Η φιλοξενία των ξενοδόχων και ο υπουργός

Tου κ. Στεφάνου Κασιμάτη

Φοβάμαι ότι το βράδυ του περασμένου Σαββάτου ο Ξένιος Ζευς είχε λησμονήσει τελείως την ύπαρξη του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη. Ο υπουργός Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας, ως εκπρόσωπος της κυβέρνησης, απηύθυνε χαιρετισμό στη Γενική Συνέλευση του Ξενοδοχειακού Επιμελητηρίου, υποχρεωθείς να αναπτύξει τις σκέψεις του για το μέλλον του κλάδου μέσα σε ένα άγριο περιβάλλον αποδοκιμασιών και κραυγών του τύπου «είσαι
ψεύτης», «κατέβα κάτω» κ.λπ. Για τους ξενοδόχους -τους εμπόρους της φιλοξενίας, σε τελευταία ανάλυση- τέτοια παραφορά ήταν πρωτοφανής. Το ίδιο είναι όμως και τα προβλήματα του κλάδου.
Φαίνεται ότι αυτά που εξενεύρισαν περισσότερο τους ξενοδόχους ήταν το ύφος της ομιλίας του υπουργού και η πλήρης διάστασή του από την πραγματικότητα. Υφος «πολιτικό», σύνηθες κατά τα πάντα: θριαμβικό, ex cathedra, στολισμένο με τετριμμένες μεγαλοστομίες, άφθονες περικοκλάδες και πομφόλυγες από αυτές με τις οποίες σχεδόν όλοι οι πολιτικοί μας έχουν συνηθίσει να ταΐζουν το κομματικό κοινό στο οποίο κατά κανόνα απευθύνονται, ανεξαρτήτως της σύνθεσης του πραγματικού κοινού που έχουν μπροστά τους και το οποίο σπανίως κάνουν τον κόπο να το λαμβάνουν υπ’ όψιν - όταν δεν το αγνοούν πλήρως.
Λόγου χάρη, κορώνες του τύπου «καλούμαστε όλοι οι Ελληνες να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να ανοίξουμε ένα νέο ιστορικό, πολιτικό και οικονομικό κεφάλαιο» ή «να πιστέψουν οι Ελληνες ότι υπάρχει ελπίδα και προοπτική για τον τόπο και να εμπιστευτούν ξανά την πολιτική», δηλαδή αερολογίες που λέγονται στην τηλεόραση για να γεμίσουν τον χρόνο και να κρύψουν την απουσία της σκέψης είναι άκρως εξοργιστικές, όταν τα μεγαλύτερα και ιστορικότερα ξενοδοχεία της Αθήνας ετοιμάζονται να διακόψουν τη λειτουργία τους, ενώ η κυβέρνηση περιορίζεται στη διαπίστωση της περιπλοκότητας του προβλήματος στο κέντρο της Αθήνας και αυτάρεσκα θεωρεί τη διαπίστωση αυτή ως επαρκή δικαιολογία για την αδράνειά της.
Στο βάθος του, το πρόβλημα είναι πολιτισμικό. Τα τελευταία τριάντα χρόνια η πολιτική στην Ελλάδα ήταν ένα πράγμα και τίποτε άλλο: παροχές. Δεν είναι μόνον ότι αυτό το περιβάλλον διαπαιδαγώγησε αναλόγως το πολιτικό προσωπικό, αλλά και ότι αυτή η ρηχή πολιτική δεν χρειαζόταν ανθρώπους με βάθος για να την υπηρετήσουν. Εξ ου η επικράτηση του «ξύλινου λόγου», της ετοιματζίδικης κομματικής γλώσσας και της επιχειρηματολογίας των ανώνυμων non papers. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι πολιτικοί μας ένα ρεπερτόριο ανέπτυξαν και σε αυτό μένουν, στερούμενοι των ικανοτήτων να το ανανεώσουν. Σαν κάποιες νεόπλουτες κυρίες που θα στολιστούν σαν λατέρνες για να κρύψουν την ανασφάλειά τους, φορτώνουν και οι πολιτικοί τον λόγο τους με την λεγόμενη haute paparologie για να κρύψουν την κενότητά τους. Μου κάνει εντύπωση που δεν τα σκέφθηκε αυτά ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, δεδομένου πως ο ίδιος τόνισε στην αρχή της ομιλίας του ότι «η κρίση έχει παιδευτικό χαρακτήρα για όλους μας». Ισως όμως να εξαιρούσε τη δική του επαγγελματική τάξη.
Πάντως, η δοκιμασία του υπουργού εκείνο το βράδυ είχε, κατά κάποιο τρόπο, τον χαρακτήρα θυσίας. Οπως μου είπε επιχειρηματίας του χώρου, το ξέσπασμα των ξενοδόχων απευθυνόταν κυρίως στον αρμόδιο για τα τουριστικά Παύλο Γερουλάνο. Ο Μ. Χρυσοχοΐδης (ο οποίος, εξάλλου, με την εισαγωγή της ομάδας «Δίας» έκανε αυτό που μπορούσε για το κέντρο της πρωτεύουσας) απλώς έτυχε να βρίσκεται εκεί...