Λίγα λόγια αντί για λουλούδια...

Σπύρος Παπαγιάννης

     Λίγα λόγια ας πούμε για έναν από εμάς, για έναν σαν εμάς, που δεν μπορούσε να ακουστεί αλλιώς,  παρά χύνοντας το αίμα του, γιατί δεν είχε όνομα μεγαλύτερο απ’ το ανάστημά του, κληρονομημένο από κάποιον πολιτικάντη  πρόγονο, που να μπορεί να γίνει της πατρίδος του σάβανο. Αυτός δεν μπορούσε να ακουστεί, για να πεί τα πράγματα με το όνομά τους, την προδοσία

της πατρίδος και όχι καθήκον για την σωτηρία της, ή την μεταμόρφωσή της σε μια πατρίδα μαϊμού κατά το πρότυπο των φτιασιδωμένων γυφτοϊδεολόγων  γυρολόγων πολιτικών της  με την κιτς αισθητική και τις αριστοκρατικές φαντασιώσεις του αρχοντοχωριάτη του Μολιέρου και της μαντάμ Σουσού του Ψαθά.

Αυτός δεν μπορούσε να ανεχθεί την ψεύτικη πατρίδα της καθεστωτικής υποκρισίας να προσποιείται την μεταμελημένη που προσπαθεί να αποκαταστήσει το κύρος της και την δημοσιοϋπαλληλική  αξιοκρατία ρίχνοντας μικρές ατομικές βόμβες στην κοινωνία, καίγοντας τους διεφθαρμένους που η ίδια διήφθειρε και τους κομματικούς της παρατρεχάμενους μαζί με αυτούς που δεν μπόρεσε ποτέ να διαφθείρει, και μ’ αυτούς που διορίσθηκαν, σταδιοδρόμησαν και αναλώθηκαν υπηρετώντας το εθνικό κράτος, χωρίς το κομματικό  επίθετο που του ‘χε αυτή προσθέσει..

Δεν μπορούσε να ανεχθεί,  αυτήν την πατρίδα που δεν έδειχνε σεβασμό στην ιστορία της, στην μνήμη και στο χυμένο αίμα  των προγόνων της,  να απαιτεί σεβασμό  προς την εξουσία της, που δεν εκπορεύονταν πιά ούτε από τον εξαπατημένο με υποσχέσεις λαό, ούτε από τους κομματικούς πραιτωριανούς της, μα από τους ξένους μιζαδόρους κι’ εκπορνευτές τοκογλύφους και εκβιαστές συνεργάτες της. 

Δεν μπορούσε να βλέπει να καίγεται η δημοκρατία, σαν την καιόμενη βάτο χωρίς να καίγεται κανενός το καρφί.  Και αντί να καίγεται έστω το κτίριό της,  να καίει η ίδια αυτή, με όλους τους δημοκρατικούς τύπους,  διά της ψήφου των βουλευτών της , συντεταγμένα το σύνταγμα της, τους  νόμους της  και τους θεσμούς της και να παριστάνει μετά την δημοκρατία,  γιατί δεν καίει σήμερα  βιβλία σαν τον παλιό καλό καιρό που οι κακοί δεν είχαν την εικόνα σύμμαχο στην μάχη τους ενάντια στην σκέψη.

Δεν μπορούσε να  βλέπει την βουλή να πολιορκείται σα κάστρο  από τον ίδιο της τον λαό, και έχοντας πλέον αλλάξει εργοδότη να εξαποστέλλει εναντίον του τους μαγγουροφόρους κρανιοθραύστες της.

Δεν μπορούσε να   βλέπει απαθής την ιερά εξέταση της, δίχως αναστολές ηθικής και κοινωνικής αιδούς  πολιτειακής εξουσίας, να παραδίδει στην πυρά της  τους χαϊδεμένους κομματικούς  της συνδικαλιστές , πριν παραδώσει σ’ αυτήν τους εργαζόμενους κι’ ολόκληρη την κοινωνία αργότερα.

Δεν  μπορούσε να παρακολουθεί  τους τηλέμαχους του Ελληνισμού να στρεβλώνουν τις λέξεις της πανάρχαιας γλώσσας του, να τις αδειάζουν από ουσία και περιεχόμενο και να τις περιφέρουν σα σκιάχτρα στα φλύαρα στόματά τους.

Δεν μπορούσε να βλέπει τον  πάλαι ποτέ βαρβαρομάχο Ελληνισμό να συμφιλιώνεται  αντί με τους βαρβάρους, με την βαρβαρότητα.

Δεν μπορούσε συνάμα  να συμφιλιωθεί με την πραγματικότητα, πως αυτή η πραγματικότητα δεν ορίζεται πλέον λεκτικά, δεν συλλαμβάνεται από τον νου και ξεφεύγει κι’ από την φαντασία ακόμη κι αν προσπαθήσει κανείς  να ξεσκεπάσει το παρελθόν της και να μαντεύσει το μέλλον της, τον λένε ευφάνταστο, ανεδαφικό, που ψάχνει να βρει φαντάσματα για  να φορτώσει τις δικές του ατομικές,  ευθύνες.

Κι’ ήταν μπροστά,  στον χωρίς αυθεντικές λέξεις κι’ αλήθειες ορθολογισμό, στον χωρίς ίχνος κοινωνικής ευαισθησίας και ανθρωπισμού ρεαλισμό των υπερμάχων της εθνικής εξαΰλωσης,  μεγαλοαξιωματούχων της  πατρίδας, μας, όπου ο καθένας μπορεί να προσβάλλει τα σύμβολά της και ο κάθε τυχάρπαστος να παίρνει στο άπλυτο στόμα του το όνομά της. 

Έτσι ένιωσε ο ήρωας της διπλανής μας πόρτας πως έπρεπε να βγεί από το σώμα του, όχι από περιφρόνηση προς την ζωή ή από δειλία προς το επερχόμενο γήρας, μα από την ανάγκη του να γράψει με αίμα την αιματηρή, ανομολόγητη απ’ όλους αλήθεια.

Πως ο Τσολάκογλου αναστήθηκε, ζει και βασιλεύει,  κι’ ως δεν τολμάει να το πεί κανείς, πως διαφεντεύει την χώρα του Απολλώνειου φωτός το φάντασμά του.

Ναι από σήμερα, που πέθανε ο άγνωστος,  σε όλους  Χριστούλιας, αυτός ο Χριστεπώνυμος, ανώνυμος ταπεινός Έλληνας, έδωσε με  το αίμα του την αγιωσύνη του Γολγοθά στην πλατεία του παραβιασμένου  από τους πολιτικούς διαρρήκτες, συντάγματος της πατρίδας μας.

Είναι μεγάλη τιμή πράγματι γι’ αυτόν το ότι  βρήκε την δύναμη να  συντονίσει την μοίρα του με αυτήν της θνήσκουσας πατρίδας, χαρίζοντάς της το υπόλοιπο της ζωής του, που τόσο είχε υποβαθμιστεί  από νόημα και περιεχόμενο.

Με τον θάνατό του δεν αρνήθηκε μόνο την χωρίς αξιοπρέπεια ζωή του, μα και την χωρίς αξιοπρέπεια ζωή της πατρίδας του και το χωρίς αξιοπρέπεια μέλλον που απεργάζονται γι’ αυτήν οι πατριδοκάπηλοι ευθανατιστές της.

Προτού μας πεθάνουν ας πεθάνουμε με αξιοπρέπεια, όση μας έχει μείνει ακόμη αξιοπρέπεια,  φαίνεται να μας προτείνει ο απελευθερωμένος δια του θανάτου του από την δειλία  του σώματος, εραστής της.