Το νέο «Κατοχικό Μάρκο» είναι το ευρώ

Αλκιβιάδης Κωνσταντίνος Κεφαλάς

Χρέος χιλίων ευρώ δημιουργεί πρόβλημα στον δανειζόμενο. Χρέος τριακόσιων πενήντα δισεκατομμυρίων ευρώ δημιουργεί πρόβλημα στον δανειστή.
 Στις 27 Απριλίου του 1941 στις 8 το πρωί της Κυριακής του Θωμά, οι λιγοστοί Αθηναίοι στους δρόμους παρακολουθούσαν σιωπηλοί, παγωμένοι και ανέκφραστοι τα Γερμανικά
στρατεύματα να εισέρχονται στην Αθήνα από τρεις κατευθύνσεις, τέρμα Πατησιών, Ιεράς οδού και Λεωφόρου Κηφισίας. Οι πρώτοι Γερμανοί στρατιώτες που εισήλθαν στην Αθήνα ήταν ένα τάγμα μοτοσικλετιστών της 2ας Τεθωρακισμένης Μεραρχίας, οι οποίοι ακολουθούσαν προσεκτικά δυο τεθωρακισμένα οχήματα με αριθμούς WH 296994 και WH 219984 [1]. Ταυτόχρονα οι πολιτικές και στρατιωτικές αρχές υπό τον στρατιωτικό διοικητή Αθηνών υποστράτηγο Χρ. Καβράκο παρέδιδαν την ανοχύρωτη πόλη στους εισβολείς σε ένα καφενείο στην συμβολή των λεωφόρων Κηφισίας και Αλεξάνδρας, απέναντι από την έπαυλη του Θων. Αμέσως μετά την εγκατάσταση τους σε διάφορα στρατόπεδα και επιταγμένα σπίτια της Αττικής, οι Γερμανοί στρατιώτες «επισκέφτηκαν» μαζικά τα Αθηναϊκά καταστήματα του κέντρου. Είχαν εφοδιαστεί με άφθονα «Γερμανικά Κατοχικά Μάρκα», τυπωμένα στους πολυγράφους με τους οποίους οι στρατιωτικές μονάδες είχαν φέρει μαζί τους από την Γερμανία για τον σκοπό αυτό. Οι πρώτοι νόμοι στην κατεχόμενη χώρα θα επέβαλλαν την ποινή του θανάτου για τους καταστηματάρχες που δεν θα εδέχοντο τα «Κατοχικά Μάρκα» στις συναλλαγές. Η ανωτάτη στρατιωτική διοίκηση είχε απαγορεύσει στους στρατιώτες να χρησιμοποιούν στην Ελλάδα το επίσημο νόμισμα του Γ’ Ράιχ. Μέσα σε δύο με τρεις ημέρες οι κατακτητές άδειασαν εντελώς τα Αθηναϊκά καταστήματα από τα εμπορεύματα. Έκτακτα δρομολόγια τραίνων μετέφεραν μέσω Γιουγκοσλαβίας στην Γερμάνια και την Αυστρία τα δώρα των στρατιωτών της Βέρμαχτ προς τις οικογένειες τους, που αποτελούντο από χιλιάδες τόνους τροφίμων, υφασμάτων, καπνά, υποδήματα, έπιπλα, έργα τέχνης, αντίκες, βιβλία, παιχνίδια, ενώ τα αποθεματικά των καταστημάτων σε γυναικείες κάλτσες νάΐλον θα εξαντλούντο από την πρώτη στιγμή. Ταυτόχρονα, οι Γερμανοί θα απαιτούσαν το 51% του ελέγχου των Ανωνύμων Εταιρειών της χώρας, πληρώνοντας βεβαίως σε κατοχικά μάρκα. Οι μεγάλες και μικρές βιομηχανίες της χώρας άλλαξαν ιδιοκτήτες μέσα σε μια εβδομάδα. Την ίδια στιγμή οι Έλληνες εργολάβοι δημοσίων έργων παρουσίαζαν στην Τράπεζα της Ελλάδος τα υπερτιμολογημένα παραστατικά των Γερμανικών οχυρωματικών έργων, εξοφλούμενα αρχικά σε κατοχικές χάρτινες δραχμές, τις οποίες μετέτρεπαν αμέσως σε χρυσές λίρες Αγγλίας, με δεκαπλάσια τιμή ισοτιμίας τις απογευματινές ώρες σε σχέση με τις πρωινές. Η λεηλασία της χώρας από τους κατακτητές υπήρξε μεθοδική και συστηματική, ώστε ακόμα και οι μεταλλικές δραχμές από τις προηγούμενες κοπές της Δημοκρατίας (Δήμητρα και Ποσειδών), βάρους αρκετών τόνων, που εφυλάσσοντο στην Τράπεζα της Ελλάδος μετεφέρθησαν αμέσως σε χυτήρια στην Γερμανία. Η συστηματική λεηλασία της χώρας, οργανωμένη μεθοδικά στο Βερολίνο πριν την εισβολή, είχε αρχίσει από την πρώτη μέρα της κατοχής μέσω της εισαγωγής του εικονικού νομίσματος. Σε μικρό σχετικά χρονικό διάστημα η οικονομία ισορρόπησε μεταξύ της ισοτιμίας που εξασφάλιζε η χρυσή λίρα με τα διαθέσιμα προϊόντα στην μαύρη αγορά.
Η πραγματική αξία, η φύση και ο ρόλος του χρήματος στην νέα τάξη πραγμάτων μπορεί να αποκωδικοποιηθεί και να κατανοηθεί μόνο αν αναχθεί και περιορισθεί σε ένα κλειστό και απομονωμένο σύστημα, όπως η Ελλάδα στην διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής. Εδώ, η λειτουργία του χρήματος αποκαλύπτει τον σκοπό για τον οποίον επινοήθηκε, δηλαδή την διευκόλυνση των συναλλαγών και την αποκλειστική συσχέτιση του με την παραγωγική διαδικασία και την διάθεση των προϊόντων και των υπηρεσιών. Η κατανόηση της ανωτέρω θέσεως είναι απαραίτητη και πολύ χρήσιμη ώστε να εμπεδωθεί ότι το χρήμα είναι απόλυτα συνδεδεμένο με το φυσικό μέγεθος της «ενέργειας». Βάσει του δευτέρου θερμοδυναμικού αξιώματος η ενέργεια και συνεπώς και το χρήμα δεν μπορούν να δημιουργηθούν εκ του μηδενός. Ο όγκος του χρήματος που πρέπει να κυκλοφορεί σε μία χώρα, ανεξαρτήτως του εάν ονομάζεται δραχμή, ευρώ ή Γερμανικό κατοχικό μάρκο, πρέπει να συνδέεται σταθερά και γραμμικά με την παραγωγική ικανότητα της χώρας σε αγαθά και υπηρεσίες και ταυτόχρονα να αναφέρεται σε ένα σταθερό σημείο αναφοράς, όπως ο χρυσός, ώστε να υπάρχει και η ισορροπία και η ορθή λειτουργιά στην οικονομία. Η κυκλοφορία εικονικού χρήματος αφήνει μόνο ερείπια, όπως στην Ελλάδα κατά την διάρκεια της Γερμανικής κατοχής. Επίσης, στην περίπτωση που η αξία του κυκλοφορούντος «ισχυρού» χρήματος σε κάποια χώρα με ισχνή παραγωγική βάση είναι μεγαλύτερη από το μέγεθος του εγχωρίου προϊόντος, τότε η χρήση του χρήματος είναι αναγκαστικά το αποτέλεσμα δολίου δανεισμού, που αποσκοπεί και πάλι στην καταλήστευση των δημοσίων και ιδιωτικών περιουσιών. Εδώ το άφθονο «ισχυρό» χρήμα υποκαθιστά την εγχώρια παράγωγη με εισαγωγές. Αυτές οι οικονομικές τακτικές μετασχημάτισαν την Ελλάδα από παραγωγό σε εισαγωγέα λεμονιών από την Αργεντινή. Οι χώρες που θα ήλεγχαν την έκδοση είτε «Κατοχικών Γερμανικών Μάρκων» είτε «ισχυρών» ευρώ-δολαρίων θα είχαν την δυνατότητα να οικειοποιηθούν τον παγκόσμιο πλούτο με την προϋπόθεση ότι θα επέβαλαν την κυκλοφορία των εικονικών νομισμάτων των παγκοσμίως, ενώ ταυτόχρονα θα αφαιρούσαν τα αποθέματα σε χρυσό από τις «χώρες-προτεκτοράτα», ώστε να μην υπάρξει σημείο ισορροπίας στο μέλλον μεταξύ του χρήματος και ενός σταθερού μέτρου αναφοράς, που δυνητικά θα εξισορροπούσε εκ νέου την διαταραχθείσα οικονομία με τη έκδοση εθνικού νομίσματος. Το γεγονός ότι από τον Δεκέμβριο του 2000 μέχρι τον Μάρτιο του 2013 η τιμή του χρυσού αυξήθηκε κατά 482% δεν είναι ανεξάρτητο της μεθοδευμένης συσσώρευσης χρυσού στις ΗΠΑ και στις οικονομικά ισχυρές χώρες. Η Ρωσία επίσης λόγω των μεγάλων αποθεμάτων της σε χρυσό μπόρεσε να αντιμετωπίσει την δυτική οικονομική επίθεση με το να σταθεροποιήσει το ρούβλι και να ισορροπήσει την οικονομία της, μέσα από ένα πολύπλοκο σύστημα διοχέτευσης δολαρίων και ευρώ στις παγκόσμιες αγορές με εγγυητή τα αποθέματά της σε χρυσό και άλλα στρατηγικά σπάνια μέταλλα που κατέχει.
Την υλοποίηση του «Επουρανίου Σχεδίου» στην Ελλάδα ανέλαβαν οι μνημονιακές κυβερνήσεις με μια σειρά μέτρων που θα αντικαθιστούσε το εθνικό νόμισμα με το εικονικό ευρώ, όπως π.χ. το μέτρο της ανταλλαγής των Ελληνικών αποθεμάτων χρυσού με Αμερικανικά ομόλογα, δηλαδή με «Κατοχικά Γερμανικά Μάρκα». Επιπροσθέτως, θεσμοθέτησαν και ανέχτηκαν την λειτουργία εκατοντάδων ενεχυροδανειστηρίων που μετέφεραν εκτός Ελλάδος τουλάχιστον το 50% των αποθεμάτων χρυσού των Ελλήνων πολιτών.
Στην κατοχική Ελλάδα λειτούργησε αυτόματα εκτός των πλαισίων του κατοχικού Γερμανικού μάρκου και της κατοχικής δραχμής ένα διπολικό οικονομικό σύστημα, με τον έναν πόλο να τον αποτελεί η χρυσή λίρα και τον άλλο το «προϊόν». Αντιθέτως, το σημερινό τριγωνικό οικονομικό σχήμα είναι τριπολικά ελεγχόμενο και περιλαμβάνει δύο συναλλασσόμενους και μία τράπεζα. Υπό κανονικές συνθήκες η τελευταία θα έπρεπε να λειτουργεί ως ο «εγγυητής» της συναλλαγής. Οι «εγγυητές» όμως και η νέα τάξη πραγμάτων, από τo 1971 κατάργησαν τον «χρυσό κανόνα» που υιοθετήθηκε στην συνάντηση του Bretton Woods αμέσως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και που συνέδεε την αξία του προϊόντος και του χρήματος με τον χρυσό. Σήμερα οι τράπεζες, αντί να εγγυώνται την συναλλαγή μεταξύ των δυο μερών και να χρηματοδοτούν την πραγματική οικονομία, γίνονται οι ίδιες δημιουργοί και διαχειριστές εικονικού χρήματος, αποσκοπώντας στο να ελέγξουν την παγκόσμια παραγωγική διαδικασία προϊόντων και υπηρεσιών, ενώ ταυτόχρονα αφαιρούν από τα κράτη τις πολιτικές αποφάσεις της «κοπής» και της διαθεσιμότητας του νομίσματος. Με την κατάργηση του κανόνα του χρυσού, το δολάριο έχει χάσει από το 1971 μέχρι σήμερα το 90% της αξίας του, εκτοξεύοντας το συνολικό παγκόσμιο χρέος στα 60 τρισεκατομμύρια ευρώ με αποτέλεσμα στον δυτικό κόσμο ο μέσος όρος του χρέους (weighting average) να ανέρχεται στο 96% του ΑΕΠ. Αυτό συνεπάγεται ότι για κάθε ευρώ ή δολάριο που κερδίζει σήμερα ένας εργαζόμενος, βρίσκεται να χρωστάει επιπλέον άλλο ένα. Καθώς το παγκόσμιο εικονικό χρέος αυξάνεται ραγδαίως, το ατομικό χρέος των πολιτών θα βαίνει αυξανόμενο επίσης. Το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα είναι δομημένο με τέτοιο τρόπο ώστε όσο περισσότερο παράγει και εντατικοποιεί την εργασία του ο πολίτης, τόσο περισσότερα χρήματα να φαίνεται ότι χρωστάει. Συνεπώς το σύνολο σχεδόν της παραγόμενης εργασίας στον δυτικό κόσμο θα πρέπει είτε να χάνεται είτε να λεηλατείται. Επειδή όμως το έργο και η ενέργεια δεν εξαφανίζονται μέσα σε ένα απομονωμένο και κλειστό σύστημα, είναι προφανές ότι το σύνολο σχεδόν της παγκόσμιας εργασίας μεταβιβάζεται σε μια οικονομική και πολιτική ολιγαρχία, ενώ ταυτόχρονα ο πλούτος των εθνών από τον «νότο» μεταφέρεται στον «βορρά». Πράγματι, μετά την υιοθέτηση του ευρώ, οι στατιστικοί δείκτες αποτυπώνουν ότι οι βιομηχανικές και παραγωγικές απώλειες του νότου αντισταθμίζονται με αντίστοιχες και ισοδύναμες αυξήσεις στον βορρά. Ο παγκόσμιος μόχθος λοιπόν λεηλατείται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που το εικονικό κατοχικό Γερμανικό μάρκο και το εικονικά «ισχυρό» ευρώ λεηλάτησαν την Ελλάδα δυο φορές μέσα σε εβδομήντα χρόνια.
Συμπερασματικά, η πραγματική αξία του δολαρίου και του ευρώ είναι ουσιαστικά ισοδύναμη με αυτή του κατοχικού Γερμανικού μάρκου και της κατοχικής δραχμής, έχουν δε σχεδιαστεί από τις ΗΠΑ και την Δύση ώστε να λεηλατήσουν τους λαούς. Και τα δυο νομίσματα έχουν ασήμαντη αξία, η οποία βεβαίως θα εκδηλωθεί σε μια γενικευμένη παγκόσμια οικονομική κρίση, την οποία θα μπορούσε να πυροδοτήσει η έξοδος της Ελλάδος από το ευρώ. Η κατανόηση αυτών των απλών αριθμητικών οικονομικών αρχών και δεδομένων από τους οικονομικούς επιτελείς της κυβέρνησης αποτελεί και το ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί της χώρας με τους δανειστές της.
Ο πληθυσμός της Ευρωπαϊκής ένωσης ανέρχεται περίπου σε 500 εκατομμύρια ψυχές. Αν ο πληθυσμός τοποθετηθεί σε μία γραμμή σε απόσταση 1.2 μέτρων ο ένας από τον άλλο, τότε αυτή η ανθρώπινη αλυσίδα θα καλύψει δυο φορές την απόσταση μεταξύ γης και σελήνης. Αν τους ζητήσουμε να προσέλθουν ανά μονάδα για να πληρωθεί ο καθείς το μερίδιο που του αναλογεί από το Ελληνικό χρέος, θα πρέπει ο κάθε Ευρωπαίος να λάβει 700 Ευρώ. Το ποσό αυτό ισοδυναμεί σχεδόν με τον συνολικό πλούτο της ιδιωτικής περιουσίας στην Ελλάδα. Το «Επουράνιο Σχέδιο» λοιπόν της νέας τάξης πραγμάτων εστιάζεται στην αρπάγη της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας με όπλο το σύγχρονο «Κατοχικό Μάρκο», δηλαδή το ευρώ. Δεν υπάρχει βεβαίως λογικός άνθρωπός, εκτός από τους πολιτικούς των πρώην μνημονικών κυβερνήσεων και κομμάτων, που να πιστεύει ότι είναι δυνατόν η χώρα να επωμισθεί αυτό το οικονομικό βάρος, ανταλλάσσοντας αέρα με πραγματικά περιουσιακά στοιχειά, χωρίς να αφανισθεί.
            Οι πολιτικοί δεν παρουσίασαν ποτέ μέχρι σήμερα την πραγματική διάσταση του χρέους αφενός και την οικονομική πολιτική των κομμάτων τους αφετέρου. Η τελευταία δυνητικά θα μεγέθυνε την παραγωγική βάση της χώρας. Απεναντίας αναλώθηκαν τα τελευταία πέντε χρόνια στο να προσπαθούν να εγείρουν αισθήματα ενοχής στον λαό, ενώ ταυτόχρονα επεδίωκαν να τον πείσουν ότι οι δημιουργοί των παθών του θα τον λύτρωναν από τα ίδια του τα πάθη.
Ο νέος τη ηλικία, άφθαρτος και αδιάφθορος Πρωθυπουργός, συμπαθής μέχρι σήμερα στην πλειοψηφία του Ελληνικού λαού, θα πρέπει να κατανοήσει ότι η πολιτική απειρία διαχείρισης θεμάτων εξωτερικών σχέσεων μπορεί να συγχωρεθεί ακόμα και από τους «συμμάχους», με εξαίρεση τα λάθη που θα προκύψουν στις σχέσεις του με τις ΗΠΑ. Ας έχει υπ’ όψιν του επίσης, ότι οι κυρίες Τασούλες, οι άεργοι μυστακοφόροι καφενόβιοι παλαιοπασόκοι που ξεχειμωνιάζουν στο κόμμα του, η πολιτική των ΜΚΟ, οι μισθοδοτούμενοι μπαχαλάκηδες των ξένων μυστικών υπηρεσιών και τα «πανταχού παρών» ΜΜΕ, νομοτελειακά θα επαναφέρουν τους κοιμώμενους στα μνήματα τους βρουκόλακες στην εξουσία και στην ζωή μας.

[1] Δ. Κούκουνα, «Ιστορία της κατοχής», Εκδόσεις Λιβάνη, Αθήναι 2013.

http://www.dimokratianews.gr