Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ

Tου κ. Aθανασίου Eλλις
Η ηγετική εμφάνιση και ο βαθιά πολιτικός και επίμονα συναινετικός λόγος του Ευάγγελου Βενιζέλου, κατά την πρώτη ομιλία του ενώπιον της Βουλής, ως υπουργός Οικονομικών, σφράγισαν την κρίσιμη συζήτηση για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, που διεξήχθη υπό το ανήσυχο βλέμμα της ελληνικής κοινωνίας, αλλά και της διεθνούς κοινότητας. Λόγω της σοβαρότητας της κατάστασης και της σημασίας που αποδίδεται στην πορεία της οικονομίας, οι παρεμβάσεις του επισκίασαν την ατυχή και διαστρεβλωτική ιστορική αναδρομή του έτερου αντιπροέδρου της κυβέρνησης, Θεόδωρου Πάγκαλου, που περιέγραψε ως «πρώτη δημοκρατική» κυβέρνηση της μεταπολίτευσης
αυτή του Ανδρέα Παπανδρέου, όπως και την κατανοητή αγανάκτηση, αλλά υπερβολική αντίδραση, της Ν.Δ. που απεχώρησε προσωρινά από την αίθουσα.
Ακόμη και μεταξύ των πολλών επικριτών του κ. Βενιζέλου δύσκολα θα βρει κανείς κάποιον που θα διαφωνήσει με την εκτίμηση ότι οι παρεμβάσεις του έθεσαν τη βάση για την προβολή της ασκούμενης οικονομικής πολιτικής σε διαφορετικό πλαίσιο. Με τη ρητορική δεινότητα που διαθέτει αναφέρθηκε στην αποκατάσταση της ηθικής ισορροπίας των μέτρων, υπογράμμισε την ανάγκη να υπάρξει ένα μήνυμα αισιοδοξίας για το αύριο, και αφού επέμεινε στον πρώτιστο στόχο της σταθεροποίησης έσπευσε να συμπληρώσει ότι θα πρέπει να ακολουθήσει η βελτίωση.
Εάν πρόκειται να πετύχει η κυβέρνηση είναι απαραίτητο τα ψυχρά οικονομικά στοιχεία να συμπληρώνονται από κοινωνικές αναφορές. Υπό αυτή την έννοια εναπόκειται στον κ. Βενιζέλο να αποδειχθεί πιο χρήσιμος από ό,τι ο προκάτοχός του ο οποίος, παρά τις αναμφισβήτητες ικανότητές του, δεν κατάφερε να γίνει αποδεκτός από το ίδιο του το κόμμα. Και αυτό παρότι διαθέτει επικοινωνιακά χαρίσματα, δεν κουβαλάει «αμαρτίες» του παρελθόντος, και αρχικά είχε θετική απήχηση στην κοινωνία ως νέο και άφθαρτο πρόσωπο.
Με δεδομένο τον ρόλο του ως κορυφαίου εσωκομματικού αντιπάλου του κ. Παπανδρέου, οι παρεμβάσεις του κ. Βενιζέλου υπηρέτησαν το κομματικό συμφέρον με την έννοια ότι συνέβαλαν στη συσπείρωση του ΠΑΣΟΚ, όπως κατέδειξε και η θέρμη με την οποία υποδέχθηκε την ομιλία του η Κοινοβουλευτική Ομάδα του κυβερνώντος κόμματος. Παράλληλα, με πράξεις και λόγια, ο νέος υπουργός Οικονομικών έδειξε να αναζητεί γέφυρες με την αντιπολίτευση. Πέρα από την άμεση ενημέρωση που έκανε στους κ.κ. Σαμαρά, Καρατζαφέρη και Μπακογιάννη, ανέδειξε την εκ μέρους τους αποδοχή της επίσπευσης της διαδικασίας συζήτησης και ψήφισης του μεσοπρόθεσμου προγράμματος, περιγράφοντας τη στάση τους ως «ενθαρρυντικό μείγμα συναίνεσης». Εγκαινίασε έτσι έναν δίαυλο επικοινωνίας που, στην πορεία και με τους σωστούς χειρισμούς, δύναται να μετεξελιχθεί σε σχέση εμπιστοσύνης με την ηγεσία του έτερου κόμματος εξουσίας, κάτι επίσης χρήσιμο σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία. Παράλληλα, και αυτό είναι το μείζον, επιλέγοντας να προβάλει την ύπαρξη συναίνεσης στο εσωτερικό, εξέπεμψε ένα θετικό μήνυμα προς το εξωτερικό, τόσο προς τις πολιτικές ηγεσίες όσο και προς τις διεθνείς αγορές, που επικρίνουν τη στάση της αντιπολίτευσης. Η προσέγγισή του εξυπηρετεί τον ίδιο προσωπικά, την κυβέρνηση, αλλά και τη Ν.Δ., και υπό αυτή την έννοια υπήρξε πολιτικά ευφυής. Εμμέσως πλην σαφώς ο κ. Βενιζέλος έσπευσε να υπενθυμίσει τις ηγετικές του προσδοκίες. Δεν μίλησε απλά ως υπουργός Οικονομικών, ή ακόμη και ως αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, αλλά και ως εν δυνάμει μελλοντικός ηγέτης του ΠΑΣΟΚ. Το αν θα πετύχει στις επιδιώξεις του είναι δικό του θέμα. Το ζητούμενο για τη χώρα είναι να υπηρετήσει αποτελεσματικά την προσπάθεια διάσωσης της ελληνικής οικονομίας, και για να το πετύχει αυτό δεν αρκεί να συμφωνήσει με την τρόικα. Οφείλει να εξηγήσει την πραγματικότητα και να πείσει έναν φοβισμένο και οργισμένο λαό. Το κατά πόσον θα τα καταφέρει θα προσδιορίσει και το πολιτικό του μέλλον.
http://news.kathimerini.gr