Να ‘χει φάει, ο άνθρωπος, τα νιάτα του στις Κόβες του ΚουΚουΕΕσ…
Να ‘χει γαλουγηθεί στα νάματα του «Ρήγα»…
Να ‘χει «ματώσει» στις επάλξεις της «Β΄ Πανελλαδικής»…
Να ‘χουν στενάξει τα αμφιθέατρα και τα
πεζοδρόμια από το επαναστατικό πέρασμά του…
Να ‘χει, κάποια στιγμή, «ανανήψει», για να βρεθεί στην αντίπερα όχθη (ανέκαθεν υπήρχαν ποτάμια και …ποταμάκια!)…
Να ΄χει φτάσει στα έγκατα του Μαξίμου, ως πρωτοσπαθάριος και πρωτοασηκρήτις του Αντωνίου…
Να’ ναι πλέον (αυτός ο «εξωμότης»!) ο μέγας Βεζύρης…
Να ΄χει καταστρώσει τόσο όμορφα τη νέα εκστρατεία του Χαλίφη του…
Και τώρα να βλέπει τα πάντα να καταρρέουν… Όχι από την επίθεση «αντιπάλων» και συνεταίρων της ίδιας όχθης… Αλλά απ’ τα «φαντάσματα» του παρελθόντος…
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια και παρατηρήσεις