Ο Πούτιν σάρωσε διά περιπάτου

Γεώργιος ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Θλίψη και κατήφεια επικρατεί στην Ουάσιγκτον για το αποτέλεσμα των προχθεσινών προεδρικών εκλογών στη Ρωσία. Ο Βλαντίμιρ Πούτιν όχι μόνο εξελέγη πανηγυρικά από τον πρώτο γύρο διά περιπάτου με ποσοστό 64%, αλλά και ο προσφιλής στους Αμερικανούς δισεκατομμυριούχος Ρώσος ολιγάρχης Μιχαήλ Πρόχοροφ δεν κατόρθωσε να πιάσει ούτε καν το... μισό ποσοστό του «αιώνιου» κομμουνιστή

υποψηφίου της μετασοβιετικής Ρωσίας: πάνω από 17% έπιασε ο κομμουνιστής Γκενάντι Ζιουγκάνοφ, μόλις 7,7% ο Πρόχοροφ. Με το ζόρι δηλαδή πέρασε τον ακροδεξιό «πολιτικό κλόουν» Βλαντίμιρ Ζιρινόφσκι, που μετά βίας ξεπέρασε το 6,24%.

Δεν προκάλεσε έκπληξη το αποτέλεσμα των ρωσικών προεδρικών εκλογών. Με τον Πούτιν να υπερτερεί σχεδόν κατά... πενήντα (!!!) εκατοστιαίες μονάδες του δεύτερου Ζιουγκάνοφ, ήταν μάλλον αστείο το ενδεχόμενο διεξαγωγής δεύτερου γύρου.

Το 64% είναι ένα πολύ καλό αποτέλεσμα για έναν πολιτικό που κυβερνά ήδη 12 χρόνια τη Ρωσία, οκτώ ως πρόεδρος (2000-2008) και τέσσερα ως πρωθυπουργός (2008-2012) και τώρα εξελέγη για να την κυβερνήσει ως πρόεδρος επί 6 ακόμη χρόνια, καθώς από εδώ και πέρα η προεδρική θητεία έγινε εξαετής. Στις προεδρικές εκλογές του 2000 ο Πούτιν είχε εκλεγεί με ποσοστό 52,94% και το 2004 με 71,31% - πάντα από τον πρώτο γύρο, όπως και την Κυριακή.

Το αποτέλεσμα των εκλογών δεν εξέπληξε απολύτως κανέναν σοβαρό παρατηρητή της Ρωσίας. Ομολογούμε όμως ότι εμάς μας είχε εντυπωσιάσει η φραστική βιαιότητα της εκστρατείας δυσφήμησης του Πούτιν που είχε εξαπολυθεί τόσο στην Ευρώπη όσο και κυρίως στην Αμερική. «Δικτάτορα», «τύραννο», «μπράβο» τον αποκαλούσε π.χ. σε άρθρο του το αμερικανικό περιοδικό «Νιούζγουικ» την περασμένη εβδομάδα.

Είναι φανερό ότι στους Αμερικανούς δεν άρεσε καθόλου τόσο η πολιτική του Πούτιν όσο και κυρίως η επιστροφή του στο παντοδύναμο αξίωμα του Ρώσου προέδρου. Διαψεύστηκαν οι ελπίδες που είχε επενδύσει η Δύση στον Ντμίτρι Μεντβέντεφ. Οι Δυτικοί νόμιζαν ότι θα ξαναβάλουν πλήρως στο χέρι τους τη Ρωσία, όπως στην εποχή του Μπορίς Γέλτσιν, την πρώτη δεκαετία μετά την κατάρρευση του αλήστου μνήμης σοβιετικού «υπαρκτού σοσιαλισμού».

Ξέφραγο αμπέλι για τους Αμερικανούς ήταν η γελτσινική Ρωσία της δεκαετίας του 1990, καθώς διάφορες συμμορίες λεηλατούσαν ανελέητα τη δημόσια περιουσία και γινόταν η αρχική συσσώρευση κεφαλαίου στα χέρια ιδιωτών με κυριολεκτικά ληστρικό τρόπο. Εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια Ρώσων νεοκαπιταλιστών που προέρχονταν από την αρπαγή των πόρων του κράτους βρίσκονταν κατατεθειμένα σε αμερικανικές και ευρωπαϊκές τράπεζες εκτός Ρωσίας. Ετσι άλλωστε σχημάτισαν την αμύθητη περιουσία τους οι Ρώσοι ολιγάρχες, συχνότατα με αρχική χρηματική βοήθεια από αμερικανικούς κύκλους.

Με λίγα εκατομμύρια δολάρια συνάλλαγμα από το εξωτερικό και εκμεταλλευόμενοι τη δόλια και σκόπιμη υποτίμηση του ρουβλίου μέχρι και... 99% που προώθησαν οι Αμερικανοί σύμβουλοι του Γέλτσιν και οι Ρώσοι πράκτορές τους που τον περιέβαλλαν, οι ολιγάρχες αγόραζαν εργοστάσια, πρώτες ύλες, μεταλλεύματα αξίας δισεκατομμυρίων.

Ο Γέλτσιν ήταν αυτός που τοποθέτησε τον Πούτιν πρόεδρο με το έτσι θέλω, στις 31 Δεκεμβρίου του 1999. Γι' αυτό και το πρώτο διάταγμα που υπέγραψε ο Πούτιν ως πρόεδρος ήταν η παροχή ασυλίας στον Γέλτσιν, ένα απίστευτα χυδαίο πολιτικό κάθαρμα, για τα οικονομικά και πολιτικά εγκλήματα που είχε διαπράξει.

Από τη στιγμή όμως που ο Πούτιν εξελέγη και κανονικά πρόεδρος στις 26 Μαρτίου 2000, άλλαξε εντελώς πολιτική σε σχέση με τον Γέλτσιν.

Αποφάσισε να εκφράσει πολιτικά εκείνο το τμήμα της αναδυόμενης αστικής τάξης της Ρωσίας που συνδεόταν με την παραγωγή και είχε συνειδητοποιήσει ότι ανεξαρτήτως του ληστρικού τρόπου που άρπαξε την περιουσία του, ήταν ανάγκη όχι μόνο να βγάλει χρήματα στη Δύση, αλλά και να επενδύσει στον παραγωγικό ιστό της χώρας γιατί μόνο έτσι θα μπορούσε και να πολλαπλασιάζει, αλλά και να διατηρήσει την περιουσία του.

Ετσι, ευνοούμενος και από την εκρηκτική άνοδο των διεθνών τιμών του πετρελαίου και του φυσικού αερίου, ο Πούτιν κατόρθωσε πραγματικά να στήσει στα πόδια της την καπιταλιστική Ρωσία στα δώδεκα μέχρι τώρα χρόνια της πολιτικής παντοδυναμίας του.

Κλειδί
Η καθυπόταξη των ολιγαρχών

Καθοριστικό στοιχείο της επιτυχίας του Πούτιν στον στόχο οικοδόμησης μιας καπιταλιστικής Ρωσίας με παραγωγική βάση υπήρξε η απόφασή του να καθυποτάξει και να εντάξει στο πλαίσιο αυτό όλους τους ολιγάρχες που είχαν αρπάξει την κρατική περιουσία της Σοβιετικής Ενωσης. Ανελέητα εξόντωσε ή έδιωξε από τη χώρα όποιον ολιγάρχη νόμιζε πως με τις πλάτες της Δύσης μπορούσε να του αντιταχθεί, όπως π.χ. τον γνωστό Μπερεζόφσκι, που ζει εξόριστος στην Αγγλία. Τσάκισε κάθε αντίσταση των ολιγαρχών όταν έβαλε στη φυλακή για δεκαπέντε χρόνια τον κατεξοχήν άνθρωπο των Αμερικανών Μιχαήλ Χανταρκόφσκι, τον πλουσιότερο και ισχυρότερο ολιγάρχη που μάλιστα αποπειράθηκε να κατεβεί στην πολιτική και να διεκδικήσει από τον Πούτιν την εξουσία.