Από τους δικτάτορες με πρόσωπο, στις δικτατορίες με δημοκρατικό τσαντόρ

Σπύρος Παπαγιάννης

Έναν ακόμη δικτάτορα λοιπόν, τον Καντάφι της Λιβύης, τον έφαγε το σκοτάδι με την βοήθεια όμως της δημοκρατικής Δύσης, που τον εμίσησε όχι για την αντιδημοκρατική συμπεριφορά προς τον λαό του, όσο για την εθνική του ανεξαρτησία, που δεν περιορίζονταν στα λόγια, μα επεκτείνονταν στην οικονομική πολιτική του και στις αποστάσεις που κρατούσε από τα δυτικά συμφέροντα. Αρχή Δημοκρατίας λοιπόν, την στιγμή που εδώ στην Ελλάδα, είμαστε στο τέλος της.
Γιατί όμως να περιμένουν οι άνθρωποι να περάσουν όσα περάσαμε εμείς τόσα χρόνια και να μην τρέξει ο πρωθυπουργός μας να τους
βοηθήσει, τώρα που καλούνται να οργανώσουν δημοκρατικά την πατρίδα τους; Τόσα ταξίδια έχει κάνει ο άνθρωπος, να μην πάει τώρα πρώτος απ’ όλους στην απελευθερωμένη Λιβύη, σαν πρόεδρος της σοσιαλιστικής διεθνούς και τέως φίλος του μακαρίτη του δικτάτορα, που εγκαίρως όμως τον εγκατέλειψε όταν του επιτέθηκαν θεοί και δαίμονες και με την πολύτιμη πείρα και παιδεία του να τους διδάξει πως στήνεται μια δημοκρατία, που δεν διαφέρει πολύ από το στήσιμο της σκηνής, που με τόση ευκολία έστηνε όπου πήγαινε ο μακαρίτης. Ένα τσαντήρι είναι και η Δημοκρατία, που μπορούν να το στήσουν και σε κάποια όαση, που να μην μπορούν να φθάνουν ως εκεί και να την πολιορκούν οι διαδηλωτές. Και να τους διδάξει ακόμα τι είναι πατρίδα, που δεν είναι ούτε η φυλή του ενός ἤ του άλλου, μα τα άπαρτα βουνά, ἤ μάλλον για την περίπτωσή τους, η άνυδρη έρημος και τα πετρέλαια και όσοι βέβαια ασχολούνται με αυτά, πολυεθνικές, ξένοι εργάτες, τράπεζες.
Μετά να τους διδάξει πως θα προσελκύσουν ξένες επενδύσεις, που προς θεού μην τυχόν και συντάξουν καμιά εργατική νομοθεσία και την έχουν μετά εμπόδιο στα πόδια τους. Βέβαια αυτοί έχουν πετρέλαια, ε και τι μ’ αυτό. Και μεις αν θέλαμε θα είχαμε, μα δεν τα βγάζουμε. Ε λοιπόν και τα πετρέλαιά τους να τα ιδιωτικοποιήσουν αμέσως για να μπορέσουν να πληρώσουν τις βόμβες που ρίξαν με το τσουβάλι οι σύμμαχοι για χάρη τους. Και την κρατική τράπεζα της Λιβύης να την ιδιωτικοποιήσουν και αυτήν και να αφήσουν και τις ξένες να ‘ρθουν, για να τους βοηθήσουν στην οικονομική τους ανασυγκρότηση.

Ε, ρε Καντάφι, ευτυχώς και δεν παραιτήθηκες και μπόρεσαν οι καλοί άνθρωποι του Βέγγου και της Δημοκρατικής Δύσης, να κάνουν την χώρα σου, πού τώρα δεν θάναι ούτε δική σου, μα ούτε και των Λίβυων ακόμη, γης Μαδιάμ. Έτσι θα δουλέψουμε όλοι.

Άντε ρε Γιώργο, βοήθεια έδωσε στο ΝΑΤΟ και η Ελλάδα, τρέξε λοιπόν να προλάβεις για να πάρει καμιά δουλειά και ο Μπόμπολας, που όλες όπως πάει, θα τις φάνε οι Αμερικάνοι και οι Γάλλοι. Και πες τους ακόμη να πάρουν για αυτό και δάνεια, πολλά δάνεια, και πως λεφτά υπάρχουν, όταν υπάρχουν εγγυήσεις ότι οι δανειστές θα πληρωθούν. Πες τους ακόμα πως αν θέλουν να ανήκουν στη Δύση και να μην τους ξαναπροκύψει κανένας νέος Καντάφι, να κοιτάξουν να χρεωθούνε, που κανένας πολιτικός ἤ στρατιωτικός να μην τολμά να πάρει την εξουσία, όταν δεν θα ξέρει από πού να πληρώσει μισθούς και συντάξεις.

Και μετά μπορούν να κάνουν ότι θέλουν, να ψηφίζει ο λαός, να μιλάνε όλοι για όλα, μα να κυβερνάνε οι αθόρυβες, απρόσωπες τράπεζες, οι αγορές και οι οίκοι αξιολόγησης, που δεν προκαλούν, δεν πληγώνουν, δεν βασανίζουν κανένα . Ω ρε Λίβυοι, καλώς ήλθατε επιτέλους στην δημοκρατική οικογένεια της Δύσης, μόνο καλού κακού να ‘χετε κανένα κτηματάκι, ἤ έστω καμιά χουρμαδιά, γιατί προβλέπω και για σας πείνα, μια που στη δημοκρατία, στο τέλος, μετά το φαγοπότι, έρχεται ο λογαριασμός και κάτι μου λέει πως θα σας πουν και σας, πολύ πιο σύντομα από ότι συνέβη με μας, «μαζί τα φάγαμε»