Μυλόπουλος ο πρύτανης, μύλος πράσινος η κατάσταση

«Λιονάϊντας» με ταγάρι

Tου κ. Στεφάνου Κασιμάτη

Απέξω όλο πλατιά χαμόγελα, καλοσιδερωμένα πουκάμισα και ροζ γραβάτες• κι από μέσα... ταγάρι. Παρότι η δημόσια διαμάχη για το μέλλον των πανεπιστημίων ήταν σύντομη, ο πρύτανης του Αριστοτελείου Γιάννης Μυλόπουλος κατόρθωσε να αναδειχθεί ως ένας από τους πλέον χαρακτηριστικούς εκπροσώπους της ιδεολογίας της Μεταπολίτευσης. Μιλώντας χθες στον ΣΚΑΪ, δήλωσε ότι αγωνίζεται για να προστατεύσει τη δημόσια περιουσία από τα «ιδιωτικά συμφέροντα», που εποφθαλμιούν την περιουσία των πανεπιστημίων και τόνισε πως αν τα πανεπιστήμια λειτουργήσουν με κριτήρια ιδιωτικής οικονομίας, διατρέχουν τον κίνδυνο να γίνουν «πηγή πλούτου» (!), όπως στη Βρετανία, κάτι το οποίο ο ίδιος δεν θέλει. (Προφανώς τα προτιμά ως ανεξέλεγκτες, πλην δημοκρατικές, μαύρες τρύπες του προϋπολογισμού...) Φρίττει μάλιστα με την ιδέα ότι ο νόμος επιτρέπει την απόλυση των αποδεδειγμένα ανικάνων από τα πανεπιστήμια, διότι αυτή η
δυνατότητα του θυμίζει «τη χούντα του Παπαδόπουλου»! Αν, τώρα, το τίμημα για τη στάση του είναι να τον χαρακτηρίζουν οπισθοδρομικό, ο πρύτανης Μυλόπουλος αντιμετωπίζει τη λοιδορία με συναισθηματισμό που παραπέμπει σε «Καπνισμένο τσουκάλι» και φρέσκα φασολάκια: «Αν είναι οπαδός του παλιού αυτός που φυλάει Θερμοπύλες για μια δωρεάν ακαδημαϊκή παιδεία, τότε ας είμαι οπαδός του παλιού...».
Τώρα, λοιπόν, ξέρετε. Αν κάπου εκεί στις Θερμοπύλες, κοντά στα σουβλάκια, με φόντο τον ανδριάντα του Λεωνίδα, δείτε έναν κύριο με αμερικάνικο στρατιωτικό αμπέχονο και ένα ταγάρι στον ώμο να περιφέρεται ασκόπως, είναι ο πρύτανης του Αριστοτελείου Γιάννης Μυλόπουλος ή, για τους φίλους, «Λιονάϊντας», και περιμένει την κάθοδο των ιδιωτικών συμφερόντων...