Βρε κύριε Ψυχάρη μας, τι ψυχή θα παραδώσεις;;

Μέχρι τώρα θεωρούσαν τις εκλογές επιζήμιες για τον τόπο.  Επικίνδυνες για τη δημοκρατία (τους).
Ολέθριες για την «οικονομία» (τους).
Και «ξαφνικά» τις ανακαλύπτουν.
Όχι για να απαλλαγεί η Χώρα από την πιο ανίκανη Κυβέρνηση της ιστορίας της.
Όχι για να δοθεί μια διέξοδος στα εκρηκτικά αδιέξοδα που έχουν συσσωρευτεί.
Αλλά για να «σωθεί» (όπως-όπως) το όχημα της πολιτικής επιβίωσής τους.
Το «Κίνημα» (τους).
Έτσι, διά του εγκυρότερου εκφραστή του Συστήματός (τους), -του τιμονιέρη του ΔΟΛιου Συγκροτήματος-, απευθύνονται στον (συνταγματικά
και πολιτικά ευνουχισμένο) Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Και «υποδεικνύουν» την προσφυγή στις κάλπες. Επισημαίνονται αναισχύντως: «Έχετε τις ευθύνες του Ανωτάτου Άρχοντος, έστω και ψαλιδισμένες από τον Συνταγματικό Νομοθέτη, που δεν προνόησε για τον ρόλο του Προέδρου σε τέτοιες κρίσιμες περιστάσεις». Οποία ψυχάρειος παραφροσύνη!
Για να σώσει έναν ανήμπορο Πρωθυπουργό κι ένα πολλαπλώς χρεοκοπημένο «Κίνημα», επικαλείται τις «ψαλιδισμένες ευθύνες» ενός παροπλισμένου Προέδρου! Όταν ο ίδιος και το Συγκρότημά (του) ενεθάρρυναν και χειροκροτούσαν τον ψαλιδοχέρη «Συνταγματικό Νομοθέτη» (τους Κουτσογιωργαίους και Βουβουζελαίους) να κόψει και να ράψει το «ρόλο του Προέδρου» στα μέτρα τα δικά τους. Των ανάπηρων νάνων. Που, φυσικά, «σε τέτοιες κρίσιμες περιπτώσεις» αποδεικνύονται μικροί και ελάχιστοι. Ανάξιοι κατά πάντα και δια πάντα. Ανάξιοι ακόμη και για την εκλογική αναμέτρηση (και συντριβή). «Άξιοι» μόνον να σαπίσουν στους θρόνους τους, με τις καυτές πατάτες στα χέρια…
οπωπητήρ