Aπό την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, στον ευρωπαϊκό ολοκληρωτισμό

Σπύρος Παπαγιάννης

Από την Ευρώπη τελικά φυσάνε κάθε τόσο οι αντιδημοκρατικοί άνεμοι.
Μετά την χιλιετία του Παππικού σκοταδισμού, την ιερά εξέταση και το κυνήγι των μαγισσών, είχαμε την πολιτική αντιδραστική συμμαχία του «φιλελεύθερου» προτεσταντισμού με τους αυτόνομους κατά τόπους φεουδάρχες, που επέφερε τον Θρησκευτικό πανευρωπαϊκό πόλεμο και την κοινωνική και πολιτική οπισθοδρόμηση και διαίρεση της Ευρώπης.
Μετά την έκρηξη της Γαλλικής επανάστασης
στήθηκαν στο όνομά της, οι Γκιλοτίνες, μετά τον Ροβεσπιέρο της, ήρθε ο Βοναπάρτης της αστικής τάξης, μετά την βιομηχανική οικονομική έκρηξη, ο εθνικισμός και οι Ναπολεόντιοι πόλεμοι, μετά από αυτούς ο Μέττερνιχ και η ιερά συμμαχία, ο Πρωσσικός μιλιταρισμός και ο Πανγερμανικός ηγεμονισμός. Τέλος τον 20 αιώνα είχαμε δύο παγκόσμιους πόλεμους, έναν διεθνιστικό σοσιαλιστικό, αλλά αντιδημοκρατικό άνεμο, που οι σπόροι του ρίζωσαν τελικά εκτός της δυτικής Ευρώπης, καθώς επίσης και τον φασισμό της Ιταλίας και Γερμανίας.

Τώρα μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου έρχεται πάλι το πνεύμα του ολοκληρωτισμού να εκμεταλλευθεί την πολιτειακή ισχύ της Ενωμένης Ευρώπης από την μια, μα και την οικονομική, εθνική και πολιτιστική της ανομοιογένεια από την άλλη. Στόχος είναι να επιβάλει έναν οικονομικό απολυταρχισμό, κομμένο στα μέτρα του εξτρεμιστικού κεφαλαιοκρατικού νεοφιλελευθερισμού του Φρίντμαν, καταργώντας την αυτονομία των περιφερικών εθνικών κρατών, την δημοκρατίας τους και την οικονομική τους αυτοτέλεια, φιλοδοξώντας να μετατρέψει τους πολίτες τους σε νέους πενόμενους φτωχούς μετανάστες που θα κρατήσουν χαμηλά τα μεροκάματα και στον κεντρικό βιομηχανικό Ευρωπαϊκό Βορρά.
Τι είχα Γιάννη μου, τι είχα πάντα λοιπόν. Και εμείς που είδαμε την Ευρώπη σαν μάννα της δημοκρατίας, δεν συνειδητοποιήσαμε πως στην ιστορία της η δημοκρατία κοσμεί περισσότερο τα διαλείμματα των αυταρχιών της, ή αποτελεί ένα επικάλυμμα απλώς, του αδηφάγου κεφαλαίου της και πολύ απέχει από το να αποτελεί μια αδιατάρακτη και εμπεδωμένη στις συνειδήσεις των εξουσιαστικών της ελίτ, πολιτική πρακτική.

Τώρα λοιπόν έρχεται η ώρα της αλήθειας. Η Ελλάδα που συνήθισε στα Ευρωπαϊκά δεκανίκια, καλείται στην πρώτη οικονομική κρίση να κόψει τα πόδια της και να αυτοκαταργηθεί με την ίδια της την ψήφο ως πολιτική οντότητα, να σταματήσει να μεριμνά άλλο για τους πολίτες της , την ανεργία τους και την οικονομική τους εξαθλίωση, την εθνική της διαιώνιση και εδαφική ακεραιότητα και να αφεθεί στην ανύπαρκτη Ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, που δεν υπόσχεται παρά ένα Ευρωπαϊκό διαβατήριο ελεύθερης ενδοευρωπαίκής μετανάστευσης στους πολίτες της.
Αφού η Ελλάδα δεν μπόρεσε να επιβιώσει οικονομικά εντός της Ευρωζώνης και του Ευρώ, που ανοίχθηκε επιπλέον για το συμφέρον της Γερμανικής βιομηχανίας στα Κινεζικά προϊόντα, πρέπει τώρα να αφεθεί να πεθάνει σαν προβληματική επιχείρηση, ή να κατατμηθεί, να διαιρεθεί και να πωληθεί κομμάτι, κομμάτι.

Αντίθετα λοιπόν προς τις αμαρτωλές υπερχρεωμένες και καταφαγωμένες από τους ίδιους τους διαχειριστές τους τράπεζες, που δεν αφήνονται σύμφωνα με τους νόμους της αγοράς να πεθάνουν, προτιμάται η ευθανασία των λαών και των φορολογουμένων, οι οποίοι καλούνται πλέον να πληρώνουν για την σωτηρία του μεγάλου κεφαλαίου, απανωτά χαράτσια για την κατοικία τους, το αυτοκίνητό τους και να μην έχουν καμμία προοπτική εργασίας, μα ούτε και απολαβών. Μα και εάν ακόμη εργάζονται, είναι δούλοι στον τόπο τους, χωρίς δικαίωμα ουσιαστικής πολιτικής έκφρασης, από την στιγμή που το σύνταγμά τους καταργήθηκε και οι εκλεγμένοι εκπρόσωποί τους καλούνται να εφαρμόζουν τις εντολές των Γερμανών και των πιστωτών, παρά τις δικές τους. Δημοκρατικό αναποδογύρισμα λοιπόν, με την Ελλάδα σα τουμπαρισμένο σκάφος να πλέει, με τους Έλληνες πολίτες να πνίγονται στην θάλασσα και ο καπετάνιος και το πλήρωμα σκαρφαλωμένοι στην καρίνα να φιλολογούν για την διάσωση του Ελληνικού σκάφους.
Βέβαια για την ντόπια άρχουσα τάξη, πάσα προσπάθεια της χώρας να αποτινάξει την κρεμάλα της σωτηρίας που της πετάει η διεθνής συνεταιρική της κεφαλαιοκρατία, συνεπάγεται πολλούς για την ίδια κινδύνους, καθώς με τα κλεμμένα αποθησαυρισμένα στο εξωτερικό κεφάλαιά της θα έπρεπε να στηρίξει την εθνική οικονομία.
Παριστάνει γι’ αυτό πως θέλει να σώσει τον λαό της από την προοπτική να του αγοράσει την χώρα με την ανατίμηση των κεφαλαίων της μετά από μια ενδεχόμενη επιστροφή στην δραχμή και γι’ αυτό προτιμά με σπαραγμό ψυχής να τον παραδώσει δέσμιο στα Γερμανικά συμφέροντα.
Καλή μετανάστευση λοιπόν . Οι Έλληνες στον άλλο κόσμο ή στο εξωτερικό και οι Γερμανοί στο οικονομικό πλιάτσικο της πατρίδας του Απολλώνειου φωτός, που την οραματίζονται σαν μια νέα Ναμίμπια, με πτωχούς μαύρους εργάτες, γερμανικές μπυραρίες και απέραντα φωτοβολταϊκά πάρκα.

Οι Έλληνες πολιτικοί κοτζαμπάσηδες, συνηθισμένοι να γλύφουν τον σουλτάνο και να πατούν τον πολίτη, βρίσκουν τον ρόλο του ενδιάμεσου, μεταξύ του ξένου ειρηνικού οικονομικού κατακτητή και του εξαθλιωμένου , πολιτικά και οικονομικά πτωχευμένου λαού, αρκετά δελεαστικό για να τον παίξουν με περισσή δημοκρατική και πατριωτική υποκρισία.
Όπως οι μαύροι δουλέμποροι πωλούσαν τους ομοεθνείς τους στα καράβια των Ευρωπαίων συνεταίρων τους, έτσι και αυτοί δεν έχουν καμία εθνικής φύσεως συνειδησιακή αναστολή προκειμένου να κουρέψουν τους συμπατριώτες τους από τα εθνικά και συνταγματικά τους δικαιώματα, να τους πάρουν με νομικά τερτίπια τα χρήματα από την τσέπη και να τους οδηγήσουν στα σύγχρονα σκλαβοπάζαρα της εργασίας.
Αυτό ήταν λοιπόν το όνειρο της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, της σύγκλισης των οικονομιών και της συναδέλφωσης των Ευρωπαϊκών λαών; Το να μετατραπεί η Ελλάδα ειρηνικά, σε κοινωνική χωματερή των ισχυρών που θα προμηθεύει τους διεστραμμένους της ηθικής και του πολιτισμού με γιουσουφάκια;
Αυτός είναι ο πολιτικός ρεαλισμός των εθνοσωτήρων μας που δεν βλέπουν άλλο δρόμο από αυτόν της θεσμοθετημένης , επισημοποιημένης πλέον υποτέλειας που θα υποκαταστήσει την μέχρι τώρα συγκεκαλυμμένη; Βαρέθηκαν αλήθεια να υποκρίνονται στον λαό, μια που στους ξένους ήταν πάντα ειλικρινείς και θέλουν επιτέλους να κυβερνήσουν σα βασανιστές με το μαστίγιο, για να νιώσουν εκείνη την πρωταρχική ηδονή της εξουσίας, που μεγαλώνει όσο μεγαλώνει η αυθαιρεσία του εξουσιαστή και η πείνα του εξουσιαζομένου;
Επιστροφή λοιπόν με την μηχανή του χρόνου στον Ευρωπαϊκό Μεσαίωνα;
Μα άμα είναι να γυρίσουμε στον Μεσαίωνα δεν είναι, για εμάς τους Έλληνες καλύτερα να επιστρέψουμε στο πολιτισμένο ανθρωπιστικό Βυζάντιο, μια που ο λαός μας δεν είχε ποτέ στην ιστορία του, πέρα από την περίοδο της Οθωμανικής υποδούλωσης, ανάλογη παράδοση εσωτερικής πολιτικής καταπίεσης;

Δεν είναι καιρός να πούμε προς συμφέρον και της Ενωμένης Ευρώπης, ΟΧΙ στα αφεντικά; μια που σε μας έλαχε ο κλήρος, εδώ να κάνει ο νέος Ευρωπαϊκός ολοκληρωτισμός τα αποκαλυπτήριά του;
Αυτό δεν περιμένουν από εμάς οι Ευρωπαϊκοί λαοί; Την στιγμή που εμείς βρεθήκαμε , ελέω της κλεπτοκρατικής ψευτοδημοκρατίας μας, με τους πιο ανάξιους ηγέτες της σύγχρονης ιστορίας μας και τους πιο συνειδησιακά και ηθικά πωρωμένους προπαγανδιστές της εθνικής και πολιτιστικής αλλοτρίωσης, να προσπαθούμε να αντιτάξουμε Θερμοπύλες στον επανακάμπτοντα από την δύση για άλλη μια φορά, ολοκληρωτισμό;
Κάποτε, πρό της Χούντας έλεγαν οι στρατιωτικοί, πως ο λαός παραμιλούσε λέγοντας, ένας λοχίας δεν θα βρεθεί; Τώρα όμως είναι που ο λαός πράγματι παραμιλάει και που βλέποντας την κλεμμένη του βουλή μονολογεί. Ένας Λεωνίδας δεν θα βρεθεί;
Τώρα που άλλο δεν χρειάζεται να διαβάσει κανείς το νέο μνημόνιο, αφού έχουμε ζήσει στο πετσί μας το παλιό, τώρα που αυτοί που κατέκριναν το παλιό, έχουν την μοναδική ευκαιρία να καταψηφίσουν το καινούργιο, τώρα θα βρούν τα μούτρα να πούν όλοι μαζί πια, παίρνοντας θάρρος ο ένας από τον άλλο, το γνωστό ψέμμα, πώς για το καλό μας και για να διασφαλίσουν ένα μίζερο παρόν, κατέστρεψαν οριστικά το μέλλον μας; Τόσο υπονόμευσε αλήθεια η Ευρωπαϊκή Ένωση τα οικονομικά, εθνικά και κοινωνικά μας θεμέλια που έρχεται να κάνει κατοχή με τους εκλεγμένους δωσίλογούς μας, που εν επιγνώσει τους λένε ασύστολα ψεύδη για να τρομοκρατήσουν τον λαό να αποδεχθεί την προδοσία τους;
Σ’ αυτήν την σύγχρονη Ελληνική τραγωδία και μέγιστη πολιτική ύβρη προς την Ελληνική ιστορία και τον πολέμιο της υποκρισίας Θεό των Ελλήνων, πως θα έρθει άραγε η κάθαρση; Γιατί ένα είναι σίγουρο, πως θα ρθεί. Να ένας λόγος λοιπόν για να ζεί κανείς, παρά το προθανάτιο υστερόγραφο του  Μαγκάκη, ακόμη και σήμερα.