Ο εθνικός κλαυσίγελως...

Της Ζέζας Ζήκου

Ο Γιώργος Παπανδρέου ετοιμάζει τις βαλίτσες του για μια σειρά διαλέξεων στο Kennedy School of Government του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ, έγραψαν τα ΝΕΑ. Στα θέματα που θα αναπτύξει περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων οι επιπτώσεις της κρίσης στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, οι συστημικές αδυναμίες της Ευρωζώνης, καθώς και προτάσεις για τις αναγκαίες θεσμικές αλλαγές στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Είναι τόσο κωμικά όλα
αυτά, που σου ’ρχεται να κλάψεις.
Η στήλη, πάντως, προτείνει στον κ. Παπανδρέου να αναπτύξει οικεία θέματα, όπως «Ελλάδα: Μια χώρα με νόμισμα το ευρώ που την πτώχευσαν έναντι του λαού της...». Η θανάσιμη διασύνδεση της αναδιάρθρωσης του χρέους (PSI), που αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα μιας διαδικασίας πτώχευσης, με τη δανειακή σύμβαση και τα Μνημόνια οδηγεί τη χώρα στη χρεοκοπία. Σε συνδυασμό με τη διαβόητη εσωτερική υποτίμηση, δηλαδή μια υποτίμηση χωρίς εκείνους τους ανεξάρτητους μηχανισμούς που επιτρέπουν την υποτίμηση του νομίσματος, προκαλεί την εσωτερική πτώχευση της χώρας.
Το αποτέλεσμα ήταν απολύτως προβλέψιμο. Η χώρα ασφυκτιά, η κοινωνία αντιδρά και όσο η κοινωνία αντιδρά, η χώρα θα παραλύει. Εδώ και πολλούς μήνες γράφουμε ότι το εφιαλτικό σενάριο για την Ελλάδα είναι το ενδεχόμενο τα σκληρά μέτρα να μην αποδώσουν. Τότε είναι που η ασφυξία οδηγεί στη φτωχοποίηση. Ο μηχανισμός των χρεών είναι η σύγχρονη μάστιγα που εγκλωβίζει τους λαούς, καθώς χάνεται ο έλεγχος των περιουσιακών στοιχείων και των βασικών υποδομών μιας χώρας και οδηγούν στον οικονομικό μαρασμό.
Ενα ακόμη προσφιλές θέμα θα ήταν το «Ποιος έφερε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στην Ευρωζώνη...». Η Ιστορία θα αναζητήσει κάποτε για να φορτώσει με ευθύνες τον Γιώργο Παπανδρέου και την ομάδα του, που μας έμπλεξαν στην υπόθεση του ΔΝΤ, είτε επειδή το θεωρούσαν σωστό είτε επειδή πίστευαν ότι θα το χρησιμοποιούσαν ως μπλόφα. Τις τότε στενές σχέσεις του πρώην πρωθυπουργού με τον Ντομινίκ Στρος-Καν και τις φημολογούμενες εισηγήσεις του Αμερικανού νομπελίστα οικονομολόγου Στίγκλιτζ, ότι «εκεί που φτάσατε, συμφέρει το ΔΝΤ», τις γνωρίζουμε όλοι.
Ακόμη θυμάμαι το σχόλιο της Le Monde ότι, με αφορμή την Ελλάδα, οι Αμερικανοί «έφεραν τον μεγάλο, κακό λύκο (το ΔΝΤ) στο ευρωπαϊκό μαντρί», ενώ κύριο άρθρο της ίδιας εφημερίδας διεκτραγωδούσε το «Ευρώ made in USA». Ο τότε Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί είχε αντιδράσει σε κάθε ρόλο του ΔΝΤ εντός Ευρωζώνης, θεωρώντας μια τέτοια εξέλιξη πολιτική ταπείνωση και επικίνδυνο δεδικασμένο, που θα έδινε στον παγκόσμιο δανειστή με έδρα την Ουάσιγκτον «πάτημα» στην οικογένεια του ευρώ. Ολα αυτά, βέβαια, πριν από τον ξεπεσμό του Ντομινίκ.
Και για να μην κοροϊδευόμαστε, όπου έχει πάει να «σώσει» το ΔΝΤ, υπάρχουν δύο φάσεις: στην πρώτη φάση γίνονται οι περικοπές μισθών, οι απολύσεις και η απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων. Στη δεύτερη φάση, οι «σωτήρες» περνούν στο βασικό πιάτο, που δεν είναι άλλο από την ιδιωτικοποίηση του κράτους – η περιουσία και η λειτουργία του οποίου περνούν κατά κανόνα σε ξένες επιχειρήσεις.
Την πρώτη φάση τη ζούμε ήδη στο πετσί μας. Τη δεύτερη φάση θα αρχίσουμε να τη βιώνουμε προσεχώς. Η κυβέρνηση θα πρέπει να προχωρήσει άμεσα σε σούπερ ιδιωτικοποιήσεις. Οι ιδιωτικοποιήσεις δεν είναι τίποτε άλλο από την πώληση των «ασημικών», όπως έλεγαν παλιότερα τόσο η Νέα Δημοκρατία όσο και το ΠΑΣΟΚ, όταν όμως και τα δύο κόμματα ήταν στην αντιπολίτευση.