Οι κόκκινες γραμμές και η πολιτική αχρωματοψία

Σπύρος Παπαγιάννης

Χωρίς κόκκινες γραμμές λοιπόν πορευόμαστε, όπως εδήλωσεν ο δοτός πρωθυπουργός μας , που με την ξινισμένη δηλωμένη της ξεφωνημένης πλειοψηφίας του αυτοκαταργημένου κοινοβουλίου, αφού σκαρφαλώνοντας στις πλάτες των αστικών κομμάτων, που στήσαν πυραμίδα, ανέβηκε στην πολιτική κορυφή, πορεύεται όπου φυσά ο άνεμος, προσπαθώντας να κρατηθεί όρθιος σαν πολιτικός ακροβάτης, όσο γίνεται περισσότερο χρόνο σε αυτήν.
Όντως λοιπόν, στόχος αυτής της κυβέρνησης δεν είναι να υπερασπισθεί κάποιο συγκεκριμένο
κεκτημένο, την εθνική π.χ. κυριαρχία, το σύνταγμα, τις εργατικές κατακτήσεις, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις ελευθερίες των πολιτών. Σκοπός της είναι να διαπραγματευθεί κατά τα προσχήματα, το κούρεμα των ομολόγων, με προφανές αντάλλαγμα την νομική υποβάθμιση της χώρας μέσω της υπαγωγής των νέων τοιούτων στην δικαιοδοσία του Αγγλικού δικαίου, και να κουρέψει τελικά, με την υπογραφή της νέας δανειακής σύμβασης τόσο την εσωτερική οικονομία, όσο και την εθνική κυριαρχία της χώρας, παραδίδοντάς την με τις υπογραφές της ευρείας πλειοψηφίας του εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσόντος κοινοβουλίου της , στο έλεος του πολιτικού διευθυντηρίου των Βρυξελλών, ως την πρώτη στον 21ο αιώνα ευρωπαϊκή αποικία της Γερμανίας και του διεθνούς κεφαλαίου ευρύτερα.

Σαν πολιτικός κασκαντέρ λοιπόν ο κ. Παπαδήμος προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή πάνω του, αναμειγνύοντας στην άχρωμη χλωμή πολιτική του προσωπικότητα τα ποικίλα χρώματα και συμφέροντα της πολυκομματικής, μα ανιδεολογικής πολιτικής του βάσης. Καμία ιδεολογία λοιπόν, καμία διακήρυξη, καμία πίστη σε τίποτε, καμία ανωτέρα αρχή που θα δέσμευε την πολιτική ηγεσία σε οτιδήποτε και ιδίως έναντι του παραγκωνισμένου λαού, που γι’ αυτό ακριβώς έγινε αυτή η συγκυβέρνηση, για να μην ερωτηθεί αυτός την ώρα της φουρτούνας για τον καπετάνιο που θα ήθελε και τις κόκκινες γραμμές που θα του έβαζε.
Που θα τις θεωρούσε αυτονόητες, ενώ κάθε άλλο παρά τέτοιες είναι για τους πολιτικούς του, που μπορεί να εκλέγονται με την δική του ψήφο, δεν επιλέγονται όμως απ’ αυτόν, με τα δικά του εθνικά, αυτοσυντηρητικά κριτήρια, αλλά με κείνα της άρχουσας τάξης του, που είναι αυτή ευρύτερα υπόλογη για την διαφθορά τους και τα μειωμένα εθνικά τους ανακλαστικά.
Και είναι αυτή ή άρχουσα τάξη του που αλλοιθώρισε καιρό τώρα πολιτιστικά και ψυχολογικά προς την δύση, περιφρονώντας οτιδήποτε αυθεντικά Ελληνικό και αδιαφορώντας για την ιστορία αυτού του τόπου, την μελλοντική συνέχεια του έθνους και τους συγγενικούς φυλετικούς της δεσμούς με τους πτωχούς αδελφούς της, τους ανθρώπους του μεροκαματιάρη, μαχόμενου για την επιβίωση λαού, αυτούς που περιμένουν να ζήσουν από τα χέρια τους και την προσφορά εργασίας των συμπατριωτών τους.
Είναι αυτή η ξιπασμένη μαντάμ Σου Σου που γαλούχησε τους πολιτικούς μας με τα ιδανικά του νεοπλουτισμού, της επίδειξης και της αποστασιοποίησης από τον λαό, αυτή που διαπλέχθηκε μαζί τους δημιουργώντας πάμπολλα επαγγελματικά και ταξικά κατεστημένα, αυτή που προσηλυτίσθηκε πρώτη από την ιδεολογία του άναρχου, απάτριδος και ακοινώνητου καπιταλισμού, ξεπερνώντας τα εθνικά και θρησκευτικά της ταμπού, μα και την γλώσσα της ακόμη.
Είναι αυτή η άρχουσα τάξη μας που επίστεψε στον πολυπολιτισμό, στο τέλος της ιστορίας, αυτή που ξαπέστειλε τα κεφάλαιά της και τις επιχειρήσεις της στο εξωτερικό, και θέλει να κερδίζει λεφτά αεριτζίδικα, με την διαπλοκή περισσότερο παρά με τον ανταγωνισμό, με τις απ’ ευθείας αναθέσεις των έργων και τις υπόγειες δωροδοκίες των πολιτικών διαμεσολαβητών, συντελώντας τα μέγιστα έτσι στον εκμαυλισμό της πολιτικής ζωής.
Είναι αυτή πού εξέθρεψε την γραφειοκρατία για να κρατάει δέσμια δι’ αυτής την ανάπτυξη του τόπου, όπως επιτάσσουν τα ντόπια και ξένα ολιγοπώλια, αυτή που δεν άφησε χρόνια τώρα να αντληθεί έστω και μια σταγόνα πετρελαίου, ή ένα κυβικό μέτρο φυσικού αερίου, αυτή που χρέωσε επίτηδες οικονομικά την χώρα στις ξένες τράπεζες για να νιώσει περισσότερο ασφαλής η ίδια από τον εφιάλτη του εσωτερικού ταξικού κινδύνου
Και παριστάνει τώρα, μετά το ξέσπασμα της κρίσης την έκπληκτη, που της φταίνε οι πολιτικοί κλέφτες, ο τεμπέλης λαός, η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων, οι υψηλές αμοιβές των ιδιωτικών και τα εργατικά δικαιώματα, μα όχι τα αδηφάγα, αμαρτωλά κόμματα, οι πολιτικοί νταβατζήδες και οι εθνικοί εργολάβοι.
Είναι αυτή που κατέστρεψε την πατρίδα, που θέλει εκ των υστέρων να την σώσει, με ξένα λεφτά όμως, χωρίς η ίδια να βάλει μία, παραδίδοντας απλώς την εθνική κυριαρχία των πτωχών συγγενών της στους ξένους συνεταίρους της, μια που γι’ αυτήν δεν της χρειάζεται πλέον, το αντίθετο μάλιστα, είναι εμπόδιο στα διασυνοριακά σούρτα φέρτα των κεφαλαίων της.
Είναι αυτή που της φταίει δήθεν η φοροδιαφυγή, μα μη αγγίζοντας εκείνη του υποκόσμου, των λαθρομεταναστών, του πολιτικού και κοινωνικού κατεστημένου και των off shore εταιρειών του, ξεσπά κατά των μικροεπαγγελματιών, μικροϊδιοκτητών και των ανέργων που δεν πέθαναν, άρα έχουν άδηλους πόρους κι’ επιζούνε.
Είναι αυτή η άρχουσα τάξη των πετυχημένων κοινωνικά και οικονομικά Ελλήνων, που θέλει επ’ ευκαιρία της κρίσης να απελευθερωθεί νομικά από την εξάρτηση του έθνους, του συντάγματος, της εθνικής κυριαρχίας, των μεροκαματιάρηδων εργαζομένων και των ανέργων, που ψηφίζουν μεν, μα δεν αποφασίζουν, δεν χαράσσουν πολιτικές, γι’ αυτό και πρέπει να βιαστεί ,να τελειώσει μ’ αυτούς απαξ διά παντός, πριν ξυπνήσουν και της ζητήσουν τα ρέστα για την εξαθλίωσή τους.
Είναι αυτή που θέτει για την σωτηρία της πατρίδος τεκμήρια διαβίωσης για τον απλό λαό, δεν θέτει όμως τεκμήρια πατριωτισμού και προσφοράς για τον εαυτό της.
Είναι αυτή που διά του στόματος του ενοφθαλμισθέντος στο ύπατο αξίωμα της χώρας πρωθυπουργού, εγκαλεί τον πολίτη να αναρωτηθεί, τι κάνει για την πατρίδα, που ελέω Παπούλια, ξεπουπούλιασε η ίδια.

Καθόλου περίεργο λοιπόν που ο κ. Παπαδήμος δεν θέτει κόκκινες γραμμές. Το μόνο κόκκινο που βλέπει είναι οι εν δυνάμει κόκκινοι εργαζόμενοι και οι ξεγελασμένοι εθνικοί μικροαστοί, που νόμισαν πως δημοκρατία είναι να πετάς κάθε τέσσερα χρόνια ένα κουρελόχαρτο στην κάλπη.
Ε, αυτό το επίπεδο δημοκρατίας θα διασωθεί, όχι για κανένα άλλο λόγο, μα γιατί επιτρέπει την κοροϊδία τους, τον αποπροσανατολισμό τους, την πολιτική τους εκτόνωση και διαίρεση, μα και την εκ των υστέρων ενοχοποίηση, λέγοντάς τους, «μαζί τα φάγαμε», ή όπως στο χρηματιστήριο «ας βλέπατε».

Μόνο που πρίν ψηφίσουν ξανά, θα πρέπει να ψοφήσουν εθνικά και νομικά για να είναι ελεύθεροι μετά να ψοφήσουν και βιολογικά, σαν τα ζώα στα πεζοδρόμια. Άλλως , σε καθεστώς εθνικής κυριαρχίας θα μπορούσε η πείνα τους να καταστεί πολιτικά επικίνδυνη, παρά τους πολιτικούς εγκάθετους και την τηλεοπτική προπαγάνδα.
Γι΄ αυτό λοιπόν όλα πρέπει να τα κάνει το ανευθυνοϋπεύθυνο κοινοβούλιο που εξελέγη με την σημαία του «Λεφτά υπάρχουν» και μετά στην χώρα που δεν θα υπάρχει, θα μπορούν να ψηφίζουν και πάλι οι πολίτες για αυτόν που θα άρχει, όχι όμως για να υπόσχεται, μα για να ανακοινώνει απλώς τις εκπορευόμενες από την θεσμοθετημένη πλέον και μη εκλεγόμενη τρόϊκα, εντολές.

Και ο κ. Παπαδήμος, ο εθνικός κουρέας μας, αποσιωπά πως και το κούρεμα ακόμη χρειάζεται σχέδιο και στρατηγική, καθότι αλλιώς σε κουρεύουν στον στρατό, αλλιώς σαν πολίτη, αλλιώς κουρεύονται οι Πάνκ κι αλιώς οι παχουλοί σαν τον Πάγκαλο αστοί.
Από την άλλη ούτε οι ιδιοκτήτες ομολόγων ανήκουν σε μία κατηγορία, άλλοι είναι ξένες τράπεζες, άλλοι κερδοσκόποι που αγόρασαν τα ομόλογα την τελευταία στιγμή, άλλοι κατέχουν ασφάλιστρα κινδύνου, άλλοι είναι Έλληνες κεφαλαιούχοι, ενώ άλλα ανήκουν στην Ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα, που ενώ τα αγόρασε για να μας στηρίξει θέλει να τα χρυσοπληρωθεί και άλλα στα εγχώρια ασφαλιστικά ταμεία που εξαναγκάσθηκαν να τα αγοράσουν από τις δοτές διοικήσεις τους.
Με τι τρόπο λοιπόν θα κουρευτούν οι ξένες τρίχες και με τι οι ντόπιες;
με τι οι κερδοσκόποι και με τι οι ασφαλισμένοι;
Κανείς δεν μας λέει. Αποσιωπείται ακόμη πως πίσω από το κούρεμα δεν βρίσκεται μόνο το συμφέρον της Ελληνικής οικονομίας, μα και των ξένων που σκοπεύουν να δραστηριοποιηθούν σε αυτήν και θέλουν να της προσδώσουν το χαρακτήρα αποικιακής περισσότερο οικονομίας.
Γι’ αυτό και επιδιώκουν ταυτόχρονα με την εξωτερική επιφανειακή διάσωσή της, την εσωτερική της πτώχευση και αναδιάταξη, μέσα από το νέο συνοδευτικό της νέας δανειακής σύμβασης μνημόνιο, έτσι που το διασωσμένο σκάφος της να μην ανήκει άλλο στους επιβάτες του, μα στους ναυαγοσώστες του
Γι’ αυτό λοιπόν δεν πρέπει να υπάρχουν κόκκινες γραμμές, γιατί ο άναρχος καπιταλισμός των αγορών δεν νιώθει πως έχει απέναντί του μια συντεταγμένη κοινωνία, μα ασύντακτους, διαμαρτυρόμενους απλώς πολίτες, πού απέχουν εκατομμύρια έτη φωτός μεταξύ τους, στους πολιτικούς οραματισμούς τους.
Και αυτούς ακόμη θέλει να τους ελευθερώσει, τον έναν από τον άλλο, αντί να τους βάζει όρια και σύνορα, ακόμη και στα πιστεύω τους και την αξιοπρέπειά τους, όπως ακριβώς θέλει να ελευθερώσει το κεφάλαιο από την κοινωνία, δημιουργώντας την νέα οικονομική φεουδαρχία της διεθνούς εταιρειοκρατίας των πολυεθνικών, με τις ανεξάρτητες ποικίλων ταχυτήτων οικονομικές ζώνες και τις αποκεντρωμένες περιφέρειες.
Και όλα αυτά με την αποδυνάμωση συγχρόνως, μέσα από την λαθρομετανάστευση, της εθνικής, ιστορικής και πολιτισμικής λαϊκής ταυτότητος , επί της οποίας βασίζεται το αίσθημα της εθνικής και κοινωνικής αλληλεγγύης, και οι κόκκινες γραμμές, των αδιαπραγμάτευτων εθνικών και δημοκρατικών αξιών.
΄ Όχι λοιπόν, δεν περιμέναμε πράγματι από έναν προτεστάντη της Δύσης και οραματιστή της εταιρειοκρατίας να θέσει κόκκινες γραμμές, πέρα από τις μαύρες που του έχει ήδη θέσει η κ. Μέρκελ, μα δεν τολμά να τις αποκαλύψει δημοσίως.
Το ξέρουμε πως μιλάει για να μην μιλήσουν εκείνοι που θα έπρεπε αντί αυτού να μιλούν, οι εκλεγμένοι, που κρύφθηκαν πίσω του και αντί να τον στείλουν στις διαπραγματεύσεις σαν εντεταλμένο, οριοθετημένο από κάποιες στοιχειώδεις κόκκινες γραμμές διαπραγματευτή, τον καμαρώνουν σαν αδέσμευτο πολιτικών και κομματικών υποχρεώσεων πρωθυπουργό, να διαπραγματεύεται εν κρυπτώ, ελέω θεού, την μοίρα του λαού και του μυριόχρονου Ελληνικού έθνους.
Δεν χαίρει βέβαια την πολιτική ασυλία εκείνων, θεωρούμε όμως πως θα καλύπτεται από την αυξημένη πλειοψηφία των δύο τρίτων της βουλής που πρόκειται επί της πρωθυπουργίας του, να καταλύσει τελεσίδικα την εθνική κυριαρχία.
Γιατί όπως και να το κάνουμε, δεν τον θεωρούμε σε τίποτε πιο υπεύθυνο για την αχρωματοψία του, από τους ανευθυνοϋπεύθυνους πολιτικούς ταγούς μας, που ποιούν την νύσσα για ένα θέμα, που μόνο τεχνικό δεν είναι, όπως θέλουν να το εμφανίζουν.