Λόγια μεγάλου;; αυτοδημιούργητου;; ανδρός...

Η ζωή είναι μεγάλη για να φοράς just Cavalli

Πολλοί θα μπορούσαν να πουν: το ξέραμε. Οι περισσότεροι, όμως, δεν το ήξεραν - ή, τουλάχιστον, δεν τους ένοιαζε και κατανάλωσαν με βουλιμία το όνειρο που τους πούλησε ο αρχιερέας του ελληνικού lifestyle, ο άνθρωπος που μας έψησε ότι αν δεν είναι στη Μύκονο, δεν είναι διακοπές, ο εκδότης που μας μύησε στα ακριβά ρολόγια, στα χοντρά πούρα, στα γρήγορα αυτοκίνητα και στις πλαστικές γκόμενες. Και

γιατί όχι; Το τσιτάτο «η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι θλιβερή» υπήρξε επί σειρά ετών το ατράνταχτο επιχείρημα του. Μικρή δεν είναι άλλωστε η ζωή; Ποιος μπορούσε να ισχυριστεί ότι πρέπει να είναι θλιβερή;

Το πορτρέτο για το φιλόδοξο παιδί από το Βόλο, που έπιασε την καλή αλλά τώρα βλέπει την αυτοκρατορία του να καταρρέει, μοιάζει εκ πρώτης όψεως να αφορά μόνο τους μαϊντανούς που κατά βάση φιλοξενούσαν και φιλοξενούν τα περιοδικά του, αλλά δεν είναι έτσι.. Είναι, και δεν θα μπορούσε παρά να είναι, αμιγώς πολιτικό...

Άλλωστε, κάπως έτσι πολιτικά τοποθετεί την ιστορία και ο Άρης Τερζόπουλος, στο πλάι του οποίου ο Κωστόπουλος απογειώνεται με την έκδοση του ΚΛΙΚ το 1987, δύο χρόνια μετά τη γνωριμία τους. Πρόκειται για μια άλλη Ελλάδα, όπως υπενθυμίζει σε συνέντευξη του ο Τερζόπουλος. Το ΠΑΣΟΚ έχει επανεκλεγεί, ο εφιάλτης της χούντας αρχίζει και ξεθωριάζει. Είναι η εποχή της αλλαγής, του εκσυγχρονισμού, η εποχή που ο Ανδρέας φροντίζει να δώσει σε ανθρώπους που ήταν χρόνια «στην απ' έξω», αναδεικνύοντας μια καινούργια κοινωνική τάξη...

«Το '85, λοιπόν, που κέρδισε ο Ανδρέας για δεύτερη φορά, ήταν φανερό ότι δεν θα είχαμε δικτατορία πια και πως ένα πλήθος κόσμου αριστερόστροφο και αποκλεισμένο από τα πράγματα, που θεωρούσε το μπλου τζιν και τη Μέριλιν Μονρόε ταξικό εχθρό, θα έμπαινε στο παιχνίδι, άρα θα χρειαζόταν να μάθει κάποια βασικά πράγματα: Πού πηγαίνετε και πώς φέρεστε. Έτσι αναμείχθηκαν όλες οι φυλές της Αθήνας», θα πει ο Α. Τερζόπουλος.

Στην πραγματικότητα η πελατεία ήταν έτοιμη, στημένη. Αυτό που χρειαζόταν ήταν κάποιος να πιάσει τον παλμό της: Τα ξέφρενα πάρτι των παιδιών που μόλις είχαν βγάλει τα ζιβάγκο, ξύριζαν τα μουστάκια και περιόριζαν τη φαβορίτα, θα γίνονταν υπό την... αιγίδα των πλούσιων κοινοτικών κονδυλίων και ο Π. Κωστόπουλος γίνεται σταδιακά ο άνθρωπος που αναλαμβάνει να οδηγήσει το κοινό του στη Μέκκα του καταναλωτισμού. Όχημα του τα γυμνά εξώφυλλα, τα IN και τα OUT, οι εξυπνακισμοί, οι νυχτερινές έξοδοι, το «ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε;». Και οι πιστοί του, αυτό το «αριστερόστροφο» κοινό του παρελθόντος που είχε ήδη αποκτήσει μια ακόρεστη όρεξη για λούσα, χαϊλίκια, πάρτι, γκόμενες και καμιά μυτιά... Είπαμε: η ζωή είναι μικρή.

Δημιουργώντας μια απολιτίκ γενιά

Ο Π. Κωστόπουλος εκμεταλλεύτηκε τις ανάγκες μιας γενιάς εκ των πραγμάτων βαθιά πολιτικοποιημένης, που είχε ανάγκη να αποστασιοποιηθεί από τα πράγματα και να ζήσει το τώρα. Τελικά κατέληξε να δημιουργεί την επόμενη, με ενστικτώδη αποστροφή για τα κοινά, που δεν σκέφτεται το αύριο και δηλώνει υπερήφανα απολιτίκ. Και όταν η κρίση και η πραγματική φτώχεια χτυπάει την πόρτα του ελληνικού νοικοκυριού, ο άνθρωπος που δίδασκε επί χρόνια ότι το αμπαλάζ είναι πιο σημαντικό από το περιεχόμενο, μοιραία στέκεται αντιμέτωπος με τις ευθύνες του. Κάποιες εξ αυτών θα τις παραδεχτεί και ο ίδιος σε συνέντευξη στο δικό του NITRO, στο οποίο φωτογραφίζεται με μπλουζάκι που αναγράφει «ήμουν και εγώ μαλάκας». Εκεί μεταξύ άλλων θα πει: «Κάναμε τραγικές μαλακίες κι εμείς, δεν λέω. Δίναμε χώρο στα περιοδικά σε δευτεράντζες και τριτάντζες, σε σταρ τύπου της Κυριακής χαρά και της Δευτέρας λύπη και μην τον ξαναείδατε το Μήτσο το λεβέντη το ληστή. Νούμερα, το παραδέχομαι. Σαν αυτά που όταν τα αφήσαμε εμείς, τα κληρονόμησε η τηλεόραση».

Η πτώση

Το 2012 η Ελλάδα πλήττεται από κρίση και τα 80's και 90s δεν είναι παρά μια ανάμνηση. Για τον Π. Κωστόπουλο, μια ανάμνηση δημιουργίας, κοινωνικής και επαγγελματικής εξέλιξης. Οι κυκλοφορίες των εντύπων έχουν πέσει προ πολλού και οι προβληματισμοί για τα χειμερινά σαλέ, δίνουν τη θέση τους σε δυσβάσταχτα οικονομικά προβλήματα της ΙΜΑΚΟ, που φλερτάρει επί πολλές εβδομάδες με το πτωχευτικό άρθρο 99. Το σωματείο των φωτογράφων (ΕΦΕ) βγάζει ανακοίνωση εναντίον του και ξεκινά εμπάργκο μέχρι να πληρωθούν. Η εταιρεία A&G PAPER προσφεύγει στη δικαιοσύνη για μια επιταγή η οποία δεν πληρώθηκε στο νόμιμο χρονικό διάστημα των 8 ημερών και ζητά συντηρητική κατάσχεση κάθε κινητής και ακίνητης περιουσίας του για το ποσό του 1 εκατ. ευρώ. Οι περισσότεροι εργαζόμενοι στα περιοδικά του ομίλου είναι σε επίσχεση εργασίας και ανακοινώνουν ότι κλιμακώνουν τις αντιδράσεις τους, καθώς είναι απλήρωτοι τρεις και πλέον μήνες. Τον χαρακτηρίζουν τραμπούκο και μεγαλοκαρχαρία. Η πλήρης αντιστροφή...

Του cool αφεντικού του τη σπάνε τα τσιμπούρια

Και όπως πλασάρεται ως αυτοκράτορας του lifestyle, άλλο τόσο πλασάρεται και ως cool αφεντικό. Όπως παραδέχονται εργαζόμενοι που έχουν περάσει για χρόνια μέσα από την ΙΜΑΚΟ και τα περιοδικά του, ο Π. Κωστόπουλος ήταν «φίλος» με όλους. Και μάλιστα ανοιχτοχέρης φίλος. Οι μισθοί που δίνει πολλές φορές μοιάζουν εξωπραγματικοί, ενώ δεν χαλάει χατίρι σε κανέναν. Όπως έχει ακουστεί, αν κάποιος υπάλληλος του είχε ανάγκη από λεφτά -είτε έπρεπε να κάνει εγχείρηση, είτε απλά ήθελε να πάει ένα ταξίδι στο Λονδίνο- το αφεντικό άνοιγε το ταμείο και του έδινε τα χρήματα που ζητούσε. Και μάλλον αυτό το άνοιγμα πληρώνει τώρα. Διότι οι εποχές άλλαξαν, η κρίση χτύπησε και τη δικιά του εταιρία, οι «έμπιστοι» του, που επί χρόνια έτρωγαν με χρυσά κουτάλια στην ΙΜΑΚΟ, την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια, όταν άρχισαν να βλέπουν τα πρώτα σύννεφα, και τώρα ο Κωστόπουλος προσπαθεί να σώσει ό,τι μπορεί. Και πρώτα απ' όλα τα λεφτά του.

Οι εργαζόμενοι του βρίσκονται σε τραγική κατάσταση. Απέναντι τους ένας Κωστόπουλος άλλοτε καταβεβλημένος να χάνει τα λόγια του, άλλοτε σε έξαλλη κατάσταση να πετάει καρέκλες για να επιβληθεί σε όσους τον στριμώχνουν με εύστοχες ερωτήσεις: «Στ' αρχίδια μου που είστε απλήρωτοι, στ' αρχίδια μου όσοι κάνουν επίσχεση, μου έχετε γίνει τσιμπούρια, στ' αρχίδια μου αν δεν μπορείτε να ζήσετε. Στ' αρχίδια μου τι χρωστάτε - να μην ψωνίζατε».

Ο άνθρωπος που δίδαξε πως δεν υπάρχει ζωή αν δεν είναι επώνυμη, γρήγορη και λουσάτη, έφτασε στο σημείο να αναπολεί το Παρίσι, να τονίζει ότι η ΙΜΑΚΟ ήταν το μεγαλύτερο λάθος της ζωής του και να λέει στους εργαζόμενους του: «Κρίση είναι, ρε μαλάκες. Δεν χρειάζεστε δεύτερο ζευγάρι τζιν».

Τα ίδια προβλήματα αντιμετωπίζουν και εργαζόμενοι σε ραδιοφωνικούς σταθμούς συμφερόντων του Π. Κωστόπουλου. Είναι χαρακτηριστική η ανακοίνωση της Ένωσης Τεχνικών Ελληνικής Ραδιοφωνίας στις 31 Ιανουαρίου, με την οποία κήρυξε τη λήξη της απεργίας στους σταθμούς NITRO και DERTI, λόγω εξόφλησης των δεδουλευμένων στους εργαζομένους.

...και το σκάφος σκάφος

Και όμως λίγα χρόνια πριν τα πράγματα έμοιαζαν αρκετά πιο αισιόδοξα. Και την ίδια στιγμή που ο ίδιος δεσμευόταν στους υπαλλήλους του ότι βρέθηκε τρόπος για να λυθεί η οικονομική στενότητα, που είχε κάνει την εμφάνιση της με καθυστερήσεις στις πληρωμές, οι φήμες για καταστροφή οργίαζαν. Αν ισχύουν, δεν θα είναι παρά μια ακόμη επιβεβαίωση του χρυσού κανόνα του ελληνικού επιχειρηματικού κόσμου τα τελευταία πέντε χρόνια: πάμπλουτα αφεντικά, πτωχευμένες επιχειρήσεις. Αν σε αυτό συνυπολογιστούν και τα άψογα δομημένα παραθυράκια του πτωχευτικού νόμου, που σβήνουν χρέη με ανάλογες διατάξεις, γίνεται αντιληπτό ότι το μέγεθος του προβλήματος είναι τεράστιο κυρίως και πρωτίστως για αυτούς που έχουν να λαμβάνουν από την επιχείρηση της Μαρίνου Αντύπα.

Στα μέσα του 2010, όταν έκλεινε το περιοδικό MAXIM, ο πάλαι ποτέ εθνικός γόης με το τραχύ παρουσιαστικό και την μπάσα φωνή, παράγγελνε ένα σκάφος αξίας 450.000 ευρώ από γνωστή ιταλική ναυπηγική εταιρεία, μέσω offshore εταιρείας που εδρεύει στις Νήσους Μάρσαλ. Η ζωή είναι μικρή για να τραβολογιέσαι στην Ψαρού με τράτα. Το δεκατετράμετρο πάει πιο γρήγορα.

http://www.badmoney.gr/