Τέσσερα λεπτά και τριάντα τρία δεύτερα

Tου κ. Στεφάνου Κασιμάτη

Το 1952, ο Τζον Κέιτζ, του οποίου τη μουσική λίγοι έχουν ακούσει (και από αυτούς τους λίγους υποψιάζομαι ότι ελάχιστοι μπορούν να θυμηθούν κάτι), ευρισκόμενος υπό την επήρεια του Ζεν (ίσως και ναρκωτικών, πάντως το Ζεν είναι χειρότερο...) έγραψε την σύνθεση «4΄. 33΄΄», με την οποία κέρδισε την αθανασία. Το έργο χωρίζεται σε τρία μέρη (των 0.30΄΄, των 2΄. 23΄΄ και του 1΄. 40΄΄), προορίζεται για οποιοδήποτε όργανο ή συνδυασμό οργάνων, τα οποία στη διάρκεια των τεσσάρων λεπτών και τριάντα τριών δευτερολέπτων δεν παίζουν ούτε μία νότα. Η μουσική υποτίθεται ότι παράγεται από τους ήχους του περιβάλλοντος στο οποίο εκτελείται το έργο. (Παρεμπιπτόντως, σπανίως στην ιστορία της μουσικής η λέξη «εκτέλεση» χρησιμοποιήθηκε με τέτοια ακρίβεια όσο
σε αυτή τη σύλληψη του Κέιτζ...)
Πού θέλω να καταλήξω, με όλα αυτά παραπάνω; Για να καταλάβετε, παρακαλώ συγκεντρωθείτε λιγάκι στην παρακάτω παράγραφο με τις σκέψεις του Χάρη Καστανίδη για το ΠΑΣΟΚ του μέλλοντος: «Η Κεντροαριστερά οφείλει να διαμορφώσει μια εντελώς νέα συμμαχία κοινωνικών δυνάμεων, μετατρέποντας την πολυσυλλεκτικότητά της από κοινωνικό μέγεθος σε αξιακό - ιδεολογικό μέγεθος. Ο επιθυμητός κοινωνικός συνασπισμός εξουσίας δεν θα διαμορφώνεται με την άθροιση κλαδικών - ταξικών συμφερόντων, αλλά με την αποδοχή συγκεκριμένων προγραμματικών ιδεών και αξιών που θα αναπλάθουν τις πλειοψηφίες και τις μειοψηφίες στο εσωτερικό των κοινωνικών δυνάμεων».
Στο σημείο αυτό, είναι ανάγκη να δείξετε λίγη υπομονή ακόμη. Διότι έτσι όπως είστε προετοιμασμένοι από την Καστανίδειο διαλεκτική, μπορείτε να εισχωρήσετε στα μύχια του πιο σκοτεινού και απόκρυφου διανοητή του ΠΑΣΟΚ, που δεν είναι άλλος από τον Δημήτρη Ρέππα: «Το κόμμα μας ως εκφραστής πολιτών και δυνάμεων από το ριζοσπαστικό κέντρο έως την προοδευτική Αριστερά κέρδισε την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού και συνέδεσε τη λειτουργία του με σημαντικές κατακτήσεις. Σήμερα οφείλει να υποτάξει τα στοιχεία της τεχνικής της εξουσίας που συσσώρευσε η πολυετής διακυβέρνηση σε αυτά της πολιτικής και προγραμματικής χρησιμότητάς του, διατηρώντας τον μεταρρυθμιστικό και πολυσυλλεκτικό χαρακτήρα του».
Αν αντέξατε τα παραπάνω, τότε ελπίζω θα συμφωνήσετε μαζί μου ότι, μολονότι δεν νομίζω πως θα έχω ποτέ την τύχη να εντρυφήσω στους θησαυρούς της μουσικής του Τζον Κέιτζ, μόνον αισθήματα ευγνωμοσύνης μπορώ να έχω για εκείνον ή για οποιονδήποτε άλλον, ο οποίος, όταν το μόνο που έχει να πει είναι το τίποτε, το λέει ευθέως και σαφώς...