Εκλογές έως ότου μας συμφέρει το αποτέλεσμα

Του Στέφανου Κασιμάτη

«Δεν είμαστε ανυπόμονοι να κυβερνήσουμε», μας διαβεβαίωσε ο Αλέξης από το βήμα του φεστιβάλ της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ. Πρόσθεσε όμως, καταφεύγοντας σε ορολογία θεολογική, ότι «οι εκλογές δεν είναι κατάρα», αλλά «ευλογία για τον τόπο».

Πώς ακριβώς εννοούμε τις εκλογές ως «ευλογία», ας μου επιτραπεί να αναρωτηθώ. Φαντάζομαι ότι τις εννοούμε ως «ευλογία» εφόσον διεξάγονται στο πλαίσιο της νομιμότητας. Εφόσον, δηλαδή, διεξάγονται με τρόπο ο οποίος ανταποκρίνεται στις κείμενες διατάξεις του νόμου, ώστε να μην επιτρέπεται εκ των υστέρων η αμφισβήτηση του αποτελέσματός
τους. Σωστά; Ε, λοιπόν, αν δεν μου διαφεύγει κάτι βασικό, τέτοιες εκλογές έγιναν πέρυσι τον Ιούνιο· και, είτε μας αρέσει είτε όχι, είχαν το αποτέλεσμα που όλοι γνωρίζουμε. Από τη στιγμή, λοιπόν, που δεχόμαστε τη νομιμότητα του αποτελέσματος των εκλογών του Ιουνίου 2012, έπεται, νομίζω, ότι δεχόμαστε και τους όρους υπό τους οποίους σχηματίσθηκε η κυβέρνηση την οποία έχουμε σήμερα. Εν τέλει, βάσει του Συντάγματος, το νομικό πλαίσιο που ορίζει τους κανόνες του παιχνιδιού είναι δεδομένο.

Εχεις, βέβαια, κάθε δικαίωμα να μετάσχεις σε οποιοδήποτε παιχνίδι, διεκδικώντας την αλλαγή των κανόνων. Ωστόσο, οφείλεις (εφόσον σε ενδιαφέρει η έξωθεν καλή μαρτυρία...) να το έχεις δηλώσει ρητώς εκ των προτέρων, ώστε οι ψηφοφόροι και οι οπαδοί σου να ξέρουν πού πηγαίνουν· και, επίσης, οφείλεις να σέβεσαι τους κανόνες του παιχνιδιού έως ότου το ίδιο το παιγνίδι σού δώσει τη δυνατότητα να τους ανατρέψεις. Δόξα τω Θεώ, η Δημοκρατία μας είναι υπέρ το δέον γενναιόδωρη ―τόσο γενναιόδωρη, ώστε να επιτρέπει τη συμμετοχή στο παιχνίδι κομμάτων τα οποία, απροκάλυπτα, επιδιώκουν την ανατροπή της.

Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ κόμμα το οποίο επιδιώκει ευθέως την ανατροπή των κανόνων του παιχνιδιού; Κάθε άλλο, νομίζω. Αν ήταν, θα όφειλε (και θα περίμενα) να το είχε πει ευθέως και εκ των προτέρων. Οι ενστάσεις του, σήμερα, αν καταλαβαίνω καλά, αφορούν την πολιτική της κυβέρνησης, που ανεδείχθη βάσει των κανόνων του παιχνιδιού στο οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ μετείχε και μετέχει. Τότε, όμως, διερωτώμαι, γιατί να διεκδικεί ξανά εκλογές και, με τον τρόπο αυτόν, ουσιαστικά να αμφισβητεί το αποτέλεσμα των εκλογών που διεξήχθησαν; Είναι πολύ απλό· δεν το κρύβουν, αντιθέτως το διαλαλούν: επειδή διαφωνούν με την πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση, η οποία προέκυψε βάσει των εκλογών.

Θεμιτή η διαφωνία τους, απολύτως. Ας αγωνισθούν, λοιπόν, μέσα στο πλαίσιο των κανόνων του παιχνιδιού για να ανατρέψουν τη συγκεκριμένη πολιτική! Ας αγωνισθούν, ώστε να καταρρεύσει η κοινοβουλευτική πλειοψηφία που στηρίζει τη συγκεκριμένη πολιτική. Αντί γι’ αυτό όμως, επειδή το δοκίμασαν και δεν τους βγήκε, ζητούν να ξεκινήσει το παιχνίδι από την αρχή. Στρέφονται, με άλλα λόγια, κατά των κανόνων του παιγνιδιού και απαιτούν εκλογές: εκλογές, έως ότου το αποτέλεσμα θα είναι αυτό που θα τους συμφέρει. Συμπεριφορά εντελώς παιδιάστικη: πάμε πάλι από την αρχή, γιατί όπως ξεκινήσαμε δεν με βολεύει.

Οι κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ, πράγματι, δεν ανυπομονούν να κυβερνήσουν, όπως δηλώνει ο αρχηγός τους ―αυτό θα ήταν άδικο να τους το αρνηθούμε, αφού άλλωστε οι ίδιοι δεν ξέρουν πώς θα εξασφαλίσουν αυτά που υπόσχονται δεξιά και αριστερά. Ωστόσο, ανυπομονούν να ρίξουν την κυβέρνηση, πάση θυσία. Θεμιτό; Απολύτως! Δημοκρατία έχουμε· επαφίεται στην κρίση του κόσμου να αποφασίσει ―εφόσον αυτοί θα έχουν καταφέρει, προηγουμένως, να γκρεμίσουν την υπάρχουσα κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Η χρεοκοπία του 2010 έφερε ξαφνικά στην επιφάνεια ένα σωρό ερωτήματα, που αφορούν τη λειτουργία της Δημοκρατίας όπως εξελίχθηκε εδώ από τη Μεταπολίτευση και έπειτα. Ερωτήματα σχετικά με την ανομία που καλλιεργήσαμε ως «δημοκρατικό δικαίωμα», τη διαφθορά που δικαιολογήσαμε επειδή τύχαινε να βρισκόμαστε στην πλευρά των ωφελουμένων, την αδιαφάνεια που ανεχθήκαμε επειδή συνέφερε τους δικούς μας. Ολα αυτά όμως συμπυκνώνονται σε ένα, που είναι και το βασικό, κατά την ταπεινή γνώμη μου: διαμαρτυρόμαστε και αγανακτούμε κατά της Δημοκρατίας για τα ελαττώματά της ή για την ύπαρξή της; Θέλουμε, δηλαδή, να διορθώσουμε τα στραβά της ή να απαλλαγούμε τελείως από αυτήν και να την αντικαταστήσουμε με κάτι άλλο;

Αν η οργή μας είναι υπέρ της Δημοκρατίας, αν δηλαδή πηγάζει από την πικρία για την αποτυχία μας να την κάνουμε όπως θα τη θέλαμε, τότε οφείλουμε με τις θέσεις και τη δράση μας να στηρίξουμε το κοινό καλό: δηλαδή, να σεβασθούμε τους ισχύοντες κανόνες του παιχνιδιού, ενώ, την ίδια ώρα, διεκδικούμε την αλλαγή τους, με συγκεκριμένες προτάσεις. Στο κάτω κάτω, το παιχνίδι είναι ανοιχτό: ουδείς αποκλείεται και ο καθένας μετέχει επί ίσοις όροις με τους άλλους. Αυτό, νομίζω, είναι και το μάθημα από την περιπέτεια με τη Χρυσή Αυγή: ότι η αποδοχή του άλλου στο επίπεδο πολιτικής προϋποθέτει την αποδοχή του στο επίπεδο της κοινωνίας· και, για να το πετύχουμε αυτό, είναι απαραίτητη η συνομολόγηση κανόνων γενικώς αποδεκτών και ο σεβασμός τους. Αυτό ισχύει για όλους.