Εκτός τόπου και χρόνου

Σπύρος Παπαγιάννης

Εκτός τόπου και χρόνου τελικά δεν είναι μόνο οι πολιτικοί μας, που αλλοιθωρίζουν πνευματικά προς το εξωτερικό, οι περισσότεροι προς την αποκαλούμενη δύση, εκτός από μερικούς που προσβλέπουν προς την εξαφανισθείσα από τον πολιτικό χάρτη Σοβιετία και ζούνε στο παρελθόν.
Όλοι οι άλλοι όμως ζούνε στο χρόνο του Βερολίνου και με την λογική του Βερολίνου, που την δανείζονται μαζί με τα χρήματά του και εκτελούν αδιαμαρτύρητα τις εντολές της πολιτικής ηγεσίας του, σαν να εκπορεύονται από το στόμα
του Θεού, που άπαξ και ομίλησε, ο λόγος του αποτελεί γι’ αυτούς δέσμευση, που πρέπει να την σεβασθούνε και να θυσιάσουν το μονάκριβο τέκνο τους, ή και τον λαό τους ακόμη, για να του αποδείξουν την πίστη τους και να οδηγήσουν όσο μπορούν συντεταγμένη την χώρα τους πίσω στο παρελθόν, στο 2000 αρχικά, στο 1990 μετέπειτα και έχει ο δρόμος, που μπορεί να μας βγάλει και στο 1940 ακόμη.
Εκτός τόπου και χρόνου όμως φαίνεται σε μερικούς να είναι εκτός απ’ αυτούς και οι δικαστικοί μας που δεν αντελήφθησαν ούτε αυτοί, όπως και οι πολιτικοί της βουλής, πως παρεβιάσθη το σύνταγμα και ασχολούνται με τα ελάσσονα αντί με τα μείζονα.
Προσπαθούν έτσι ακόμα να ξεμπλέξουν την υπόθεση του Βατοπαιδίου και να καταλήξουν αν υπήρξε δόλος ή όχι και αν έχασε από τις ανταλλαγές το δημόσιο ή όχι, όταν το δημόσιο όλο κοντεύει να περιέλθει στον οικονομικό έλεγχο των πιστωτών της χώρας αντί πινακίου φακής.
Μοιάζουν έτσι με τους αστροναύτες της Σοβιετικής Ένωσης, που με άλλο καθεστώς εκτοξεύθηκαν στο διάστημα και σε άλλη χώρα επέστρεψαν, όταν προσγειώθηκαν.
Έτσι και οι νομοταγείς δικαστικοί μας ασχολούμενοι με την προάσπιση των συμφερόντων του δημοσίου, δεν πήραν είδηση πως το Ελληνικό δημόσιο πέρασε σε άλλα χέρια. Όπως λοιπόν στην εποχή της Τουρκοκρατίας η μόνη περιουσία που διασώθηκε και έμεινε στα χέρια του Ελληνικού λαού ήταν αυτή της Χριστιανικής εκκλησίας και των Χριστιανικών μονών, μήπως τώρα που ανατέλλει η εποχή της νέας Φραγκοκρατίας, καταλήξουν τελικά προς συμφέρον του Ελληνικού λαού αυτές οι ανταλλαγές περιουσιακών στοιχείων, ακόμα και αν αυτές δεχθούμε πως απέβησαν αρχικά εις βάρος του Ελληνικού δημοσίου, παρ’ όλο που ούτε αυτό απεδείχθη ουσιαστικά.

Μήπως γι’ αυτό λοιπόν διώκεται ο ηγούμενος Εφραίμ σήμερα, γιατί οι πιστωτές μας νιώθουν πως ζημιώθηκαν από αυτές τις ανταλλαγές, καθώς την Βισθωνίδα λίμνη δεν μπορούν πρακτικά να την εκποιήσουν, ή να την εκμεταλλευθούν όσο τα άλλα ακίνητα με τα οποία αυτή ανταλλάχθηκε;
Και από την στιγμή που όλοι οι πολιτικοί βρέθηκαν στο δικαστικό απυρόβλητο έπρεπε ο πέλεκυς της τυφλής δικαιοσύνης να πέσει μέρες Χριστουγέννων στον ξεμοναχιασμένο μοναχό, μόλις επέστρεψε από το εξωτερικό, όπου μπορούσε σαν τον Χριστοφοράκο να έχει διαφύγει βρίσκοντας πολιτικό άσυλο στο ίδιο το Κρεμλίνο, στην αγκαλιά του Πούτιν;
Τόσο τυφλή απότομα και ανεπηρέαστη πολιτικών σκοπιμοτήτων είναι η ανεξάρτητη δικαιοσύνη μας; Και αν μας στείλει ξαφνικά ένα τελεσίγραφο η κ. Μέρκελ, όπως έστειλε στον πολιτικό μακαρίτη Γ. Παπανδρέου και ζητήσει την εδώ και τώρα αποφυλάκιση του ηγουμένου, θα μείνει το ίδιο ψύχραιμη και κωφή και προς αυτήν, ακόμα κι’ αν είναι να μείνει κατόπιν τούτου απλήρωτη; Και αν τα λεφτά της δύσης έχουν τόσο σημασία, γιατί δεν έχουν της Ρωσσίας και γιατί δεν χρειάζεται η χώρα μας να έχει και άλλους φίλους και συμμάχους, έξω από τον κύκλο του 4ου Ράϊχ και των τοκογλύφων δανειστών της.
Καλώς λοιπόν από αυτήν την άποψη δεν δέχθηκε ο κ. Παπακωνσταντίνου να ακυρωθούν νομικά οι κτηματικές ανταλλαγές μεταξύ της Μονής και του δημοσίου, παρ’ όλο που το έκανε από ότι φαίνεται με δόλιο σκοπό για να ‘χει ανοικτό το θέμα που προκαλούσε από την φύση του αρνητικές εντυπώσεις εναντίον του μαυροφορεμένου κατηγορούμενου, που φάνταζε σαν την μύγα μεσ’ το γάλα περιφερόμενος με τη σεμνή του αμφίεση ως υπόλογος στους χώρους της δικαιοσύνης.

Για τους άθεους ανθρώπους της πολιτικής που δεν έχουν ιερό και όσιο, ένας ιερωμένος κατηγορούμενος αποτελεί λαβράκι, καθώς τους εξαγνίζει στα μάτια τους, μα και στα μάτια του λαού, από τις δικές τους αναρίθμητες αμαρτίες. Από την άλλη βέβαια αυτό δεν τους εμποδίζει να κάνουν διορθωτικές νομοθετικές ρυθμίσεις στο άψε σβήσε, για τους υπόλογους τραπεζίτες του κατεστημένου, που να τους δίδεται έτσι ο κατάλληλος χρόνος να αποκαταστήσουν τα ελλείμματά τους στις ποντικοφαγωμένες τράπεζές τους και ούτε γάτα, ούτε ζημιά.
Το θέμα όμως είναι πως η δίωξη του ηγουμένου Εφραίμ δεν μπορεί να αποτελέσει φύλλον συκής για την ταλαίπωρη Ελληνική δικαιοσύνη, που άλλοτε δείχνει τυφλή και ευαίσθητη και άλλοτε να επιλέγει τα θύματά της, μα και ο βαθμός της αυστηρότητάς της να ποικίλει κι’ αυτός, ανάλογα με τα πρόσωπα των λειτουργών της, καθώς οι αποφάσεις τους δεν φαίνεται να διαπνέονται από την ίδια κοινωνική ευαισθησία και φιλοσοφία.
Κι’ είναι γι’ αυτό προφανώς που απεφάσισε και η υπεύθυνη πολιτεία μας, κατά παράβαση της προβλεπόμενης γιά το Άγιο Όρος νομοθεσίας, να παραπέμψει την υπόθεση του ηγούμενου Εφραίμ από τα αρμόδια γιά τον Άθω πολιτικά δικαστήρια της Θεσσαλονίκης, στα περισσότερο προφανώς αξιόπιστα δικαστήρια των Αθηνών.
Κι’ εκεί που νιώσαμε προς στιγμήν περήφανοι βλέποντας τον εκπρόσωπο του Ελληνικού υπουργείου εξωτερικών να βάζει τους αυθάδεις Ρώσσους στην θέση τους, υπενθυμίζοντάς τους πως η Ελλάδα είναι χώρα με συντεταγμένη δικαιοσύνη και με μεγαλύτερη παράδοση δημοκρατίας από την δική τους, που δεν δέχεται παρεμβάσεις, ήρθε η κεραμίδα της άξαφνης παραίτησης των οικονομικών εισαγγελέων για να μας υπενθυμίσει πως πολλά συμβαίνουν στο παρασκήνιο της εποπτεύουσας την αμαρτωλή εξουσία δικαιοσύνη μας, και δεν θα μπορούσε να είναι αυτή η μόνη αθώα σε ένα τόπο όπου η αθωότητα έχει από καιρού εκλείψει σε όλους τους χώρους της πολιτικής, της διοίκησης, του συνδικαλισμού και της δημοσιογραφίας και ενημέρωσης.
Πέσαμε από τα σύννεφα λοιπόν μόλις είχαμε αρχίσει να πετούμε με την φαντασίωση της ανεξάρτητης, στην πολυεξαρτημένη χώρα μας, δικαιοσύνης.

Ας είναι όμως, προλάβαμε έστω και για λίγο να νιώσουμε έναντι των Ρώσων εθνικά υπερήφανοι, καθώς ο εθνικός μας εξευτελισμός από τους Γερμανούς δεν μας εμπόδισα να πούμε στην περίπτωση του ηγούμενου Εφραίμ, ένα περήφανο εθνικό ΟΧΙ στους Ρώσους.
Σαν το ποδόσφαιρο λοιπόν, όταν παίζεις μπάλα την λογική μπορεί να χάνεις κατά κράτος απ’ τον ένα, μα να κερδίζεις, έστω και με ένα μηδέν, τον άλλο στα σημεία.
Όταν θέλουμε λοιπόν μπορούμε να τα βάλουμε και με μια υπερδύναμη και αν θέλαμε θα μπορούσαμε να χρησιμοποιούμε την μια υπερδύναμη εναντίον της άλλης.
Προς το παρόν όμως χρησιμοποιούμε την υπερατλαντική μόνο εναντίον του λαού μας και της λογικής μας.
Και είναι αυτή προφανώς που έβγαλε γλώσσα τόσο ευθαρσώς στην Ρωσία του Πούτιν. Επειδή όμως τα κάγκελα της φυλακής είναι για τους λεβέντες και επειδή απεδείχθη, πέραν κάθε αμφιβολίας, πως ο ηγούμενος Εφραίμ ήταν ικανός και δημιουργικός στην διοίκηση της Μονής που του ανετέθη και τίποτε δεν κατεχράσθη προς όφελός του, όπως έπραξαν άλλοι κατά καιρούς ανέντιμοι ηγούμενοι και επίσκοποι, καθώς η εκκλησιαστική περιουσία είναι έρμαιο στας χείρας των διαχειριστών της, προτείνω την άμεση μεταβίβαση όλης της καταπατημένης, καταληστευμένης και αναξιοποίητης περιουσίας του δημοσίου στην Μονή του Βατοπαιδίου, για να προστατευθεί αυτή από τας ορέξεις των πιστωτών μας και να τεθεί ταυτόχρονα υπό την προστασία της ορθοδόξου Ρωσίας. Θα μπορούσε έτσι ο ηγούμενος Εφραίμ να αναστηλώσει την Ελληνική οικονομία, όπως ανόρθωσε και την μονή του, που την παρέλαβε ερείπιο και την μετέτρεψε σε πρότυπο διεθνές κέντρο της Ορθοδοξίας. Από το στόμα μας λοιπόν και στων κωφών ηγετών μας τα’ αυτιά, κι’ ευτυχισμένο αν μη τι άλλο, το 2012