Ένα βραβείο για όλους

Σπύρος Παπαγιάννης

      Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει. Η Ευρώπη βράβευσε τον εαυτό της με το βραβείο Νόμπελ ειρήνης, γιατί έχουν περάσει  εβδομήντα χρόνια από τον τελευταίο πόλεμο και δεν έχει κάνει κανέναν καινούργιο, όχι βέβαια γιατί έγινε εκ προθέσεως φιλειρηνική, που ούτως η άλλως είχε ξεδοντιασθεί από Αμερικανούς και Ρώσους και είχε μετατραπεί σε γιουσουφάκι του ΝΑΤΟ η δυτική και της Σοβιετίας η ανατολική..

Τι σημασία όμως έχουν οι προθέσεις, οι πράξεις μετράνε και τα γεγονότα και το γεγονός είναι πως

για εβδομήντα χρόνια στην Ευρώπη δεν άνοιξε ρουθούνι. Και όχι μόνο αυτό μά τα βρήκαν  μεταξύ τους και οι πάλαι εθνικιστές πολεμοκάπηλοι, ο Γιόχαν, ο Φίσερ κι’ ο Κράφτ όπως έλεγε και το τραγούδι του Λοΐζου και οι όμοιοί τους και άρχισαν να τρώνε τους λαούς τους, τις ιδέες και τα πιστεύω τους πρώτα, όπως τρώγαν παλιά τα βιβλία. Και αφού τα ΄φάγαν αυτά, άρχισαν να τρώνε τους μισθούς και τις συντάξεις και τα δώρα των Χριστουγέννων και του Πάσχα, καθότι είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου για να καταργηθούν  οι θρησκευτικές γιορτές, μα και οι κάθε είδους γιορτές και τελευταίο όλων το Σαββατοκύριακο.

Και όλα αυτά χωρίς να ανοίξει ρουθούνι. Ξεθώριασαν  τα έθνη, οι θρησκείες, όλα αυτά δηλαδή για τα οποία δίναν το αίμα τους παλιά οι άνθρωποι, μα και η πάλη των τάξεων, στο όνομα της οποίας τόσοι πόλεμοι γίναν. Παλινορθώθηκε, όπως ο Λουδοβίκος ο 18^ος μετά την γαλλική επανάσταση ο σεβασμός στα αφεντικά, που καθαγιασμένα πλέον πήραν πάνω τους την  ευθύνη να ταΐσουν τον κόσμο και να τον υποδήσουν, με μέτρο όμως, για να αποφευχθούν οι παλιές υπερβολές, που όλοι διεκδικούσαν ψωμί, παιδεία και ελευθερία, λες και κάποιοι τους τα χρωστούσαν, ενώ τώρα που συνειδητοποιούν ότι χρωστούν παντού, δεν απαιτούν πλέον, μα παρακαλούν και επαιτούν..

Η Ευρώπη λοιπόν που γέννησε τα έθνη, τα ξευτέλισε η ίδια και το πρώτο όλων, το πιο αρχαίο, που  το ΄κανε διεθνές  κοροϊδάκι και του βαλε και τιμωρία να βρίσκει χρήματα χωρίς να δουλεύει και χωρίς να αμοίβεται αν δουλεύει, χρήματα για να πληρώνει αυτούς που το δουλεύουν και το δανείζουν για να τους πληρώνει τα δανεικά και το δούλεμα. Στην Ελλάδα λοιπόν άρχισε το φροντιστήριο της επιβίωσης, όπου οι άνθρωποι μαθαίνουν εξ αρχής πως  βγαίνει το χρήμα, με την δουλεία και το ξελόγιασμα και την απάτη και τρέχουν όλοι οι κατεργάρηδες στον πάγκο τους για να γίνουν κατόπιν εορτής εργατικοί και τίμιοι, τώρα που φύγαν επιδοτούμενα τα εργοστάσια στο εξωτερικό και τα περιμένουμε να ξαναγυρίσουν σαν τον ήλιο στο μακρινό μέλλον, τότε που θα δέσουν τους ανθρώπους με τα λουκάνικα οι εργοδότες τους.

Αφού λοιπόν δεν είχε άλλο τρόπο να κάνει πόλεμο η Ευρώπη και οι πόλεμοι θέλουν χρήμα, αυτή που είχε χρήμα γιατί να μην κάνει πόλεμο με τις τούρτες, τα γιαούρτια, τα αυγά, τα ψωμιά και τα αλεύρια,  μα και τις πέτρες και τα μάρμαρα ακόμη, που να κάνει τον νικημένο να πεί το ψωμί ψωμάκι και τα πολεμοκάπηλα έθνη να πουν ήμαρτον, πεινάμε. Και αυτή να τα πατήσει κάτω, που να μην σηκώσουν ποτέ ξανά κεφάλι, γιατί από αυτά γεννιέται το αυγό του φιδιού, όπως από τις θρησκείες που μιλούν για αγάπη, μα γεννούν το μίσος εκείνων που δεν θέλουν να αγαπούν, ή να τους αγαπούν, γιατί ξέρουν πως η αγάπη στο τέλος πληρώνεται. Όχι λοιπόν, η νέα Ευρώπη δεν θα πληρώνει για κανέναν και για τίποτα, ενώ αντίθετα όλοι θα την πληρώνουν, σαν πολύφερνη νύφη που είναι και αυτή θα τους δανείζει τα χρήματα για να την πληρώνουν στο διηνεκές.

Ένα αεικίνητο δανείων και αποπληρωμών, με την τεχνική των παπατζήδων, του δώσε πάρε, που κανείς να μην θυμάται τελικά τι έδωσε και τι πήρε. Ποιός άλλος λοιπόν θα άξιζε περισσότερο το Νόμπελ ειρήνης από την ίδια την Ευρώπη, που ταπείνωσε το τρίτο Ράϊχ των Ελλήνων κι’ ας έμεινε η Χρυσή Αυγή του πίσω να μας θυμίζει τα μεγαλεία του, που είχε μάθει να ζεί από λεφτά των υποδουλωμένων στο όνομά του λαών της Ευρώπης, μα και από την μισοχριστιανική, μισοκομμουνιστική, μισορατσιστική ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, την ώρα που οι μουσουλμάνοι παρακαλούν να γίνουν ευρωπαίοι και να μας φέρουν πίσω τα χαρέμια, τα κιλίμια, τους ναργιλέδες και τα γιουσουφάκια, μα και την προσευχή με τα προτεταμένα στον εργοδότη οπίσθια. Και όλα αυτά χωρίς να ανοίξει ρουθούνι, καθώς κανείς δεν βρίσκει κάποιον που να μιλά την  ίδια γλώσσα, που να ξέρει τι του φταίει και ποιος του φταίει περισσότερο απ’ όλα αυτά και αυτούς που του φταίνε και όταν από πουθενά δεν φαίνονται σωτήρες και ηγέτες, όταν όλοι αγοράζονται και όσοι δεν είναι αγορασμένοι και  παριστάνουν τους υπεράνω των αγορών αχρημάτιστους, δεν περιμένουν παρά την κατάλληλη ευκαιρία για να χρηματισθούνε.

     Βραβείο Ειρήνης λοιπόν στην Ευρώπη που υποδούλωσε την ειρήνη, και κατακερμάτισε τον πόλεμο, διασπείροντάς τον σε πολλούς μικρούς πολέμους, του ενός ενάντια στον άλλο, μην αφήνοντας κανένα περιθώριο γενικού, συντεταγμένου πολέμου, όπως τότε που οι  πολεμιστές συντάσσονταν κατά φάλαγγες σε αντίπαλα μέτωπα.

Βραβείο ειρήνης λοιπόν  στην Ευρώπη που μάσησε τις ιδέες και την ιστορία της και έπνιξε τους επίδοξους ηγέτες της στην κούνια τους, έτσι που να μην υπάρχει κανείς να παραλάβει το βραβείο της, που  ούτως ή άλλως δεν απευθύνεται στους ηγέτες της, μα στους λαούς της, που λίγο λίγο, χωρίς να το καταλάβουν, δημοκρατικά έκτισαν το σύγχρονο θαύμα της ευρωπαϊκής πολιτικής αχρωματοψίας και αμνησίας και της καταναλωτικής τελικά πείνας, μα  και του άθεου επιβιωτικού μοναχισμού.

Βραβείο ειρήνης στην Ευρώπη που χάρις στην ειρήνη που απήλαυσε τα τελευταία χρόνια συνειδητοποίησε πως δεν χρειάζεται πόλεμος για να πολεμάς και πόλεμος για να κερδίζεις, μα μπορείς να κερδίζεις αντίθετα και  τους πολέμους που έχασες  και να στείλεις  τον πόλεμο, μα και την ιστορία ακόμη που φτιάχνεται από πολέμους, στον αγύριστο. Αρκεί να  νικήσεις τα αντισώματα των ανθρώπων,  την αλλεργία, την εμπιστοσύνη τους στους άλλους, τα πιστεύω τους, τις ελπίδες τους, την μνήμη τους, την γλώσσα τους και την λογική τους,  υποτάσσοντάς τους στις εικόνες, στην τηλεόραση, στις διαφημίσεις και στην προπαγάνδα.

Βραβείο λοιπόν για όλους τους ευρωπαίους, που άφησαν την Ευρώπη να γίνει αποικία των αγορών, με την ενδόμυχη ικανοποίησή τους, πως είναι και αυτοί αγοραστές, επενδυτές, αναπτυξιστές και αποικιοκράτες μέσα στο ίδιο το σπίτι τους.

Βραβείο ειρήνης  λοιπόν στους ευρωπαίους που μάθαν να μην αντιδρούν και να εκχωρούν την ιδέα της εθνικής κυριαρχίας, ως ιδέα χωρίς αντίκρισμα,  στον οποιονδήποτε και να ανέχονται το κάψιμο της σημαίας τους, που στο κάτω κάτω από πανί είναι και όχι από χρυσό και την διαπόμπευση των εθνικών τους ηρώων, μα και του ίδιου του Χριστού, στο όνομα της ελευθερίας των αντιϊδεών, που κάποιοι τις περνούν για ιδέες.

Βραβείο ειρήνης στους Ευρωπαίους που μάθαν να τρώνε τον σεβασμό στα ιερά και όσια και στους ιερούς και όσιους, για να κυβερνούνται από ανίερες, ψευτοϊερές συμμαχίες τυχάρπαστων καιροσκόπων και λαοπλάνων ψηφοθήρων.

Βραβείο ειρήνης στην ασπόνδυλο Ευρώπη, που ελπίζουν κάποιοι, να μην σηκώσει ποτέ ξανά  ανάστημα.

      Βραβείο ειρήνης λοιπόν  στους Ευρωπαίους και πρωτίστως στους υπερειρηνιστές Έλληνες, που αφέθηκαν να τους σέρνουν από την μύτη οι κομματάρχες τους  και να γίνουν πρώτοι απ’ όλους ευρωπαίοι χωρίς πατρίδα, πουλώντας σαν τον Ησαύ τα πρωτοτόκα δικαιώματά τους στην ιερά γή τους και τον πολιτισμό τους, έναντι πινακίου φακής.

Βραβείο ειρήνης για όλους μας λοιπόν, όπως τα παράσημα που μοίραζαν κάποτε οι κομμουνιστές στους υπερεργατικούς εργάτες και τους εθελοντές των εκάστοτε προσκλητηρίων της λαϊκής εξουσίας. Ας φάμε ειρήνη όσο υπάρχει και αυτή κι’ ας είναι ψόφια, πριν την αναπολήσουμε πιθανόν  κι’ αυτήν και την ψευτοδημοκρατία της στο μέλλον, όπως αναπόλησαν παλιότερα κι οι Γερμανοί, την δημοκρατία της Βαϊμάρης, μια που αυτοί που βαφτίζουν το κρέας ψάρι και την οπισθοδρόμηση εξυγίανση και μεταλλάσσουν την ειρήνη σε πόλεμο, δεν ξέρουμε πότε θα βαφτίσουν και τον πόλεμο ειρήνη.