Οι επόμενες εκλογές θα αναδείξουν την ομάδα και την ηγεσία του Grexit!

Αυτές τις εβδομάδες μοιάζει να κρίνεται ποιος και αν μπορεί να ηγηθεί. Αν μπορεί και αν θέλει να ηγηθεί ο Βαρουφάκης, ο Λαπαβίτσας, ο Λαφαζάνης, ή Ζωή όλοι μαζί ή κάποιος άλλος. Θεωρητικά τόσο οι ίδιοι όσο και κάποιοι άλλοι μετρούν τις δυνάμεις τους ή τουλάχιστον θα έπρεπε να το κάνουν. Ειδικότερα: Αυτό που είδαμε αμέσως μετά το δημοψήφισμα και την μετατροπή του παλλαϊκού ΟΧΙ σε ΝΑΙ από την Κυβέρνηση, ήταν αναμενόμενο και το είχα
καταγράψει ως ανησυχία στην larissanet της 9ης Ιανουαρίου 2015. Στο άρθρο μου: «Απέναντι στο μεγάλο εκβιασμό του έθνους» και ενώ ήταν φανερό πια ότι πηγαίνουμε σε κυβέρνηση της αριστεράς, ανέφερα: Χωρίς να σημαίνει ότι δεν υπάρχει αισιοδοξία για μια καλύτερη μέρα, υπάρχει ο φόβος ότι η «κυβέρνηση της Αριστεράς» θα είναι απλά δυο κούφιες λέξεις στην ευρωζώνη που ορίζεται πλέον από την συνθήκη του Μάαστριχτ και τον ωμό ρεαλισμό που της προσέδωσε η κρίση και η γερμανική ηγεμονία. Ακόμη και εάν σε αυτή την κυβέρνηση συμμετέχουν οι ΑΝΕΛ εκτιμάται ότι θα τεθεί άμεσα και ωμά το δίλλημα της παραμονής στο ευρώ. Τότε η πρώτη αντιμνημονιακή κυβέρνηση θα κλονιστεί κυρίως γιατί δεν έχει ετοιμάσει τον λαό για να αντιμετωπίσει το μεγάλο αυτό εκβιασμό. 

Τα πράγματα εξελίσσονται όπως ακριβώς τα είχαμε πει τότε. Η κυβέρνηση κλονίστηκε και θα κλονιστεί περαιτέρω καθώς ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Το ότι ο Α. Τσίπρας δείλιασε και- για οποιοδήποτε λόγο- μετέτρεψε το ΝΑΙ σε ΟΧΙ επέτρεψε να χαραχτεί και εντός του ΣΥΡΙΖΑ η τομή του πολιτικού σκηνικού μεταξύ ευρωπαϊστών και αντιευρωπαϊστών που πήρε να χαράζεται από το 2010 σε άλλους πολιτικούς χώρους. Η διάσπαση είναι προ των πυλών. Το Δημοψήφισμα αποκάλυψε τεράστιες πολιτικές δυνάμεις, μα πιο πολύ αποκάλυψε μια αυτοπεποίθηση η οποία είχαμε πειστεί ότι απουσιάζει από την ελληνική κοινωνία. Ο ρόλος των ΜΜΕ ως διαμορφωτές κοινής γνώμης κατέληξε ανέκδοτο, και -την ίδια στιγμή- κλονίστηκε η μοιρολατρική άποψη που καλλιεργούσαν, βάση της οποίας βιώνουμε μια νομοτελειακή κρίση η οποία οφείλεται σε δικά μας λάθη. Τώρα πια ξέρουμε όλοι ότι μας εκβιάζουν και μας απειλούν για να μείνουμε στην ευρωζώνη και να πληρώνουμε. Όμως με το δημοψήφισμα μετρηθήκαμε, βρεθήκαμε πολλοί και μπήκαμε σε φάση προετοιμασίας για Grexit. Το μόνο που απουσιάζει είναι το πλήρες σχέδιο και η ομάδα με τον ηγέτη που θα μας οδηγήσουν εκτός. 

Πιστεύω ότι οι επόμενες εκλογές θα αναδείξουν αυτή την ομάδα και από εκεί και πέρα η λιτότητα, η ύφεση και η άγρια φορολογία θα κάνουν την δουλειά τους. Οι επόμενες εκλογές επιπλέον θα είναι και κάτι σαν εσωκομματικές με την έννοια ότι θα διεξαχθούν μεταξύ των στελεχών ΣΥΡΙΖΑ ευρωπαϊστών και αντιευρωπαϊστών. Κανείς δεν θα δώσει σημασία στα υπόλοιπα κόμματα τα όποια ήδη λαθροβιούν ανάμεσα στα κομμάτια ΣΥΡΙΖΑ αναγκασμένα να στηρίζουν τον Τσίπρα ως τον τελευταίο των ευρωπαϊστών. Αυτή την κωμωδία με τους μνημονιακούς να είναι αναγκασμένοι να στηρίξουν την κυβέρνηση γιατί αν προκηρυχτούν εκλογές θα χαθούν, δεν την είχαμε προβλέψει. Η περίοδος κατά την οποία κυριάρχησε στον πολιτικό βίο η θεωρία της αριστερής παρένθεσης διέλυσε όσα κόμματα επεδίωξαν να κλείσει αυτή η παρένθεση και βρέθηκαν όλοι τους χαμένοι, δαρμένοι και αναγκασμένοι να στηρίζουν την κυβέρνηση για να μην πέσει… 

Όμως το τέλος είναι κοντά. Ήδη τα κείμενα απόψεων της ISKRA παρουσιάζονται ουσιαστικά ως μόνη αντιπολίτευση στην κυβέρνηση, η οποία είναι μάλιστα εσωκομματική ενώ τα στελέχη της αριστερής πλατφόρμας είναι σε περισυλλογή και τηρούν στάση αναμονής κοιτάζοντας ο ένας τον άλλον. Αυτές τις εβδομάδες μοιάζει να κρίνεται ποιος και αν μπορεί να ηγηθεί κάποιου νέου σχήματος . Την ίδια στιγμή και ο χώρος στα δεξιά των Μνημονιακών θα έπρεπε να μπαίνει σε φάση κατακερματισμού και έκφρασης πολιτικών φιλοδοξιών. 

Μια φάση από την οποία θα προέρθει το απόλυτο τίποτα εκτός αν προκύψουν ευρωσκεπτικιστικά, αμιγώς αστικά κόμματα. Αυτήν την εξέλιξη σταματούν οι διαφαινόμενες εκλογές. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα για ένα επόμενο άρθρο.

papaioannou