ΒΕΛΗ ΚΑΙ... ΒΕΛΑΚΙΑ

>>> Μην με παρεξηγήσετε >>> αλλά ο τρόπος παρουσίασης από τα ΜΜΕ >>> του πολέμου στην Ουκρανία και των επιπτώσεών του >>> θυμίζει τηλεοπτική εκπομπή, με τοποθέτηση προϊόντος >>> και το προϊόν είναι το αμερικανικό LNG >>> το "καλό", το ακριβό, το αμερικάνικο LNG....
__________________________________________________________________________________________________

Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 2014

Παγετώνες και κουνούπια

Παντελής Μπουκάλας
Η σιγουριά της ματαιότητας. Ο φόβος πως η παρουσία μας σε κάποια διαδήλωση θα υποστεί την εθιμική καπελωτική «αξιοποίηση» από ποικίλους μηχανισμούς. Ο άλλος φόβος, των επεισοδίων, κατάλληλα διεγερμένος από το Κουτί. Η αδιαφορία για τα κοινά, αυτάρεσκη και ιδεολογικοποιημένη. Η απλή βαρεμάρα. Ναι, ο καθένας έχει πάντα τον λόγο ή το
πρόσχημά του. Γι’ αυτό, π.χ., η συγκέντρωση στην Αθήνα για την κλιματική αλλαγή ήταν από τις μικρότερες παγκοσμίως. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι κατέκλυσαν δρόμους και πλατείες δεκάδων πόλεων, στη μεγαλύτερη οικουμενική διαμαρτυρία για το κλίμα.

Εδώ δεν υπήρξε ιδιαίτερος ενθουσιασμός. Και ας οικολογούμε όλοι, ακόμα κι όταν πετάμε από το παράθυρο του αυτοκινήτου το τσιγαρόκουτο, λέγοντας «έλα μωρέ, είναι βιοδιασπώμενο». Κι ας έχουμε και οικολογικά κόμματα, που διασπώνται με τον ρυθμό διάσπασης της ανανεωτικής Αριστεράς. Η μικρή συμμετοχή συσχετίζεται ίσως και με την πίστη μας ότι το δικό μας το κλίμα είναι το πιο γλυκό στον κόσμο. Και ότι ακριβώς στο ελκυστικό κλίμα μας (άντε, και στους αρχαίους) χρωστάμε το ευ ζην· το τουριστικό μας ευ ζην. Τι κι αν λιώνουν οι παγετώνες λοιπόν...

Δεν είναι βέβαια ίδιοι για όλους οι λόγοι που αντί να κοινωνικοποιούμε και να πολιτικοποιούμε την γκρίνια και τα παράπονά μας, αντί να την εξωτερικεύουμε και να την ενώνουμε με την γκρίνια των άλλων, μένουμε εγκλωβισμένοι στον πολυκατοικίδιο βίο μας. Και αναχαράζουμε τον θυμό μας μέσα σε ένα σπίτι που το εννοούμε όλο και περισσότερο σαν οχυρό. Είναι βλέπετε της μόδας και οι «οδηγοί επιβίωσης», που μας φυτεύουν στο μυαλό τον φόβο της επερχόμενης συντέλειας. Παρά να βγούμε λοιπόν στους δρόμους, με το πόπολο, και να λερωθούμε, μένουμε στο κάστρο μας και ξεσπαθώνουμε ηρωικά κατά της τηλεόρασης. Κι όσο περισσότερες ώρες την έχουμε ανοιχτή τόσο περισσότερο τη βρίζουμε.

Ισως πιστεύουμε πως η απορρύθμιση του κλίματος δεν μας αφορά, διότι είναι «επινόηση των οικοκαταστροφολόγων», όπως έλεγαν επί χρόνια (άπληστοι) βιομήχανοι και (διεφθαρμένοι και διαπλεκόμενοι) κυβερνήτες ανά τον κόσμο, ώστε να διατηρούν αναλλοίωτη την πολιτική τους. Πιθανό είναι επίσης να μένουμε ασυγκίνητοι λόγω της πεποίθησής μας ότι, κι αν ακόμα ισχύουν τα ζοφερά σενάρια, αφορούν το απώτερο μέλλον, 2070, 2080, 2100 και βλέπουμε. Κι αφού εμείς δεν θα είμαστε τότε εδώ, ποιος ο λόγος να δαπανήσουμε χρόνο, αισθήματα, λέξεις.

Αλλά το μέλλον είναι ήδη εδώ. Και αυτό δεν είναι ανούσιο κλισέ. Μάρτυρές μου τα κουνούπια, αφού τους καταρρέοντες παγετώνες τούς βλέπουμε μόνο στην τηλεόραση. Τα κουνούπια που, όλοι το νιώθουν, και πολύ περισσότερα είναι, και με εξωτικά είδη εμπλουτίστηκαν, και πιο επικίνδυνα αποδείχθηκαν. Και λόγω της επιδεινούμενης κλιματικής αλλαγής, λένε γιατροί και περιβαλλοντολόγοι, δεν θ’ αργήσει ο καιρός που θα προκαλούν πανδημίες. Παρέα με τις σκνίπες. Και τους αδιαφορούντες.

0 Σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σχόλια και παρατηρήσεις