Επιστολή προς τον κ. Wolfgang Schäuble, «Σωτήρα και Ευεργέτη» της Ελλάδας…

Βασίλης Δημ. Χασιώτης

«Αν επιμείνετε στις θέσεις σας θα σας γδάρουμε σαν λαγούς και θα ανεμίζουμε τα τομάρια σας στους Podemos».
Βόλφανγκ Σόϊμπλε προς Αλέξη Τσίπρα (2014)

«Είτε στην πολιτική, είτε στη διοίκηση ή την οικονομία, τις δημοτικές επιχειρήσεις, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ή τα νοσοκομεία, ένα πράγμα παραμένει σταθερό : η διαφθορά στη Γερμανία εξαπλώνεται όπως ο καρκίνος». Η γλαφυρή αυτή διαπίστωση για την έκταση και το βάθος του προβλήματος της διαφθοράς στη Γερμανία προέρχεται από αποκαλυπτική έκθεση του 2004 για τη Γερμανία της Global Integrity, παγκόσμιας ανεξάρτητης αρχής για τη διαφθορά με έδρα στην Ουάσιγκτον.

(Πάνος Παναγιώτου : Korruption : Διαφθορά και πολιτική
στη Γερμανία, εις http://analitis.gr, 8/2/2014)

«Η δωροδοκία το «οξυγόνο» των Γερμανών πολιτικών» (Global Integrity)

(Αυτόθι)

«Όχι μόνο είναι νόμιμο για τους Γερμανούς βουλευτές να λαμβάνουν σάκους με χρήματα ως δώρα αλλά και τα εισοδήματα από τέτοιες πηγές φορολογούνται με χαμηλότερο συντελεστή χάρη σε ειδικό «Δωρο -Φόρο» που ισχύει στη Γερμανία, αναφέρει ο Γερμανός καθηγητής δημοσίου δικαίου, Hans Herbert.

(Αυτόθι)

Σε άρθρο του Economist με τίτλο «Η διαφθορά στη Γερμανία – Ο υπερβολικός βαθμός της» αναφέρεται ένα χαρακτηριστικό σχόλιο του πρώην υπουργού Εσωτερικών της Γερμανίας Baden-Württemberg,… να πει πως στη Γερμανία «μόνο οι ηλίθιοι πρέπει να ληστέψουν τράπεζα για να βγάλουν χρήματα»

(Αυτόθι)

Κύριε Σόιμπλε

Πριν καν ξεκινήσω με τον αυτονόητο -για κάθε είδος γραπτού κειμένου- πρόλογο, προτίμησα, να ξεκινήσω με ένα κείμενο το οποίο, περισσότερο και από το ίδιο το «θεματικό» περιεχόμενο του παρόντος γραπτού μου, αποτέλεσε το στοιχείο εκείνο που τελικώς με οδήγησε στη σύνταξη του κειμένου που θα ακολουθήσει.

Το κείμενο αυτό είναι ένα απόσπασμα του Αμερικανού κατηγόρου Robert H. Jackson, στη Δίκη της Νυρεμβέργης :

«[…] Σκοπός μας δεν είναι να εκδικηθούμε τους αντιπάλους μας, αλλά να αποδώσουμε δικαιοσύνη… Το ότι παραδίδουν τους αιχμαλώτους εχθρούς εθελοντικά στην κρίση του νόμου είναι μια από τις σημαντικότερες παραχωρήσεις που έκανε ποτέ η ισχύς στη λογική […] Δεν έχουμε την πρόθεση να κατηγορήσουμε ολόκληρο τον γερμανικό λαό… […] Δεν πρέπει να λησμονήσουμε ποτέ ότι με το ίδιο μέτρο που κρίνουμε σήμερα τους κατηγορουμένους θα κριθούμε και εμείς αύριο από την Ιστορία. Το να προσφέρουμε στους κατηγορούμενους το κώνειο σημαίνει να το φέρουμε στα δικά μας χείλη…» («ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΔΙΚΕΣ – «Η δίκη της Νυρεμβέργης» εκδ. «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», Φεβρουάριος 2011, σελ. 7-8)

Το παραπάνω κείμενο το προτάσσω του προλόγου για τρεις λόγους.

Πρώτον, διότι, πολλά σημεία του «κυρίως κειμένου» που ακολουθεί, έχουν να κάνουν ακριβώς για «εγκλήματα κατά του «Ανθρώπου» και της «Ανθρωπότητας». Όπως ισχυρίζομαι, οι μνημονιακές πολιτικές που επιβάλλατε στην Ελλάδα, σεις ως κύριος ενορχηστρωτής και άλλοι οι οποίοι στη δική μου αντίληψη και ερμηνεία των πραγμάτων δεν είναι κάτι περισσότερο από θλιβεροί παρατρεχάμενοι, κάτι σαν τους Βυζαντινούς κουβικουλάριους, στον πυρήνα τους είναι εγκληματικές πολιτικές, στρεφόμενες (σωρευτικά) ενάντια σε θεμελιώδη Ανθρώπινα, Κοινωνικά, Πολιτικά και Δημοκρατικά Δικαιώματα, πέραν τυχόν άλλων παρανομιών που συγκροτούν το πνεύμα και το γράμμα τους.

Δεύτερον, διότι, όπως γνωρίζετε, και πάντως θα σας το θυμίσω κι εγώ, οι μνημονιακές πολιτικές που επιβάλλατε στην Ελλάδα, σεις ως κύριος ενορχηστρωτής είχαν έντονο το στοιχείο της «υποδειγματικής ηθικής τιμωρίας», ενός ολόκληρου λαού, προσφέροντας αφειδώς «κώνειο» και αναβιώνοντας τη «συλλογική ευθύνη», παλαιό μεν αλλά ουδέποτε λησμονηθέν κατάλοιπο της κάθε ολοκληρωτικής ιδεολογίας, που συχνά πυκνά αναβιώνει.

Τρίτον, τέλος, διότι καλό θα ήταν που και που να ανατρέχετε στην Ιστορία σας, και να διδάσκεστε κάτι, διότι, κύριε Σόϊμπλε, οι νικητές, (και σ’ αυτό δεν έχετε ιδιαίτερη εμπειρία, διότι στον τελικό «λογαριασμό» των μεγάλων της ηγεμονικών περιπετειών στην Ευρώπη, η Γερμανία ήταν από τη πλευρά των χαμένων), προσέξτε, μήπως απαυδισμένοι από τις επαναλαμβανόμενες ακόμα και σήμερα, χωρίς ενίοτε κανένα πρόσχημα, υπερβασίες σας στον τομέα των Παγκόσμιων Ανθρωπίνων και Κοινωνικών Ιδεωδών, αποφασίσουν να σας κρίνουν κι αυτοί με την περιώνυμη αυστηρή γερμανική ηθική σας, αυστηρή βεβαίως όχι για σας, μα για τους άλλους. Διότι «εκείνοι» οι «νικητές», είναι παρόντες ακόμα. Είστε μεγάλη παγκόσμια οικονομία, μεγάλη ευρωπαϊκή πολιτική δύναμη, αλλά Μεγάλη Δύναμη, στην πιο παγκόσμια έκφρασή της, ΔΕΝ είστε. Η διαφορά είναι τεράστια, και αν τούτο δεν το αντιλαμβάνεστε, κακό του κεφαλιού σας. Ηγεμονεύετε, είναι αλήθεια στην Ευρώπη, οικονομικά και πολιτικά, όμως, οι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ Μεγάλες Δυνάμεις βρίσκονται εκτός Ευρώπης. Προσέξτε λοιπόν τους λεονταρισμούς σας, μη τυχόν και ξυπνήσουν τα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ λιοντάρια..

Έρχομαι τώρα στον «κανονικό» πρόλογο.

Πριν περίπου δύο χρόνια, είχα απευθύνει στη καγκελάριο κ. Άνγκελα Μέρκελ, μια επιστολή με τίτλο «ΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΠΟΛΙΤΗ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΝΟΤΟΥ, ΠΡΟΣ ΤΗΝ κ. ΑΓΚΕΛΑ ΜΕΡΚΕΛ -ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ-» (Το άρθρο μου αυτό δημοσιεύτηκε στα αγγλικά στο ιστολόγιο «olympia.gr» στις 11/9/2013 και ακολούθως, αναρτήθηκε στα ελληνικά στο ίδιο παραπάνω ιστολόγιο στις 18/2/2014).

Πρόθεσή μου ήταν να απευθυνθώ στην επικεφαλής της κυβέρνησης της χώρας εκείνης, που, στη δική μου αντίληψη και ερμηνεία των πραγμάτων, αποτελεί την αδιαμφισβήτητη κυρίαρχη δύναμη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τον πραγματικό Ηγεμόνα της Ευρώπης, με το Ηνωμένο Βασίλειο, να αποτελεί τη μοναδική ίσως χώρα η οποία δεν υπάγεται στη σφαίρα επιρροής και ελέγχου του Βερολίνου. Η Γερμανίδα καγκελάριος, ουσιαστικά είναι η καγκελάριος της Ευρώπης -πλην Βρετανίας.

Σύντομα όμως αντιλήφθηκα, ότι κάτι παρέλειψα, κάτι το πολύ ουσιαστικό στην αναγραφή του παραλήπτη εκείνης της ανοικτής επιστολής μου. Παρέλειψα να περιλάβω και σας ως συν-παραλήπτη.

Αναμφίβολα κύριε Σόιμπλε, δεν είστε ένας «απλός» υπουργός της ομοσπονδιακής γερμανικής κυβέρνησης, είστε κάτι πολύ περισσότερο : είστε ουσιαστικά, πάντα κατά τη δική μου αντίληψη και ερμηνεία των πραγμάτων, ο ουσιαστικός συγκυβερνήτης της Ευρώπης, μαζί με την κ. Άνγκελα Μέρκελ. Είστε, ας σας ονομάσω έτσι, ο Συμπράττων Καγκελάριος της Ευρώπης, και μαζί με τη καγκελάριό σας, οι άξιοι συνεχιστές του καρλομάγνειου οράματος να διαδεχτεί η χωράς σας την ρωμαϊκή αυτοκρατορία, σε ακόμα πιο διευρυμένη έκταση, κατά το τμήμα των γερμανικών εδαφών και φυλών τα οποία ουσιαστικά έμεναν εκτός ρωμαϊκής επιρροής εκείνη την πάλαι ποτέ εποχή, εξ ου και οι ηγεμονικοί τίτλοι του επιφανούς προγόνου σας, που σας παραθέτω στον τίτλο του άρθρου αυτού. Τους δικαιούσθε. Οι «εθνικές» κυβερνητικές αρμοδιότητες, οι δικές σας και της κ. Μάρκελ, δεν συμπίπτουν όταν γίνεται αναφορά της επιρροής σας σε ευρωπαϊκό επίπεδο, διότι εδώ συγκλίνουν, αν και ίσως, στη τελευταία αυτή περίπτωση, οι δικές σας αρμοδιότητες, κ. Σόϊμπλε, εκτιμώ ότι υπερβαίνουν αυτές της καγκελαρίου σας. Μ’ αυτή σας την ουσιαστική αρμοδιότητα απευθύνομαι σε σας.

Παρακάμπτοντας το ζήτημα της «τιμητικής πρεσβείας» στο επίπεδο της πραγματικής εξουσίας, θέμα εξόχως τυπικό, μεταξύ υμών και της καγκελαρίου σας, μένω στην επίσης ουσιαστική διατύπωση της διαρχικής εξουσίας. Αυτή η διαρχία, κάτι καθόλου σπάνιο στη παγκόσμια ιστορία, μα και στην ευρωπαϊκή, (ενδεικτικά : η ρωμαϊκή αυτοκρατορία, οι ελληνιστικές αυτοκρατορίες και το Βυζάντιο δίνουν άφθονα παραδείγματα), δεν προέρχεται βεβαίως από το κύρος των προσώπων. Αυτά, ακόμα και τα πιο δυναμικά και ισχυρά πολιτικά πρόσωπα, συχνά είναι ετερόφωτα και «αναλώσιμα». Λίγοι είναι οι πραγματικοί, οι αυτόφωτοι ηγέτες που «ετεροφωτίζουν» όλους τους άλλους. Προέρχεται από την ισχύ του πολιτικού και ιδεολογικού περιεχομένου της Νέας Τάξης Πραγμάτων στην Ευρώπη, στον πυρήνα της οποίας βρίσκεται μια ολιγάριθμη τάξη ανθρώπων και ομάδων με τεράστια οικονομική επιφάνεια και ανάλογα συμφέροντα, όπου η κλασική πολιτική διακυβέρνηση υποχωρεί σταθερά, και τα τελευταία χρόνια γοργά, έναντι της εταιρικής οικονομικής διακυβέρνησης.

Αν οι επικεφαλείς κυβερνήσεων και χωρών αποτελούν μέλη των θεσμικών πολιτικών οργάνων, σεις κύριε Σόιμπλε, αποτελείτε ουσιαστικά τον επικεφαλής και κυρίαρχο του πανίσχυρου άτυπου οργάνου που καλείται «Eurogroup», χωρίς την έγκριση του οποίου, ουσιαστικά, τη δική σας έγκριση, τα θεσμικά ευρωπαϊκά όργανα, όπως π.χ., οι Σύνοδοι Κορυφής, δεν έχουν καμία ισχύ πάνω σε οικονομικά θέματα, και μέσω αυτών πάνω σε σχεδόν ΚΑΘΕ πολιτικό και κοινωνικό θέμα. Είναι γνωστό, κύριε Σόιμπλε, πως όποιος ελέγχει το θησαυροφυλάκιο ελέγχει τη συνολική πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα.

Και, είναι αυτή υπεροχή των άτυπων οργάνων επί των αντίστοιχων θεσμικών, η πλέον χαρακτηριστική ιδιότητα αυτής της Νέας Τάξης Πραγμάτων, είναι η επιβεβαίωση της εκτροπής του ευρωπαϊκού δημοκρατικού κεκτημένου προς κατευθύνσεις και περιοχές που αναδύουν έντονη την οσμή της διολίσθησης προς εποχές τις οποίες η μνήμη των ανθρώπων κατέβαλε πολύ κόπο να ξεπεράσει ώστε να μπορέσουν να συνεργαστούν ειρηνικά μεταξύ τους. Αυτό είναι κάτι που δεν θα κουραστώ να το επαναλαμβάνω, έστω κι αν γίνω κουραστικός.

Όμως, παράγων ακόμα πιο μεγάλης ενίσχυσης της εξουσίας του Eurogroup, δεν είναι η μη θεσμική του διάσταση στο ζήτημα της οικονομικής πολιτικής, μα το γεγονός ότι δεν υπόκειται σε δεσμεύσεις που επιβάλλονται σε σχέση με τη Δημοκρατική λειτουργία των θεσμικών οργάνων, πολιτικών ή πολιτειακών, των κρατών – μελών της Ευρωζώνης, ιδίως σε ό,τι έχει σχέση με τα ατομικά και ανθρώπινα δικαιώματα και την εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία, δεσμεύσεις προερχόμενες από τις ευρωπαϊκές και διεθνείς συμβάσεις πάνω σ’ αυτά τα θέματα, αλλά και από τα Συντάγματα των χωρών μελών της Ευρωζώνης.

Μένοντας στην «ελληνική περίπτωση», αυτή η καταστρατήγηση γίνεται αμέσως φανερή, εξ ου και η εμμονή των «επίσημων» κρατικών «θεσμών», όπως των κυβερνήσεων, να στέλνουν στο ΘΕΣΜΙΚΑ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ Eurogroup όλες τις σχετικές με τα Μνημόνια υποθέσεις, από την σύνταξη του περιεχομένου τους ως τον έλεγχο της τήρησής τους, διότι μονάχα ένα μη θεσμικό όργανο που δεν υπόκειται σε κανένα ουσιαστικό δημοκρατικό έλεγχο αλλά και στην υποχρέωση της λογοδοσίας, θα μπορούσε να λάβει αποφάσεις που κυριολεκτικά σφαγιάζουν πριν απ΄ όλα την ίδια τη Δημοκρατία και τη νομιμότητα, πριν σφαγιάσουν ένα ολόκληρο λαό.

Έτσι όμως, το Eurogroup, δεν λειτουργεί καν ως ένα μη θεσμικό μεν, αλλά εν πάση περιπτώσει δημοκρατικό όργανο : λειτούργησε και λειτουργεί, στην περίπτωση της Ελλάδας, ως ένα imperium in imperio, status in statu, αυτή είναι η ιδιότητα που θα ταίριαζε καλύτερα αν η Ευρώπη ήταν ενιαία κρατική οντότητα, διότι μονάχα έτσι λειτουργώντας μπορεί να παραβιάζει και καταπατά τη Δημοκρατία και τη νομιμότητα υπό την ανοχή και την ουσιαστική προστασία της «επίσημης» εξουσίας, που «επισήμως» τηρεί τουλάχιστον τα δημοκρατικά προσχήματα.

Αυτός είναι ο λόγος κύριε Σόϊμπλε που παραπάνω ανέφερα ότι «ίσως» η εξουσία σας να υπερβαίνει και αυτή την εξουσία της καγκελαρίου σας. Η τελευταία έχει «δεσμεύσεις», κυρίως λογοδοσίας, που εσείς δεν έχετε στα πλαίσια του Eurogroup.

Επομένως το «ίσως» περισσεύει.

Αυτή η άτυπη υπερκυβέρνηση της Ευρώπης, φυσικά, δεν έχει σχέση, και δεν μπορεί να έχει σχέση με την λέξη και την έννοια «Δημοκρατία».

«Δημοκρατία» σημαίνει, κύριε, το «κράτος», δηλαδή την «εξουσία» του «Δήμου», δηλαδή της «κοινωνίας».

Βεβαίως η λέξη «Δημοκρατία», αποτελεί μια λέξη κακοποιημένη νοηματικά, άκρως διαστρεβλωμένη, ώστε πλέον να δηλώνει ακριβώς το αντίθετο αυτού που κατά κυριολεξία σημαίνει, όπως συμβαίνει ακριβώς με λέξεις που κατάντησαν να εννοούν το εντελώς αντίθετο απ’ ό,τι «ως τέτοιες» εννοούν, π.χ. «Εύξεινος» Πόντος…

Η Κρίση των τελευταίων ετών και τα αναληφθέντα πειράματα μέσω δήθεν «πακέτων διάσωσης» οικονομιών που πλήγηκαν χειρότερα απ’ αυτή, ανέδειξε την βαθειά πολιτική και κυρίως ιδεολογική αντίθεση του συστήματος που υπηρετείτε και προωθείτε με την έννοια της «Δημοκρατίας».

Η Μνημονιακή Ελλάδα, κύριε Σόιμπλε, αποτελεί ίσως την χαρακτηριστικότερη περίπτωση για την κατεύθυνση που δείχνει η νεοφιλελεύθερη πυξίδα σας.

Και πώς θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά τα πράγματα, όταν αυτό που η ιδεολογία σας πρεσβεύει στον πυρήνα της είναι η αντίληψη ότι «η κοινωνία είναι κάτι που δεν υπάρχει», και όσο και αν αποφεύγετε να εκφέρετε αυτή τη «κλασική» φράση, τα έργα και οι πολιτικές σας είναι πολύ πιο ηχηρά από την όποια λεκτική επανάληψη της παραπάνω περιβόητης πρότασης;

Η «Δημοκρατία» δεν μπορεί παρά να υπάρχει μέσα σε μια κοινωνία.

Στο δικό σας αξιακό και ιδεολογικό σύμπαν, κύριε Σόιμπλε, οι «αγορές» αποτελούν το «Παν», και βρίσκονται υπεράνω κάθε «κοινωνίας» και επομένως κάθε έννοιας «Δημοκρατίας». Απλά, τα πράγματα δεν είναι ακόμα ώριμα να καταργήσετε τη λέξη και να την υποκαταστήσετε με άλλη πλέον κατάλληλη, όπως είναι π.χ. η «Αγοροκρατία». Μέχρι όμως τότε, μπορείτε να την διαστρέφετε συστηματικά, ώστε στο τέλος να δηλώνει ακριβώς το αντίθετο αυτού που κάποτε σήμαινε, ακριβώς όπως στο παράδειγμα του «Ευξείνου Πόντου».

Στην Μνημονιακή Ελλάδα, το «πείραμα» μέχρι στιγμής, πηγαίνει «κατ’ ευχήν», σύμφωνα με τους σχεδιασμούς σας. Η «Αγοροκρατία» επιβάλλεται ως ουσία των πραγμάτων και η «Δημοκρατία» ως ο αναγκαίος ακόμα τύπος, ούτως ή άλλως, κενός περιεχομένου, αφού, πλέον έχει καταλυθεί επί της ουσίας το Σύνταγμα της Χώρας και όλες εκείνες οι διεθνείς συμβάσεις που τόση σημασία έδιναν στα δημοκρατικά και κοινωνικά δικαιώματα ατόμων, λαών και Κρατών.

Φυσικά, κύριε Σόιμπλε η ειλικρίνεια δεν σας είναι άγνωστη αρετή, και εν ονόματι αυτής, θα συμφωνούσατε μαζί μου, ότι ακόμα και ο όρος «Αγοροκρατία» είναι εξωραϊστικός της πραγματικότητας. Διότι σίγουρα αυτή η «Αγορά» δεν σημαίνει μια έστω αγοραία δημοκρατία, υπό την έννοια ότι έστω και εντός των «τειχών» της «Αγοράς», όλοι αυτοί οι εκπρόσωποι του «επιχειρείν» (μια άλλη κακοποιημένη εννοιολογικά λέξη), μετέχουν «επί ίσοις όροις» στις «αγοραίες» εξελίξεις, στο «αγοραίο γίγνεσθαι», κάτι που φαντάζει βεβαίως πολύ σουρεαλιστικό. Αυτή η «Αγοροκρατία», στην ουσία δεν είναι παρά ο νεφελώδης χαρακτηρισμός μιας πολύ πιο βάρβαρης πραγματικότητας, αυτής που θέλει μια ευάριθμη ελίτ πλουτοκρατίας να ελέγχει όχι μονάχα το ευρωπαϊκό οικονομικό γίγνεσθαι σε όσο μεγαλύτερο βαθμό γίνεται, μα και να ασκεί ουσιαστική πλέον πολιτική εξουσία, μέσω τέτοιων άτυπων θεσμών, ώστε να μη υπόκεινται σε ζητήματα δημοκρατικής λογοδοσίας, όπως, π.χ., το Eurogroup. Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαίο κύριε Σόιμπλε, ότι η περίφημη «οικονομική διακυβέρνησή» σας, είναι το ίδιο καταστροφική για την μικρομεσαία επιχειρηματική τάξη, όσο και για τους λοιπούς εργαζόμενους, αλλά βεβαίως και τους απόμαχους της εργασίας, για τους οποίους, αναφέρομαι στους συνταξιούχους, τους αντιμετωπίζετε ως «απαξιωμένο υλικό», ως μια «αποσβεσθείσα παραγωγική αξία», ακριβώς όπως ένα μηχάνημα.

Αυτή την «Αγοροκρατία», θα μπορούσα να την ονομάσω «Ελιτοκρατία», όμως, θα διατηρήσω την πρώτη ονομασία σε τούτο εδώ το άρθρο. Υπενθυμίζω μονάχα, και σαφώς όχι σε σας κύριε Σόιμπλε, ότι λεηλατήθηκε το εισόδημα και η περιουσία του ελληνικού λαού, στη φασιστική και ναζιστική βάση της «συλλογικής ευθύνης», και τα Μνημόνια επιβλήθηκαν, αρχικά, για να σωθούν λίγες γερμανικές και γαλλικές τράπεζες, που αποτελούσαν και τους κύριους δανειστές μας το 2010, μάλιστα δε, αυτός ήταν και ο λόγος που βάλατε στη θέση τους Ευρωπαίους φορολογούμενους, τα χρήματα των οποίων τάχατες υπερασπίζεστε. Όπως γνωρίζετε επίσης, ότι οι τράπεζες αυτές, είναι το ίδιο υπεύθυνες για το πώς συνέχισαν να υπερδανείζουν ένα «πελάτη» τους, ενώ είχαν τη δυνατότητα να θέσουν πολύ νωρίς ένα «στοπ» ή έστω ουσιαστικό περιορισμό στις δανειοδοτήσεις τους. Όμως, μονάχα ως τράπεζες δεν λειτούργησαν. Στη συνέχεια, όταν επιτεύχθηκε αυτός ο αρχικός στόχος, ακολούθησαν οι επόμενοι, καθαρά καταδρομικοί και ληστρικοί, αντάξιοι του κάθε γράμματος αυτών των δύο λέξεων.

Αυτή ακριβώς την «Αγοροκρατία» υπηρετείτε κύριε Σόιμπλε.

Και, κάπου εδώ λοιπόν βρισκόμαστε σήμερα.

Το Βερολίνο, πάντα κατά τη δική μου αντίληψη των πραγμάτων, για ακόμα μια φορά τα τελευταία 100 χρόνια, επιχειρεί χρησιμοποιώντας μη στρατιωτικά τούτη τη φορά «όπλα», να επιβάλλει την πανευρωπαϊκή του ηγεμονία, θάλεγα, την πανευρωπαϊκή του δεσποτεία.

Κύριε Σόιμπλε

Στην επιστολή μου προς την συγκυβερνήτη σας κ. Άνγκελα Μέρκελ, παρέθετα ακριβώς κάτω από τον τίτλο εκείνης της επιστολής, τους παρακάτω στίχους από τον εθνικό σας ύμνο

Einigkeit und Recht und Freiheit
sind des Glückes Unterpfand…

οι οποίοι, όπως διάβασα σε μετάφραση στα ελληνικά αποδίδονται ως

Ενότητα, δικαιοσύνη και ελευθερία
είναι η βάση της ευτυχίας!

«Δικαιοσύνη»!

«Ελευθερία»!

«Ευτυχία»!

Τι υπέροχες λέξεις!

Δεν είναι έτσι κύριε Σόιμπλε;

Ταιριάζουν απόλυτα σε ΚΑΝΟΝΙΚΟΥΣ λαούς και ΚΑΝΟΝΙΚΕΣ κοινωνίες ελεύθερες, κυρίαρχες και δημοκρατικές.

Κι όμως, κύριε Σόιμπλε, ελάτε!

Ας μιλήσουμε με το γνωστό γερμανικό θάρρος της γνώμης και κυρίως του «πράττειν».

Αυτές οι «υπέροχες λέξεις» είναι ακριβώς τα «βαρίδια» της «Αγοροκρατίας» που πρεσβεύετε.

Όμως, τη δική μου «αιρετική» άποψη, και ίσως «περιθωριακή», «Αγοροκρατία» και «Δημοκρατία» είναι ασύμβατες καταστάσεις, που δεν επιδέχονται κανενός είδους «πολιτισμική» σύμμειξη. Η κάθε μια από τις καταστάσεις αυτές, είναι τοξική για την άλλη. Διότι η «Αγοροκρατία» δεν θέλει καμία «Δημοκρατία», και απλά μετά βίας μπορεί να συμβιβαστεί με μια πλήρως αλλοτριωμένη έννοια της «Δημοκρατίας», ενώ η τελευταία, δέχεται τις «αγορές» αλλά όχι την δεσποτική εξουσία των αγορών πάνω στις κοινωνίες και επομένως σε ό,τι αυτές εκφράζουν, όπως π.χ. το κοινωνικό κράτος, τα κοινωνικά δικαιώματα και βεβαίως την υπερίσχυση της «Δημοκρατίας» στη «κλασική» της έννοια.

Μάλιστα, στη περίπτωση της Ελλάδας, (θα μπορούσα να επεκτείνω την αναφορά μου και σε άλλες χώρες, όμως μένω στο παράδειγμα της χώρας μου για λόγους οικονομίας), όπως σημείωνα και στην άνω ανοικτή επιστολή μου προς την συγκυβερνήτη σας κ. Άνγκελα Μέρκελ, δεν είναι τυχαίο που οι πολιτικές «σωτηρίας» που επιβλήθηκαν στη χώρα μου, αποτελούν μνημείο καταπάτησης δικαιωμάτων ατομικών, εθνικών, κοινωνικών, οικονομικών και πολιτικών, που δεν καθορίστηκαν ως τέτοια εγχωρίως από ένα λαό «τεμπέλη» και «διαφθαρμένο» και ένα πολιτικό σύστημα ομοίως διαφθαρμένο, μα αποτελούν δικαιώματα που αποτελούν κεκτημένο σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο. Στη χώρα μας, το Σύνταγμα της Ελλάδας στην ουσία έχει μετατραπεί, υπό το βάρος των γερμανικών πιέσεων και απαιτήσεων, κουρελόχαρτο, κι αυτό βεβαίως θα το επιτυγχάνατε πιο δύσκολα, όχι μόνο αν βρίσκατε εδώ πολιτικές δυνάμεις λιγότερο πρόθυμες, μα αν, προηγούμενα δεν είχατε μεταβάλει σε κουρελόχαρτα τις πλέον θεμελιώδεις πρόνοιες των ιδρυτικών συνθηκών της Ευρωπαϊκής Ένωσης που δεν προέβλεπαν μα αξίωναν την ισοτιμία των Κρατών – Μελών της και πολύ περισσότερο την άμεση ή έμμεση ανάμειξη της μιας στα πολιτικά πράγματα της άλλης.

Όμως, δεν ήταν αρκετό να καταπατήσετε κύριε Σόιμπλε κάθε έννοια «Δημοκρατίας», αλλά, προχωρήσατε και ένα βήμα παραπέρα, αφού ουσιαστικά τα Μνημόνιά σας, «ανέστησαν» στη πράξη, τέτοιες ολοκληρωτικές αντιλήψεις του παρελθόντος, όπως αυτή της «συλλογικής ευθύνης», όπως ήδη σημείωσα, που κι αυτό όμως, όπως υπογράμμιζα στην επιστολή μου στην κ. Άνγκελα Μέρκελ, ούτε αυτό δεν εφαρμόζεται, διότι κάτι άλλο αθλιότερο ισχύει : τον λογαριασμό θα τον πληρώνουν τα συνήθη υποζύγια που είναι οι μισθωτοί και συνταξιούχοι και εξ αντανακλάσεως, μέσω των επιπτώσεων που θα έχει η εξαθλίωσή τους στην εθνική οικονομία, θα την πληρώνει και η μέση επιχειρηματική τάξη, αν και, σε περιόδους «μεγάλων παιχνιδιών», προσωπική μου άποψη είναι ότι και το μεγάλο εθνικό οικονομικό κεφάλαιο της χώρας που δέχεται την νεοφιλελεύθερη «επίθεση», ιδίως των «περιφερειακών» οικονομιών, δεν θα γλυτώσει ούτε αυτό από τη βουλιμία του Κατακτητή. Αυτών των συνήθων υποζυγίων, τα εισοδήματα και οι περιουσίες επί πέντε τώρα χρόνια καταληστεύονται συστηματικά, και βεβαίως, την ληστρική επιδρομή την ανανέωσε το πρόσφατο Τρίτο νέο Μνημόνιο.

Όμως τούτη η ληστεία ήταν εξ αρχής μεθοδευμένη.

Τα Μνημόνιά σας, προπαγανδίστηκαν ως «Μονόδρομος» για τη «σωτηρία» της Ελλάδας. Θα συμφωνήσω με τη προπαγάνδα σας ως προς τούτο : ο μόνος δυνατός τρόπος, για να πετύχει κανείς ταυτόχρονα, τόσο άθλιους στόχους, είναι πράγματι ο δρόμος των Μνημονίων. Όμως, η «διάσωση» της Ελλάδας, δεν υπήρξε παρά το πρόσχημα για να επέλθει η Νέα Κατοχή στη χώρα μου. Τίποτα άλλο δεν εξυπηρετούσε και δεν εξυπηρετεί η «βοήθειά» σας, έξω απ’ αυτόν τον στόχο, τον τόσο ξεκάθαρο. Αν η Γερμανία συμπεριφέρονταν ως Κράτος Δικαίου και όχι ως Κράτος – Επιδρομέας, ως Κράτος – Εταίρος και όχι ως Κράτος – Μέτοχος στην «Ευρωπαϊκή Ένωση Α.Ε.», και με σεβασμό προς τις ιδρυτικές Συνθήκες της Ευρώπης, τότε, κύριε Σόιμπλε, να σας πω εγώ τι έπρεπε να είχε κάνει : πολύ πριν αξιώσει την παρουσία των λογιστών της για να αξιολογήσουν τις λογιστικές καταστάσεις πάνω στις οποίες θα διαμορφώνονταν οι λεπτομέρειες του οικονομικού «δούναι και λαβείν», θα έπρεπε να είχε αξιώσει, εν ονόματι του ευρωπαϊκού και ελληνικού νομικού πολιτισμού, αμερόληπτοι δικαστές και εισαγγελείς, να ερευνούσαν και καταλόγιζαν ευθύνες για ένα έγκλημα που διαπράχθηκε σε βάρος ενός λαού, ένα έγκλημα που όλα δείχνουν, δυστυχώς για τους «διεθνείς σωτήρες» μας, πως είχε διεθνή, κυρίως πανευρωπαϊκές «ρίζες», των γερμανικών ευθυνών, μη αποκλειομένων σε ό,τι αφορά αδιαφανείς όρους με τους οποίους μεγάλες γερμανικές εταιρείες δραστηριοποιούνταν και δραστηριοποιούνται στη χώρα μου, ίσως δε και το ίδιο το γερμανικό δημόσιο. Η απόδοση της δικαιοσύνης και οι ανθρώπινοι όροι βοηθείας, να τι θα αποτελούσε το μέλημα ενός Κράτους, που κυρίως είναι Κράτος – Δικαίου και δευτερευόντως Κράτος – Δανειστής. Ήταν ακριβώς ό,τι δεν έγινε, ό,τι δεν έπρεπε να γίνει.

Η προστασία που τα «σωτήρια» Μνημόνια προσφέρουν στους πλέον εξέχοντες εκπροσώπους των ΜΗ συνήθων υποζυγίων, δεν είναι μια «απλού τύπου» προστασία : είναι «προστασία» σαν αυτή που ο Νόμος θέτει εκτός νομιμότητας, και μάλιστα «προστασία» πέραν του «αθώου» πταίσματος ή της πλημμέλειας. Διότι εκείνος που «προστατεύει» εγκλήματα όχι μόνο πολιτικά μα και εγκλήματα για τα οποία ενδιαφέρεται ζωηρά ο ποινικός νόμος, από τη μεγαλοφοροδιαφυγή ίσαμε την μεγαλοδιαπλοκή και την διακεκριμένη ληστεία δημοσίου χρήματος, δεν είναι απλά «συνένοχος», και ουδείς μπορεί να με πείσει, κάν με πείσει, ότι όλα αυτά γίνονται χωρίς ιδιοτέλεια, χωρίς να εισπράττεται το τίμημα του νταβατζιλικιού. Αυτό το «μαύρο χρήμα» βρίσκεται έξω από την «πρακτική» των Μνημονίων σας, εξορισμένο στο απατηλό βασίλειο των ευχών.

Επίσης, κύριε Σόϊμπλε, στην περί «Μονοδρόμου» θεωρία σας, υποβόσκει μια θεολογικού τύπου προσέγγιση της ηγεμονίας σας, αφού μη μπορώντας να επαναφέρετε την «ελέω Θεού βασιλεία», εκ πλαγίου την παλινορθώνετε, βαφτίζοντας τις όποιες απόψεις σας «Μονοδρόμους», αφού πίσω από τον «Μονόδρομο» βρίσκεται η έννοια του «Μοιραίου», της «Ειμαρμένης», αυτού που δεν επιδέχεται αμφισβήτησης αλλά και αποφυγής από ό,τι ήδη η «Μοίρα» έχει προδιαγράψει. Έχοντας συνεπώς αναγορευθεί ως «πληρεξούσιοι» της «Μοίρας» που καθορίζει του «Μονοδρόμους», έχετε αναγορεύσει την εξουσία σας σε «ελέω Ειμαρμένης ηγεμονία», και να θυμίσω ότι στην ελληνική μυθολογία, ακόμη και ο Δίας ήταν ανήμπορος να επηρεάσει τις αποφάσεις των Μοιρών.

Κύριε Σόιμπλε

Ονειρευόμαστε διαφορετικά πράγματα, διαφορετικό κόσμο, διαφορετική Ευρώπη, και ίσως, ένα διαφορετικό ανθρώπινο είδος, με άλλες «αρετές», όχι κατ’ ανάγκη «γερμανικές».

Διατυπώνοντας την παραπάνω παρατήρηση, θέτω και τα όρια της μεταξύ μας δυνατής επικοινωνίας.

Εγώ π.χ., ονειρεύομαι κατώτατο εγγυημένο εισόδημα ευημερίας, εσείς ονειρεύεστε κατώτατο εγγυημένο εισόδημα επιβίωσης -δηλαδή φτώχειας. Η διαφορά είναι τεράστια. Στη δική σας Πολιτεία, ο «σκληρός αγώνας επιβίωσης», είναι αυτοσκοπός για τους πολλούς, διότι η ευημερία δεν είναι, δεν επιτρέπεται να είναι διαφορετικά, παρά υπόθεση και προνόμιο των λίγων. Στο δικό σας όραμα, ο άνθρωπος είναι ο άνθρωπος της Πτώσης από τον Παράδεισο. Στο δικό μου όραμα, ο Άνθρωπος είναι ο διεκδικητής του Παραδείσου όχι σε μια μέλλουσα μα στη τωρινή ζωή, κάθε άλλο είναι μια απάτη. Μιας και οι δυο μας κύριε Σόϊμπλε είμαστε χριστιανοί, ας μιλήσουμε στη γλώσσα μας : σεις εκπροσωπείτε ένα «πράγμα» (πάντως «κοινωνία» δεν το λέτε») που αμιλλάται σε σκληρότητα και αδικία τη χειρότερη Κόλαση, εγώ, πάλι, ισχυρίζομαι ότι αυτό που στη συνείδησή μου είναι κάτι το υπαρκτό, η «κοινωνία», όχι μονάχα της αξίζει μα και υποχρεούται να αγωνίζεται να ανεύρει και καταστήσει πραγματικότητα μια Ζωή, αντάξια του Ανθρώπου, στην οποία το μέρισμα ευημερίας θα διανέμεται με δικαιοσύνη σε όλους, και αν είμαι υπέρ μιας κοινοκτημοσύνης, είναι ακριβώς η κοινή ιδιοκτησία στο Δίκαιο και το προϊόν του Κοινού Μόχθου, διότι υπάρχουν και «κοινές ιδιοκτησίες», οι οποίες ακριβώς επειδή δεν υπήρχε ή δεν υπάρχει η κοινή ιδιοκτησία του Δικαίου και του προϊόντος του Κοινού Μόχθου, απλά, τούτες οι «κοινές ιδιοκτησίες» αποδείχτηκαν μια κοινή απάτη.

Στο δικό σας όραμα κύριε Σόϊμπλε, οι πολλοί (πώς να τους ονομάσω, αφού δεν τους αναγνωρίζετε ως «κοινωνία»;) αποτελούν το «έδαφος» πάνω στο οποίο μια δράκα πλουτοκρατών, σαν το «σύννεφο» ρίχνει τη ζωογόνο «βροχή», «γονιμοποιώντας» την οικονομία και τις αγορές (οι μόνες υπαρκτές πραγματικότητες στο δικό σας κόσμο των «μη-κοινωνιών»). Το όραμά σας όμως αυτό, είναι μια απάτη κύριε Σόϊμπλε, και το γνωρίζετε. Διότι δεν λέτε κουβέντα αυτό το «σύννεφο», από πού «κατέχει» όλη αυτή τη «ζωογόνο βροχή», και βεβαίως, όλοι το γνωρίζουν πως κανένα σύννεφο δεν είναι «εργοστάσιο παραγωγής υδάτων», διότι όλη αυτή η «ζωογόνος βροχή» ανήκει στο έδαφος, όπου εξόν από ξηρά υπάρχουν ποτάμια, θάλασσες και ωκεανοί από τις εξατμίσεις των οποίων σχηματίζονται τα σύννεφα με το υδάτινο περιεχόμενό τους. Η νεοφιλελεύθερη ιδεολογική απάτη, ότι η πλουτοκρατία είναι εκείνη που ως σύννεφο θα ρίχνει στο έδαφος (στη πλέμπα) τη «ζωογόνο βροχή» της (δηλαδή την εν είδη ελεημοσύνης συνεισφορά της στην «κοινή ευημερία»), φυσικά και αποκρύπτει ότι αυτός ο πλούτος που επιστρέφεται ως ψίχουλα και ελεημοσύνη στους πολλούς, είναι ο πλούτος των πολλών που με τη βία ή όχι, έχει αποσπαστεί, έχει κλαπεί από τους νόμιμους ιδιοκτήτες τους, και ως «υδρατμός» έχει περιέλθει στην «ιδιοκτησία» του πρώτου «καιροφυλακτούντος» «σύννεφου», το οποίο στη συνέχεια τσιγγούνικα θα ρίξει κάποια ψιχάλα. Προφανώς : διότι τόσος πλούτος, δεν μπορεί να αφεθεί στη «διαχείριση» των πολλών, αλλά πρέπει να περάσει ως ιδιοκτησία στους λίγους και ικανούς που θα μπορέσουν με «φρόνηση» και «αποδοτικά» να τον «αξιοποιήσουν» προς όφελος «όλων», με τη διαφορά όμως, ότι ουδέποτε θα αποδοθεί ξανά είτε ως κλαπέν κεφάλαιο είτε ως απόδοση στους πολλούς, διότι τυχόν επιστροφή στα χέρια τους θα σήμαινε την «κατασπατάλησή» του από τους «πολλούς», κύριο χαρακτηριστικό των οποίων είναι η «ροπή προς τη σπατάλη» πέραν της εγγενούς «αφροσύνης» τους στη διαχείριση μιας τόσο μεγάλης περιουσίας, έστω και αν έχει δημιουργηθεί απ’ αυτούς. Συνεπώς, είναι τούτη η «ζωογόνος βροχή», ψίχουλα από τη συνολική λεία που αποκομίζεται από τις συχνές επιδρομές στο προϊόν του Μόχθου των Πολλών, είναι τούτο το «σύννεφο» μια συμμορία που εξασφαλίζει για τον εαυτό της επίπεδα ευημερίας τα οποία συγκροτούνται από το άθροισμα των λεηλατημένων επιπέδων ευημερίας των θυμάτων της.

Όμως, κύριε Σόϊμπλε, μη μας αδικείτε : ποιος σας είπε, ότι κι εμείς, όπως και ο πιο σεβαστός πλουτοκράτης, δεν μπορούμε σε μια βραδιά να χαλάσουμε 50.000 ευρώ σε ένα πάρτι; Ή ότι θα τσιγκουνευτούμε να αγοράσουμε μια πολυτελή θαλαμηγό στο νεαρό βλαστάρι μας, και για να μην έχει πρόβλημα που θα το αράζει να του αγοράσουμε κι ένα ιδιόκτητο νησί;

Κύριε Σόϊμπλε, κύριε Σόϊμπλε…

Μας αδικείτε…

Εγώ, άλλο παράδειγμα, οραματίζομαι οι κατώτερες εισοδηματικά και περιουσιακά τάξεις να συγκλίνουν συνεχώς προς τις ανώτερες εισοδηματικά και περιουσιακά τάξεις, ενώ εσείς οραματίζεστε ο καθείς να μείνει εκεί που βρίσκεται και αν σώνει και καλά πρέπει να γίνει ένα είδος «σύγκλισης» αυτό θα είναι η «σύγκλιση» προς τα κάτω.

Κανένα παιδί και γενικότερα κανένας άνθρωπος να μη λιποθυμά από πείνα, πόσο μάλλον να πεθαίνει από πείνα. Υγεία, παιδεία, αξιοπρεπής στέγαση, διακοπές πληρωμένες. Αύξηση προσδόκιμου ζωής για μένα σημαίνει περισσότερος ελεύθερος χρόνος και όχι παράταση του εργάσιμου βίου. Ελεύθερος χρόνος για μένα σημαίνει μεγαλύτερο μερίδιο στην καθαρή κοινωνική, οικογενειακή, κοινοτική, πολιτική και πνευματική βίωση της Ανθρώπινης ζωής, για σας όμως σημαίνει ευκαιρία για επιμήκυνση του «ωφέλιμου λειτουργικού χρόνου ζωής» του «παραγωγικού συντελεστή εργασία», διότι εγώ έχω προ οφθαλμών μια ανθρώπινη κοινωνία, αυτό που για σας «δεν υπάρχει», ενώ εσείς έχετε προ οφθαλμών μια αγορά, τη μόνη «αξία» που γνωρίζετε και αναγνωρίζετε».

Το όραμά σας, είναι βουτηγμένο στην αναξιοπρέπεια και το αίμα αθώων που η πολιτική σας επέβαλε στην Ελλάδα και φαντάζομαι ότι δεν μπορεί παρά να είναι ένα όραμα που αφορά ολόκληρη την Ευρώπη, διότι διαφορετικά θα ήταν ο ορισμός του ρατσισμού, αν αφορούσε αποκλειστικά τη χώρα μου. Το δικό μου όραμα, είναι αδύνατο να ανέλθει σε τέτοιου ύψους «μεγαλείο», αν και, είμαι βέβαιος, αν έστω το επιχειρούσα, οι ιερείς της Εκκλησίας της Αθλιότητας θα μου επιδαψίλευαν πολλές τιμές και κυρίως θα με φόρτωναν με λογής χρήσιμα και ακριβά «καλούδια».

Εσείς, από την άλλη, ονειρεύεστε οικονομικές διακυβερνήσεις σε Κράτη – Εταιρείες. Σ’ αυτή την αντίληψη, «η κοινωνία είναι κάτι που δεν υπάρχει». Ξέρετε, τούτη τη πρόταση, τουλάχιστον η ομοϊδεάτισσά σας και ήδη μακαριστή Μάργκαρετ Θάτσερ, είχε το αξιοθαύμαστο θάρρος να την εκφέρει, και κατά τούτο, υστερείτε σε ειλικρίνεια το θέμα αυτό. Ο πλούτος, που παράγεται από τους πολλούς, να καταλήγει στις τσέπες των λίγων, και οι πολλοί, στη συνέχεια να επαιτούν και να ζουν από την ελεημοσύνη. Να επαιτούν ό,τι κανονικά τους ανήκει. Εγώ, ονειρεύομαι Κράτη με κοινωνικό περιεχόμενο, υποτελή στο Δίκαιο όπως αυτό καταγράφεται στον Δικαιικό και Νομικό μας πολιτισμό, και πάνω απ’ όλα Δημοκρατικά, όπως επίσης η Δημοκρατία έχει καταχωρηθεί ως έννοια και λειτουργία στο Δυτικό μας πολιτισμό, και βεβαίως, κάθε άλλο στοιχείο ενισχυτικό και βελτιωτικό των παραπάνω, είναι καλοδεχούμενο. Εγώ ονειρεύομαι κοινωνίες, στις οποίες ο μόνος «σιδηρούς νόμος» θα είναι αυτός που θα αποκλείει κάποιος να ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, μια κοινωνία στην οποία η δίκαιη κατανομή του πλούτου και του εισοδήματος, θα καταστήσει την ανέχεια και τη φτώχεια ιστορίες που κάποιες γενιές θα διηγούνται στα παιδιά και τα εγγόνια τους, κι αυτά θα απορούν για το πώς ήταν δυνατό στο Ανθρώπινο είδος, κάποτε, να υπήρχε τέτοια βαρβαρότητα. Πιστεύω, και το πιστεύω σχεδόν απόλυτα, ότι η σημερινή Ευρώπη, για να εστιάσω σε λίγα μόνο θέματα, θα μπορούσε να έχει μια ανεργία στα επίπεδα τριβής, σε κάθε της γωνιά, θα μπορούσε σ’ όλα της τα Κράτη – Μέλη ο κατώτατος μισθός και οι κατώτατη σύνταξη να προσδιορίζεται ενιαία για όλα της τα μέλη, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το ύψος των μισθών και των συντάξεων, όπως επίσης πιστεύω, ότι στη σημερινή Ευρώπη, θα ήταν δυνατό, σε κάθε της γωνιά, να μη λιποθυμά κανένα παιδί από πείνα, να μην αυτοκτονεί ούτε ένας συνάνθρωπός μας από ανέχεια, κανείς να μην είναι άστεγος. Όμως αυτά, προϋποθέτουν μια Κοινή Ευρωπαϊκή Πολιτική, και τέτοια πολιτική δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ και σε κανένα τομέα, παρά μόνο κατ’ ευφημισμόν, όσο αυτή η Ευρώπη δεν αποτελεί μια ενιαία κρατική οντότητα, με μια ομοσπονδιακή ευρωπαϊκή Βουλή, με μια ομοσπονδιακή κυβέρνηση, με σαφή σύνορα και όταν ο Πρόεδρος των ΗΠΑ θα θέλει να επικοινωνήσει με τον Ευρωπαίο ομόλογό του, θα υπάρχει τέτοιος και θα είναι ένας και δημοκρατικά εκλεγμένος στη θέση του, εκπροσωπώντας το λαό της Ευρώπης και γιατί όχι, κάποια στιγμή, το ευρωπαϊκό έθνος. Αν υπήρχε μια τέτοια Ευρώπη, τότε η Ελλάδα και η κάθε άλλη χώρα με ανάλογα οικονομικά προβλήματα, θα αντιμετωπίζονταν με την ίδια λογική με την οποία π.χ. η Ομοσπονδιακή Γερμανία θα αντιμετώπιζε μια ανάλογη οικονομική κρίση π.χ. της Βαυαρίας. Όμως αυτό κινείται στα όρια του φανταστικού.

Στον δικό μου κόσμο, το οικονομικό και πνευματικό «οξυγόνο» που αναπνέουμε, είναι ένα δημόσιο αγαθό, δωρεάν παρεχόμενο.

Στον κόσμο που η πολιτική σας κυριαρχεί, ή τείνει να κυριαρχήσει, το παραπάνω «οξυγόνο» αποτελεί ιδιωτικό αγαθό, παρεχόμενο επί πληρωμή.

Βεβαίως, ως «ρεαλιστής» που είσθε, αναμένω το αυτονόητο : να με εγκαλέσετε στη «πραγματικότητα». Διότι, αναμένω να μου αντιτάξετε, ότι τα δικά μου «όνειρα» είναι απλές ουτοπίες, διότι, πολύ απλά, «κοστίζουν», χωρίς να υπάρχουν «πόροι» για τη «χρηματοδότησή» τους. Και βεβαίως, θα άξιζαν τα επιχειρήματά μου και την μομφή σας ως «λαϊκίστικα».

Όμως, τα δικά μου όνειρα είναι πάμφθηνα!

Με βάση το κοστολογημένο κόστος της διαφθοράς μονάχα στη χώρα σας, 250 δις το χρόνο καθώς λένε κάποιοι (βλέπε π.χ. Πάνος Παναγιώτου : Korruption : Διαφθορά και πολιτική στη Γερμανία, εις http://analitis.gr, 8/2/2014), και χωρίς να πάμε τη κουβέντα στο ζήτημα της δίκαιης συμμετοχής στα κοινά δημόσια βάρη, στο ζήτημα της μεγαλοφοροδιαφυγής κ.λπ., το παραπάνω ποσό, θα αρκούσε ώστε να χρηματοδοτούσε το σύνολο σχεδόν των οραμάτων μου, πόσο μάλλον, αν λάβουμε τα αντίστοιχα συνολικά μεγέθη σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Τα ποσά αυτά, θα αρκούσαν ώστε όχι μονάχα να χρηματοδοτηθούν τα δικά μου «όνειρα», αλλά και να υπάρχει και περίσσευμα για την άσκηση και κοινωνικών πολιτικών υψηλών ποιοτικών διαγραφών. Βέβαια, εδώ, υπάρχει μια «μικρή λεπτομέρεια». Τα ποσά αυτά, συνολικά σε επίπεδο Ευρώπης, είναι πολλαπλάσια του «πακέτου Γιουνκέρ». Στη δική μου «Ανθρώπινη Πολιτεία», οι παραπάνω πηγές παράνομου μεγα-πλούτου, αποτελούν όχι τον προστατευόμενο παράγοντα μα τον απηνώς διωκόμενο. Αυτό όμως το τελευταίο, προφανώς δεν είναι κάτι το «ρεαλιστικό» στον δικό σας κόσμο. Όντως, ζούμε σε διαφορετικούς και ασύμβατους κόσμους!

Κύριε Σόιμπλε, στη δική μου αντίληψη των πραγμάτων, κατορθώσατε γι’ ακόμα μια φορά, να κάνετε τη χώρα σας να φαντάζει ως τον διαλυτικό παράγοντας της ενότητας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Ευρωπαϊκής προόδου και της Δημοκρατίας στην Ευρώπη.

Επιτρέψτε μου δε κύριε Σόιμπλε, να επαναλάβω εδώ κάτι που είχα σημειώσει στην παραπάνω επιστολή μου στην κ. Άνγκελα Μέρκελ. Ότι το χειρότερο έγκλημα που διαπράττει αυτή τη στιγμή η κυβέρνησή σας, είτε το αντιλαμβάνεται είτε όχι, είναι η αναβίωση ενός αντιγερμανικού αισθήματος σε πολλούς ευρωπαϊκούς λαούς, το οποίο έρχεται να προστεθεί αναδρομικά σε παλιές μνήμες που είχαν ησυχάσει από τους εφιάλτες που η χώρα σας, είχε δημιουργήσει στο παρελθόν με προηγούμενα ηγεμονικά της εγχειρήματα. Πιστεύω, ότι για ακόμα μια φορά η Γερμανία, αναδεικνύει ένα ακόμα εγγενές στρατηγικό μειονέκτημα που έχει : ότι στερείται δηλαδή της αναγκαίας διορατικότητας και αποτελεσματικότητας στην εξωτερική της πολιτική, την οποία, αν κανείς τη συγκρίνει με τις αντίστοιχες άλλων Μεγάλων Δυνάμεων, του παρελθόντος ή του παρόντος, ίσως να διαπίστωνε το πόσο «πίσω» βρίσκεται, και πόσο στερείται ακόμα και της αναγκαίας διπλωματικής ευελιξίας, όπως ήδη σημείωσα. Σκεφθήκατε ποτέ να κοστολογήσετε, με βάση τη περιώνυμη γερμανική ακρίβεια, που όλα τα μετρά και όλα τα ζυγίζει, πόσο μπορεί να στοιχήσει αυτός ο αντιγερμανισμός, και αν καμιά άλλη παράμετρος δεν σας ενδιαφέρει, πόσο μπορεί να σας στοιχήσει τουλάχιστον οικονομικά; Ήδη, για κάποιους, εδώ στη χώρα μου, θεωρείται και ως πράξη αντιπατριωτική να αγοράζει κανείς γερμανικά προϊόντα, όταν υπάρχουν άλλα παρεμφερή, ελληνικά ή άλλων πιο φιλικών χωρών, ή ακόμα κι όταν δεν υπάρχουν, αλλά, τα προϊόντα αυτά δεν είναι και προς θανάτου αν κάποιος δεν τα καταναλώσει ή αγοράσει.

Κύριε Σόιμπλε.

Είναι ευχής έργο να απαλλαγεί η Ευρώπη το ταχύτερο δυνατό από την Νέα Τοξική Τάξη Πραγμάτων που εγκαθιδρύεται με όλο και πιο γοργούς ρυθμούς, που αναβιώνει με ύπουλο τρόπο τις πιο σκοτεινές ολοκληρωτικές προοπτικές, παρόμοιες με εκείνες του Μεσοπολέμου, οι οποίες πάλι εξυφαίνονται και επιβάλλονται από τη χώρα σας.

Ισχυρίζονται ορισμένοι, ότι είναι αδύνατο η Γερμανία να εξευρωπαϊσθεί, εξ ου και η συνεχής -όσο και ανεπιτυχής τελική- προσπάθειά της, τουλάχιστον δύο αιώνες τώρα, να εκγερμανίσει την Ευρώπη. Μια Ευρώπη (αναφέρομαι τουλάχιστον στη μη «εκγερμανισμένη» Ευρώπη και σαφώς όχι στη Γερμανία) που δεν επιθυμεί σε καμία περίπτωση να απεμπολήσει το πολιτισμικό της παρελθόν, αυτό που ξεκινώντας από την αρχαία Ελλάδα, ακολούθως τη Ρώμη καταλήγει στον ευρωπαϊκό Διαφωτισμό, αυτό το παρελθόν που διαμόρφωσε όχι μονάχα το ευρωπαϊκό πολιτισμικό, δημοκρατικό, κοινωνικό και πολιτικό κεκτημένο, μα και το παγκόσμιο, σε μεγάλο βαθμό. Αυτό το πολιτισμικό κεκτημένο, η Γερμανία ακόμα δεν μπόρεσε να το υιοθετήσει, και βεβαίως δεν την κατηγορώ γι’ αυτό. Την κατηγορώ μονάχα για τον -τουλάχιστον σε μένα- εμφανή πολιτισμικό της ιμπεριαλισμό από τον οποίο διακατέχεται.

Όπως είπα, τα όνειρά κύριε Σόιμπλε για τον κόσμο που επιθυμείτε να φτιάξετε, τρομάζουν όσους ονειρεύονται μια ζωή Ανθρώπινη και όχι μια ζωή μέσα σε σύγχρονα στρατόπεδα εργασίας, με κανονισμούς στρατοπέδων εργασίας, όσο εκσυγχρονισμένες κι αν είναι οι εγκαταστάσεις ή οι «κανονισμοί προσωπικού». Όμως, είναι φανερό, ότι η βαρβαρότητα δεν είναι καθόλου διαφορετική. Όπως στη «Λίστα του Σίντλερ», ο διοικητής του στρατοπέδου εργασίας μπορούσε να εκτελέσει οποιονδήποτε κατά τη κρίση του δεν ήταν «παραγωγικός», (στη ταινία ο ατυχής ραβίνος είχε εκτός από τον Θεό και απίστευτη τύχη με το μέρος του όταν τρεις φορές μπλόκαρε το περίστροφο του διοικητή που επιχείρησε να τον σκοτώσει λόγω «μειωμένης παραγωγικότητας»), άραγε, μένοντας στο «Πείραμα Ελλάδα», τι λιγότερο εγκαθιδρύθηκε ως πραγματικότητα; Πόσο απέχει από τη πραγματικότητα το γεγονός ότι δολοφονείται και εξακολουθεί να δολοφονείται ένας λαός εν ονόματι της «διασώσεώς» του όταν με περισσή θρασύτητα δηλώνεται ότι τιμωρείται, πείτε : εκτελείται, «προς παραδειγματισμό», μέσω της δολοφονίας της Δημοκρατίας του, της οικονομίας του, του εισοδήματός του, της περιουσίας του, του βιοτικού του επιπέδου, των προοπτικών του, με τα «Μνημόνια σωτηρίας» που του επιβάλλονται;

Συνειδητά τα Μνημόνια δολοφονούν Ανθρώπινα Δικαιώματα, δολοφονούν το Σύνταγμα και το Πολιτικό και Κοινωνικό κεκτημένο, τον Δικαιακό και Νομικό Πολιτισμό της Ευρώπης. Το ίδιο συνειδητά δολοφόνησαν ανθρώπους με το να τους ωθήσουν στα όρια ή και πέραν αυτών των ανθρωπίνων τους ανοχών και αντοχών, το ίδιο συνειδητά, όπως στη χούντα οι βασανιστές ωθούσαν τους βασανιζόμενους να πηδούν «οικεία βουλήσει» από τη ταράτσα της Ασφάλειας, επιλέγοντας το θάνατο ως την πλέον καλύτερη «λύση» σε σχέση με τα πάθη στα οποία υποβάλλονταν. Ξέρετε κάτι κύριε Σόϊμπλε; Στη δική μου αντίληψη των πραγμάτων, αυτή η «εξώθηση» στην επιλογή του θανάτου, αποτελεί μια ουσιαστική όσο και συνειδητή έκδοση θανατικής καταδίκης που αφορά τμήμα του ελληνικού λαού, για λόγους «συμμόρφωσης και γνώσης», εκείνο το τμήμα που τελικά οδηγήθηκε στην αυτοχειρία συνεπεία των μνημονιακών πολιτικών, το οποίο δεν έχει σημασία ποιους αφορά ειδικά, σημασία έχει να οδηγήσει κάποιους στην επιλογή αυτή, «οικεία βουλήσει», όπως και έγινε. Όσοι δεν έφτασαν στο απονενοημένο, ζουν μέσα στην ανέχεια, τη φτώχεια, την αναξιοπρέπεια. Αποτελούν το «αντίτιμο» της πραγματικής σωτηρίας, χωρίς εισαγωγικά η λέξη, των προστατευόμενων της Αθλιότητας, χάριν των οποίων ένας ολόκληρος λαός εξαθλιώνεται, απλά για να μη πληρώσουν ούτε ένα ευρώ, εκείνη η ελίτ της Πολιτείας της Αθλιότητας, η οποία ευθύνεται κυρίως για τη Κρίση, και από την οποία κερδίζει κιόλας, όχι κατά το ποσό που αποφεύγει να συμμετάσχει κατά δικαίαν αναλογίαν, μα και επαυξάνοντας το πλούτο της. Προσέξτε : εδώ, δεν μιλώ μονάχα για τη χώρα μου. Αυτής της ελίτ είναι συνήγοροι, αν όχι πολιτικοί υπάλληλοι και άρα πολιτικά ενεργούμενα όλοι αυτοί που επιβάλλουν τις πολιτικές της, δηλαδή της πολιτικές αυτής της ελίτ. Αυτά όμως τα επιχειρήματα που εδώ προβάλλω, λίγο απέχουν από το να προσδώσουν και τον χαρακτήρα της εγκληματικής οργάνωσης σε κάθε όργανο, τυπικό ή μη, θεσμικό ή μη, και σε κάθε άτομο χωριστά στα πλαίσια των παραπάνω οργάνων, ανάλογα με τον βαθμό και το περιεχόμενο της συμμετοχής του, που σχεδίασε και επέβαλε τέτοιες ανθρωποκτόνες πολιτικές, με την κυριολεκτική σημασία της λέξης. Όμως, κι αυτή η εκδοχή ίσως κάποτε ερευνηθεί από κάποια ανεξάρτητη Δικαιοσύνη.

Είναι δε «ανθρωποκτόνες» εκείνες οι πολιτικές, που δολοφονούν όχι μονάχα το σαρκίο μα και την ψυχή του ανθρώπου. Άνθρωποι ψυχικά ράκη, βουτηγμένα στη κατάθλιψη, ψυχικά ακρωτηριασμένοι, ψυχικά «νεκροί», μέσα σε «ζωντανά» σώματα. Όμως, κι αυτοί δεν είναι λιγότερο νεκροί από τους «κανονικούς νεκρούς». Είναι ακόμα δολοφονημένοι από τις ανθρωποκτόνες αυτές πολιτικές κι όσων πια έχει δολοφονηθεί η Αξιοπρέπειά τους. Είναι ακόμα δολοφονημένος ένα ολόκληρος λαός, όταν η συλλογική του ψυχή και η συλλογική του Αξιοπρέπεια έχει δολοφονηθεί, κι όταν έχει δολοφονηθεί το δικαίωμά του κυριαρχικά και ανεξάρτητα να διοικεί μέσα από ζωντανούς δημοκρατικούς θεσμούς, την ίδια του τη πατρίδα, την ίδια του τη χώρα. Το κατηγορητήριο κατά εναντίον του δικτάτορα Νικολάε Τσαουσέσκου για εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας, περιλάμβανε κατηγορίες όπως : «πείνα», «έλλειψη θέρμανσης και φωτισμού», ενώ, το «πιο χυδαίο έγκλημα ήταν η καταπίεση της ψυχής του Έθνους». (Βλέπε π.χ. https://www.youtube.com/watch?v=5O6difte4Rs). Αλλά, στη μνημονιακή Ελλάδα, αυτά τείνουν να αποτελούν πλημμελήματα μπρος σε άλλες σοβαρότερες συνέπειες των μνημονιακών πολιτικών, με κυρίαρχη τη διαφορά, ότι διαπράττονται όχι από ένα δικτατορικό καθεστώς μα εν μέση «Δημοκρατία».

Όμως, αυτός ο ρόλος του «τιμητή της ηθικής» από πλευράς του Βερολίνου, ω!, πάει πολύ μα τον Θεό, μα τον άγιο Λούθηρο, κύριε Σόιμπλε.

Το Βερολίνο «τιμητής της ηθικής»!

Από πού κι ως πού!!;;

Από πού αντλήσατε αυτή την «εξουσία», του «τιμητή»;

Από πουθενά, είναι η προφανής απάντηση στο ερώτημα αυτό.

Απλά, την οικειοποιηθήκατε με περισσή θρασύτητα, είναι η ακόμα πιο προφανής απάντηση στο ίδιο παραπάνω ερώτημα. Ακόμα και η Constitutum Donatio Constantini, ωχριά ως μέγεθος αθλιότητας μπρος στη νέα αυτή αθλιότητα.

Κύριε Σόϊμπλε, ομιλείτε πολύ επ’ αυτού χωρίς να το δικαιούσθε…

Είτε αναφερόμαστε σε Γερμανική Ηγεμονία είτε σε Γερμανική Δεσποτεία, αυτό που εσείς επιχειρείτε να εγκαθιδρύσετε, δεν είναι παρά το βάθεμα και το πλάτεμα της Παρακμής και της Αθλιότητας στην Ευρώπη, στη θέση των ερειπίων της Ευρώπης της Δημοκρατίας και του Κέντρου των Μεγάλων Ιδεωδών του Δυτικού Πολιτισμού, στο οποίο κυριαρχεί ο Άνθρωπος ως Άνθρωπος, ο Άνθρωπος ως Πολίτης και η Κοινωνία του Ανθρώπου. Η τρεχόντως επανεγκαθιδρυμένη Αθλιότητα στην Ευρώπη, βεβαίως, από μακριά είναι ορατό τι πράγμα ενσωματώνει ως (απ)αξίες : ενσωματώνει το σύνολο των αγοραίων αξιών, οι οποίες όμως είναι ανθρωποβόρες, τρέφονται κυριολεκτικώς με το αίμα και τη σάρκα του Ανθρώπου. Ενσαρκώνει τούτο το αγοραίο αξιακό σύμπαν, έναν αγοραίο φονταμενταλισμό, που πολιτικοί, καλοξυρισμένοι και κουστουμαρισμένοι μουλάδες του είναι όσοι υπηρετούν την Εκκλησία τούτης της αγοραίας δεσποτείας. Αξίωμα αδιαπραγμάτευτο τούτου του νεοφιλελεύθερου φονταμενταλισμού, δεν μπορεί να είναι άλλο από το αξίωμα τού κάθε ολοκληρωτισμού :

Μία Πίστη, Μια Σκέψη, Μια Πολιτική.

Η εξορία της Δημοκρατίας σε ένα τέτοιο καθεστώς είναι νομοτελειακή.

Μη ξεχνάτε, ότι αυτή η μικρή πρόταση : «Η κοινωνία είναι κάτι που δεν υπάρχει», που βρίσκεται στον πυρήνα του αξιακού πυρήνα της Νέας Τάξης Πραγμάτων στην Ευρώπη, δεν είναι ένα ευφυολόγημα, είναι η επιτομή μιας ολόκληρης κοσμοθεωρίας, της κοσμοθεωρίας της Αθλιότητας. Η Δημοκρατία, είναι το κυριότερο «βαρίδι» τούτης της κοσμοθεωρίας, γι’ αυτό και δεν παύει με επιμέλεια να βρίσκει τρόπους να απαλλαγεί αν όχι από την παρουσία της, τουλάχιστον να την μεταβάλλει σε ένα κέλυφος κενό περιεχομένου.

Κοιτάξτε την μνημονιακή Ελλάδα, για να βρείτε την επιβεβαίωση αυτών των ισχυρισμών. Αν κάτι τσαλακώθηκε κατά προτεραιότητα και με ιδιαίτερο μένος, είναι το ίδιο το ουσιαστικό περιεχόμενο της Δημοκρατίας. Λέγουν ότι η νεοφιλελεύθερη αγοραία Αθλιότητα είναι ταξική : αυτό χρειάζεται κάποια διευκρίνηση. Όταν κατισχύει η Αθλιότητα, η κοινωνία τείνει να εξισωθεί ταξικά, μέσω της γενικευμένης εξαθλίωσης, ώστε περίπου η συντριπτική πλειοψηφία του λαού να αποτελεί μια νέα πλέον τάξη, αυτή των «εξαθλιωμένων», χωρίς να απαιτείται η συνδρομή άλλου χαρακτηριστικού, ενώ μια μικρή μειοψηφία να αποτελεί την τάξη εκείνη που δεν έχει καμία επαφή με την εξαθλιωμένη πλειοψηφία. Όμως, επειδή μια τέτοια κοινωνία, που τείνει να γίνει ουσιαστικά «αταξική», επειδή παραπέμπει σε άλλου είδους ιδεολογικά προτάγματα με τα οποία ο νεοφιλελευθερισμός δεν επιθυμεί να έχει ούτε «οπτική επαφή», η Αθλιότητα τι κάνει; Απλά επαναπροσδιορίζει τα κριτήρια των ταξικών διακρίσεων, και βαφτίζει «πλούσιους», «ευνοημένους», «μεσαία τάξη», κ.λπ., ομάδες πληθυσμού εντός της ίδιας ευρύτατης αυτής «τάξης» των εξαθλιωμένων. Και ούτως πως, δεν γίνεται σύγχυση με «άλλες» ιδεολογίες, που κι εκείνες εστιάζουν στις ταξικές διαφορές, φυσικά από άλλη αρχή και με άλλη στόχευση.

Τα μνημόνια που επιβλήθηκαν μεταξύ άλλων και υπό τη σημαία της κατάργησης των στρεβλώσεων στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας και της αγοράς, τελικώς, συνέτριψε την μικρομεσαία επιχειρηματική τάξη, ενισχύοντας ταυτόχρονα τη θέση των ολιγοπωλίων, όχι βέβαια εκ λάθους, μα στοχευμένα. Η «αγορά» στο νεοφιλελεύθερο μόρφωμα, δεν νοείται παρά ένα προνόμιο που ανήκει, που πρέπει να ανήκει στη συντεχνία των ολιγοπωλητών. Χάριν αυτής της συντεχνίας, τη μόνη για την οποία ουδέποτε κάνουν λόγο οι συστημικές πολιτικές και μιντιακές δυνάμεις εδώ και στην Ευρώπη, αφού προηγούμενα οι άλλες συντεχνίες (ένα όρος τόσο πραγματικός όσο και εφευρεμένος) της μικρομεσαίας επιχειρηματικής τάξης, αφού κατασυκοφαντήθηκαν, στο τέλος καταβροχθίστηκαν από τη μεγαλοσυντεχνία των ολιγοπωλίων, η οποία αφού διακράτησε όλα τα χρήσιμα συστατικά της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας, δηλαδή τα μερίδιά τους στην αγορά, τα ίδια τα φυσικά πρόσωπα, δηλαδή οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες αποβλήθηκαν ως σκατό από τον πρωκτό του νεοφιλελεύθερου Θηρίου, για να συναντήσουν στη μνημονιακή χαβούζα όλα τα υπόλοιπα «υπολείμματα» μιας «άχρηστης» ή, στη καλύτερη περίπτωση, «αντιπαραγωγικής» εργατικής τάξης, που υποβιβάστηκε εκεί, έως ότου «συνέλθει» κι αυτή από την «κραιπάλη» του πρότερου βίου της.

Όμως, η «ηγεμονία» την οποία η χώρα σας κι εσείς προσωπικά επιχειρείτε να επιβάλλετε, ασφαλώς και δεν θα μπορούσε να μην εμφορείται και από την αναγκαία πολιτιστική αίσθηση της αποστολής της, διαφορετικά, το γνωρίζετε και το γνωρίζω, θα ήταν μια προσπάθεια απέλπιδα. Κι εδώ, η συμβολή σας, κύριε Σόϊμπλε, είναι εξίσου σημαντική και κρίσιμη. Όμως, κι εδώ, το προσωπικό σας στίγμα σας είναι καθοριστικό.

Έτσι, αν και δεν το λέτε, εν τούτοις, είναι σαφές κύριε Σόϊμπλε, ότι διακατέχεστε από ένα είδος πολιτιστικού ιμπεριαλισμού, αφού είναι, τουλάχιστον σε μένα, εμφανής η προσπάθειά σας να επιβάλλετε τη χώρα σας και τον λαό σας ως το «πρότυπο» της ηγεμονίας σας στην Ευρώπη που τόσο πασχίζετε να εγκαθιδρύσετε, μια αναβίωση του συγκλητικού μεγαλείου της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, του pars melior humani generis. Όμως, μια κουβέντα για το περιεχόμενο και την οικουμενικότητα της «γερμανικής πολιτισμικής κληρονομιάς», αν και θα ήταν εξόχως ενδιαφέρουσα, εν τούτοις, ξεφεύγει από το σκοπό αυτού του κειμένου. Αρκεί εδώ να σημειώσω, ότι το «γερμανικό πολιτιστικό μοντέλο» από μόνο του, δεν είναι αρκετό για να θεμελιώσει ένα αποδεκτό «πολιτιστικό πρότυπο» στην Ευρώπη, στην οποία υπάρχουν και άλλα εξίσου φιλόδοξα, πολύ αρχαιότερα και ταυτόχρονα πολύ πιο «πλούσια» ως προς την ποσότητα και το περιεχόμενό τους «πολιτιστικά διδάγματα» (ή ακόμα και «Υποδείγματα») αλλά και περισσότερο «οικουμενικά» από άποψη διεθνούς αποδοχής, τα οποία διεκδικούν να θέσουν κι αυτά τη δική τους «σφραγίδα».

Η αυστηρότητα της «παραδειγματικής τιμωρίας» σας κύριε Σόϊμπλε, περισσότερο από το να έχει την οσμή της «ζωτικής απειλής» στα ανύποπτα για το «έγκλημά» τους θύματά σας, εδώ στην πατρίδα μου, είναι η ίδια αυτή η «υποδειγματική τιμωρία» ταυτοποιημένη ενίοτε με τον ίδιο το θάνατο ως φυσικού γεγονότος. Και όταν οι «σωτήριες πολιτικές» σας δεν παίρνουν κατά κυριολεξία ψυχές με το δρεπάνι τους, ασφαλώς καταστρέφουν ζωές και τις πετάνε σαν σκουπίδια στο δρόμο, θάνατος κι αυτός, της «αξιοπρέπειας» αν έχετε ακουστά για το «πράγμα» αυτό, πέρα από τη καταλήστευση του υλικού τους «έχειν».

Αν η αίσθηση που δίνει η κ. Μέρκελ είναι ότι η Γερμανία επιχειρεί να επιβληθεί ως «Ηγεμών» στην Ευρώπη, εσείς, μου δίνετε την εντύπωση ότι επιχειρείτε να επιβάλλετε μια Δεσποτεία.

Οι πάντες κύριε Σόιμπλε, και σ’ αυτούς τους «πάντες» περιλαμβάνονται και όσοι μετέχουν σ’ αυτό το όργανο που καλείται «Σύνοδος Κορυφής», στρέφουν με ενδιαφέρον και ενίοτε με αγωνία για το τι θα πείτε, και ίσως ακόμη και κάτι παραπάνω : είστε ταυτόχρονα και ο αδιαφιλονίκητος αρχιερέας της Εκκλησίας της Νέας Τάξης Πραγμάτων στην Ευρώπη, ο pontifex maximus, που έχει την εξουσία της τήρησης των Δογμάτων της Νεοφιλελεύθερης Πίστης στην Ευρώπη, με τέτοια δικαιώματα, ώστε μόνος σας, χωρίς καν την συμμετοχή της «Ιεράς Συνόδου» της «Εκκλησίας» σας, να επιβάλετε τέτοιες «ποινές» όπως το επιτίμιο της ακοινωνησίας και του αφορισμού από το παγκάρι της Εκκλησίας σας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον «ακοινώνητο» και «αφορισμένο» «πιστό», αλλά και να αποδίδετε «συγχώρεσιν» προς πάντα παρεκτραπέντα και αμαρτήσαντα, αν και μάλλον με το σταγονόμετρο ασκείτε αυτή σας την εξουσία, όπως ο κοινός ημών Κύριος συγχώρεσε κάποτε τον Άσωτο, ή καλύτερα, δίδαξε τη «συγχώρεση» ακόμα και για τέτοιες «εκτροπές» όπως του Ασώτου της θείας παραβολής.

Όμως, σπέρνετε θύελλες, θα θερίσετε «Κατρίνες». Θύελλα είναι η Αθλιότητα που σπέρνετε. «Κατρίνα» θα είναι το αντίτιμο της σποράς σας, που θα επιπέσει στο κεφάλι σας όπως και στα κεφάλια όλων εκείνων που σήμερα σας υποστηρίζουν και θαυμάζουν.

Τελειώνοντας.

Χωρίς περιστροφές, κύριε Σόιμπλε :

Σας θεωρώ έναν επικίνδυνο πολιτικό για τα συμφέροντα των λαών της Ευρώπης. Βεβαίως, την ίδια στιγμή, μπορείτε να επαναπαύεστε στις δάφνες της υψηλής σας, όπως πληροφορούμαι, δημοφιλίας στη Γερμανία. Όμως, δεν είναι η πρώτη φορά, που λαοί σχεδόν στη συντριπτική τους πλειοψηφία ζητοκραύγασαν και λάτρεψαν έως υπερβολής ηγέτες για τους οποίους στη συνέχεια έδωσαν μάχη με την ίδια τους τη μνήμη ώστε να διαγράψουν ακόμα και το όνομά τους. Στη δική σας πατρίδα, έχετε ασφαλώς ανάλογα, διεθνώς γνωστά, ουκ ολίγα παραδείγματα.

Σας θεωρώ κύριε Σόιμπλε, και εν πάση περιπτώσει αυτή είναι η δική μου ερμηνεία των πραγμάτων, πείτε την αν θέλετε άδικη ή και εμπαθή, έναν άνθρωπο χωρίς φραγμούς και δισταγμούς, και τούτο το συνάγω ως ασφαλές συμπέρασμα από την άνεση με την οποία δολοφονείτε, κατά τα ανωτέρω, τον ελληνικό λαό.

Μένω στο ελληνικό παράδειγμα, για το λόγο που ήδη εξήγησα.

Η λέξη «δολοφονία» δεν είναι καθόλου βαριά.

Μπορούν να σας το βεβαιώσουν οι οικογένειες των χιλιάδων «αυτοχείρων» (κατ’ ουσίαν δολοφονημένων. Ξέρετε, κάποιον μπορείτε να τον δολοφονήσετε, απλά αρπάζοντας «τη γη κάτω από τα πόδια του», ώστε να τον οδηγήσετε εκεί που θα τον οδηγούσε μια σφαίρα κατευθείαν στη καρδιά του). Μπορούν να σας το βεβαιώσουν τα εκατομμύρια των ανέργων συμπολιτών μου, που μόλις πριν λίγα χρόνια είχαν στη συντριπτική τους πλειοψηφία μια κάποια δουλειά και που δεν γνωρίζουν, ακόμα και στα πλαίσια της «συλλογικής ευθύνης», τι είδους «αμαρτίες πληρώνουν» τόσο ακριβά -κι αυτοί δολοφονημένοι.

Το ίδιο και το 20-25% του ελληνικού πληθυσμού και ένα άλλο τόσο ποσοστό πληθυσμού που το οδηγήσατε είτε εντός των ορίων είτε στα όρια της απόλυτης εξαθλίωσης, ενώ κι αυτοί διερωτώνται ακόμα και στα πλαίσια της «συλλογικής ευθύνης» τι είδους «αμαρτίες πληρώνουν» τόσο ακριβά -κι αυτοί δολοφονημένοι.

Το έγκλημά σας είναι διαρκές, διότι διαρκές είναι και το έγκλημα των Μνημονίων, τα οποία λεηλατούν εδώ και πέντε χρόνια τα εισοδήματα και τις περιουσίες κατ’ απόλυτη προτεραιότητα και κυρίως κατ’ αποκλειστικότητα αυτών που εδώ από αποκαλούμε «Συνήθη Υποζύγια».

Το γνωρίζετε ότι διαπράττετε ένα διαρκές έγκλημα εναντίον του ελληνικού λαού, το οποίο μάλιστα, στη δική μου συνείδηση, όπως σημείωνα και στην επιστολή μου προς την κ. Άνγκελα Μέρκελ, το θεωρώ ως ένα έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας. Ομιλώ όχι ως νομικός, διότι δεν είμαι νομικός. Ασφαλώς, σεις, ως έγκριτος νομικός, δεν θα είναι δύσκολο να αντικρούσετε τους ισχυρισμούς μου.

Βεβαίως, το «γιατί αυτός ο προσωπικό τόνος» στο κατηγορητήριο, εξηγήθηκε ήδη παραπάνω.

Ας το επαναλάβω :

Στη δική μου συνείδηση και ερμηνεία των πραγμάτων, δεν είστε ένας «ακόμα» υπουργός «κάποιας» ευρωπαϊκής κυβέρνησης. Είστε ο ουσιαστικός συμπράττων συνκαγκελάριος της Ευρώπης μαζί με την κ. Ἀγκελα Μέρκελ. Φαντασθείτε π.χ., να ανέφερα στη θέση του ονόματος της κ. Μέρκελ και του δικού σας ονόματα όπως : Λαρς Λόκε Ράσμουσεν, Λαϊμντότα Στραουγιούμα, Μαρκ Ρούτε, Μάρις Λάουρε, Πιερ Γκραμένα, Ντούσαν Μράμορ, τα οποία είναι μάλλον παντελώς άγνωστα ονόματα στη χώρα μου ενώ ακόμα και ονόματα όπως του Πέδρο Πάσους Κοέλιου είναι επίσης σε μεγάλο βαθμό άγνωστα. Και ξέρετε γιατί, είναι άγνωστα κύριε Σόϊμπλε; (Διότι αυτό έχει ενδιαφέρον και όχι η «ανωνυμία» αυτή καθ’ αυτή). Όχι διότι είναι δύσκολα στη προφορά, μα διότι δεν παίζουν κανένα ουσιαστικό ρόλο ούτε στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, αλλά ούτε και στη χώρα μου, παρότι θεωρητικά είναι ονόματα που έχουν βάλει την υπογραφή τους για ό,τι συντελείται εδώ. Αν τα ονόματα του Γάλλου Προέδρου ή του Ιταλού πρωθυπουργού είναι γνωστά, αυτό οφείλεται στο ότι είναι πρώην μεγάλες ευρωπαϊκές πολιτικές δυνάμεις και νυν μεγάλες οικονομίες με μεγάλα προβλήματα που κι αυτές τείνουν χείρα βοηθείας στο Βερολίνο, ενώ, όπως η περίπτωση της Γαλλίας, επιμένουν να παίζουν τον άχαρο ρόλο του δήθεν «ρυθμιστή» τουλάχιστον των ευρωπαϊκών εξελίξεων -«άχαρο», διότι ακόμα κι αυτό τον ρόλο τον παίζουν με την ανοχή του Βερολίνου. Βέβαια, την ίδια στιγμή, αυτή η «ανωνυμία» ελλείψει «ουσιαστικού ρόλου» σε μια κατά τα λοιπά Ένωση «ισότιμων» κρατών – μελών, αποτελεί μια μεγάλη ντροπή για το σημερινό πολιτικό προσωπικό της Γηραιάς Ηπείρου, η οποία με γοργό ρυθμό ξεμένει ως φαίνεται όχι μονάχα από τα παλιά της μεγαλεία μα και από προοπτικές.

Θίασος σκιών αυτό το Eurogroup. Σκιές βλέπω, τίποτα άλλο. Υπουργοί που καμώνονται ότι «αποφασίζουν», μέλη δήθεν «κυρίαρχων και ανεξάρτητων» κρατών – μελών. Το μόνο ουσιαστικά «κυρίαρχο και ανεξάρτητο» κράτος της ευρωζώνης είναι η Γερμανία. Η εικόνα που δεν κρύβεται από τα ΜΜΕ ελληνικά και ξένα, είναι ακριβώς αυτή. Ακόμα και όταν υπάρχουν διαφωνίες, στο τέλος, θα επικρατήσει η γερμανική άποψη. Ένας θίασος σκιών, με μοναδική ουσιαστική ύπαρξη, εσάς. Βέβαια κύριε Σόϊμπλε με περισσή μετριοφροσύνη έχω διαβάσει να αυτοπροσδιορίζεστε ως ένα «απλό» μέλος του Eurogroup.

Όμως, «μιλάμε» μεταξύ μας…

Και μεταξύ ημών, ειλικρίνεια…

Ξέρετε, πριν πολλές εικοσαετίες πίσω, ένας συμπατριώτης σας, που πλέον δεν βρίσκεται στη ζωή, ο γνωστός Αδόλφος, είχε πει για τους Ευρωπαίους ηγέτες που είχε συναντήσει στο Μόναχο, ότι επρόκειτο για «ανθρωπάκια» ή μάλλον, κάτι χειρότερο : « «Ζύγισα τους ηγέτες τους στο Μόναχο. Ο Νταλαντιέ, ο Τσάμπερλαιν, τι σκουλήκια!», είχε πει.» (Καρτιέ, Ρεμόν : Ιστορία του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, Τόμος Πρώτος, 1939-1942, εκδ. ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΠΑΠΥΡΟΣ, 1965, σελ. 9)…

Δεν είχε ίσως άδικο …

Δεν ξέρω μάλιστα αν ποτέ σας έρχεται που και που ο πειρασμός να επαναλάβετε την ίδια παραπάνω φράση… Μέσα σας…

Το «έλλειμμα ηγεσίας», είναι μια μεγάλη πραγματικότητα στο σημερινό ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, τόσο πραγματικό, όσο πραγματικό είναι και το παράλληλο, δίδυμο «έλλειμμα δημοκρατίας» των καιρών μας… Αυτό τουλάχιστον μπορείτε να το πείτε δημόσια κύριε Σόϊμπλε, διότι αποτελεί ένα «ακαδημαϊκό» συμπέρασμα, και συνεπώς κανείς δεν θα μπορέσει να σας μεμφθεί γι’ αυτό. Και ακόμα, μπορείτε δημόσια να δηλώσετε την περηφάνια σας, διότι το παραπάνω «συμπέρασμα», μάλλον δεν έχει υπόψη του τη γερμανική πολιτική ηγεσία όταν μιλά για «έλλειμμα ηγεσίας», ή τουλάχιστον, υπάρχουν άλλοι που προηγούνται στον σχετικό κατάλογο της ηγετικής ανικανότητας.

Λίγο πριν την τελική τελεία του κειμένου αυτού, αν και πιστεύω ότι είναι εντελώς μάταιο, επιτρέψτε μου εν τούτοις να σας απευθύνω το ίδιο μήνυμα «ειρήνης» που είχε αποστείλει ο Βυζαντινός Αυτοκράτορας Ηράκλειος στον Πέρση Βασιλέα Χοσρόη Β΄ : «…σβέσωμεν το πυρ, πριν το παν καταφλέξη».

Ο Χοσρόης, το απέρριψε εκείνο το μήνυμα, με αποτέλεσμα να καταφλεγεί όχι μονάχα ο ίδιος μα και η αυτοκρατορία του.

Για να είμαι ειλικρινής, δεν αναμένω διαφορετική απάντηση από πλευράς σας, από εκείνη του Χοσρόη, όπως δεν αναμένω και καλύτερη τύχη της νέας σας «αυτοκρατορίας», από εκείνη του παραπάνω βασιλιά…