Πολυέξοδη, αδιέξοδη δημοκρατία

Σπύρος Παπαγιάννης

Πολυέξοδη η δημοκρατία μας, μα τελευταία και αδιέξοδη. Αυτή που λέγανε πως δεν έχει αδιέξοδα. Να όμως που με τα πολλά της έξοδα έφθασε σε αδιέξοδο και στούμπωσε από την δυσκοιλιότητα, που κοντεύει να σκάσει και να μας σκάσει. Και σκέφτομαι, δεν γίνεται, κάτι θα είχαν σκεφθεί οι εφευρέτες του συστήματος της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, εν προκειμένω οι Εγγλέζοι, για μια τέτοια ακραία περίπτωση δημοκρατικού αδιεξόδου, σαν του δικού μας.  Κάνω λοιπόν διά της φαντασίας μου ένα πείραμα προσομοίωσης. Φαντάζομαι έτσι πως η μεγάλη Βρετανία έχει ένα
τεράστιο εξωτερικό χρέος. Κατά σύμπτωση μαθαίνω πως πράγματι έχει, τριπλάσιο και τετραπλάσιο λένε του Ελληνικού, όχι μόνο σε πραγματικά μεγέθη, αλλά και σε εκατοστιαία επί του ΑΕΠ αναλογία, γιατί μ’ αυτές τις αναλογίες παθιάζονται οι αγορές. Και ότι ανεβάζουν ξαφνικά οι δανειστές τα επιτόκια δανεισμού της, που μη μπορώντας να δανεισθεί άλλο από την ελεύθερη αγορά, προσφεύγει στην Μέρκελ και στον μηχανισμό οικονομικής στήριξης της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Και η Μέρκελ για να τους εκδικηθεί, τους στέλνει τρεις Γερμαναράδες να τους χορέψουν στο ταψί και το διεθνές νομισματικό ταμείο από κοντά τους στέλνει τον επιβήτορά του, να τους γονιμοποιήσει πνευματικά μέσα στο ίδιο τους το κοινοβούλιο, και να τους βγάλει λόγο, πως πρέπει να γίνουν παραγωγικοί, να ξεχάσουν τα παλιά μεγαλεία, που είχαν τις αποικίες, τους μαύρους και τους Ινδούς να δουλεύουν γι’ αυτούς και που τους κουβάλησαν και στο νησί τους, που γέμισε από αυτούς. Τεμπέληδες εκ συστήματος λοιπόν οι παλιοί αποικιοκράτες, που τώρα θα τα άκουγαν επιτέλους από πρώτο χέρι. Βέβαια πετάχτηκε κάποιος της αριστεράς για να πεί πως το κεφάλαιο κουβάλησε τους ξένους στο νησί και οι αριστεροί εργαζόμενοι τους ανέχθηκαν γιατί ήταν αντιρατσιστές και κατανοούσαν πως και οι ξένοι εργάτες ήταν αδελφοί τους και έπρεπε να φάνε κι’ αυτοί ένα κομμάτι ψωμί κι΄ ας ρίχναν τα μεροκάματα και ότι κατά τα άλλα οι Άγγλοι εργαζόμενοι είναι από τους πιο εργατικούς. Δε βαριέσαι, τζάμπα κόπος, ποιός να τον ακούσει, που όλοι διεθνώς, αλλά και στην Αγγλία μιλούσαν για τον τεμπέλη Άγγλο, που είχε μάθει να ξοδεύει πιο πολλά από αυτά που καταναλώνει . Κι’ όπως είχαν πολλά για την καμπούρα του να του σύρουν διεθνώς, του αμαρτωλού κεφαλαιοκράτη, δεν είχε να περιμένει από κανέναν υποστήριξη.
Τι κι’ αν ο Άγγλος εργαζόμενος ήταν η τελευταία τρύπα στον ζουρνά της αποικιοκρατίας, αυτός θα πλήρωνε τώρα τα προπατορικά της αμαρτήματα. Υπέγραψε λοιπόν ο Κάμερον ένα μνημόνιο από χιλιάδες σελίδες με πολύ ψιλά γράμματα για να μην μπορεί να το διαβάσει κανείς και το βαλε κορώνα στο κεφάλι της Βρετανικής δημοκρατίας, που τώρα θα’ χε δυο κορώνες, της βασίλισσας και της τρόϊκας, κάτι σαν δικέφαλο αετό δηλαδή.
Ταυτόχρονα κάλεσε τον Αγγλικό λαό να υποστεί για τρία - τέσσερα χρόνια, όσο στον τελευταίο πόλεμο δηλαδή, ολίγες οικονομικές θυσίες, μια που πάλι σε πόλεμο βρίσκονταν, εναντίον όχι των τρομοκρατών, μα των κερδοσκόπων αυτήν την φορά. Εξ’ άλλου αν δεν παίρναν τα δάνειο θα μέναν χωρίς μισθούς και συντάξεις, μια που στο δημόσιο ταμείο όχι μόνο δεν υπήρχε σάλιο, μα είχαν εγκατασταθεί αράχνες και ποντίκια, άσε που η βασίλισσα θα έμενε χωρίς χορηγία και θα ξεφτιλιζόταν, αν έβγαινε στο παζάρι να πουλάει τα τιμαλφή της. Και εξ’ άλλου δεν θα ήταν υποτιμητικό να συντηρείται η Αγγλίδα βασίλισσα με γερμανικά λεφτά, μια που και αυτή γερμανικής καταγωγής είναι, καθότι πριν αρχίσουν οι Γερμανοί να εξάγουν τρόϊκες, εξήγαγαν βασιλιάδες. Αυτά τα σοβαρά και υπεύθυνα είπε ο Κάμερον και με ένα ψαλίδι πετσόκοψε τους μισθούς και τις συντάξεις για τους οποίους γίνονταν όλα και ξευτελιζόταν, η πάλαι ποτέ υπερδύναμη, να γυρνάει με τον δίσκο όπως οι ζητιάνοι των φαναριών και να ζητάει, ως και από τους χθεσινούς πεινασμένους της Ανατολικής Ευρώπης, βοήθεια. Βέβαια θα μου πείτε πως έχοντας δικό της νόμισμα μπορούσε να κάνει υποτίμηση. Μα και η Ελλάδα θα μπορούσε να εγκαταστήσει δικό της εσωτερικό νόμισμα, προτίμησε όμως την διακριτή υποτίμηση των μισθών και των συντάξεων, τόσον στον ιδιωτικό , όσον και στον κρατικό τομέα και την κατάλυση όλων των εργατικών νόμων, στηριζόμενη στο κάλπικο επιχείρημα πως λόγω ελλείψεως εθνικού νομίσματος, προβαίνει στην κατάφωρη παραβίαση του συντάγματος και των κατοχυρωμένων δημοκρατικών και εργασιακών δικαιωμάτων των Ελλήνων πολιτών. Προς τι λοιπόν να μην εφαρμόσει το ίδιο κόλπο και ο Κάμερον και να κάμει επιτέλους την Αγγλία Ινδία και τους Άγγλους Ινδούς και να συσφιχθούν εκ νέου οι παλαιοί δεσμοί της Βρετανικής κοινοπολιτείας. Και τι καλύτερο για τους Άγγλους αριστοκράτες από το να λευκανθούν απότομα, σαν τον μακαρίτη τον Τζάκσον, οι Ινδοί τους μπάτλερ και ξεσκονιστάδες και να χουν ντόπιους δούλους, αντί εισαγωγής; Βέβαια η εργατική αντιπολίτευση δεν ψήφισε το μνημόνιο, καθότι προέβλεψε πως είχε λάθος στρατηγική και θα οδηγούσε την χώρα σε μεγαλύτερο έλλειμμα και εξωτερικό χρέος και κατήγγειλε τον Κάμερον πως μετέτρεψε την κρίση χρέους σε κρίση δανεισμού. Δεν κατήγγειλε όμως και την αναστολή της δημοκρατίας, καθώς δεν ήθελε κι’ αυτή να αναλάβει την ευθύνη της απότομης πτώχευσης της χώρας, έτσι που την είχε τυλίξει με τον ιστό της γερμανικής αράχνης ο παμπόνηρος ο Κάμερον, που ονειρευόταν να γεφυρώσει οικονομικά μα και πολιτικά, μακροπρόθεσμα την Αγγλία με την Ινδία, που το Ενωμένο βασίλειο, που πρώτο πάντα ήταν στις ενώσεις και συνενώσεις να καταστεί η νέα οικονομική υπερδύναμη της Ευρώπης. Και τότε μόνο θα καταλάβαιναν οι Γερμανοί πως με τα χρήματά τους σκάψανε τον λάκκο τους, εκτός κι αν κι’ εκείνοι με την σειρά τους κάναν κάποιο μνημόνιο με Ρωσσική τρόϊκα αυτή την φορά και ξαναγυρνούσαν πιο δυναμικοί από ποτέ στην παγκόσμια πολιτική και οικονομική σκακιέρα.
Γι’ αυτό λοιπόν και η εργατική αντιπολίτευση έκανε ολίγον την πάπια, ανεχόμενη την κατάλυση των θεσμών που έβλαπτε εξ’ άλλου κυρίως τους εργαζόμενους και όχι την αριστοκρατία.. Και αν υπήρχε κάποια ελπίδα να ξανανθίσει η Αγγλική βιομηχανία, μόνο με την εξαθλίωση των Βρετανών εργαζομένων θα μπορούσε να γίνει αυτό, ώστε να ξαναχαρεί η Βρετανία μια νέα βιομηχανική επανάσταση και να ξαναγυρίσουν πίσω οι Άγγλοι βιομήχανοι που τους έχει φάει η ξενιτειά, μια που πρώτοι μετανάστευσαν οι καημένοι εξ’ αιτίας των αχαΐρευτων Άγγλων εργαζομένων μακριά από την πατρίδα τους, στον Χογκ Κόγκ και στην Κίνα αργότερα. Και δεν ήταν λίγοι και μέσα στο εργατικό κόμμα που το λεγαν φανερά πως χρειάζεται συναίνεση για να αντιμετωπίσει καλύτερα το κεφάλαιο τον εσωτερικό εχθρό, τον εργαζόμενο, προσποιούμενο τον τρομοκρατημένο από τον εξωτερικό δήθεν εχθρό, τον μαμπούλα δηλαδή της τρόϊκας. Καθώς λοιπόν στρώθηκε το χαλί και άρχισε ο Κάμερον να κάνει τον κουρέα δεν άφησε κανέναν ακούρευτο.. Τα ‘βαλε με τους ταξιτζήδες, γύρισε τα τιμόνια τους στ’ αριστερά, όπως και όλων των αυτοκινήτων, αντέστρεψε την σήμανση σ’ όλες τις οδούς, κατήργησε επιτέλους τις ίντσες και τα πάουντς, εναρμόνισε τα ημερομίσθια με αυτά της Ινδίας, στέλνοντας τους Άγγλους επιστήμονες στον Καναδά και την Αυστραλία, απέλυσε τους περισσότερους δημόσιους υπαλλήλους, φορολόγησε και έκλεισε τα μικρομάγαζα, που κάποτε φημίζονταν η Αγγλία πως είχε περισσότερα μαγαζιά από κατοίκους και ακόμη φορολόγησε με δέκα φόρους την ακίνητη περιουσία, μα και την ανεργία, έτσι που να κόψουν το κεφάλι τους οι πτωχοί να γίνουν πλούσιοι, γιατί αν αντέχουν την πείνα αυτοί, δεν τους αντέχει η κοινωνία να την ρυπαίνουν με την μιζέρια τους. Κι ακόμη θα έκανε τον κόσμο να στραφεί στα κεριά, όπως στον μεσαίωνα, καθώς θα του άλλαζε τα φώτα και να κάνει μπάνιο μια φορά τον χρόνο, γιατί το νερό θα ’ταν ακριβό. Έτσι θα έκανε τον λαό να καταλάβει τι εστί Ταμερλάνος, μια που οι Άγγλοι, τυχεροί λόγω νήσου, δεν είχαν καταλάβει ποτέ στην ιστορία τους τι εστί μογγολικό δίκαιο με τις στοίβες των κομμένων κεφαλών πεταμένες στους δρόμους και τα χωράφια. Και το ‘χε βάλει σκοπό του ο Κάμερον, να κάνει σε μια τετραετία, όσα δεν είχαν γίνει σε εκατό, κι ας μην ξαναεκλέγονταν, μια θυσία θα κανε κι αυτός κι’ όταν θα πτώχευε την χώρα, θα κέρδιζε από τα cds, που πριν να βγεί στην εξουσία αγνοούσε και την ύπαρξή τους, το παιδί. Βέβαια δεν θα πουλούσε καμιά ακίνητη περιουσία, τι στο διάολο, το ‘χε διακηρύξει άλλωστε εξ’ αρχής, αποικία δεν θα γίνονταν ποτέ όπως και να’ χει το πράγμα η αποικιακή μητρόπολη. ΄Ε, έχει και το παραμύθι τα όριά του, τι στο διάολο, δεν θα το πιστέψουμε κιόλας και εμείς οι ίδιοι στο τέλος.. Βέβαια μετά την 6η δόση, αν σφίξει το αυγό στο έντερο θα μπορούσε κάτι να γίνει με το Χαίντ Πάρκ, να πουληθεί δηλαδή σε κανένα σεΐχη και να γίνει κανένα μεγάλο καζίνο που να κλέψει την πελατεία του Μονακό.. Όλα τα συζητάμε λοιπόν, τρώγοντας εξ’ άλλου έρχεται η όρεξη. Συνένοχο έτσι όλο το κοινοβούλιο, σε ένα μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, καθώς όλοι βάζουν σε δεύτερη μοίρα την εθνική αξιοπρέπεια, την προσωπική αξιοπρέπεια, την εθνική ιδέα που την έχει καταπιεί η ταξική ιδιοτέλεια και τελευταία η αισχροκέρδεια, μα και την δημοκρατία, το σύνταγμα, τους νόμους, το δίκαιο, αστικό, εργατικό, διεθνές και συζητούν όλοι με τις τρόϊκες, αποδεχόμενοι τον εξωθεσμικό ρόλο τους, χάριν των χρημάτων που παραδίδουν σταγόνα σταγόνα, κατά την μέθοδο του κινεζικού βασανιστηρίου στα θύματά τους . Φτώχεια καταραμένη. Είμαι σίγουρος πως και να τους κατουρήσει η τρόϊκα θα δέχονταν οι πολιτικοί, θυσιαζόμενοι για την πατρίδα και θυμήθηκα άθελά μου τον Γκιούλιβερ που είχε κατουρήσει το παλάτι των Λιλιπούτειων για να το σώσει από την φωτιά. Βλέπεις η ιστορία επαναλαμβάνεται. Και ο λαός, θα επαναστατήσει άραγε ο Αγγλικός λαός ή θα περιμένει κι’ αυτός να εξαντληθεί η τετραετία της καταργημένης δημοκρατίας του για να καταγγείλει τον βιασμό του εκλέγοντας ποιους άραγε; αυτούς που μείναν σαν τις κότες στο αιχμάλωτο κοινοβούλιο να κάνουν την πολιτισμένη αντιπολίτευση ενάντια στον Ταμερλάνο και τους εξωθεσμικούς Γότθους; Πιστεύοντας τον μύθο πως η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα; Ή μήπως το φανταστικό μου πείραμα είναι άτοπο εξ’ αρχής, καθώς αυτά δεν γίνονται στην καπιταλιστική μητρόπολη, ακόμα κι’ αν γίνονται στην Αμερική, καθώς η Αγγλία δεν έχει καν σύνταγμα για να το κουρελιάσει και ξέρει ο λαό ς πως σύνταγμα είναι ο άγραφος νόμος και η εθνική και πολιτιστική παράδοση που τόσο ασύστολα βιάζεται και παραβιάζεται συστηματικά στον τόπο μας που αποκτά τώρα το νέο του σύνταγμα, το κανένα δηλαδή σύνταγμα, και θα διοικείται εφεξής από τριανδρίες και ο κόσμος θα συζητά κι’ αυτός απλώς, αν τον συμφέρει το ευρώ και η υποτέλεια ή η ανεξαρτησία, με τον κίνδυνο της πτώχειας που αυτή συνεπάγεται.