Πως κέρδισε τις εκλογές η τρόϊκα

Σπύρος Παπαγιάννης

                     ΟΛΕΣ ΟΙ ΔΟΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΥΣΤΙΚΟΥ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ

Τελικά οι εκλογές αυτές έδωσαν ένα μάθημα δημοκρατίας σε όλους μας, μικρούς και μεγάλους, γιατί και οι μεγάλοι ακόμα έπρεπε να γεράσουν και να ΄ρθει αυτή η οικονομική κρίση, γνήσιο τέκνο της παγκοσμιοποίησης, τόσο ως προς τα αίτια της γέννησής της, όσο και στην ευκολία της μετάδοσής της, για να ταράξει σαν τσουνάμι όλες τις χώρες του κόσμου, πρώτιστα όμως τις παράλιες, με μικρή ενδοχώρα, μικρή καταναλωτική και βιομηχανική κατ’ επέκταση βάση και εξαρτώμενες ως εκ τούτου από τις μεγάλες

ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, σαν τις ΗΠΑ και την Γερμανία.

Έπρεπε λοιπόν να ΄ρθει αυτή η κρίση για να καταλάβουν και οι μεγάλοι στην ηλικία, πως η δημοκρατία στην οποία ζούμε, χωρίς να ερωτηθούμε ποτέ γι΄ αυτήν και χωρίς να συμβάλουμε  στο παραμικρό στις αυτοματικές λειτουργίες της και στις συνταγματικές προδιαγραφές της,  είναι πλασμένη για να υπηρετεί την κοινωνική κορυφή, παρά την φαινομενικά πλατειά λαϊκή βάση της.

Είδαμε λοιπόν μέσα σε δύο χρόνια να γίνονται όσα δεν γίνονταν άλλοτε σε διακόσια. Είδαμε τους εκμοντερνισμένους, αποποιηθέντες το παρελθόν τους και μετατοπισμένους προς την κεντροαριστερά  δεξιούς,  να πραγματοποιούν πρόωρες εκλογές, κατά παράβασιν όπως πάντα του πνεύματος του συντάγματος, όχι για να τις κερδίσουν φυσικά, αφού είχαν ήδη την εξουσία, αλλά για να τις χάσουν.  Και να παραδώσουν την εξουσία στον μόνιμό τους αντίπαλο, τους ψευδεπίγραφους  εκσυγχρονισμένους σοσιαλιστές , που είχαν αντικαταστήσει τον σοσιαλισμό  με την διαπλοκή του μεσσιανικού  τους κόμματος με τους  κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες από την μια και τους  κατά παράδοση πελατειακούς ψηφοφόρους τους από την άλλη..

Είδαμε τους νικητές σοσιαλιστές να πέφτουν ξαφνικά από τα σύννεφα και να βρίσκουν αμέτρητα χρέη, που τα περισσότερα τα είχαν συνάψει οι ίδιοι αλλά τα είχαν ξεχάσει. Τους είδαμε να μην δανείζονται από τις αγορές τότε που έπρεπε να δανεισθούν, να καταγγέλλουν τις ψεύτικες στατιστικές των αντιπάλων τους, να μεγιστοποιούν τα οικονομικά ελλείμματα, να διαλαλούν παντού ότι πτωχεύουμε για να μην μας δανείζει κανείς.  Τους είδαμε  ακόμα να καταγγέλλουν την χώρα ως χώρα διεφθαρμένων και τέλος να την παραδίδουν, εξ ανάγκης δήθεν, όμηρο του ΔΝΤ και της Γερμανίας, για να υπάρχει προφανώς συνεπιτήρηση των δύο υπερδυνάμεων στον οικονομικό τους  αιχμάλωτο.

Τους είδαμε να απαρνούνται την εθνική ασυλία χάριν της παραμονής στο Ευρώ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση και να καταστρατηγούν το σύνταγμα, παραδίδοντας την εξουσία στην εκτελεστική τριανδρία των δανειστών. Τις τριανδρίες μέχρι τότε τις ξέραμε μόνο από την ρωμαϊκή  ιστορία .

Είδαμε τον πρόεδρο της δημοκρατίας να μην αντιδρά και θυμηθήκαμε τότε τα προφητικά κατά την ορκωμοσία του λόγια της κ. Μπενάκη, πως επί των ημερών του επρόκειτο να περιορισθεί  η εθνική κυριαρχία και τμήμα των συνόρων και να εφαρμοσθούν νέες μέθοδοι δημοκρατικής διακυβέρνησης.

Είδαμε την αξιωματική αντιπολίτευση να παίζει θέατρο, καταψηφίζοντας απλώς, μα μη καταγγέλλοντας το μνημόνιο που ψήφισε η κυβέρνηση με 151 μόνο ψήφους, ενώ ήταν κατάφωρα αντισυνταγματικό και ως εκ τούτο δεν μπορούσε να επικυρωθεί ούτε και με 181 ακόμη  ψήφους. Και η κυβέρνηση δεν απαιτούσε τις 181 ψήφους, για να μην κάψει προφανώς πρόωρα το χαρτί της,  σε συμπαιγνία διατελούσης αξιωματικής αντιπολίτευσης, μα και να μην καταστήσει πρόωρα δύσπεπτο πολιτικά το σωτηριοκαταστροφικό μνημόνιο..

Είδαμε επίσης να διασπάται η αξιωματική αντιπολίτευση σε δύο κομμάτια, στο μεγαλύτερο αντιμνημονιακό υπό τον νέο της αρχηγό, τον κ. Σαμαρά και σε ένα μικρότερο φιλομνημονιακό, υπό την πολιτική του αντίπαλον, την κ. Ντόρα Μητσοτάκη, Μπακογιάννη, Κούβελου.

Είδαμε να μην καταγγέλλουν την καταστρατήγηση της εθνικής ασυλίας χάριν της παραμονής στο Ευρώ και να μην εγκαταλείπουν την παράνομη πλέον βουλή και τα υπόλοιπα κόμματα, ακόμη και τα αριστερά.

Είδαμε στην τηλεόραση πολλάκις τους εκπροσώπους του ΚΚΕ να φοβούνται πως επιστροφή στην δραχμή θα σήμαινε το ξεπούλημά μας στο ντόπιο κεφάλαιο, που είχε βγάλει τα λεφτά του στο εξωτερικό, ενώ για τον κίνδυνο να μας αγοράσει δια της εσωτερικής υποτίμησης το ξένο κεφάλαιο, δεν ανησυχούσε κανείς.

Ακούσαμε τον Σύριζα να αρνείται την εφήμερη Αλαβάνειο πρόταση για αποχώρηση από την βουλή, όπου για να μπεί είχε κάνει μετά τον εμφύλιο πόλεμο τόσο αγώνα, την  στιγμή μάλιστα που δεν είχε διατυπωθεί κάποια τέτοια πρόθεση από κανένα άλλο κόμμα. Φυσικά καμμία διάθεση από κανένα κόμμα για σύμπηξη πανδημοκρατικού μετώπου για έξωση της τρόϊκα από την άτυπη, εξωθεσμική εξουσία της.

Θαυμάσαμε τον πατριωτισμό του εθνικιστή Καρατζαφέρη, που επί χρόνια κατήγγελνε την υπό το πνεύμα της παγκοσμιοποίησης πολιτική συμπόρευση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, μα και αριστεράς και που μπροστά στον κίνδυνο της οικονομικής χρεωκοπίας, μα και της πιθανής, κατά τα ίδια τα λεγόμενά του, καταψήφισης του μνημονίου από βουλευτές του Πασοκ, ξεπέρασε τον εθνικισμό του και συνέδραμε τους σοσιαλιστές στην απαγωγή  της Περσεφόνης και σ την οικονομική αιχμαλωσία της  χώρας από τον Πλούτωνα.

Παρακολουθήσαμε όπως επί χούντας την παθητική στάση, ελλείψει ηγεσίας, και του λαού στο κοινοβουλευτικό πραξικόπημα και στην νομιμοποίησή της πολιτικής εκτροπής, ως και εκείνης των συνταγματαρχών παλιότερα, από τα ανώτατα δικαστικά σώματα της χώρας.

Παρατηρήσαμε πόσο υπεύθυνα συμπαραστάθηκε στον αποδοκιμασθέντα από τα πλήθη κατά την 25^η Μαρτίου πρόεδρο της δημοκρατίας, η ακόμα τότε αντιμνημονιακή αξιωματική αντιπολίτευση.

Παρατηρήσαμε τον φόβο του πολιτικοοικονομικού κατεστημένου, ντόπιου και ξένου, μπροστά στο κίνδυνο διεξαγωγής δημοψηφίσματος για το θέμα του μνημονίου, του ευρώ ή δραχμή, που πρότασσε εκβιαστικά πάντα η πονηρή μάρκα, Μέρκελ. Συνειδητοποιήσαμε έτσι πόσο καιροσκοπικά και ιδιοτελή είναι τα κόμματα στα οποία εμπιστεύεται το μέλλον του τόπου το κατεστημένο, όχι όμως στον λαό, στον οποίον δεν επιτρέπει ούτε στιγμή να βγεί από την πολυπολιτισμική και πολυκομματική διαιρετική λογική της δημοκρατίας του.

Παρακολουθήσαμε άναυδοι τον εξευτελισμό του αρχηγού και συναρχηγού του ΠΑΣΟΚ από την φράου Μέρκελ και τελικά την αποχώρηση του πρώτου από την πολιτική σκηνή, την στιγμή ακριβώς που η πολιτική του δικαιώνονταν, με την αναγκαστική κατά τα φαινόμενα επιστράτευση στο φιλομνημονιακό στρατόπεδο, του ως τότε ανένδοτα αντιμνημονιακού, Σαμαρά.

Χαρήκαμε την συγκινητική υπέρβαση της επί σαράντα χρόνια σοβούσης πολιτικής βεντέτας μεταξύ  ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, χάριν του λαού και μόνο, και την σύμπηξη από τους δύο μαζί, κυβέρνησης, με κολλητήρι ενδιάμεσο, καθώς η τρόϊκα αρέσκεται γενικά στις τριάδες, τον Καρατζαφέρη.

Είχαμε θέαμα στο προεδρικό μέγαρο και συσκέψεις επί συσκέψεων, ώσπου τελικά εκπονήθηκε το σχήμα που θα υπέγραφε το δεύτερο μνημόνιο και με ενισχυμένη πλειοψηφία θα παρέδιδε την κυριαρχία της χώρας  στους τραπεζίτες και στους γερμανούς υπαλλήλους τους. Βέβαια την τελευταία στιγμή είχαμε και την αντίθετο της μετάλλαξης  Σαμαρά, μετάλλαξη του Καρατζαφέρη, που υποστάς άξαφνα κρίση συνειδήσεως ξανάγινε εθνικιστής και αδιαπραγμάτευτος.

Τελικά είδαμε να αποφασίζονται εκλογές λίγο πριν να ληφθούν τα νέα εξοντωτικά κατά  του λαού και της οικονομίας εισπρακτικά μέτρα των 14 δις, για να εκτονωθεί διά της νέας λαοπροβλήτου κυβερνήσεως, όπως και διά της προηγούμενης στην αρχή της οικονομικής κρίσεως,  η διάθεση του λαού να αντιδράσει.

Είδαμε να διασπάται εκ νέου η ΝΔ , σε ένα  μεγαλύτερο φιλομνημονιακό τμήμα με αρχηγό τον πάλαι ποτέ πρώτο των αντιμνημονιακών Σαμαρά και σε ένα δεύτερο, από όσους πήραν τοις μετρητοίς τις αντιμνημονιακές του θέσεις και διεγράφησαν από τον ίδιο, κακήν κακώς.

Θα μπορούσαμε να σκεφθούμε, αν ήμασταν πονηροί, πως η διάσπαση αυτή προκλήθηκε εν πολλοίς επίτηδες, για να δοθεί η δυνατότητα στους αγανακτισμένους δεξιούς να ψηφίσουν αντιμνημονιακά, χωρίς να καταλήξουν στην αγκάλη της αριστεράς..

Φούσκωσε επίσης άξαφνα, προς μεγάλη  ευτυχία του κατεστημένου και η διαφημίζουσα το ξύλο από τον παράδεισο οργάνωση των σεκιουριτάδων της Χρυσής Αυγής, για να είναι ακόμα μεγαλύτερη η διάσπαση των αντιμνημονιακών και να αντικατασταθεί εν ανάγκη στην άκρα δεξιά ο κολλών με τους πάντες και τα πάντα, Καρατζαφέρης

Είδαμε έτσι να διαμορφώνονται δύο εκλογικά στρατόπεδα. Το ένα το φιλομνημονιακό, φιλοευρωπαϊκό , φιλοτραπεζικό και φιλοκεφαλαιοκρατικό ταυτόχρονα, της εξόδου από την εθνική κυριαρχία των ΔΕΚΟ και των κοπριτών δημοσίων υπαλλήλων, απαρτιζόμενο κυρίως από τα δύο αμαρτωλά  κόμματα της σαραντάχρονης διαφθοράς, διαπλοκής και υπερχρέωσης της χώρας.

Τα δύο κόμματα εξουσίας, έχοντας πουλήσει σαν τον Φάουστ την ψυχή τους  στον ομιλούντα γερμανικά διάολο του Γκαίτε,  μοιάζουν πια σαν σιαμαία και δεν πηγαίνει πουθενά το ένα, αν δεν έχει το άλλο παρέα. Αντίθετα το δημοψηφιστικά πλειοψηφικό, ως το 70 τα εκατό, αντιμνημονιακό στρατόπεδο ήταν  διασπασμένο κομματικά  και καταδικασμένο να αποτύχει, καθώς δεν φαίνονταν καμμία προσπάθεια από κανένα τμήμα του για σύμπηξη εθνικού μετώπου, ούτε από τους καμένους του Καμένου, ούτε από τον αποκτήσαντα εθνική λαλιά ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και ο ένας και ο άλλος δίσταζαν ή φοβόταν να εκτεθούν στην κοινή γνώμη, ως κρυπτοαριστεροί οι δεξιοί και ως κρυπτοδεξιοί οι αριστεροί.

Έδειξαν έτσι σαν να μην πίστευαν ιδιαίτερα στον εθνικό κίνδυνο της κατάλυσης της εθνικής κυριαρχίας που κατήγγελναν αμφότεροι, πέραν από την καταστρεπτική οικονομική πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης, πτωχοποίησης του λαού και κατάργησης του κοινωνικού κράτους και του εργατικού δικαίου.

Όταν οι κίνδυνοι είναι τόσοι πολλοί και κάποιος  δεν έχει το θάρρος για να τους αποτρέψει,  να συστρατευθεί εθνικά με τους αντιπάλους του, τότε δείχνει να μην πιστεύει ιδιαίτερα σ΄ αυτό που επικαλείται.

Ταυτόχρονα η Χρυσή Αυγή πουλώντας τσαμπουκά αύξησε το ποσοστό της εις βάρος του Καμένου, ενώ ο Τσίπρας παίζοντάς το αριστερός, έδωσε την ευκαιρία στον Σαμαρά να ξεσηκώσει δεξιά σταυροφορία εναντίον του και να δείχνει συνάμα ανεδαφικός επιμένοντας πως θα επιδιώξει συγκυβέρνηση με  τους αριστερούς υβριστές του, φθάνοντας σε επίπεδα πρωτοφανούς χριστιανικής αυταπάρνησης.

Και ακόμη τον είδαμε για να αποδείξει πως παραμένει αριστερός, να φιλολογεί ανθρωπιστικά μεν, αλλά άκαιρα, υπέρ των χωρισμένων από την ξενιτιά οικογενειών των λαθρομεταναστών, όσο για να δώσει επιχειρήματα στους όψιμους λόγω Χρυσής Αυγής, εθνικιστές της ΝΔ να καταφέρονται εναντίον του.

Είδαμε τέλος την κ. Παπαρήγα να καταλαμβάνεται από αντιτσιπρικό ρατσισμό  και να θεωρεί τον ΣΥΡΙΖΑ περισσότερο επικίνδυνο και από τους Γερμανούς, που θα απογοήτευε τον λαό πιο πολύ και από τους δωσίλογους της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ  και που θα μπορούσε  άθελά του να τους οδηγήσει στην φτώχεια της δραχμής, χωρίς να πιστεύει σ΄ αυτήν , όπως η ίδια, που είναι εξοικειωμένη με την φτώχεια γενικά και ανακάλυψε την δραχμή προεκλογικά, περισσότερο για να διαφοροποιηθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ  και να αποφύγει την πρόκληση των συνεργασιών μαζί του.

Και είδαμε ακόμα το ΚΚ αντί να καταγγέλλει τις επονείδιστες, εκφοβιστικές παρεμβάσεις των ξένων κατά του ΣΥΡΙΖΑ, να τις θεωρεί εκ προοιμίου  πως γίνονται επίτηδες για να ενισχύσουν τον δικό τους άνθρωπο στον χώρο της ευρύτερης αριστεράς.

Είδαμε ακόμη το τραβεστί κόμμα του κ. Κουβέλη, κάτι ανάμεσα αντιμνημονιακού και φιλομνημονιακού ταυτόχρονα, λόγω περισσής υπευθυνότητας,  προετοιμασμένο εξ’ αρχής να αποτελέσει το πολιτικό ανάχωμα του ΠΑΣΟΚ και να υποδεχθεί  τα παλιά αριστερά του στελέχη, μα και τους ψηφοφόρους του, να λέει πως θα συνεργασθεί με τον ΣΥΡΙΖΑ, μόνο αν αυτός  βάλει νερό στο κρασί του και καταπιεί το μνημόνιο, σε μια πιο βελτιωμένη μορφή του, που θα επιτρέψει στον λαό να απαγκιστρωθεί απ’ αυτό με το μαλακό, μα και στους Γερμανούς να τον κάνουν με το μαλακό, κακαβιά.

Είδαμε τελικά πως είχε προετοιμασθεί, από τον θεό λές παρέα με τον ασάλευτο Παυλόπουλο για το ακραίο ενδεχόμενο της επιδρομής πολλών νέων πολιτικών κομμάτων στην πολιτική ζωή του τόπου, ένας νέος εκλογικός νόμος, που θα έκανε με το ζόρι κυβέρνηση το πρώτο κόμμα.

Φαντασθείτε τι ταραχή θα δοκίμασε η Παπαρήγα, όταν τον μελέτησε, μπροστά στο ακραίο έστω πολιτικό ενδεχόμενο, να κληθεί να διαχειρισθεί τον καταρρέοντα καπιταλισμό σε περίπτωση πρωτιάς της.

Αντε μετά να ενωθεί με τον ΣΥΡΙΖΑ, που και να μην είχε εφευρεθεί η σοσιαλδημοκρατία θα την εφεύρισκε την ίδια στιγμή η ίδια.

Και είδαμε τελικά μετά το πολιτικό αδιέξοδο των πρώτων  εκλογών να επαναλαμβάνονται αυτές, χωρίς και πάλι οι αντιμνημονιακοί να ενώνουν υπό την αποκτηθείσα εμπειρία των πρώτων τις δυνάμεις τους, για να κατοχυρώσουν τουλάχιστον την απλή αναλογική και να αποσείσει ο ΣΥΡΙΖΑ την εύκολη κατηγορία που διετύπωνε η ανίερη συμμαχία της ΝΔ και του ΚΚΕ, πως πάει να γίνει το νέο ΠΑΣΟΚ στην θέση του ΠΑΣΟΚ.

Αν νικούσε τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν απομονωμένος και  θα αντιμετώπιζε μεγάλη πίεση να αποδεχθεί το μνημόνιο, σε μια κάπως πιο εξωραϊσμένη μορφή του..

Τώρα που νίκησε ο Σαμαράς, μπορεί υπό τις ευλογίες του λαού να διαλυθεί η χώρα, ενώ ο Τσίπρας θα παίζει τον ρόλο του αντιμνημονιακού Σαμαρά του 2009 από την θέση της αξιωματικής και πάλιν αντιπολίτευσης.

Σαμαράς λοιπόν στην κυβέρνηση, σαφώς πιο έξυπνος από το Παπανδρεϊκό λουλούδι,  και ένας άλλος Σαμαράς, αριστερός όμως αυτήν την φορά στην αξιωματική αντιπολίτευση.  Αν δεν είναι αυτό βελτίωση του στελεχιακού δυναμικού της δημοκρατίας υπό τον σοφό λαό, τι είναι;

Και φυσικά συγκυβερνώντας το ΠΑΣΟΚ με την ΝΔ, θα έχει κι’ αυτό κάποιο χρόνο να επουλώσει τις πληγές του και να ξανααποκτήσει το κύρος του, ξαναγυρνώντας εν καιρώ σαν την αλεπού στο παζάρι, ενώ και η ΝΔ θα μπορεί λίγους λίγους να επαναπατρίζει τους πατριώτες του Καμένου στο μαντρί της, εκτός από τον ίδιο φυσικά, που έχει δεσμευθεί με όρκους ζωής και θανάτου, πως δεν θα πάρει ποτέ μέρος, ζωντανός τουλάχιστον,  σε κυβέρνηση υπό τον Σαμαρά. Βέβαια κανείς δεν σκέφθηκε πως μπορεί κάποτε να έχουμε και πεθαμένους υπουργούς, ή πρωθυπουργούς και στην πολιτική λένε οι σοφοί, πως ποτέ δεν πρέπει να λέει κανείς,  ποτέ.

Τελικά όλοι και όλα θα βολευτούν, εκτός από τον λαό που δεν βρήκε το θάρρος κι αυτός να κάνει σε επίπεδο στρατιώτη την εθνική υπέρβαση και για λίγα ευρώ, αντί πινακίου φακής,  προόρισται να πουλήσει δια των εκλεκτών του την πατρίδα του, το μέλλον του, τον πολιτισμό του και την εθνική περιουσία του.

Τόσοι δημοσιογράφοι ήρθαν απ’ όλον τον κόσμο φοβούμενοι, ή ελπίζοντας να ακούσουν ένα Ελληνικό ΟΧΙ,  κι΄ αυτός σαν τους ηγέτες του, ίδιος και απαράλλακτος, έμεινε λίγο δεξιός, λίγο  αριστερός, λίγο φασίστας, γενικά πάντως μίζερος  και  πολύ ολίγον συνολικά Έλληνας .      

Έτσι μας νίκησε η τρόϊκα και μαζί μ’ αυτήν οι δημοκράτες την δημοκρατία μας, τα κόμματα τον λαό, οι επαγγελματίες πολιτικοί τους ερασιτέχνες, οι βολεμένοι και  φοβισμένοι πολίτες τους αγανακτισμένους και  απελπισμένους, οι αδαείς, απληροφόρητοι και στενόμυαλοι τους ενήμερους και πολιτικοποιημένους και η λογική της 17^ης Ιούνη το θαύμα της 6^ης του Μάη.

Το πολιτικό σύστημα όμως αποκαλύφθηκε. Έτσι τα περιθώρια και του ΣΥΡΙΖΑ ακόμη, για πολιτισμένη τύπου Σαμαρά αντιπολίτευση, τώρα που δεν έγινε τύπου Παπανδρέου κυβέρνηση,  είναι ελάχιστα.

Εκτός και αν βρεθεί η άλλη λύση, αν υπάρχει ακόμη χώρα, αυτή  ενός σήριαλ γρονθοκλωτσοπατινάδας διαρκείας εντός της βουλής,  μεταξύ αριστερών και χρυσαυγιτών, κατά το πρότυπο του Κασιδιάρη και της Κανέλη, προς δόξαν της μετριοπάθειας της διαφθοράς και της διαπλοκής του κεντρώου χώρου της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. 

Ίδωμεν λοιπόν αν θα γίνομεν και εμείς προφήτες. Καιρός γαρ εγγύς.