Εθνικός ολετήρας μα και ταξικός μπροστάρης

Σπύρος Παπαγιάννης

Πολλά λέγονται τελευταία για τις κατά συρροή πολιτικές αποτυχίες και παραχωρήσεις του μοιραίου για την χώρα Έλληνα πρωθυπουργού, που δεν κατάφερε να περισώσει τα συμφέροντα της εθνικής οικονομίας, μα και τα πολιτικά και εργατικά δικαιώματα ακόμη των Ελλήνων πολιτών,
που παρέδωσε την χώρα στους ξένους αδελφούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τους οδηγεί πλέον τους Έλληνες σε ένα λούκι οικονομικών στερήσεων, που μετά μια δεκαετία εξαθλίωσης θα τους οδηγήσει εκεί ακριβώς όπου ήταν η οικονομία όταν την παρέλαβε αυτός και ανάλαβε να την σώσει.
Δεν πρέπει να κάνουμε όμως λίγο και τον δικηγόρο του διαβόλου; Να σκεφθούμε δηλαδή ποια περιθώρια ελιγμών θα είχε ένας οποιοσδήποτε νεοφιλελεύθερος πολιτικός που δεν μπορεί να απειλήσει σοβαρά την Ευρώπη πως θα κάνει ελεύθερη πτώχευση και θα κουρέψει, κατά το συμφέρον του,
τις δανειακές του υποχρεώσεις, αναλαμβάνοντας την ευθύνη μιας ευρύτερης ευρωπαϊκής και παγκόσμιας οικονομικής αποσταθεροποίησης, όταν αυτή η Ευρώπη είναι η ιδεολογική του μητέρα και η πολιτική εμπνεύστριά του.
Πως μετά να ζήσει σε πολιτική απομόνωση όταν θα’ χει σαμποτάρει από εθνική ιδιοτροπία το παγκοσμιοποιητικό του όνειρο και όσα έχουν επιτευχθεί ως σήμερα στον δρόμο αυτό;
Πως θα αντιμετώπιζε μετά κατά πρόσωπο τους μεγάλους του πολιτικούς αδελφούς;
Κι ας σκεφθούμε θα μπορούσε παρόμοια κάποιος κομμουνιστής διεθνιστής πολιτικός άνδρας να παρακούσει τις εντολές του Κρεμλίνου και να υποπέσει στο αδίκημα του εθνικισμού;
Ναι λοιπόν, είναι εθνικός ολετήρας και το ξέρει, μα είναι ταυτόχρονα και ταξικό παλικάρι και μάγκας, αφού κατάφερε αναίμακτα, εκτός από κάποια καρούμπαλα στα κεφάλια των διαδηλωτών, να βάλει το νερό στο αυλάκι και να καταργήσει την εθνική ανεξαρτησία και τα εργατικά δικαιώματα των συμπατριωτών του, καθιστάμενος κεφαλαιοκρατικός ήρωας, που μόνο με της Ρόζα Λούξεμποργκ από το αντίπαλο σοσιαλιστικό στρατόπεδο θα μπορούσε να συγκριθεί το πολιτικό του ανάστημα.
Τι είναι αλήθεια μπροστά του οι ψευδοεθνικίζοντες Σαρκοζί και Μέρκελ. Θα μου πείτε βέβαια, βασιλικότερος του βασιλέως; Μα βεβαίως και ναι, έτσι δεν γίνεται εξ’ άλλου πάντα καθώς οι μικροί και πτωχοί της περιφέρειας είναι αυτοί που πιστεύουν περισσότερο παντός άλλου στις διεθνιστικές πολιτικές ιδεολογίες;
Και ταυτόχρονα θυμίζει κατά κάποιο τρόπο ο παλλαϊκός ξεσηκωμός εναντίον του, τον εθνικιστικό και θρησκευτικό παροξυσμό που αντιμετώπισε και ο Χριστός στην προσπάθειά του να σώσει τον κόσμο και όλους τους ανθρώπους της γης συνολικά.
Μα το ίδιο νιώθει κι αυτός, καθώς δεν εργάζεται μόνο για τους Έλληνες, μα για τον κόσμο ολόκληρο και με τίποτε δεν θα ήθελε να σώσει μόνο τους Έλληνες, αδιαφορώντας για τους πλούσιους Ευρωπαίους και όλη την κεφαλαιοκρατία γενικότερα.
Χίλια βραβεία λοιπόν αξίζει ο άνθρωπος και όχι το ένα, που πήρε ήδη από τους Γερμανούς τραπεζίτες. Και όταν κάποτε γραφεί το τέλος τη ς Ιστορίας από τους παγκοσμιοποιητές, θα γραφεί με χρυσά γράμματα το όνομά του, ως του ανθρώπου που τέλεψε, αν όχι τον Ελληνισμό, το δύσμοιρο τουλάχιστον Ελληνικό κράτος, που σερνόταν και στοίχιζε ήδη πολλά στους Μεγάλους αδελφούς της σύγχρονης παγκόσμιας αποικιοκρατίας των ελεύθερων κεφαλαίων.
Όπως δεν χρειάζονται λοιπόν πολλά νοσοκομεία και πανεπιστήμια δεν χρειάζονται και πολλά κράτη. Λίγα και καλά αρκούν. Κι αφού οι Έλληνες δεν έχουν πια χρήματα να ταΐζουν τους κλέφτες πολιτικούς τους, θα τους ταΐζαν οι ξένοι; Για αυτό και θα ΄πρεπε να τελειώνουμε και με την εθνική ανεξαρτησία. Άντε τώρα να ζητήσουν, ἤ να εκβιάσουν από το 4ο Ράϊχ μίζες, ἤ οι κομματικοί πελάτες διορισμούς. Να δείτε που θα το χάψουμε και αυτό το παραμύθι, πως οι Γερμανοί θα μας κάνουν κράτος και τι κράτος, όχι σαν το δικό τους που ΄χει ισχυρά συνδικάτα, μα κράτος αλοιφή, βούτυρο στο ψωμί του κεφαλαιοκράτη και που θα πιάνει πουλιά στον αέρα. Ούτε μυστικά κονδύλια πλέον στα υπουργεία, ούτε και απαιτήσεις από τους Γερμανούς να μην στραβοπλέουν τα υποβρύχια.
Όλοι και όλα λοιπόν θα ξεστραβώσουν απότομα κι όποιος δεν δουλεύει, θα τον διώχνουν οι Γερμανοί και θα βάζουν έναν δικό τους στην θέση του. Βέβαια θα πρέπει να προσέχουν λίγο μην στο τέλος τους ξεπεράσουμε στην πρόοδο. Τώρα πάλι κάποιοι θα πουν πως τα λεφτά όλα θα πηγαίνουν στο εξωτερικό και πως χωρίς πολιτικές αντιστάσεις ο εδαφικός πλούτος της χώρας θα λεηλατηθεί. Κι αυτό όμως είναι εθνικιστικό, καθώς σε τίποτε δεν θα διακρίνεται όπως πάνε τα πράγματα ο Έλληνας από τον ξένο κεφαλαιοκράτη. Θα έχουμε από την άλλη κατοχυρωμένο το ευρώ μας, μια που χωρίς ευρώ η ζωή για τον Έλληνα πλούσιο την σήμερον δεν νοείται. Άσε που οι Τούρκοι δεν θα μπορούν να μας κουνηθούν, αφού θα ΄χουμε Γερμανούς στο ταμείο, που με τίποτε δεν θα θέλουν να ξοδευθούνε. Απεργίες δεν θα γίνονται και η αριστερά θα μπεί μαζί με το έθνος, στο χρονοντούλαπο της χρονοντουλαπιασμένης ιστορίας. Θαύμα λοιπόν φαγητό θα γίνει με την γερμανική φυτίνη και χωρίς χοληστερίνη όποιος ζήσει κι όποιος μείνει.
Κι οι λοιποί στην ξενιτειά, χαιρετίσματα πολλά, θα ΄χουν το Ιντερνετ παρέα για να βλέπουνε την νέα την Ελλάδα να προκόβει, τους μισθούς καθώς θα κόβει . Κι αν αυτό δεν είναι νίκη, που ενώθηκαν οι λύκοι και δεν παίζουν τις κουμπάρες με κορώνες και φανφάρες φραστικές για την πατρίδα, θα το πω εγώ, εν οίδα, πως δεν ξέρω άλλο πλέον, αν ειν’ ψείρα ἤ είναι λέων ο ανήρ αυτός, πατριώτης που λέει ότι είναι κι ως προδότης παραδίδει τον λαό του σαν να ήταν το μωρό του από ένοχο δεσμό σε μια πλούσια, που γιο θέλει κι’ άλλο ν’ αποκτήσει, για να του τον αναστήσει, μια που αυτός χρήμα δεν έχει στο παιδί του να παρέχει το ψωμί και την παιδεία που ζητά και ελευθερία, όσο κι αν δεν θα του δώσει η μητριά του, θα το σώσει από την καταραμένη πείνα που το περιμένει. Γιατί άλλο είναι να λές, «καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή» και άλλο να βλέπεις στην ζωή επάνω στο πετσί σου το τι σημαίνει πρακτικά αυτή η επίκληση σου, που ελευθερία οι πολλοί εάν θα αποκτήσουν, τότε οι πλούσιοι ως οι πτωχοί κι’ αυτοί θα δυστυχήσουν.