Γράφει η κ. Σοφία Βούλτεψη
Μπορεί να μας πει κάποιος – μέλος της κυβέρνησης, μέλος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ, ένα στέλεχος, ένα απλό μέλος του κυβερνώντος (λέμε τώρα) κόμματος – πού θα πάει αυτή η ιστορία του πολιτικού ψεύδους;
Ή πρέπει να δεχθούμε πως στις φλέβες τους δεν κυλά αίμα, αλλά… ψέμα; Τώρα που βρεθήκαμε κρεμασμένοι στον γκρεμό – και μάλιστα από το ένα δαχτυλάκι – πρέπει κάποιος απ’ όλους να μας πει ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΕΙ ΑΥΤΗ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕ ΤΑ ΨΕΜΑΤΑ. Έτσι, για να… συγχωρεθούμε πριν συναντήσουμε τον Δημιουργό μας.
Μόλις τον προηγούμενο Μάρτιο δεν πανηγυρίζαμε ότι… σωθήκαμε; Θυμάστε; Ο πρωθυπουργός
και ο υπουργός των Οικονομικών είχαν επιστρέψει νικητές και τροπαιούχοι την μία από το Eurogroup (11 Μαρτίου) και την άλλη από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο (25 Μαρτίου).
Μα ακόμη και τα μικρά παιδιά τα κόβουν κάποτε (όταν μεγαλώσουν και εκπαιδευόμενα από τους γονείς τους) τα ψέματα.
Ακόμη και οι μεγαλύτεροι ψεύτες, οι χειρότεροι Μινχάουζεν, κάποια ντροπή τη νιώθουν, όταν αποκαλύπτονται.
Εδώ τίποτε. Και με το δίκιο τους. Κέρδισαν τις εκλογές με το «λεφτά υπάρχουν», τις κούφιες υποσχέσεις και έναν ορυμαγδό ψεμάτων και παρ’ όλα αυτά συνεχίζουν να υπάρχουν!
Στις 25 Μαρτίου, μετά την επικύρωση από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο των αποφάσεων του Eurogroup της 11ης Μαρτίου (για επιμήκυνση της αποπληρωμής του δανείου στα επτά χρόνια και μείωση του επιτοκίου κατά μία μονάδα), στη συνέντευξη Τύπου, ο κ. Παπανδρέου δήλωνε:
«Οι αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου δίνουν νέα προοπτική στη συλλογική προσπάθεια του ελληνικού λαού».
Και επίσης: «Φτάσαμε στη σημερινή απόφαση με τη σταθερή μας διεκδίκηση, με την ανάδειξη της ευρωπαϊκής διάστασης του προβλήματος».
Και το άλλο: «Η προσπάθειά μας πέτυχε, όλοι αναγνωρίζουν πια το σημαντικό δρόμο που διανύσαμε. Πετύχαμε να βελτιώσουμε το πλαίσιο εφαρμογής του μνημονίου».
Και το παράλλο: «Οι σημερινές αποφάσεις είναι ξεκάθαρη απόδειξη ότι αναγνωρίζεται η προσπάθεια που καταβάλλει ο ελληνικός λαός».
Και το κορυφαίο: «Διεκδικήσαμε, αγωνιστήκαμε και τα καταφέραμε. Όλα αυτά αποτυπώνονται στη σημερινή απόφαση».
Βέβαια, το περίφημο «Σύμφωνο για το Ευρώ», περιλάμβανε κι’ άλλα πράγματα, όπως η δέσμευση της Ελλάδας για αποκρατικοποιήσεις ύψους 50 δις ευρώ και – το χειρότερο – η ανάληψη μέρους του χρέους από τους ιδιώτες πιστωτές.
Σ’ εκείνη την (θριαμβευτική) συνέντευξη της 25ης Μαρτίου, ο κ. Παπανδρέου είχε ερωτηθεί σχετικά με την υιοθέτηση του Συμφώνου για το Ευρώ, που πέραν όλων των παραπάνω προβλέπει και συγκράτηση μισθών και ευελιξία στις εργασιακές σχέσεις.
Και τι είχε απαντήσει με ύφος χιλίων Μινχάουζεν; Μα πως οι προβλέψεις του Συμφώνου δεν αφορούν σε νέα μέτρα για την Ελλάδα, καθώς, όπως είπε, «εμείς ήδη έχουμε πάρει επίπονα μέτρα», διότι (το Σύμφωνο) «περιλαμβάνει κανόνες και πολιτικές που η Ελλάδα ήδη εφαρμόζει με το πρόγραμμα οικονομικής πολιτικής που υλοποιεί»!
Οπότε, αφού το Σύμφωνο για το Ευρώ αφορούσε… όλους τους άλλους εκτός από την Ελλάδα – απίστευτα πράγματα, δηλαδή – μπορούσε μια χαρά να μιλά για ιστορικές και γενναίες αποφάσεις της ΕΕ!
Α, ναι; Και το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα που ξεφύτρωσε μετά τι είναι; Δεν είναι αποτέλεσμα της αποτυχίας των «επίπονων μέτρων» που είχαν ήδη ληφθεί, αλλά και των αποφάσεων της 11ης και της 25ης Μαρτίου;
Αφού ήδη είχαμε πάρει επίπονα μέτρα και δεν χρειαζόμασταν άλλα, τώρα τι έγινε και τα χρειαζόμαστε; Τι έγινε, κύριοι, μέσα σε λιγότερο από δύο μήνες;
Είναι προφανές ότι αν και γνώριζαν πως οι αποφάσεις του Μαρτίου όχι μόνο δεν ευνοούσαν την Ελλάδα, αλλά και την οδηγούσαν κατευθείαν στον γκρεμό, πανηγύριζαν κοροϊδεύοντας για άλλη μια φορά τον κόσμο και εμφανίζοντας τους εαυτούς σας ως «μεγάλους διαπραγματευτές».
Είναι προφανές ότι η δυνατότητα που δόθηκε τότε σε μια χώρα να χρεοκοπήσει (μετά το 2013, οπότε και θα τεθεί σε λειτουργία ο νέος μηχανισμός στήριξης), ουσιαστικά άνοιξε από τώρα την πόρτα της πτώχευσης, που πλέον όλοι άρχισαν να συζητούν ως δεδομένη.
Και τέλος, ήταν βέβαιο ότι η εμπλοκή των ιδιωτών πιστωτών που αποφασίστηκε τον Μάρτιο, ουδεμία σχέση με την έννοια της «εθελοντικής συμμετοχής» θα είχε.
Το γεγονός ότι υπήρξε πρόβλεψη, σύμφωνα με την οποία, σε περίπτωση χρεοκοπίας και προσφυγής στον νέο μηχανισμό στήριξης, πρώτοι θα πάρουν τα χρήματά τους το ΔΝΤ και η ΕΕ και τελευταίοι οι ιδιώτες πιστωτές, δεν άφηνε από την αρχή καμιά αμφιβολία ότι οι ιδιώτες κάθε άλλο παρά προθύμως και εθελοντικώς θα έμπαιναν σε μια τέτοια διαδικασία – καρμανιόλα.
Έκτοτε μας υποβαθμίζουν συνεχώς, καθώς η χρεοκοπία θεωρήθηκε βέβαιη και με την βούλα των ευρωπαϊκών οργάνων. Και κάθε φορά μας λένε πως οι υποβαθμίσεις είναι αποτέλεσμα των αποφάσεων της 11ης και της 25ης Μαρτίου – για τις οποίες η κυβέρνηση είχε πανηγυρίσει. Αλλά και η αντιπολίτευση είχε δει ως «ανάσα» και «ανακούφιση», έστω και «πρόσκαιρη».
Αποδείχθηκε, όμως, πως ούτε «ανάσα», ούτε «ανακούφιση», ούτε καν «πρόσκαιρη» ήταν. Απλώς, και η αντιπολίτευση έπεσε στην παγίδα της κυβερνητικής προπαγάνδας και τώρα τρέχει και δεν φτάνει.
Διότι δεν βγήκε τότε να καταγγείλει τις αποφάσεις της 11ης και 25ης Μαρτίου και τώρα τους κοιτούν στην Ευρώπη ως… εξωτικά πτηνά. Να συναινέσετε, τους λένε! Τι πάθατε! Δεν συμφωνήσατε με το Σύμφωνο για το Ευρώ; Δεν σας ακούσαμε να διαμαρτύρεστε. Τι άλλο θέλετε;
Οι δε τελευταίες υποβαθμίσεις, του πρώτου δεκαημέρου του Ιουνίου, συνοδεύονται από αιτιολογικές εκθέσεις που είναι απόλυτα σαφείς:
Οι αξιολογητές υποστηρίζουν πως, με βάση τις μοιραίες και καταστροφικές αποφάσεις του Μαρτίου (που όλα δείχνουν ότι θα ξαναεπικυρωθούν στις 23 και 24 Ιουνίου), είναι δύσκολο να θεωρηθεί πως η συμμετοχή των ιδιωτών στην αναδιάρθρωση θα είναι πραγματικά εθελοντική.
Θα είναι εξαναγκαστική, λένε, καθώς είναι οι τελευταίοι που θα πάρουν (αν πάρουν) μέρος των χρημάτων τους μετά την προσφυγή στον μηχανισμό.
Η Γερμανία, βέβαια – και με την τελευταία επιστολή Σόιμπλε προς τους συναδέλφους του της ευρωζώνης – θεωρεί την συμμετοχή των ιδιωτών (με τον επαχθή τρόπο που αποφασίστηκε τον Μάρτιο) εκ των ων ουκ άνευ.
Το καταπληκτικό είναι πως όταν τον Νοέμβριο του 2010 η κ. Μέρκελ είχε πρωτορίξει την ιδέα της συμμετοχής των ιδιωτών, ο κ. Παπανδρέου είχε γίνει έξω φρενών και, επιτιθέμενος στην κ. Μέρκελ, είχε δηλώσει πως «η αναδιάρθρωση των ιδιωτικών χρεών οδηγεί σίγουρα στην χρεοκοπία».
Τι άλλαξε και πήγε τον Μάρτιο και υπέγραψε; Και μετά πανηγύρισε κι’ από πάνω;
Προφανώς τίποτε. Απλώς, διαπιστώθηκε για άλλη μια φορά πως υπάρχει εθισμός στο ψέμα και στην παραπλάνηση.
Τώρα, ο κ. Παπανδρέου λέει πως στο προσεχές Ευρωπαϊκό Συμβούλιο θα πάει για να διαπραγματευτεί «όπως κάνει πάντα»!
Αλλά αν είναι να «διαπραγματευτεί όπως κάνει πάντα», μήπως να μην πάει καθόλου;
Διότι ποιος ξέρει σε τι άλλες αποφάσεις θα συναινέσει – πανηγυρίζοντας, βέβαια, μετά και πάλι;
Μήπως να προκηρύξει εκλογές πριν φτάσει στις Βρυξέλλες, για να τους δείξει ότι τα πράγματα είναι σοβαρά;
Διότι, απ’ ό, τι καταλάβαμε, για να διαπραγματευτεί πραγματικά, δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση!
http://www.elzoni.gr
Μπορεί να μας πει κάποιος – μέλος της κυβέρνησης, μέλος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ, ένα στέλεχος, ένα απλό μέλος του κυβερνώντος (λέμε τώρα) κόμματος – πού θα πάει αυτή η ιστορία του πολιτικού ψεύδους;
Ή πρέπει να δεχθούμε πως στις φλέβες τους δεν κυλά αίμα, αλλά… ψέμα; Τώρα που βρεθήκαμε κρεμασμένοι στον γκρεμό – και μάλιστα από το ένα δαχτυλάκι – πρέπει κάποιος απ’ όλους να μας πει ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΕΙ ΑΥΤΗ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕ ΤΑ ΨΕΜΑΤΑ. Έτσι, για να… συγχωρεθούμε πριν συναντήσουμε τον Δημιουργό μας.
Μόλις τον προηγούμενο Μάρτιο δεν πανηγυρίζαμε ότι… σωθήκαμε; Θυμάστε; Ο πρωθυπουργός
και ο υπουργός των Οικονομικών είχαν επιστρέψει νικητές και τροπαιούχοι την μία από το Eurogroup (11 Μαρτίου) και την άλλη από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο (25 Μαρτίου).
Μα ακόμη και τα μικρά παιδιά τα κόβουν κάποτε (όταν μεγαλώσουν και εκπαιδευόμενα από τους γονείς τους) τα ψέματα.
Ακόμη και οι μεγαλύτεροι ψεύτες, οι χειρότεροι Μινχάουζεν, κάποια ντροπή τη νιώθουν, όταν αποκαλύπτονται.
Εδώ τίποτε. Και με το δίκιο τους. Κέρδισαν τις εκλογές με το «λεφτά υπάρχουν», τις κούφιες υποσχέσεις και έναν ορυμαγδό ψεμάτων και παρ’ όλα αυτά συνεχίζουν να υπάρχουν!
Στις 25 Μαρτίου, μετά την επικύρωση από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο των αποφάσεων του Eurogroup της 11ης Μαρτίου (για επιμήκυνση της αποπληρωμής του δανείου στα επτά χρόνια και μείωση του επιτοκίου κατά μία μονάδα), στη συνέντευξη Τύπου, ο κ. Παπανδρέου δήλωνε:
«Οι αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου δίνουν νέα προοπτική στη συλλογική προσπάθεια του ελληνικού λαού».
Και επίσης: «Φτάσαμε στη σημερινή απόφαση με τη σταθερή μας διεκδίκηση, με την ανάδειξη της ευρωπαϊκής διάστασης του προβλήματος».
Και το άλλο: «Η προσπάθειά μας πέτυχε, όλοι αναγνωρίζουν πια το σημαντικό δρόμο που διανύσαμε. Πετύχαμε να βελτιώσουμε το πλαίσιο εφαρμογής του μνημονίου».
Και το παράλλο: «Οι σημερινές αποφάσεις είναι ξεκάθαρη απόδειξη ότι αναγνωρίζεται η προσπάθεια που καταβάλλει ο ελληνικός λαός».
Και το κορυφαίο: «Διεκδικήσαμε, αγωνιστήκαμε και τα καταφέραμε. Όλα αυτά αποτυπώνονται στη σημερινή απόφαση».
Βέβαια, το περίφημο «Σύμφωνο για το Ευρώ», περιλάμβανε κι’ άλλα πράγματα, όπως η δέσμευση της Ελλάδας για αποκρατικοποιήσεις ύψους 50 δις ευρώ και – το χειρότερο – η ανάληψη μέρους του χρέους από τους ιδιώτες πιστωτές.
Σ’ εκείνη την (θριαμβευτική) συνέντευξη της 25ης Μαρτίου, ο κ. Παπανδρέου είχε ερωτηθεί σχετικά με την υιοθέτηση του Συμφώνου για το Ευρώ, που πέραν όλων των παραπάνω προβλέπει και συγκράτηση μισθών και ευελιξία στις εργασιακές σχέσεις.
Και τι είχε απαντήσει με ύφος χιλίων Μινχάουζεν; Μα πως οι προβλέψεις του Συμφώνου δεν αφορούν σε νέα μέτρα για την Ελλάδα, καθώς, όπως είπε, «εμείς ήδη έχουμε πάρει επίπονα μέτρα», διότι (το Σύμφωνο) «περιλαμβάνει κανόνες και πολιτικές που η Ελλάδα ήδη εφαρμόζει με το πρόγραμμα οικονομικής πολιτικής που υλοποιεί»!
Οπότε, αφού το Σύμφωνο για το Ευρώ αφορούσε… όλους τους άλλους εκτός από την Ελλάδα – απίστευτα πράγματα, δηλαδή – μπορούσε μια χαρά να μιλά για ιστορικές και γενναίες αποφάσεις της ΕΕ!
Α, ναι; Και το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα που ξεφύτρωσε μετά τι είναι; Δεν είναι αποτέλεσμα της αποτυχίας των «επίπονων μέτρων» που είχαν ήδη ληφθεί, αλλά και των αποφάσεων της 11ης και της 25ης Μαρτίου;
Αφού ήδη είχαμε πάρει επίπονα μέτρα και δεν χρειαζόμασταν άλλα, τώρα τι έγινε και τα χρειαζόμαστε; Τι έγινε, κύριοι, μέσα σε λιγότερο από δύο μήνες;
Είναι προφανές ότι αν και γνώριζαν πως οι αποφάσεις του Μαρτίου όχι μόνο δεν ευνοούσαν την Ελλάδα, αλλά και την οδηγούσαν κατευθείαν στον γκρεμό, πανηγύριζαν κοροϊδεύοντας για άλλη μια φορά τον κόσμο και εμφανίζοντας τους εαυτούς σας ως «μεγάλους διαπραγματευτές».
Είναι προφανές ότι η δυνατότητα που δόθηκε τότε σε μια χώρα να χρεοκοπήσει (μετά το 2013, οπότε και θα τεθεί σε λειτουργία ο νέος μηχανισμός στήριξης), ουσιαστικά άνοιξε από τώρα την πόρτα της πτώχευσης, που πλέον όλοι άρχισαν να συζητούν ως δεδομένη.
Και τέλος, ήταν βέβαιο ότι η εμπλοκή των ιδιωτών πιστωτών που αποφασίστηκε τον Μάρτιο, ουδεμία σχέση με την έννοια της «εθελοντικής συμμετοχής» θα είχε.
Το γεγονός ότι υπήρξε πρόβλεψη, σύμφωνα με την οποία, σε περίπτωση χρεοκοπίας και προσφυγής στον νέο μηχανισμό στήριξης, πρώτοι θα πάρουν τα χρήματά τους το ΔΝΤ και η ΕΕ και τελευταίοι οι ιδιώτες πιστωτές, δεν άφηνε από την αρχή καμιά αμφιβολία ότι οι ιδιώτες κάθε άλλο παρά προθύμως και εθελοντικώς θα έμπαιναν σε μια τέτοια διαδικασία – καρμανιόλα.
Έκτοτε μας υποβαθμίζουν συνεχώς, καθώς η χρεοκοπία θεωρήθηκε βέβαιη και με την βούλα των ευρωπαϊκών οργάνων. Και κάθε φορά μας λένε πως οι υποβαθμίσεις είναι αποτέλεσμα των αποφάσεων της 11ης και της 25ης Μαρτίου – για τις οποίες η κυβέρνηση είχε πανηγυρίσει. Αλλά και η αντιπολίτευση είχε δει ως «ανάσα» και «ανακούφιση», έστω και «πρόσκαιρη».
Αποδείχθηκε, όμως, πως ούτε «ανάσα», ούτε «ανακούφιση», ούτε καν «πρόσκαιρη» ήταν. Απλώς, και η αντιπολίτευση έπεσε στην παγίδα της κυβερνητικής προπαγάνδας και τώρα τρέχει και δεν φτάνει.
Διότι δεν βγήκε τότε να καταγγείλει τις αποφάσεις της 11ης και 25ης Μαρτίου και τώρα τους κοιτούν στην Ευρώπη ως… εξωτικά πτηνά. Να συναινέσετε, τους λένε! Τι πάθατε! Δεν συμφωνήσατε με το Σύμφωνο για το Ευρώ; Δεν σας ακούσαμε να διαμαρτύρεστε. Τι άλλο θέλετε;
Οι δε τελευταίες υποβαθμίσεις, του πρώτου δεκαημέρου του Ιουνίου, συνοδεύονται από αιτιολογικές εκθέσεις που είναι απόλυτα σαφείς:
Οι αξιολογητές υποστηρίζουν πως, με βάση τις μοιραίες και καταστροφικές αποφάσεις του Μαρτίου (που όλα δείχνουν ότι θα ξαναεπικυρωθούν στις 23 και 24 Ιουνίου), είναι δύσκολο να θεωρηθεί πως η συμμετοχή των ιδιωτών στην αναδιάρθρωση θα είναι πραγματικά εθελοντική.
Θα είναι εξαναγκαστική, λένε, καθώς είναι οι τελευταίοι που θα πάρουν (αν πάρουν) μέρος των χρημάτων τους μετά την προσφυγή στον μηχανισμό.
Η Γερμανία, βέβαια – και με την τελευταία επιστολή Σόιμπλε προς τους συναδέλφους του της ευρωζώνης – θεωρεί την συμμετοχή των ιδιωτών (με τον επαχθή τρόπο που αποφασίστηκε τον Μάρτιο) εκ των ων ουκ άνευ.
Το καταπληκτικό είναι πως όταν τον Νοέμβριο του 2010 η κ. Μέρκελ είχε πρωτορίξει την ιδέα της συμμετοχής των ιδιωτών, ο κ. Παπανδρέου είχε γίνει έξω φρενών και, επιτιθέμενος στην κ. Μέρκελ, είχε δηλώσει πως «η αναδιάρθρωση των ιδιωτικών χρεών οδηγεί σίγουρα στην χρεοκοπία».
Τι άλλαξε και πήγε τον Μάρτιο και υπέγραψε; Και μετά πανηγύρισε κι’ από πάνω;
Προφανώς τίποτε. Απλώς, διαπιστώθηκε για άλλη μια φορά πως υπάρχει εθισμός στο ψέμα και στην παραπλάνηση.
Τώρα, ο κ. Παπανδρέου λέει πως στο προσεχές Ευρωπαϊκό Συμβούλιο θα πάει για να διαπραγματευτεί «όπως κάνει πάντα»!
Αλλά αν είναι να «διαπραγματευτεί όπως κάνει πάντα», μήπως να μην πάει καθόλου;
Διότι ποιος ξέρει σε τι άλλες αποφάσεις θα συναινέσει – πανηγυρίζοντας, βέβαια, μετά και πάλι;
Μήπως να προκηρύξει εκλογές πριν φτάσει στις Βρυξέλλες, για να τους δείξει ότι τα πράγματα είναι σοβαρά;
Διότι, απ’ ό, τι καταλάβαμε, για να διαπραγματευτεί πραγματικά, δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση!
http://www.elzoni.gr
Αναρτήσεις
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια και παρατηρήσεις