Ενα «τέλος» σαν αρχή

Παντελής Μπουκάλας

Με ηλεκτρονικό αγγελιοφόρο έστελνε τις αξιώσεις της η τρόικα τις τελευταίες εβδομάδες. Και με ηλεκτρονικό αγγελιοφόρο απάντησε η κυβέρνηση, ξημερώματα Κυριακής. «Ημέιλ έδωσες, ημέιλ θα λάβεις» θα λέγαμε τηλεγραφικά. Μόνο που εδώ δεν ισχύει το γνωστό «μάχαιραν έδωκες, μάχαιραν θα λάβεις», που συνοψίζει και μεταφράζει στη γλώσσα των παροιμιών όσα
είπε ο Ιησούς στη Γεθσημανή, όταν ο αρειμάνιος Πέτρος «απέσπασε την μάχαιραν αυτού και πατάξας τον δούλον του αρχιερέως» τού έκοψε το αυτί. Και δεν ισχύει διότι, αν εννοήσουμε σαν μάχαιρα, δίκοπη μάλιστα, τα ημέιλ των δανειστών, η κυβερνητική απάντηση, με τον υποχωρητικό και παραχωρητικό της τόνο, ούτε μαχαίρι είναι ούτε γιαταγάνι ή ξίφος. Το πολύ πολύ να θεωρηθεί αμυντικό όπλο, λ.χ. ασπίδα. Αλλά ασπίδα διάτρητη, που καμιά προστασία δεν προσφέρει στο πληττόμενο σύνολο, ενώ αποκρούει ελάχιστα από τα βέλη που πληγώνουν την κυβέρνηση.

Εχουμε λοιπόν να κάνουμε με μιαν απάντηση που προαναγγέλθηκε ότι θα δοθεί με τον τρόπο τού «όχι, επιτέλους όχι», και τελικά συντάχτηκε με τον τρόπο τού ναι. Με τρόπο δηλαδή που εκθέτει και ακυρώνει όσα επισήμως λέγονταν μέρες πολλές για μνημόνια που θα σχιστούν, για θριαμβική επιστροφή στην «κανονικότητα», για οριστική έξοδο από το τούνελ, για το φως που φαίνεται τη στιγμή του πυκνότερου σκότους.

Αν αυτά τα επικολυρικά τα έλεγαν οι χαμηλόβαθμοι τηλεοπτικώς θορυβούντες εκπρόσωποι της κυβέρνησης και των κομμάτων που τη συναποτελούν, εθισμένοι στην αμετροέπεια του ρόλου τους, πιθανότατα οι πολίτες θα τα αξιολογούσαν εξαρχής ως αναξιόπιστα. Και θα τα σχολίαζαν με τον τρόπο του καγχασμού. Τα έλεγαν όμως τα πλέον επίσημα και υπεύθυνα χείλη και με τον πλέον δεσμευτικό τρόπο· δημόσια και ενυπόγραφα, όχι με διαρροές. Ο πρωθυπουργός, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, ο υπουργός Οικονομικών, με αλλεπάλληλες παρεμβάσεις τους πάσχιζαν να πείσουν πως ο καιρός των υποχωρήσεων έληξε. Πως οι τόσες θυσίες, που τις αναγνωρίζουν και οι αυστηρότεροι των επιτηρητών μας, θα αποφέρουν πλέον τη δίκαιη ανταμοιβή, την έντιμη επιβράβευση. Πως η χώρα πατάει, επιτέλους, γερά στα πόδια της, ξαναβρίσκει ακέραιη την κυριαρχία και την περηφάνια της, και δεν προτίθεται να εκχωρήσει τίποτε άλλο στους πιστωτές της, τη βουλιμική και τιμωρητική στάση των οποίων είχε αρχίσει άλλωστε να καταγγέλλει και το κυβερνητικό στρατόπεδο.

Οσο μεγαλύτερες είναι οι προσδοκίες που καλλιεργούνται, τόσο μεγαλύτερη η απογοήτευση την ώρα των αποκαλυπτηρίων. Στοιχειώδες. Η κυβέρνηση έπεσε θύμα του ίδιου του σχεδιασμού της. Της βιασύνης της να κεφαλαιοποιήσει κέρδη που δεν υπήρχαν. Της σιγουριάς της πως η τρόικα, σταθμίζοντας και πολιτικά τις αποφάσεις της, θα μεροληπτούσε υπέρ του σχήματος Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ ενόψει της «απειλής ΣΥΡΙΖΑ». Δυστυχώς, δεν πληρώνει μόνον αυτή τα λάθη της. Και φτάνουμε έτσι στο «τέλος» με την πικρή αίσθηση ότι ξαναβρισκόμαστε στην αρχή.