Το πολιτικό μήνυμα της Πεντηκοστής: «Ἅπαντες ὁμοθυμαδὸν ἐπὶ τὸ αυτό»

Ας αφήσουμε άλλους, πιο ειδικούς και περισσότερο αρμόδιους, να μελετήσουν τις θρησκευτικές διαστάσεις, και να εμβαθύνουν στις δογματικές πτυχές της εορτής. 

Ας μείνουμε στην ανάγνωση της αποστολικής περικοπής της Πεντηκοστής, προσπαθώντας να μεταφέρουμε την περιγραφή εις τα καθ’ ημάς:  σε ένα υπερώον (μια σοφίτα μυστική, σχεδόν απρόσιτη και απροσπέλαστη) βρίσκονται κρυμμένοι αυτοί που λίγο πριν είχαν ταράξει την κοινωνική, την πολιτική και τη θρησκευτική ζωή της πρωτευούσης.  Αυτοί που είχαν προκαλέσει την καθεστηκυία τάξη.  Που, δια του αρχηγού τους, είχαν αμφισβητήσει τις αρχές και τις

εξουσίες του τόπου. 

Ο αρχηγός τους είχε μπει στην πόλη σαν ελευθερωτής, είχε συλληφθεί με προδοσία, είχε μεταφερθεί από δικαστηρίου εις δικαστήριον, είχε σταυρωθεί σαν κοινός εγκληματίας.  Μετά αυτοί (οι κρυμμένοι) είπαν πως αναστήθηκε, ενώ οι εγχώριοι κρατούντες και οι (παγκόσμιοι εξουσιαστές) προστάτες τους διέδιδαν («διεφήμιζαν») πως μόνοι τους οι ταραχοποιοί έκλεψαν το σώμα του αρχηγού τους, και συνεπώς συνιστούσαν απειλή διά την τάξιν. 

Τώρα, αυτοί οι επικίνδυνοι, οι κυνηγημένοι, οι αποδιοπομπαίοι, οι απροσάρμοστοι, κρύβονται στη σοφίτα.  «Διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων».  Που είναι έτοιμοι να τους σταυρώσουν, όπως τον αρχηγό τους. 

Και ξαφνικά οι φοβισμένοι ξεθαρρεύουν.  Βγαίνουν από το υπερώον.  Απευθύνονται στα πλήθη.  «Πάρθοι καὶ Μῆδοι καὶ Ἐλαμῖται, καὶ οἱ κατοικοῦντες τὴν Μεσοποταμίαν, Ἰουδαίαν τε καὶ Καππαδοκίαν, Πόντον καὶ τὴν Ἀσίαν, Φρυγίαν τε καὶ Παμφυλίαν, Αἴγυπτον καὶ τὰ μέρη τῆς Λιβύης τῆς κατὰ Κυρήνην, καὶ οἱ ἐπιδημοῦντες Ρωμαῖοι, Ἰουδαίοι τε καὶ προσήλυτοι, Κρῆτες καὶ Ἄραβες» και κάθε καρυδιάς καρύδι, ακούνε τους πρώην ψοφοδεείς να μιλάνε με θάρρος, και τους καταλαβαίνουν!  Ο καθένας ακούει τη δική του γλώσσα και την κατανοεί.   Οι πρώην φυγάδες μιλούν κι αυτοί τη δική τους, αλλά όλοι οι άλλοι τους ακούν και τους καταλαβαίνουν! 

Η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος, διδάσκει η Γραφή, επιτελεί το θαύμα της πολύγλωσσης ταυτόχρονης αυτόματης μετάφρασης.  Όμως, το ίδιο ιερό κείμενο μάς αποκαλύπτει και το πολιτικό «μυστικό» της επιτυχίας (της διαλύσης των ανησυχιών, της νίκης επί του φόβου, της θαρραλέας προβολής της αλήθειας, της δυναμικής επικοινωνίας και συνεννόησης με την πανσπερμία των φυλών που «καραδοκούν» έξω από το υπερώον):  «ἐν τῷ συμπληροῦσθαι τὴν ἡμέραν τῆς πεντηκοστῆς ἦσαν ἅπαντες ὁμοθυμαδὸν ἐπὶ τὸ αυτό». 

«Ἦσαν ἅπαντες ὁμοθυμαδὸν ἐπὶ τὸ αυτό»!  Ταπεινοί, καταφρονεμένοι, καταδιωγμένοι, καταζητούμενοι, επικίνδυνοι για τους ντόπιους κρατούντες και τ’ αφεντικά τους, κατατρομοκρατημένοι απ’ τα παπαγαλάκια της εποχής, πανταχόθεν απειλούμενοι, αλλά «ἅπαντες ὁμοθυμαδὸν ἐπὶ τὸ αυτό». 

Έπειτα, πώς να μην κατέλθει το Άγιον Πνεύμα;  Πώς να μην αποκτήσουν θάρρος αυτοί που έτρεμαν μπροστά στην παιδίσκη του αρχιερέως; (πώς την έλεγαν;  Κριστίν Λαγκάρντ;)  Πώς να μην απευθυνθούν σε όλους, προβάλλοντας την αλήθεια που κατέχουν;  Και πώς να μην πεισθούν οι Πάρθοι και οι Μήδοι και οι λοιποί - τοκογλύφοι και μη; 

Κι εμείς;  Εμείς, οι απελπισμένοι, οι καταχρεωμένοι, οι αγανακτισμένοι, οι χαρατσωμένοι, οι κουλουριασμένοι στο υπερώον «δια τον φόβον» των μνημονιοφυλάκων;  Εμείς, μπορούμε να μείνουμε «ἅπαντες ὁμοθυμαδὸν ἐπὶ τὸ αυτό»;  Αν μείνουμε, κερδίσαμε!  Αν μείνουμε, σωθήκαμε - και τους σώσαμε!  Αν, για μια ακόμη φορά, απεμπολήσουμε το «ὁμοθυμαδὸν ἐπὶ τὸ αυτό» θα μάς (ξανα)λιανίσουν οι «παιδίσκες».  Τι θα κάνουμε, ωρέ λεβέντες;

οπωπητήρ