Όταν ο χρόνος τρέχει...

Σπύρος Παπαγιάννης

Όταν ένα καράβι βουλιάζει, ο χρόνος τρέχει.

Το παρελθόν περνά σαν αστραπή  μπροστά από τα μάτια.

Οι αποφάσεις λαμβάνονται αστραπηδόν.

Οι ανθρώπινες μικροδιαφορές, μα και τα μίση ακόμη του χθες παραγράφονται.

Ο άνθρωπος ανακαλύπτει τον άνθρωπο και του δίνει χέρι βοηθείας, να δράσουν από κοινού, να αντλήσουν τα νερά. ή να κατεβάσουν βάρκα , να

μαζέψουν τρόφιμα και να εξασφαλίσουν χρόνο ζωής.

Το ναυάγιο προωθεί το πνεύμα της αλληλεγγύης και του ανθρωπισμού, αυτό που πολλοί λένε το πνεύμα της αριστεράς. Από την άλλη ο συναγερμός του κοινωνικού κινδύνου δημιουργεί χάος, πανικό. 

Οι πολίτες παίρνουν την τύχη τους, μα και τον νόμο ακόμη στα χέρια τους και ψάχνουν να βρουν μια σανίδα σωτηρίας. Τα αξιώματα και οι τίτλοι δεν εμπνέουν πλέον κανένα σεβασμό. Οι άνθρωποι έρχονται μαν του μαν, ο ένας κατά πρόσωπο του άλλου. Η δημοκρατία κατεβαίνει στις πλατείες των αγανακτισμένων, όπως παλιά στην αρχαιότητα κατέβαινε στην αγορά και όπου οι πάλαι ποτέ δεξιοί και αριστεροί ατομικιστές ανακαλύπτουν την ανάγκη της πατρίδος και την ανάγκη της συντεταγμένης εξόδου από το χάος.

Και είναι αλήθεια πως στο χάος τους  παλιούς στρατηγούς της κοινωνίας δεν τους βρίσκεις  ποτέ, γι’ αυτό και  δημιουργείς νέους από την αρχή, ανακαλύπτοντας τους ανθρώπους με οργανωτικές αρετές, με ψυχραιμία, με αίσθηση του ουσιώδους και της μείζονος προτεραιότητος, που θα υπερβούν τους δογματισμούς τους, τον φόβο τους και το ένστικτο της αυτοσυντήρησής τους και θα γίνουν κάποια στιγμή και ήρωες, μικροί ή μεγάλοι, ή θα συνθέσουν όλοι μαζί έναν κοινωνικό, εθνικό αλληλέγγυο ηρωϊσμό.

Υπάρχουν βέβαια πολλοί που ακόμα και στο ναυάγιο δεν ξεχνούνε πως ανήκουν στην πρώτη κοινωνική θέση και στην δύση. Γιατί έχει και ο Τιτανικός την μικρή του δύση, αυτήν που θα την καταπιεί τελευταία το κύμα .Και βάζουν τους υπηρέτες τους να κλείσουν με καγκελόφρακτες πόρτες τις σκάλες, να μην ανέβουν οι πνιγόμενοι των κάτω κοινωνικών θέσεων επάνω και φέρουν την επανάσταση στο σαλόνι τους.

Όχι αυτοί θα συνεχίσουν να παίζουν μουσική, και χαρούμενη μουσική, Μότσαρτ και Βιβάλντι και ας πνίγονται κάτω οι συνάνθρωποί τους, ας αυτοκτονούν με χίλιους, διαφορετικούς ο καθένας ατομικούς τρόπους στην εξατομικευμένη δυστυχία  τους που έχει σε κάθε περίπτωση την ίδια  μάννα, την δική τους παθητικότητα, γαϊδουριά, μα και εγκληματικότητα ακόμη.

Φωνάζουν λοιπόν οι  τρόφιμοι της πάνω θέσης, πως οι επιβάτες των κάτω θέσεων είναι κομμουνιστές, άθεοι, απάτριδες, άπιστοι, αναρχικοί, ομοφυλόφιλοι, κλέφτες, ληστές, ή και λαθρομετανάστες και λαθρεπιβάτες ακόμη και πως αν θέλουν μπορούν να πηδήσουν στην θάλασσα, δεν έχουν δικαίωμα όμως να περάσουν από το σαλόνι με τα βιτρώ, όπου αυτοί παίζουν χαρτί και καπνίζουν τα χονδρά πούρα τους. Και κηρύσσουν την συσπείρωση της πάνω θέσης και την αποστείρωση  της πολιτικής από την υφέρπουσα διάθεση κομμουνισμού που διακρίνουν στα βλέμματα των ανερχόμενων  επιβατών από τους  κάτω ορόφους. Και άλλοι  τρέχουν να μαζέψουν τις καταθέσεις τους και τα φλουριά τους και θέλουν και μια θέση και γι’ αυτά δίπλα τους στην βάρκα και ας πνίγεται ο άλλος κολυμπώντας χωρίς σωσίβιο στα παγωμένα νερά.

Όταν λοιπόν ο χρόνος τρέχει, εξ ανάγκης και όχι γιατί κάνει τζόκινγκ, άλλοι  ανακαλύπτουν εκ νέου την μωρία τους και αγκιστρώνονται πάνω της και άλλοι ανακαλύπτουν τον συνάνθρωπο της κοινής τους  βάρκας που πολιορκεί ο ωκεανός και αντιλαμβάνονται πως και το κάθε ένα παραπάνω κιλό τους είναι στις δεδομένες συνθήκες βάρος για το κοινωνικό σύνολο, για την βάρκα που κινδυνεύει να βουλιάξει εξ’ αιτίας τους, γιατί αφέθηκαν στην εποχή του καταναλωτισμού να γίνουν τόσο χονδροί, ασυγκίνητοι και ακοινώνητοι.

Στις εποχές του κινδύνου λοιπόν οι άνθρωποι  ή ωριμάζουν ή γηράσκουν απότομα, ή ξεγυμνώνονται  αντίθετα από ότι ανθρώπινο, συλλογικό  έχουν και γίνονται πιο ωμοί, πιο κυνικοί, πιο παράλογοι από ποτέ, χάνοντας την αίσθηση της πολιτικής πραγματικότητος, που δεν ταυτίζεται με τους αριθμούς και τα τραπεζικά διαθέσιμα μόνο των συγκοινωνούντων τραπεζικών δοχείων της παγκοσμιοποίησης, μα με την κατάσταση που επικρατεί στο κάθε σπίτι, στην κάθε οικογένεια

Και αυτήν την επαφή την έχουν χάσει από καιρού οι οραματιστές της παγκοσμιοποίησης  ή οι συντηρητές  του θαλασσοδερόμενου οράματός της.

Κανένα πνεύμα πειθαρχίας, ακόμα και το ναζιστικό, δεν μπορεί να απαιτήσει την πειθαρχία των θαλασσοπνιγόμενων.

 Καμιά αντίληψη κοινωνικής ιεράρχησης δεν αντέχει μπροστά στον κίνδυνο, που ισοπεδώνει την μοίρα των ανθρώπων.  Το πνεύμα της δεξιάς μπορεί να κινδυνολογεί όσο θέλει για τους μικρούς κινδύνους της παράταξης και της χρηματοαρχονταρίας, για τον μεγάλο κίνδυνο όμως της διαφαινόμενης διάλυσης της κοινωνίας και του έθνους από την απεμποληθείσα ήδη εθνική κυριαρχία, δεν ψελλίζει  τίποτε.

Το πνεύμα της αριστεράς αντίθετα,  ήταν πάντα πιο κοντά στα κατώτερα λαϊκά στρώματα, στον στρατιώτη αντί στον αξιωματικό, στον μεροκαματιάρη αντί στον εισοδηματία, στην αντιπολίτευση αντί στην κυβέρνηση και την εξουσία, στον δανειζόμενο αντί στον δανειστή. Και σήμερα η κοινωνία αντιμετωπίζει την επίθεση των δανειστών, της διεθνούς μάλιστα των δανειστών, ξένων και ντόπιων. Και αμφισβητείται το δικαίωμα της κοινωνίας να υπάρχει, αν δεν υποκλιθεί πρότερα στο ιερό δικαίωμα του διεθνούς επενδυτή να αναμένει τον τόκο του.

Πέρασε βλέπουμε πολύς καιρός από τότε που ο Χριστιανισμός και ο Πάπας ακόμη, απαγόρευαν τον τόκο και οι τοκογλύφοι κρύβονταν πίσω από ιδιωτικά συμφωνητικά. Σήμερα οι τοκογλύφοι αντίθετα απαγορεύουν τον εθνισμό, την κοινωνική πρόνοια, τα φάρμακα, τα επιδόματα στους γέρους και στους ασθενείς, τα νοσοκομεία και τα σχολεία.

 Σήμερα οι τοκογλύφοι απαγορεύουν και την εθνική κυριαρχία, για να μπορούν να κατάσχουν τα πάντα και απαγορεύουν και οποιαδήποτε μορφή συλλογικής κοινοκτημοσύνης που αντιστρατεύεται την έννοια του κέρδους, που κατ’ αυτούς γέννησε τον κόσμο, ή δικαίωσε δια του ανθρώπου του κέρδους,  τον κόσμο.

Σήμερα οι τοκογλύφοι θέτουν και όρους και δεσμεύσεις στις δημοκρατίες των κρατών, που πρέπει να υποτάσσονται στην κερδοσκοπία  των αγορών και να ζουν ως όμηροί τους, αποφεύγοντας ως ο διάβολος το λιβάνι την κρατική επιχειρηματικότητα και τις εταιρείες συλλογικής κοινωνικής βάσης, ακόμα και αν είναι αυτοδιοικούμενες, μα και την ιεράρχηση των αναγκών τους και την απαγόρευση της σπατάλης για την εισαγωγή καταναλωτικών αγαθών, την στιγμή που η οικονομία τους βουλιάζει.

Σήμερα η κυρία Μέρκελ απαιτεί οι Ευρωπαϊκοί λαοί και οι δημοκρατίες τους να υποτάσσονται στο νόμισμά της, που εξυπηρετεί τις γερμανικές κυρίως δημοσιονομικές ανάγκες, αντί το νόμισμα αυτό να υπηρετεί τις ανάγκες όλων και του καθενός λαού ξεχωριστά, στο μέτρο βέβαια του δυνατού.

 Σε έναν οικονομικό ζουρλομανδύα λοιπόν για να ‘μαστε όλοι ομοιόμορφα ντυμένοι.

Μετά το δόλωμα της εθνικής, δημοκρατικής και οικονομικής ασφάλειας που θα μας εξασφάλιζε δήθεν η ΕΕ, αντιμετωπίζουμε ήδη το φάσμα της πλήρους εθνικής, δημοκρατικής και οικονομικής διάλυσης, η οποία όμως είναι κατά πολλούς μονόδρομος, γιατί  φοβούνται μήπως η συλλογική διάσωση του Ελληνικού έθνους αποδειχθεί γι΄ αυτούς  ακριβότερη της ατομικής του καθενός ξεχωριστά.

Ας  συνηθίσουμε λοιπόν στις κραυγές απελπισίας των συνανθρώπων μας και ας συνταχθούμε με τους  δανειστές, τους τραπεζίτες, τους κερδοσκόπους και  τους τοκογλύφους.

Ας αποδεχθούμε πως όταν φαληρίζουν οι τράπεζες, θα δανειζόμαστε και θα τους χαρίζουμε κεφάλαια για να’ χουν και πάλι να μας δανείζουν με τόκο. Και ας αποδεχθούμε πως οι Γερμανοί θα δανείζονται με  ένα τα εκατό και θα μας επαναδανείζουν με πέντε.

Και ας αποδεχθούμε πως δεν θα μας επιστρέψουν τα παλιά δανεικά και αγύριστα και ούτε θα μας δώσουν πολεμικές αποζημιώσεις για τις καταστροφές του τελευταίου πολέμου, γιατί οι άνθρωποι κάναν τότε πόλεμο και δεν παίζαν, ούτε κλέβαν, σαν τους πολιτικούς μας, που τα τρώγαν μαζί τους, μα δεν μας δίνουν στοιχεία, να ξέρουμε ποιοι τα’ άρπαξαν απ’ αυτούς, για να μην τους ξαναστείλουμε να τα κάνουν και πάλι πλακάκια μαζί τους.

 Ας εμπιστευθούμε λοιπόν και πάλι τους δοκιμασμένους δολοπλόκους μας και ας διαγράψουμε από την συνείδησή μας την πολιτική διαφθορά των κομμάτων τους  και την διαπλοκή τους με τους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες  και τους νονούς της τηλεόρασης.

 Ας ξεχάσουμε  πως το Ελληνικό πνεύμα είναι πιο κοντά στον αντίλογο και την αμφισβήτιση, στον κοινωνισμό του Προμηθέα, στην ανυπότακτη θεϊκή συνείδηση της Αντιγόνης και του Ιησού, στον κοινωνικό ορθολογισμό του Σωκράτη και του Πλάτωνα, μα και στην κοινωνική αλληλεγγύη και πατριωτισμό των Σπαρτιατών, στην άρνηση του Μεγαλέξανδρου να πιεί νερό όταν οι στρατιώτες του  διψούσαν.

Ας ξεχάσουμε την ιστορία και ας γίνουμε κοσμοπολίτες και συμφεροντολόγοι, με την ελπίδα πως κάποτε μπορεί και μεις να πιάσουμε την καλή.

Και αν σε μια δημοκρατία ξέρεις πως κάποτε η αξιωματική αντιπολίτευση  γίνεται αναπόφευκτα κυβέρνηση, ας καθυστερήσουμε όσο γίνεται  το πλησίασμα της ανάσας του Σύριζα στην εξουσία, ας σφαλίσουμε όσο γίνεται τα πατζούρια και τα παράθυρα στα αραχνιασμένο αρχοντικό μας, για να μην μπεί ήλιος και αέρας, να μην φύγει η  ωραία οσμή των δακρυγόνων, που  ίσως  κάποτε ρομαντικά θα την αναπολούμε κι’ αυτήν, λέγοντας πως κάποτε  υπήρχαν τουλάχιστον Έλληνες που διαμαρτύρονταν.

Αν κερδίσουμε τώρα τις εκλογές, κι’ άλλες δεν θα γίνουν ως το δεκάξι τουλάχιστον, καθώς δεν θα το ξαναεπιτρέψει η Μέρκελ ποτέ και ως τότε η Ελλάδα θα ‘χει γίνει Γερμανία, με την λιτότητα και την πειθαρχία περασμένα στο σύνταγμα της ευνουχισμένης δημοκρατίας της και τα λιμάνια της, στα αεροδρόμια, στα πάρκα, στα δάση, στις ακτές και στα  νησιά της,  ιδιοκτησία όλα του Καραγκιόζη, του κάθε Καραγκιόζη του κάθε κερδοσκοπικού τραπεζικού fund που θάρχεται στην χώρα της ξέφραγης αμπέλου και του θεάτρου του παραλόγου να χαρεί το φέουδό του και να απολαύσει την Ελληνική φιλοξενία.

Τότε που αυτή επιτέλους θα έχει εξοστρακίσει από τα πόδια της τα παιδιά της, αυτά που σαν τον νεαρό Αλέξη νόμιζαν πως έχουν δικαίωμα  λόγου  και αυτοί που δεν έχουν χρήματα, εργασία, μοίρα και  φάρμακα και θέταν την δημοκρατία και τον λαό πάνω από το κέρδος  των τραπεζών και των φωλιασμένων μέσα τους κοριών που πίναν το αίμα του.

Μα και αν τις χάσουμε, δεν θα χάσουμε παρά μια μάχη μόνο, μια που όλα τα μετερίζια της κοινωνίας πάλι δικά μας θα’ ναι και οι παγκόσμιες αγορές το ίδιο, έτοιμες για την παγκόσμια  κυβέρνηση, που θα σαρώσει κάποτε με την σκούπα της όλους τους νεαρούς Αλέξηδες της οικουμένης.

Μια ψυχή που είναι να βγεί λοιπόν ας βγεί μια ώρα αρχύτερα.

Μην κοιτάτε τον Αλέξη που έρχεται με την ορμή της λαϊκής οργής. Δείτε καλύτερα το μέλλον της παγκοσμιοποίησης, που ούτε με παγκόσμιο πόλεμο δεν ανακόπτεται και δεν φοβάται κανέναν Αλέξη και ας μιλά σαν την Αντιγόνη ο άθεος τον Ελληνικό λόγο του Θεού της Χριστιανοσύνης και της εσωτερικής του ανθρώπου υπερβατικής του συνείδησης.