Προς ομαδικό σκορποχώρι

Σπύρος Παπαγιάννης

Σκόρπισαν όλοι και όλα.
Σκόρπιες για αυτό κι οι σκέψεις μας, αναπηδούν από το υποσυνείδητο και από αυτά που συγκρατούν τα αυτιά μας, γιατί η λογική μας έχει υποβάλλει ήδη την παραίτησή της. Σκόρπισε αρχικώς η Κυβέρνηση, αλλά συγκολλήθηκε όπως όπως, για να προλάβει να παραδώσει την χώρα στις δάνειες δυνάμεις. Άρχισε να σκορπάει η αξιωματική αντιπολίτευση και να ξεγυμνώνεται από τις διακηρύξεις της και τις αρχές της σε ένα πολιτικό στριπτήζ που όμοιό του είχαμε να δούμε
από την εποχή του κατεψυγμένου πρωθυπουργού των ανακτόρων, του μακαρίτη Στεφανόπουλου. Πάνε οι κόκκινες γραμμές λοιπόν που έμελλε να ‘χουν ίδια τύχη με τις κόκκινες σημαίες των αριστερών και να κοσμούν μουσεία μόνο και παρελάσεις.
Καταπίνουν την γλώσσα τους οι μέχρι χθές μόλις περιοδεύοντες την αγοράν και αφουγκραζόμενοι τον πολίτη, πολιτικοί, που αν μη τι άλλο τους διέκρινε η κοινωνική ευαισθησία. Τώρα όλοι αναγνωρίζουν την αναγκαιότητα της κοινωνικής αναισθησίας. Για να σωθεί η Ευρώπη και ο παγκόσμιος καπιταλισμός πρέπει να θυσιασθεί απαξάπαντος η Ιφιγένεια, εν προκειμένω η μικρή αλλά με πολλά υπόγεια πλουτοπαραγωγικά προικιά Ελλάδα. Και για να σωθεί κατά δεύτερον λόγο η Ελλάδα πρέπει να θυσιασθεί η μισή, ἤ κάτι περισσότερο από την μισή κι’ ότι μείνει από αυτήν, ο εγκέφαλός της ίσως σε μια γυάλα, που τι κι αν δεν θα ‘χει σώμα, θα μπορεί να προσθέσει αργότερα με την πρόοδο της βιογενετικής και βιονικής επιστήμης, τεχνητά μέλη και να προσλάβει αλλοδαπούς υπαλλήλους και υποτακτικούς, αν το θελήσουν βέβαια οι δάνειες δυνάμεις, να την νεκραναστήσουν για να δημιουργήσουν κάποιο ομοίωμά της σε κάποιο λαογραφικό μουσείο στον αρχαιολογικό χώρο της μαρμαρωμένης αρχαίας μήτρας της.

Πρέπει λοιπόν να πεταχθούν στην θάλασσα της ανεργίας και της πείνας οι μη προνομιούχοι για να σωθούν τουλάχιστον οι προνομιούχοι, οι έχοντες κεφάλαια στο εξωτερικό ἤ πτυχία από το εξωτερικό, που να μπορούν να βρούν δουλειά στο εξωτερικό, γιατί στο εσωτερικό, από εδώ και εμπρός θα παίζεται αγώνας κάτς δωρεάν, οι πάντες εναντίον πάντων και οι πεινασμένοι εναντίον των αχόρταγων. Και θα συμμετέχουν όλοι, καθόσον το παιχνίδι θα είναι παλλαϊκό και κανείς θεατής δεν θα μείνει αμέτοχος. Στην πείνα ο άνθρωπος γίνεται θηρίο κι αυτήν την εξαγρίωση και αποθηρίωση θα δούμε λίαν προσεχώς να διαδέχεται την εξαχρείωση των πολιτικών και την παράδοσή τους άνευ όρων στους όρους της μεγάλης οικογένειας των μεγάλων συμφερόντων που συνεκφράζει και τα δικά τους μικρά ἤ μεγάλα συμφέροντα. Θα σκορπίσει λοιπόν το πολυέξοδο κράτος, θα σκορπίσουν οι δημόσιες υπηρεσίες, θα σκορπίσουν οι Έλληνες στις πέντε άκρες του ορίζοντα, τι είχες Μαριορή μου, τι είχα πάντα, και θα σκορπίσουν και τα εδάφη της πατρίδος, που ίσως κι αυτά χωρισθούνε σε ζώνες για καλύτερη, πιο εύκολη εκμετάλλευση και αξιοποίηση. Και επικεφαλής της ακέφαλης, ανεγκέφαλης πατρίδας οι γνωστοί άγνωστοι της διαπλοκής, οι ομότιμοι συντεχνίτες των διεθνών τραπεζών, τραπεζίτες μας, οι ομοτράπεζοι των μεγάλων αφεντικών μικροαφέντες μας, οι διαφεντεύοντες με το αζημίωτο και τι αζημίωτο, την κοινή μας πατρίδα, που πρέπει όμως εδώ και τώρα να δώσει την υπόσχεση πως θα δεχθεί να μικρύνει, να πτωχύνει και να μειώσει το βάρος της, γιατί αλλιώς δεν μπορούν να την σώσουν και το σωσίβιο που έχουν γι’ αυτήν είναι μικρό, παιδικό σχεδόν.

Ερείπια λοιπόν έρχονται από το μέλλον να μας προϋπαντήσουν και να μας καλοδεχθούνε, ζητώντας μας να συναινέσουμε και μεις οι πεινασμένοι, οι απολυμένοι και οι φορολογημένοι ζητιάνοι και απόκληροι, οι υποβαθμισμένοι εργαζόμενοι και οι κατακλεμμένοι συνταξιούχοι, όπως οι νεόκοποι ΝΑΙ men , ἤ Yes men, ΝΑΙ-ΝΑΙκοι ρεαλιστές ηγέτες μας, που με σπαραγμό ψυχής προτιμούνε να ξεφτιλισθούν και να μας ξεφτιλίσουν, να μας διαλύσουν και να μας σκορποχωρίσουν χωρίς να μας ρωτήσουν, παρά να μας αφήσουν να πεινάσουμε. Aκόμη κι’ όταν τους λέμε πως προτιμούμε την πείνα από την ντροπή και θέλουμε να ερωτηθούμε πριν ντροπιασθούμε και χωρισθούμε σε αφέντες, δούλους και ζητιάνους. Όχι, αυτοί ξέρουν καλύτερα από εμάς για μας. Η πεφωτισμένη δημοκρατία τους απέχει ένα βήμα μόνο από το να καταργήσει και τα ανά τετραετία λαϊκά βαπτίσια της, γιατί όλα τα άλλα τα έχει ήδη καταργήσει. Ξέρει επιπλέον πως έχει έναν μόνο πολιτικό δρόμο, αυτόν της συναίνεσης, όπως και η οικονομία μια μόνο επιλογή, το Ευρώ και μαζί μ’ αυτό τον νεοφιλελευθερισμό και την υποταγή στους ινστρούχτορες και τους γκάουλάϊτερ που επιστρέφουν από το παρελθόν διά να μας μάθουνε να ζούμε συμφώνως προς τας υποδείξεις, όπως έλεγε και το τραγούδι του Θεοδωράκη, που άσχετα για ποιούς και πότε γράφηκε, είναι και πάλι όσο ποτέ επίκαιρο.
Σκόρπιες σκέψεις και φράσεις λοιπόν πετούνε στον αέρα μεσ’ το γενικό σκορποχώρι των ιδεών και αξιών και σαρκάζουν πολλές φορές αυτούς τους ίδιους που τις ξεστόμισαν ελαφρά τη καρδία και από τότε τους ακολουθούν και θα τους ακολουθούν σαν ερινύες για πάντα.

Οι μάσκες έπεσαν λοιπόν από όλους ταυτόχρονα. Τι σοσιαλιστικές, τι αγωνιστικές, πατριωτικές, εθνικές, συνειδησιακές, ταξικές, επαναστατικές, φιλανθρωπικές, χριστιανικές, αξιοκρατικές, δημοκρατικές, μα και από την δημοκρατική ενωμένη Ευρώπη ακόμη, την δημοκρατική Γερμανία, την Ευρώπη των λαών, μα και την κοινοβουλευτική δημοκρατία την ίδια, σαν θεσμό. Αλλά και οι μύθοι όλοι μαζί σκόρπισαν κι’ αυτοί για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα διεθνή δικαστήρια της υπεράσπισής τους και το διεθνές δίκαιο και τους Ευρωπαϊκούς θεσμούς και η ιστορία το λέει πως πάντα τα νομικά, ηθικά και πνευματικά ερείπια, όπως και τα οικονομικά, τα ακολουθούν τα υλικά, τα πραγματικά ερείπια των επαναστάσεων και των πολέμων. Όταν η κοινωνία εν ειρήνη αποκτά πνεύμα πολέμου, ο πόλεμος έρχεται για να της επιβάλει με την βία την ειρήνη. Γιατί καμιά κοινωνία δεν μπορεί να ζεί επί ποδός πολέμου επί μακρόν.. Και όταν οι αναρχικοί και οι αντιεξουσιαστές καταλαμβάνουν τα κοινωνικά αξιώματα και ευτελίζουν τους θεσμούς, η ιστορία εκδικείται, γιατί όπως είπε και ο Μακιαβέλι η προσωρινή βία μπορεί να δημιουργήσει δίκαιο, αν επιστρέψει ταχύτατα στην νομιμότητα, η μόνιμη όμως βία της διαρκούς κοινωνικής αδικίας και η μόνιμη ανομιμοποίηση ενός πολιτεύματος που δεν σέβεται τον εαυτό του και το πνεύμα των θεσμών του, ακόμη κι αν σέβεται τυπικά το γράμμα τους, δεν έχει μέλλον.
Ας ελπίσουμε λοιπόν κι ας ευχηθούμε να έχει η πατρίδα μας περισσότερο μέλλον από αυτούς που μιλούνε και αποφασίζουν σήμερα για λογαριασμό της.