Η Γαλλία, κύλησε την πέτρα...

Του Θάνου Οικονομόπουλου

Για να δούμε αν θα επιβεβαιωθεί για μιαν ακόμη φορά ο παροιμιόμυθος πως όλες οι μεγάλες αλλαγές στην Ευρώπη -και κατ' επέκταση παγκόσμια- ξεκίνησαν από την Γαλλία. Το βέβαιο είναι ότι η βροντώδης και πέρα από τα γαλλικά σύνορα κυβερνητική κρίση στο Παρίσι, σηματοδοτεί εξελίξεις,( πέρα κι' άσχετα με τις πρώτες «αμυντικές» αντιδράσεις του Ολάντ, η μακροημέρευση του οποίου στην εξουσία, αμφισβητείται...) που
μεσομακροπρόθεσμα μπορεί ν' αποδειχθούν καταλυτικές για το μέλλον της Ευρώπης και την άποψη για το πώς πρέπει ν' αντιμετωπισθεί η σημερινή παγκόσμια κρίση. Που δεν είναι ούτε η πρώτη αλλά ούτε και η τελευταία του καπιταλισμού...
Τα όσα υποστηρίζουν (για τους όποιους λόγους...) οι παραιτηθέντες υπουργοί και τα στελέχη της αριστεράς πτέρυγας του γαλλικού σοσιαλιστικού κόμματος που αμφισβήτησαν την πολιτική «υποταγής στην Μέρκελ» του Φρανσουά Ολάντ, δεν ακούγονται για πρώτη φορά. Παγκοσμίου φήμης οικονομολόγοι και πρακτικοί διαχειριστές της οικονομίας, εδώ και πέντε χρόνια επιμένουν ότι μονοδρομική, αντιαναπτυξιακή συνταγή λιτότητας και το αφοριστικό δέος για τα ελλείμματα και τον πληθωρισμό (που ιστορικά χρησίμευσαν ως μοχλοί ανάπτυξης και αναθέρμανσης της οικονομίας) είναι μεγάλο λάθος που θα έχει αλυσιδωτές καταστροφικές συνέπειες για πολύ μεγάλο διάστημα.
Όμως, είναι πρώτη φορά που οι ενστάσεις αυτές συστηματοποιούνται και παίρνουν την μορφή πολιτικής πράξης, που ουσιαστικά σηματοδοτούν και το τέλος (ή τουλάχιστον την απαρχή του...) της «ιθαγενικής» νοοτροπίας βουβής αποδοχής ή ενδεούς υπακοής στην γερμανική ηγεμονία της Ευρώπης, Με τις εμμονές, τις απολυτότητες και την προτεσταντική ακαμψία της Μέρκελ...
Δεν είναι πλέον «μόνο η Ελλάδα» που υφίσταται τις δραματικές παρενέργειες της «συνταγής». Και πάψαμε ν' αποτελούμε το παράδειγμα προς αποφυγή (και μέθοδο συμμόρφωσης «προς τας υποδείξεις»...) στην Ευρώπη. Η κραταιά Γαλλία (Νο 2 οικονομία στην Γηραιά Ήπειρο, παρά τους κλυδωνισμούς της) αντιδρά, παρά τον ανεπαρκή και ψοφοδεή Ολάντ, η Ιταλία του Ρέντσι αποπειράται να διατυπώσει εναλλακτικό και ρεαλιστικό λόγο, οι κοινωνίες του ευρωπαϊκού νότου έφθασαν στα έσχατα όριά τους και ασφυκτιούν -και το μήνυμά τους, όσο κι' αν κωφεύουν προς ώρας, αναπόφευκτα θα το ακούσουν και οι πολιτικές ηγεσίες... Ακόμη και οι «ευημερούσες» χώρες, με πρώτη την ίδια την Γερμανία, αρχίζουν να βιώνουν τα' αρνητικά αποτελέσματα της ιδεοληπτικής και άκαμπτης πολιτικής της Μέρκελ. Οι γερμανικές εφημερίδες μιλάνε για νεόπτωχους, για ανεπαρκή ημερομίσθια, οι οικονομικοί δείκτες εμφανίζουν ανησυχητικές πορείες, η ανάπτυξη κατέγραψε για δεύτερο μήνα πτώση -0,2%, ο δείκτης «επιχειρηματικού κλίματος», υποχώρησε για 4ο συνεχόμενο μήνα...
Γίνεται πλέον κατανοητό πώς η κρίση (και κυρίως: η επιδεινούμενη εξέλιξή της) δεν είναι συνέπεια αρνητικών δεικτών και δυσμενούς διεθνούς συγκυρίας, αλλά αποτέλεσμα εντελώς λαθεμένων πολιτικών επιλογών. Εξ' άλλου, ενισχυτικό αυτής της άποψης είναι το γεγονός ότι χώρες όπως οι ΗΠΑ και η Βρετανία, αντί να... επιδοκιμάζουν και ν' αναπαράγουν λάθη και εσφαλμένες επιλογές, χρησιμοποιούν άλλους «δρόμους» για την ανάκαμψη και την ανάπτυξη. Και έχουν ήδη θετικά αποτελέσματα...
Σημειώναμε στο τελευταίο μας σχόλιο σε τούτη την θέση, πώς
«αν η Ευρώπη (με το ιστορικό, ανθρωπιστικό, πολιτιστικό αλλά και οικονομικό ίχνος της...) μέλλει να επιβιώσει αυτής της μεγάλης κρίσης, που δεν είναι μόνο οικονομική αλλά βαθύτατα πολιτική, και ν' ανακτήσει την δυναμική και τις προοπτικές της στον παγκόσμιο χάρτη που επαναχαράσσεται, θα το επιτύχει μόνο με «περισσότερη Ευρώπη» (ρεαλιστικές ,υπερεθνικές πολιτικές εμβάθυνσης της πολιτικής και οικονομικής-όχι μόνο δημοσιονομικής- ολοκλήρωσης) και ουσιαστική ενίσχυση της αλληλεγγύης ,χωρίς μικροψυχίες και κοντόφθαλμες δευτερογενείς «εθνικές σκέψεις».
Το λένε τώρα ανοικτά και επιχειρούν να το καταστήσουν κεντρική πολιτική και πρακτικοί διαχειριστές της εξουσίας στην Ευρώπη. Τ' αποτελέσματα, μπορεί να μην είναι θεαματικά άμεσα. Αλλά η καταλυτική αρχή, έγινε.
Και πέτρα πού κύλησε...