Αμόκ αρθρογραφίας λόγω αμόκ εξουσίας

Γράφει η κ. Σοφία Βούλτεψη

Πολύ κακό για το τίποτα. Φιλοδοξούσαν, βέβαια, να αποσπάσουν για λίγο περισσότερο την προσοχή, αλλά έχουν περάσει ανεπιστρεπτί οι χρυσές εποχές, οι εποχές των παχιών αγελάδων, όταν ανέξοδα και άκοπα υποδύονταν τους πολιτικούς και υποχρέωναν τους «υπηκόους» τους να αναλύουν τα βαθυστόχαστα νοήματά τους.
Ουδείς ενδιαφέρεται πλέον ποια είναι η γνώμη τους, για τους λόγους για τους οποίους φτάσαμε ως εδώ. Ουδείς θεωρεί αξιόπιστη αυτή τη
γνώμη.
Ουδείς συγκλονίζεται από τα «μηνύματά» τους.
Ουδείς θεωρεί ειλικρινείς τις τοποθετήσεις τους, μετά ψηγμάτων αυτοκριτικής, που χρειάζεται να ψάξεις πολύ για να ανακαλύψεις, έτσι όπως την καλοκρύβουν με πολλές περικοκλάδες.
Το μόνο ερωτηματικό στο τέλος αυτού του αρθρογραφικού αμόκ είναι το ακόλουθο:
Συγγνώμη, αλλά όλη την εβδομάδα την περνάτε γράφοντας και χτενίζοντας άρθρα και απαντώντας σε ερωτήσεις συνεντεύξεων, προκειμένου όλα αυτά τα βαθυστόχαστα νοήματα να τυπωθούν στον κυριακάτικο Τύπο;
Έτσι, την προηγούμενη Κυριακή, ακριβώς μια εβδομάδα πριν από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της 23ης Οκτωβρίου, είχαμε έναν ακόμη ορυμαγδό.
Πρώτος και καλύτερος ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου, που μας εξέθεσε τις (αόριστες όπως πάντα) απόψεις του στην «Καθημερινή της Κυριακής» (με άρθρο) και στο «Πρώτο Θέμα» (με συνέντευξη).
Στο άρθρο, κάνει μια αναδρομή του «ηρωικού» παρελθόντος του ΠΑΣΟΚ, για να μας πει πως οι «αξίες» πάνω στις οποίες θεμελιώθηκε παραμένουν αναλλοίωτες!
Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε. Δηλαδή, μάλλον έτσι είναι. Αυτές ήταν φαίνεται οι αξίες του κόμματος που ίδρυσε ο πατέρας του, γι’ αυτό και καταντήσαμε εκεί που καταντήσαμε.
Και το καταπληκτικότερο: Μας λέει ο υιός Παπανδρέου ότι το κόμμα του οποίου ηγείται σήμερα «πάλεψε», ώστε η Ελλάδα… «από υποχείριο ξένων δυνάμεων, να σταθεί με ανεξάρτητη φωνή»!
Είναι προφανές ότι και αυτό το βλέπουμε – και κυρίως το ζούμε – στις μέρες μας.
Όλα όσα γράφει ο κ. Παπανδρέου (περί λαϊκής κυριαρχίας που έγινε πράξη, περί εθνικής ανεξαρτησίας, περί της «Ελλάδας που ανήκει στους Έλληνες», περί της «Ελλάδας της Ευρώπης», περί της εξάλειψης των πάσης φύσεως ανισοτήτων) αποδεικνύουν πως είτε ο άνθρωπος δεν ζει στη χώρα, είτε μας εμπαίζει.
Φθάνει στο σημείο να περιγράφει πώς το ΠΑΣΟΚ… προστάτεψε τη χώρα από τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό – το 1985 με το πρόγραμμα σταθεροποίησης της οικονομίας και το 1994 με το πρόγραμμα σύγκλισης!
Ενώ όλοι γνωρίζουν πως εξαιτίας αυτών των «προγραμμάτων» προκλήθηκε ακριβώς ο δημοσιονομικός εκτροχιασμός!
Φυσικά, κάνει και κάποιου είδους αυτοκριτική, αλλά με γενικολογίες, που έτσι κι’ αλλιώς δεν καταλήγουν σε υπευθύνους με ονοματεπώνυμα.
Ακριβώς για να μην προσωποποιηθούν οι ευθύνες, επανέρχεται στο ασφαλές καταφύγιο της γενικευμένης συκοφαντίας – πελατειακές δομές, ανομία, αδιαφάνεια, γραφειοκρατία, παραοικονομία, κρατισμός.
Τα ίδια και τα ίδια σε μια χώρα που βουλιάζει, χωρίς κανείς να αναλαμβάνει τις ευθύνες του για όλα αυτά.
Πώς, άλλωστε, αφού οι ίδιοι που τα δημιούργησαν υποστηρίζουν πως είναι και οι κατάλληλοι για να τα εξαλείψουν;
Το ίδιο πιστεύουν και οι κ.κ. Διαμαντοπούλου, Λοβέρδος και Ραγκούσης – αλήθεια, πώς το έγραψαν το «άρθρο των τριών»; Ήταν κάτι σαν το «Μυθιστόρημα των Τεσσάρων»; Θα ήταν πραγματικά συγκλονιστική συγγραφική εμπειρία.
Πρέπει να αφιέρωσαν μπόλικο χρόνο για να γράψουν (σε μια γλώσσα «με κόκαλα») ένα τέτοιο «σεντόνι» γεμάτο φράσεις – κλισέ και τσιτάτα (συντεχνιασμός, κορπορατισμός και άλλα), προκειμένου να μας περιγράψουν αυτό που οι ίδιοι δημιούργησαν και υπέθαλψαν.
Τόση φασαρία χωρίς να μας πουν κάτι καινούργιο;
Τόση πολυλογία για να παρελθοντολογήσουν ερμηνεύοντας το άθλιο παρόν που οι ίδιοι προετοίμασαν επί πολλά χρόνια;
Συγγνώμη, αλλά αυτές οι… «πολιτικοσυνδικαλιστικές συστοιχίες» (πού τον βρήκατε πάλι αυτόν τον γλωσσοδέτη;) «που αναπτύχθηκαν με βάση το νόμο του «τυφλού τσαμπουκά» και της «ψευδο-αρχής» πως κερδίζει όποιος εκβιάζει πιέζοντας τους άλλους συμπολίτες του», ονοματάκι δεν έχουν;
Οι ίδιοι οι αρθρογράφοι από τον Άρη κατέβηκαν; Ξέχασαν όσα έλεγαν όταν έδιναν τη μάχη να βρεθούν στην εξουσία;
Κάνουν ότι δεν θυμούνται τα προεκλογικά ψέματα;
Ότι δεν καταλαβαίνουν πως αυτά ακριβώς εμποδίζουν τους ίδιους και τον πρωθυπουργό (που θέλησαν να προστατέψουν) να εφαρμόσουν ένα πρόγραμμα το οποίο ουδεμία σχέση έχει με το προεκλογικό;
Ότι δεν αντιλαμβάνονται πως δεν περνάς έτσι αναίμακτα από το «λεφτά υπάρχουν» στο «θα πέσει πείνα για το καλό σας» και από το «οι ιδιωτικοποιήσεις είναι τριτοκοσμικό μοντέλο» στο «οι συνδικαλιστές δεν συνδιοικούν»;
Οι ίδιοι, προσωπικά οι ίδιοι, δεν έλαβαν μέρος σ’ αυτό το όργιο;
Είναι σε θέση να ορκιστούν πως στη διάρκεια της πολιτικής τους καριέρας, είτε στην κεντρική είτε στην περιφερειακή πολιτική σκηνή, δεν ευνόησαν κάποιον, δεν έκλεισαν το μάτι σε κάποιες συντεχνίες, δεν έκαναν ένα ρουσφέτι;
Όχι, βέβαια! Διότι όλα αυτά τα έκαναν και με το παραπάνω. Διαφορετικά δεν θα μπορούσαν να σταθούν επί τόσα χρόνια σ’ αυτόν τον (εξαιτίας τους) σάπιο δημόσιο βίο.
Ας αφήσουν, λοιπόν, όλοι τους τα άρθρα, τις συνεντεύξεις, τις αυτοκριτικές και τα οράματα για το μέλλον.
Και αντί να απευθύνονται σε όλους εμάς, ας πιέσουν αυτούς που προστατεύουν και αυτούς που αντιμάχονται – επειδή τους θεωρούν χειρότερους δελφίνους από τους ίδιους – να κάνουν επιτέλους κάτι για να μην έλθουν κακές ειδήσεις την προσεχή Κυριακή.
Διαφορετικά, θα είναι τυχεροί αν, μετά την καταστροφή, έχουν την ευκαιρία να γράφουν άρθρα και απομνημονεύματα…