Το μετέωρο βήμα της πατρίδος

ΥΠΟ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΗΣ ΜΕΔΟΥΣΑΣ

Σπύρος Παπαγιάννης

Πηγαίναμε για σύγκλιση των οικονομιών της Ευρώπης και μισθούς Γερμανίας, μας προέκυψαν όμως καθ΄οδόν,   μισθοί Βουλγαρίας.

Πηγαίναμε για κατοχύρωση της δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μας προέκυψε όμως ο ευτελισμός της και η κατάργηση του απαραίτητου θεμελίου της,  της εθνικής κυριαρχίας.

Πηγαίναμε  για φθηνό χρήμα, μας προέκυψε όμως το χρήμα με το σταγονόμετρο και τους

απανωτούς εκβιασμούς.

Πηγαίναμε για ανάπτυξη, μας προέκυψε όμως η εθνική, δημοκρατική και οικονομική οπισθοδρόμηση, η ανεργία και η κοινωνική εξαθλίωση.

Πηγαίναμε για να γίνουμε Ευρωπαϊκοί εταίροι και καταντήσαμε οι παρίες  μιας όλο και περισσότερο φασίζουσας Ευρώπης, μιας Ευρώπης που μπαίνει όλο και πιο βαθειά στον πειρασμό να καταργήσει τα προσχήματα και να μεταμορφωθεί  σαν  τον καθηγητή  Τζέκυλ, σ’ έναν αιμοδιψή Χάϋντ.

Ζήσαμε παράλληλα στο πετσί μας τον ολοκληρωτική επικράτηση των κομμάτων επί του έθνους και της κοινωνίας, της ταξικής λογικής επί της εθνικής, μα και των προσωπικών φιλοδοξιών των κομματικών ηγεσιών και των κομματικών μηχανισμών επί των κομματικών ιδεολογιών, διακηρύξεων και υποσχέσεων.

Είδαμε τα κόμματα να παθαίνουν ιδεολογική αμνησία, τους κομματικούς τους αρχηγούς να απαρνούνται τα πολιτικά  τους πιστεύω κι’ όσους απ’ τους βουλευτές τους να εμφανίζουν κάποιο  βαθμό αδράνειας στην παρακολούθηση των  ιδεολογικών μεταμορφώσεων του αρχηγού  τους,  να διαγράφονται ακαριαία.

Και εν συνεχεία μόλις μεταμελήθηκαν πού επίστευσαν πιο πολύ στα λόγια του από τον ίδιο, να κερδίζουν την Θεϊκή συγγνώμη του και μια θέση σαν τον Βαραββά δίπλα του και εξαγνισμένοι ταυτόχρονα έναντι της συνείδησής τους και του λαού,  γι’ αυτήν την τραβάτε με και ας κλαίω επίδειξη ηθικής αδράνειας, να επιζητούν εν νέου την λαϊκή ψήφο.

Είδαμε έτσι να γεννάται μια νέα κομματική ηθική, ένα νέο μυθολογικό  πρότυπό της, όπου ο κομματικός Κρέων διεκδικεί το δικαίωμα να αλλάζει κάθε τόσο τις εντολές του και η Αντιγόνη να μην κινδυνεύει να τιμωρηθεί μόνο για την ταφή του  νεκρού αδελφού της, μα και για την μη ταφή του, αν  τυχόν πιστεύσει στους λόγους του Κρέοντα περισσότερο κι’ απ’ αυτόν. 

Μ’ αυτόν λοιπόν τον Ιησουϊτισμό πορευόμεθα, με Σωτήρες  και Μεσσίες που δεν δεσμεύονται από τα λόγια τους, γιατί δεν έχουν Θεό άλλο από τον εαυτό τους.  Με ηγέτες που μας λένε με τον τρόπο τους να μην τους παίρνουμε και τόσο σοβαρά, ούτε και τοις μετρητοίς αυτά που λένε, μα να τους ακολουθούμε τυφλά στην όποια αλλαγή της πορείας τους, ξέροντας πως  θα χουν  κάποιο πολύ σοβαρό λόγο γι’ αυτήν, που δεν χρειάζεται ούτε να τον ξέρουμε, ούτε να τον κρίνουμε. Ακόμα  και  αν  αυτή η νέα πορεία τους μας οδηγεί σε μια ήδη προφητευμένη  και προδιαγεγραμμένη από τα παλιότερα λεγόμενά τους καταστροφή, να  την ακολουθούμε χωρίς βαρυγκωμίες, με απόλυτη εμπιστοσύνη  στο προσωπικό τους ένστικτο, που δεν στηρίζεται σε καμμία πολιτική πυξίδα, μα διεκδικεί το προνόμιο ευέλικτων  κεραυνοβόλων, σε κλειστό κύκλο λαμβανόμενων, πολιτικών αποφάσεων.

       Στον λαό λοιπόν μένει να πεί ναι ή όχι στους σωτήρες που δεν ξέρουν πως θα τον σώσουν, ξέρουν όμως πως  η καταστροφή όπου τον οδηγούν με  την ακολουθούμενη οικονομική  πολιτική,  σύμφωνα με  τις παλιότερες προβλέψεις τους, δεν θα είναι  ανεξέλεγκτη.

Στην λέξη αυτή βρίσκεται  και το μυστικό της στάσης τους, καθώς ανεξέλεγκτη θα σήμαινε πως  δεν θα είχαν άλλο οι ίδιοι τον έλεγχο της κατάστασης.

Μπορεί λοιπόν να οδηγείται η χώρα  αργά, μα μαθηματικά προς την καταστροφή, δίδεται όμως χρόνος να προσαρμοσθεί ο λαός προς την ιδέα της, να αποδεχθεί το αναπόφευκτο αυτής, να αυτοενοχοποιηθεί και να αυτομαστιγωθεί για τα κακώς κείμενα του τόπου του, για το έλλειμμα δημοκρατίας, για τα πελατειακά κόμματα που ο ίδιος τα έκανε πελατειακά, ενώ εκείνα δεν σταματούσαν την ιδεολογική ζύμωση και την αναζήτηση νέων ιδεών και οραμάτων.

Η κοινοβουλευτική δημοκρατία ούτως ή άλλως δεν αποτελεί παρά το κοινωνικό πλυντήριο της άρχουσας πολιτικοοικονομικής ολιγαρχίας, μετατρέποντας τις ευθύνες της σε λαϊκές τύψεις. Θα νιώσει υπόλογος λοιπόν ο πολίτης που καταδέχθηκε να διορισθεί στο δημόσιο του  κομματικού πελατειακού κράτους και δεν πήγε να γίνει ένας αξιοπρεπής ή διαπλεκόμενος έστω επιχειρηματίας.

Θα έχει την δυνατότητα ακόμη,  βλέποντας την βαθμιαία υποβάθμιση του βιοτικού του  επιπέδου  και την αδιατάρακτη πολιτειακή γαλήνη της κατοχυρωμένης στην Ευρωπαϊκή  Ένωση και το Ευρώ κεφαλαιοκρατικής και πολιτικής του ελίτ,  να εκμεταλλευθεί το Ευρωπαϊκό του διαβατήριο και να γίνει το γνωστό εξαγώγιμο είδος του Ελληνισμού, μετανάστης δηλαδή και μάλιστα  μορφωμένος και εξειδικευμένος  για να στέλνει συνάλλαγμα πίσω στην πατρίδα του.

Προς Θεού λοιπόν μην διανοηθεί κάποιος,  κάποια άλλη πολιτική εξόδου από το τέλμα, ή να αναλογισθεί έστω τι έφταιξε οικονομικά ή πολιτικά και οδηγηθήκαμε στην καταστροφή και τι πρέπει να αλλάξει.

Έφταιξε η δημοκρατία μας και τα κόμματα και τι πρέπει να αλλάξει σ’ αυτά; Έφταιξε η Ευρωπαϊκή Ένωση και τι πρέπει να αλλάξει σ’ αυτήν;

Έφταιξε το ευρώ και τι πρέπει να αλλάξει σ’ αυτό;

Προς το παρόν όμως βλέπουμε πως έφταιξε η εθνική κυριαρχία, η δημοκρατία, το εργατικό δίκαιο, η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων, οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας και οι ευθέως ανάλογες προς το κόστος ζωής αμοιβές των εργαζομένων. Πρέπει γι’ αυτό οι αμοιβές των τελευταίων,  να  κατέβουν στο επίπεδο των σοσιαλιστικών  αμοιβών των κρατών του πάλαι ποτέ υπαρκτού σοσιαλισμού, που ήταν χαμηλές λόγω της χαμηλής χρέωσης των παρεχόμενων κοινωνικών υπηρεσιών, λόγω του δημόσιου χαρακτήρα της οικονομίας.

     Όλα λοιπόν στον τρόπο της ζωής του λαού πρέπει  να αλλάξουν, όχι όμως το σάπιο πολιτειακό και οικονομικό καθεστώς που εθίζει δημοκρατικά τον λαό στην ιδέα της άνευ όρων παράδοσης στους πεφωτισμένους –Illuminati-  της νέας τάξης πραγμάτων, που φιλοδοξούν να  μάθουν στους ανθρώπους να ζουν με ηλιακή ενέργεια.

Αν όμως οι «πεφωτισμένοι» ηγέτες του τόπου  μένουν καθηλωμένοι, αποσβολωμένοι από το βλέμμα της Ευρωπαϊκής Μέδουσας, οι πολίτες οφείλουν να εξέλθουν από την κομματική τους νάρκη και από τον μονόδρομο που υπόσχονται στους αμνούς οι ποιμένες τους. Δεν μπορούν να πλένουν κι΄ αυτοί, σαν τον Πόντιο Πιλάτο τα χέρια τους, όταν δεν πρόκειται να σταυρωθεί άλλος στον σταυρό, αλλά αυτοί οι ίδιοι..

Αν νομιμοποιήσουν  με την δημοκρατική τους ψήφο τα συλλογικά  κοινωνικά βασανιστήρια του νέου δημοκρατικοφανούς Ευρωφασισμού, δεν θα έχουν κανένα άλλον από  αύριο να μεμφθούν,  πέρα από τους εαυτούς τους.  

Ας μην μπερδεύονται λοιπόν άλλο από τους πληρωμένους προπαγανδιστές των κομμάτων εξουσίας, που αφού πούλησαν την ψυχή τους στο διάολο, πουλήθηκαν στον πρώτο πλειοδότη του εξωτερικού, κηρύσσοντας επισήμως την κατάλυση και την εκποίηση του κράτους.  Αν ο πολίτης ένιωθε παλιά απροστάτευτος,  αντιμέτωπος με έναν διεφθαρμένο απλώς δημόσιο υπάλληλο, είναι ασύλληπτο ακόμη και να διανοηθεί κανείς, πόσο απροστάτευτος θα νιώθει στο μέλλον απέναντι στον όποιον ξένο ή ντόπιο οικονομικό αφέντη του. Ας μην παρακολουθεί λοιπόν άλλο τους πεφωτισμένους  αερολόγους, τους δοκησίσοφους σοφιστές και  υβριστές των λέξεων, τους κοινωνικούς καννίβαλους που θεωρούν την προδοσία καθήκον και καλούν τον λαό να θυσιάσει την εθνική συλλογική του αυτεξουσιότητα για να σωθεί όπως μπορεί καθένας μόνος του.

Ας μην αυταπατάται  από την σιγουριά των εξουσιαστών του κι’ από την επίκληση εκ μέρους των του ονόματος της πατρίδος, την στιγμή που την παραδίδουν διά την σωτηρία της ψυχής της στην εξαγνιστήριο πυρά των Ευρωπαίων οικονομικών ιεροεξεταστών.

Η ηρεμία τους πηγάζει από το γεγονός πως δεν συμμετέχουν οι ίδιοι στις θυσίες του λαού, μα  προσδοκούν  αντίθετα να βγάλουν απ’ αυτές επιπλέον κέρδη, αν όχι άμεσα, στο ευρύτερο μέλλον..

Ας μην ταυτίζονται άλλο λοιπόν οι πολίτες μαζί τους.

Ας συνειδητοποιήσουν πως η σωτηρία τους δεν περνά από την άνευ όρων εθνική παραίτηση και παράδοση,  που εν κρυπτώ απεφάσισαν για αυτούς οι πολιτειακοί τους υπάλληλοι, μεταμορφωμένοι από ανεύθυνους κατασπαταλητές του δημόσιου πλούτου τους, σε αυτεπάγγελτους σωτήρες τους.

Στις εκλογές αυτές δεν ψηφίζουν για κόμματα, μα μέσω αυτών για την εθνική ανεξαρτησία και αν με τα κόμματα είναι συνδεδεμένα για πολλούς απ’ αυτούς τα εξηρτημένα πολιτικά τους ανακλαστικά, η εθνική τους ανεξαρτησία δεν περιμένει ψήφο παρά από την καρδιά τους και την λογική πους.

Οι ξένοι βέβαια επικυρίαρχοι τους βοηθούν μη κρύβοντας τις  καννιβαλικές κοινωνικές προθέσεις τους, ίσως γιατί  θέλουν και αυτοί την πλήρη συνειδητή υποταγή των θυμάτων τους και την εμπέδωση της ιδέας της εθνικής  υποτέλειας στην συνείδηση τους, έτσι που κάθε ψήφος  στα μνημονιακά κόμματα εξουσίας να αποτελεί έμμεσα και μια επιστολή υποταγής των  ψηφοφόρων τους προς αυτούς, κατά το πρότυπο των επιστολών των προσκυνημένων ηγετών τους . 

Ας περάσουν λοιπόν καλού κακού έξω από τα γραφεία των κομμάτων τους μην και  πιάσουν στο μάτι καμμιά περίεργη κίνηση, γιατί τέτοιες μέρες είναι, που είναι ο κόσμος  αλλού, που μεταφέρονται σ’ αυτά  οι βαλίτσες με τα λεφτά  από τις μίζες των Γερμανών.

Και είναι αφελές να πιστεύει κανείς πως έτσι τζάμπα ξεπούλησαν την πατρίδα, οι τζάμπα μάγκες της.