Όλοι μιλούν για τον λαό, μα όταν ο λαός μιλά, τρομάζουν

Σπύρος Παπαγιάννης

Τρόμαξαν και αγανάκτησαν οι ως τώρα μη αγανακτισμένοι της εξουσίας, με τους αγανακτισμένους χωρίς πρόσωπο, τους μη επώνυμους, ανώνυμους ανθρώπους του λαού, που πρέπει να μαζευτούν πολλοί μαζί για να ακουσθεί η φωνή τους, που δεν έχει μικρόφωνα και τηλεοπτικά κανάλια για να ακούγεται όποτε της καπνίσει, για ψύλλου πήδημα, στο υπερπέραν.
Και είδαν αμέσως συνωμοσία, κουκουλοφόρους
εκεί που δεν υπήρχε καμιά κουκούλα, γιατί δεν ήταν διαδήλωση να στείλουν τους εγκάθετους να προκαλέσουν και να δώσουν αφορμή στους αστυνομικούς να επέμβουν. Γιατί λοιπόν, αναρωτήθηκαν, δεν βρήκε άλλη μέρα ο λαός να διαμαρτυρηθεί, παρά αυτή της εθνικής επετείου, του υπό κατάργηση έθνους και δεν την σέβονται, ενώ τόσο την σέβονται αυτοί οι εκλεκτοί της εξουσίας που δεν σέβονται αντίθετα το έθνος, το σύνταγμα και την λαϊκή εντολή τους.

Ένα γιατί λοιπόν περιφέρεται σαν γατί στους εγκεφάλους των ανθρώπων της εξουσίας, που ως λαϊκιστές συνήθισαν να ταυτίζουν τον λαό με τον εαυτό τους και όταν λακίζουν και υποκλίνονται μπροστά στους ξένους, έχουν την ψευδαίσθηση πως υποκλίνεται μαζί τους ο λαός σύσσωμος.
Για αυτό και εκπλήσσονται και θέλουν αμέσως να εφεύρουν τους προβοκάτορες που διέλυσαν την εικόνα εθνικής ομοψυχίας που ήθελαν να εμφανίσουν στο εσωτερικό και εξωτερικό της χώρας. Μπορεί αυτοί να κήρυξαν ανηλεή πόλεμο κατά των εργαζομένων, να παρέδωσαν την χώρα στους πιστωτές, να εξευτέλισαν το εθνικό σύνταγμα, αυτήν όμως την μέρα, περασμένα ξεχασμένα, θα έπρεπε όλοι, πλούσιοι και πτωχοί, πεινασμένοι και μη, απολυμένοι και μη, κεφαλαιοκράτες και αναρχικοί να αγκαλιαστούν και να τιμήσουν τον αγώνα του έθνους κατά του παλιού φασισμού, του γνωστού και σταμπαρισμένου από την ρετσινιά και τα αναθέματα της ιστορίας των νικητών, όχι όμως και κατά του νέου, αυτού που δεν έχει ακόμα σχηματίσει το ιστορικό του πρόσωπο και περνά λίγο λίγο σαν το κώνειο, στο σώμα του Σωκράτη.

Να μην μπερδέψουμε λοιπόν τα παλιά με τα νέα, την ιστορία με την ζωή και όταν λέμε πως διδασκόμεθα από αυτήν και τους αγώνες της, να μην παίρνουμε αγωνιστικά μηνύματα και να θέλουμε να τα μεταφέρουμε στην καθημερινότητά μας, ἤ να ψάχνουμε να βρούμε σήμερα φασίστες, όταν όλοι μας είμαστε δημοκράτες του οργίου και φωνάζουμε για να μην ακουστούν οι άλλοι. Ξεχνούμε όμως πως δικαίωμα να φωνάζει πάνω από όλους έχει ο πεινασμένος, ο τραυματισμένος που αιμορραγεί και ζητά κοινωνική αλληλεγγύη και δεν την βλέπει πουθενά. Απ’ αυτόν λοιπόν, τον νέο υποψήφιο νεκρό του ακήρυκτου οικονομικού πολέμου, που δεν έχει μόνο τον χαρακτήρα της ξένης οικονομικής εισβολής, μα και του εσωτερικού εμφυλίου τοιούτου, ας μην ζητούμε υποκριτικά σιωπή, για να τιμήσουμε τους παλαιούς, αρχαίους μας νεκρούς, την στιγμή που στην καθημερινότητά μας δεν κοιτούμε ποιος γύρω μας ζει ἤ πεθαίνει.

Κι ας μην ψάχνουμε για οργανωμένους, όταν πιο οργανωμένος από την εξουσία δεν είναι κανείς
και για μυστικούς, ασεβούντας επιβουλείς της δημοκρατίας και των θεσμών, όταν τους θεσμούς και τους νόμους δεν τους σεβόμαστε εμείς που τους εκπροσωπούμε. Και αν υπήρχαν κάποιοι τέτοιοι που δεν εξέφραζαν όμως την λαϊκή ψυχή, ο λαός δεν θα είχε μείνει καν απαθής, μα θα τους είχε εξοστρακίσει ο ίδιος από τους κόλπους του, περιφρουρώντας ο ίδιος την εθνική του επέτειο και δεν θα τους αγκάλιαζε με την στάση του, που ούτε παθητική και αδιάφορη ήταν, μα αντίθετα ενεργητική και συμμετοχική στα συνθήματα των αγανακτισμένων κατά της εξουσίας.

Κι ακούστηκαν συνθήματα κατά του προέδρου της Δημοκρατίας, που κάποιοι τον είπαν και προδότη, ίσως γιατί παριστάνει την σφίγγα της εξουσίας που δεν μιλά, δεν ακούει και δεν βλέπει τα παρατράγουδά της και αυτός ένιωσε προσβεβλημένος, γιατί όπως είπε, στα νιάτα του ήταν αντάρτης στα βουνά, σαν να ήθελε σεβασμό για τα νιάτα του και όχι για τον ρόλο του ως προέδρου της δημοκρατίας. Και άλλοι όμως ήταν στα βουνά και δεν τους ξέρει κανείς, ενώ τώρα τον βλέπουν που συναγελάζεται ως θεσμοθετημένος κούρος της εξουσίας αδιαμαρτύρητα με τους ποντικούς της, μη διανοούμενος να παραιτηθεί από τον βασιλικό μισθό του και εξεγείρονται.
Ας μην ξεχνά όμως ο αξιοσέβαστος για το παρελθόν του πρόεδρος, πως η ζωή έχει πάντα παρόν και πως το άτομό του δεν έχει συνταξιοδοτηθεί ακόμη θεσμικά κι΄ ας νιώθει αυτός συνταξιοδοτημένος πολιτικά, εξουσιαστικά και ηθικά. Αν θέλει λοιπόν να μην τον παίρνουν τα σκάγια της προδοσίας, ας παραιτηθεί εδώ και τώρα στον κολλημένο στην πρωθυπουργική καρέκλα πρωθυπουργό του και ας αποχωρήσει, όπως απεχώρησε από την παρέλαση κι’ από την εξουσία, μια που ούτε αυτό το τελευταίο στοιχειώδες πολιτικό του καθήκον, του εκπροσώπου δηλαδή του έθνους στις παρελάσεις, δεν θα μπορεί στην πράξη πλέον να επιτελέσει.

Και ας μην ξεχνά πως εύκολα οι παλιοί ήρωες μπορούν να χαρακτηρισθούν προδότες και πως ο Θεμιστοκλής πέθανε στην αυλή του Πέρση Βασιλιά, κατά του οποίου πολέμησε, και πως ο προδότης Πεταίν ήταν ήρωας του 1ου παγκοσμίου πολέμου και πως ο Τσολάκογλου, ο δικός μας κατοχικός πρωθυπουργός, ήταν εξέχων Έλληνας στρατηγός.
Η ζωή λοιπόν τρέχει και βαθμολογεί συνέχεια και ευτυχισμένοι αυτοί που προλαβαίνουν και πεθαίνουν πριν να ατιμάσουν κάτω από τους πειρασμούς της, το ως τότε όνομά τους, την συνείδηση και υπόληψή τους. Γιατί σίγουροι για την ιστορία πως δεν πρόδωσαν, την τελευταία έστω στιγμή ἤ και με βασανιστήρια ακόμη ἤ χάριν του παχυλού μισθού του αξιώματός τους, είναι μόνον οι πεθαμένοι.

Και έπειτα το συγκλονιστικότερο ήτανε πως η παρέλαση συνεχίστηκε, που κακώς κάποιοι υποκριτικά είπαν πως διακόπηκε, σταματώντας επίτηδες την αναμετάδοσή της, αφού δεν ήταν εκεί παρούσα η εξουσία της νέας τάξης πραγμάτων, αυτή που χρόνια τώρα αφορμή έψαχνε να ματαιώσει ως εκδηλώσεις ρατσισμού τις εθνικές παρελάσεις. Αφού απέβαλε λοιπόν ο λαός ως ξένο σώμα τους φραγκολεβαντίνους και φαρισαίους της εξουσίας και των κομμάτων, συνέχισε την παρέλασή του σε πνεύμα πρωτόγνωρης εθνική ομοψυχίας. Ήταν πραγματικά η μόνη γνήσια εθνική παρέλαση που ζήσαμε ως τώρα στην ζωή μας, χωρίς κανέναν επίσημο να την μολύνει και να την επισκιάζει, που από δικτάτορες και κομματάρχες πραγματικά χορτάσαμε.

Εύγε λοιπόν στον κ. Παπουτσή, που η υπουργική κατά τους πολιτικούς αντιπάλους του ανεπάρκειά του, μας έδωσε αυτήν την στιγμή της εθνική καταισχύνης, το δικαίωμα να νιώσουμε για τον λαό μας περήφανοι. Γιατί αν και ο λαός μας σιωπούσε σαν τους σιωπηλούς πολιτικούς άνδρες μας, μπορεί να ετιμώντο για άλλη μια φορά τυπικά οι πρόγονοί μας, όχι όμως ουσιαστικά όπως τώρα, ενώ όλοι συνάμα θα έλεγαν και θα το πίστευαν ακόμα και πρώτοι από όλους οι δικοί μας αγανακτισμένοι εξουσιαστές, πως ο λαός πέθανε και άρα συναινεί στον εθνικό ενταφιασμό του.

Όσο για τους λακέδες των κεφαλαιοκρατών, φάνηκε περισσότερο από ποτέ πόσο φοβούνται μη βγεί το πνεύμα του λαού από το μπουκάλι του και χάσαν την ψυχραιμία και τα λόγια τους, μιλώντας όλοι με ένα στόμα για την ασέβεια προς την ιστορία μας και το τι τηλεοπτική εικόνα θα δώσουμε στους ξένους, μια που η ζωή για αυτούς κατήντησε εικονική πραγματικότητα και το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να σκεπάζουμε την ψυχική μας άβυσσο κάτω από τον ψευδεπίπλαστο καθωσπρεπισμό και ιησουϊτισμό μας. Φαίνεται λοιπόν και από αυτό ακόμη, πόσο το προτεσταντικό, δυτικό πνεύμα έχει εισδύσει στον τρόπο σκέψης των εκδυτικισμένων και πλήρως συμβιβασμένων προς την ιδέα της εθνικής υποτέλειας συμπατριωτών μας. Ας είναι, το σώμα του λαού αφυπνίζεται και θα αναγκαστούν κάποτε αυτοί που το κυβερνούν να καταλάβουν πώς αν εκείνοι παριστάνουν το μυαλό του, εκείνο έχει την καρδιά με τα αισθήματα, και τα χέρια με τις μούτζες που γράφουν την ιστορία.