Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα…

Στις 26 Ιουνίου ήταν η Παγκόσμια Ημέρα κατά των Ναρκωτικών. Βρε μία κουβέντα δεν άκουσα από την Πολιτεία, 30 δευτερόλεπτα δεν αφιέρωσαν τα κανάλια, ένα μονόστηλο δεν διέθεσαν οι εφημερίδες. Όμως για την Παγκόσμια Ημέρα Ποδηλάτου οι περισσότεροι θα θυμούνται την βόλτα στους δρόμους της πρωτεύουσας, με ποδήλατο,
του Δημάρχου Αθηναίων.

Αν πάλι επρόκειτο για την Ημέρα των προσφύγων θα στήνανε ολόκληρα σόου, όπως έχει συμβεί κατ’ επανάληψη στο παρελθόν. Ακόμα και αν υπήρχε ημέρα αφιερωμένη στην αναπαραγωγή των σαλιγκαριών θα είχαν κάτι να πούν. Για τα Ελληνόπουλα όμως που πεθαίνουν από ναρκωτικά, μούγκα στη στρούγκα μιας και το θέμα είναι «δυσάρεστο» και δεν προσφέρεται για φιέστες. 

Κατά τα λοιπά η «κοινωνική ευαισθησία» της Πολιτείας και των φερεφώνων της εξαντλείται σε πιασάρικα τηλεοπτικά σόου, όπως για παράδειγμα επισκέψεις του πρωθυπουργού ή του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε  δημοτικά σχολεία για να τους δουν από κοντά τα πιτσιρίκια ή στημένες βόλτες σε καφενεία και καταστήματα στο Παγκράτι για να «ακούσουν την φωνή των πολιτών». Ακόμα και οικολογικές ή κοινωνικές «ευαισθησίες» εκφράζονται ανέξοδα με τηλεοπτικές προσκλήσεις εθελοντών για δενδροφυτεύσεις ή για συγκέντρωση τροφίμων για τους οικονομικά ασθενέστερους και πάει λέγοντας.

Αλλά για τα ναρκωτικά κουβέντα.

Κατά τα άλλα η ζωή συνεχίζεται στους ποδηλατοδρόμους, με μεγάλους περιπάτους και για να θυμηθούμε τον Κώστα Βάρναλη:

Έτσι, στη σκότεινη ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί·
σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα
όπου μας εύρει μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!

Γιάννης Δαραβίγκας