Δύο περιπτώσεις δημοσίων υπαλλήλων. Εσείς θα τους απολύατε;

του Στρατή Μαζίδη

Αρκετή συζήτηση γίνεται τα τελευταία χρόνια ως προς το αν πρέπει να γίνουν ή όχι απολύσεις στο δημόσιο. Και τα σημειώματά μας ήταν πάντα ξεκάθαρα στο θέμα αυτό όσο δυσάρεστο κι αν ακούγεται. Ναι πρέπει.

Μια επιχείρηση όταν δεν πηγαίνει καλά, δεν προσλαμβάνει κόσμο. Απεναντίας απολύει. Γιατί αυτό να μην ισχύει για το δημόσιο; Για ποιο λόγο να συνεχίσει να δουλεύει με ζημία; Γιατί να δίνει π.χ.  επίδομα έγκαιρης προσέλευσης; Αν εξαρχής είχε γίνει ένα σοβαρό πλάνο, πραγματοποιούνταν οι μετατάξεις που μπορούσαν να γίνουν και έφευγαν όλοι όσοι περίσσευαν είτε 1.000 είτε

100.000, και θα είχαμε αποφύγει το 1.500.000 του ιδιωτικού τομέα και η οικονομία θα μπορούσε σιγά σιγά να στηρίξει αυτό τον αριθμό εντάσσοντάς τον στην παραγωγική διαδικασία.

Εντούτοις πέρασαν τρία χρόνια και δεν έχουμε πετάξει έξω ούτε τους επίορκους. Γιατί; Διότι πρέπει λέει ο κος Μανιτάκης να τελεσιδικήσουν. Πότε όμως δε μας είπε. Σε 10 χρόνια; Με υπηρεσιακά συμβούλια που δε συνεδριάζουν και με ένα δικαστικό σύστημα που απονέμει δικαιοσύνη μετά θάνατον; Τι εμπόδισε την κυβέρνηση αυτά τα τρία χρόνια να αλλάξει το καθεστώς έρευνας και έκδοσης αποφάσεων για περιπτώσεις επιόρκων;

Και τι εστί επίορκος;

Και πόσοι φθάνουν στο χαρακτηρισμό “επίορκος”; Πόσες υποθέσεις δε θάβονται;

Θα σας παραθέσω λοιπόν δύο περιστατικά με δημοσίους υπαλλήλους που μου διηγήθηκαν.

Με αφορμή ένα συμβάν ασφαλείας σε γειτονικό μου σχολείο, μια μητέρα μου διηγήθηκε τι συνέβη σε δημοτικό στο κέντρο της Αθήνας όπως της το μετέφερε μητέρα παιδιού το οποίο αντιμετώπισε τις νέες παιδαγωγικές μεθόδους του διευθυντή του. Ο γιος της μια μέρα τσακώθηκε με φίλο του για ένα παιχνιδάκι. Τα παιδιά οδηγήθηκαν στο διευθυντή. Παρατήρησε όμως ότι ο γιος της δεν ήθελε να ξαναπάει στο σχολείο. Αποφάσισε να επικοινωνήσει με τη μητέρα του άλλου παιδιού για να διαπιστώσει τελικά ότι και εκείνη αντιμετώπιζε το ίδιο πρόβλημα! Αφού συναντήθηκαν από κοινού, τα παιδιά τους είπαν ότι μετά τη μέρα που τσακωθήκαν ο διευθυντής τα κλείδωνε στη σκοτεινή αποθήκη του σχολείου καθημερινά και τα φοβέριζε σαν μικρά που είναι, ότι αν το μαρτυρήσουν θα τα κλείσει εκεί όλη τους τη ζωή. Φυσικά έγινε φασαρία και ο διευθυντής απομακρύνθηκε παραχρήμα μετακινηθείς σε άλλο σχολείο όπου ευκαιρίας δοθείσης θα εφαρμόσει κι εκεί τις σύγχρονες αντιλήψεις του.

Την περίπτωση ενός άλλου υπαλλήλου μου μετέφερε γνωστός μου ένα βράδυ πάνω στη συζήτηση για το θέμα του δημοσίου. Αναφέρθηκε σε δημοτικό υπάλληλο με απολυτήριο δημοτικού που εργάζεται σε μεγάλο δήμο και που με την αλλαγή της διοίκησης άλλαξε 4 θέσεις σε σύντομο σχετικά διάστημα! Την πρώτη φορά αντί να φυλά το πόστο του φυλούσε το παιδί του, την άλλη φορά επειδή εθεάθη να κοιτάζει λίγο …περίεργα στο ευαίσθητο και τρυφερό πόστο που είχε τον απομάκρυναν δίχως δεύτερη σκέψη για άλλο πόστο που ούτε εκεί ήταν συνεπής. Και τελικά τοποθετήθηκε σε εντελώς λάιτ θέση όπου διαρκώς λαμβάνει άδειες όπως συνέχισε η διήγηση γιατί προμοτάρει τους προϊσταμένους του. Στην ερώτησή μου “Μα καλά δεν αντιδρά κανείς εκεί; Ούτε οι αντιπολιτευόμενοι;” η απάντηση ήταν “έλα ρε μ…κα που ζεις; Τέτοιοι τύποι λύνουν και δένουν σε αυτή τη χώρα. Χάρακες στέκονται όλοι μπροστά του!”.

Εσείς όμως τι πιστεύετε; Πρέπει ή δεν πρέπει να σπάσει επιτέλους το ταμπού απολύσεις στο δημόσιο; Οι ευσυνείδητοι εργαζόμενοι δεν έχουν τίποτε να φοβηθούν. Πρέπει ο ελληνικός λαός να πληρώνει τους μισθούς αυτών των ανθρώπων; Γιατί να μη τους αντικαταστήσει με καλύτερους;

http://freepen.gr/