θα μπορεί να τους προστατεύσει από τον δικαστικό κλητήρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης σήμερα και της παγκόσμιας διακυβέρνησης αύριο, που θα τους ξετρυπώνει κι απ’ το κρεβάτι τους ακόμα, προκειμένου να συλλέξει τους φόρους που θα εγείρουν τα εμπράγματα αποδεικτικά της ύπαρξής τους.
Ελεύθεροι και αφορολόγητοι πρακτικά δεν θα απομείνουν παρά οι πεινώντες και διψώντες ακτήμονες του κοινωνικού περιθωρίου, που όταν θα πληθύνουν θα σταματήσει αναπόφευκτα κάθε ελεήμων προσπάθεια επισιτισμού τους για να αναλάβει ο νόμος του Δαρβίνου την απόδοση της επιβιωτικής δικαιοσύνης της φύσης.
Είμαστε λοιπόν στην αρχή μια μακράς πορείας που κάποιοι φιλοδοξούν να αλλάξει τον κόσμο. Για αυτό η πτώχευση της Ελλάδος δεν είναι μόνο αναπόφευκτη, αλλά πολύ περισσότερο τούτου, επιβεβλημένη. Γι΄ αυτό οι πολιτικοί μας άνδρες καθίστανται εφήμεροι, αναλώσιμοι και ο πολιτικός τους λόγος στιγμιαίος σχεδόν, σα να πάσχουν από αλτσχάϊμερ και να μην θυμούνται τι λένε από την μια στιγμή στην άλλη. Αν λοιπόν αυτοί χάσαν όχι μόνο την εθνική και ιδεολογική τους μνήμη, μα και την προσωπική, καταλήγοντας στην απόλυτη ανευθυνότητα κι αν ως ανεύθυνοι θέλουν να συνεχίσουν να κυβερνούν τον λαό του οποίου την πολιτική, νομική και οικονομική αυτεξουσιότητα κατήργησαν, ο λαός και οι πολίτες πρέπει να συνεχίσουν να θυμούνται. Πρέπει να συνεχίσουν να θυμούνται τα λόγια και τις θυσίες των προγόνων τους, μα και τις υποσχέσεις και τις προδοσίες των πολιτικών τους ξέροντας πως αυτοί οι άνθρωποι που τους μιλούν για την σωτηρία μιας απρόσωπης, χωρίς εθνική και πολιτιστική ταυτότητα πατρίδος, δεν πιστεύουν σε τίποτε, πολύ περισσότερο σ’ αυτά που λένε.
Και για να συνειδητοποιήσουμε πόσο προγραμματισμένα ήταν από καιρό τα σημερινά πολιτικά αδιέξοδα της χώρας μας, ας θυμηθούμε τα λόγια της κ. Ψαρούδας Μπενάκη, όταν όρκιζε το σημερινό πρόεδρο της χώρας μας να αποδεχθεί μια μέρα την υποτέλεια της κυρίαρχης ακόμα την εποχή εκείνη Ελληνικής Δημοκρατίας. « Επί των ημερών σας κύριε Πρόεδρε, η δημοκρατία θα συναντήσει προκλήσεις, η εθνική κυριαρχία θα περιορισθεί και νέες μέθοδοι διακυβέρνησης θα εφαρμοσθούν στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.»
Ας μην απορούν πολλοί λοιπόν γιατί ο ορκισμένος στην Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση Πρόεδρος παριστάνει τόσο καιρό την πολιτική σφίγγα. Έχει δώσει τον όρκο του σ’ αυτούς που τον επέλεξαν να μένει σιωπηλός, όπως σιωπηλός έμεινε την στιγμή της ορκωμοσίας του, παρά τα εξωφρενικά που άκουγε.
Ο λαός όμως που δεν δεσμεύεται από κανένα όρκο και καμιά υπογραφή των δοσίλογων κομματαρχών του, οφείλει όχι μόνο να θυμάται, μα και να μιλήσει και να κάνει σεβαστή τη βούλησή του στους ορκισμένους και επιλήσμονες ψευτοσωτήρες του.