Λογικές από σίδερο

Σπύρος Παπαγιάννης   

Τώρα κατόπιν εορτής βλέπουμε καθαρά, πως ήταν λάθος μας που εμπιστευθήκαμε τας Αθήνας, την πόλη την δημοκρατική, όπου όλοι οι πολίτες της έχουνε λόγο.

Και νομίσαμε πως θα είχαμε λόγο και εμείς, και πως η δημοκρατία της θα ήταν επαρκής εγγύηση για την δημοκρατικότητα της συμμαχίας μας, όπου όλοι θα είχαμε ψήφο ισότιμη.

Και δώσαμε πίστη μεγάλη στον εξαίρετο εκείνο Αθηναίο, τον Αριστείδη, λες και θα ζούσε για πάντα, λες και ήταν αυτός η Αθήνα και έτσι η αρετή του έγινε η μεγάλη παγίδα που χάλκευσε

άθελά του τις αλυσίδες της  τυραννίας μας.

Θυμόμαστε τώρα τους ανόητους όρκους μας για την αιώνια διάρκεια της συμμαχίας μας, που κανείς δεν θα μπορούσε να μας βγάλει  από αυτήν και που όλοι θα είχαμε τους ίδιους φίλους και εχθρούς.

Θυμόμαστε που ρίξαμε ένα πυρωμένο σίδερο στην θάλασσα και ορκισθήκαμε, πως μόνο σαν θα βγεί  αυτό στην επιφάνεια θα τερματισθεί η ένωσή μας και η αλληλεγγύη μας.

 Έτσι γίναμε δούλοι του όρκου μας και οι προστάτες μας εκφυλίστηκαν σε δυνάστες μας.

Τώρα ο μύθος  πως η  δημοκρατία εξάγεται σαν τας οπώρας κατέρρευσε, αποδεικνύοντας πως καμιά ένωση του ισχυρού με τον αδύναμο δεν μπορεί να είναι δημοκρατική, επί πολύ τουλάχιστον, όσο κι αν  κρύβεται πίσω από μεγάλα λόγια και χάρτινους θεσμούς. Τώρα που αποδείχθηκε πόσο χωλαίνει η δημοκρατία στη συμμαχία μας, καταλαβαίνουμε πόσο θα χωλαίνει και ας μην φαίνεται εκ πρώτης όψεως και στην κοιτίδα της. Μα αν σε κείνη ποτίζεται κοντά στον βασιλικό ολίγον και η γλάστρα του, εμείς δεν μπορούμε ούτε σαν γλάστρα να προσβλέπουμε στο μέλλον μας, καθώς γλάστρες πολλές παρεμβάλλονται ανάμεσα σε μας και τον  αθέατο  βασιλικό μας.

Και αν η ειρήνη εδραιώθηκε στις θάλασσες, δεν ήρθε ποτέ στην οικονομία μας και δεν φαίνεται από πουθενά η ελπίδα πως κάποτε επιτέλους θα ΄ρθεί, ή πως θα γεννηθεί ένας άλλος Αριστείδης για να διδάξει στην δημοκρατία αρετή. Όταν και τον ίδιο αυτόν ο δήμος τον εξόρισε, γιατί εκούραζε τον λαό η φήμη του, καθώς κουράζει αργά ή γρήγορα τον κόσμο η φήμη του ενάρετου και ο ίδιος φθονείται, καθώς  δίνει μέτρο σύγκρισης και ταπείνωσης στους  πολλούς που νιώθουνε ψεύτικοι μπροστά του.

Έτσι έμεινε χωρίς νόημα η ανεξαρτησία της πόλης μας και η δημοκρατία της και οι νέοι μας αναγκάζονται να ξενιτεύονται και άλλοι να πηγαίνουν στο Ταίναρο για μισθοφόροι, την ίδια στιγμή που η Αθήνα κτίζει Παρθενώνες, που εμείς πληρώνουμε, ενώ στην πόλη μας οι θεοί μένουν  σαν εμάς άστεγοι.

Και χωρίστηκαν οι πολίτες μας στους οπαδούς της φοροδέσμιας των Αθηνών δημοκρατίας και της πάλαι ποτέ αριστοκρατίας και ανάμεσα στην Σκύλλα και την Χάρυβδη οι ιδέες ψεύτισαν, καθώς ο πατριωτισμός κατάντησε πρόσχημα και πίσω από την ελευθερία του  λόγου του κάθε ρήτορα, που μιλάει εκ στήθους, το νιώθουμε, πως κάποιος άλλος κρύβεται. Και φθάσανε πολλοί να αναπολούν την εποχή που στο Αιγαίο έπλεαν ακόμα τα πλοία των Περσών.

Και ενώ τα βλέπουμε όλα αυτά και προοπτική αλλαγής δεν φαίνεται, οι ηγέτες μας  επιμένουν να σέβονται τις  παλιές δεσμεύσεις τους και να επικαλούνται τους παλιούς μας  εχθρούς, για να αρνούνται να δουν τους νέους και την νέα πραγματικότητα. Πότε πότε μάλιστα ρίχνουν είναι η αλήθεια  και κάποια ματιά στην θάλασσα, μήπως και το σίδερο αναδύθηκε, γιατί αν συμβεί και αυτό, όπως και να το κάνουμε, θα σημάνει πως έχουν αλλάξει τα δεδομένα που δέσαν την συμμαχία μας με όρκους ακατάλυτους.

Και κάποιοι πάλι λένε πως θαύματα δεν γίνονται και άλλοι το πάνε πιο μακριά, πως κάποιοι επιτήδειοι δεν αφήνουν το σίδερο να αναδυθεί, γιατί αν το άφηναν, οι θεοί είναι βέβαιο πως θα το είχαν ήδη στείλει σαν την Αφροδίτη στην επιφάνεια. 

Μα όλοι εμείς οι στοχαστές και σκεπτικιστές, που όσο και να μας αποστομώνουν οι ρήτορες, οι επαΐοντες και οι ειδικοί, οι σοφιστές και οι προκατειλημμένοι από το πάθος τους να κάνουν τους άλλους να τους πιστεύουν, ότι και να λένε, που κάθε τόσο άλλα λένε,  εμείς οι πολιτικά ορφανοί δεν έχουμε σε μια στρατευμένη παράταξη να ακουμπήσουμε. Όμως ελπίζουμε πως κάποτε η αδήριτη ανάγκη της ζωής θα δώσει άνωση στις σιδερένιες λογικές που δυναστεύουν τους συμπατριώτες μας και τους κάνουν να σκέφτονται με το βάρος των αριθμών, της πλειοψηφίας, του κοινωνικού και επικοινωνιακού κύρους, χωρίς οι ίδιοι να έχουν ίδια κριτήρια και σταθμά για να κρίνουν όχι μόνο τους άλλους, μα την ίδια τους την λογική και  συνείδηση  και τα μάτια τους, που καθώς αρνούνται να δουν το σήμερα, είναι αμφίβολο αν θα δούν το σίδερο να αναδύεται, ακόμα κι’ αν ποτέ αναδυθεί.