Ζήτημα ηθικής ανωτερότητας

Του Στέφανου Κασιμάτη

«Κυριάκο Μητσοτάκη, κάνε ένα καλό, έβγα στο μπαλκόνι και πέσε στο κενό». Σύνθημα από την προχθεσινή συγκέντρωση των απεργών της ΑΔΕΔΥ έξω από το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης. Σύνθημα το οποίο πιθανώς δεν ήταν προϊόν αυτοσχεδιασμού, αλλά μάλλον είχε την έγκριση της οργανωτικής αρχής του συλλαλητηρίου, διότι το φώναζε ρυθμικά ο κλακαδόρος με την ντουντούκα. Το ευχάριστο,
ωστόσο, ήταν ότι από τους απεργούς δεν έλειπε η συναίσθηση του ανοίκειου και έτσι δεν ένωναν τις φωνές τους με τη δική του ― τον είχαν αφήσει να ωρύεται μόνος του.

Για τον συγκεκριμένο συνδικαλιστή με την ντουντούκα, προφανώς δεν θα αρκούσε μόνο η ανατροπή της πολιτικής που εφαρμόζει ο Μητσοτάκης, θα τον ικανοποιούσε και να τον δει να πέφτει στο κενό. Μας δίνεται η ευκαιρία με το παράδειγμα αυτό να διαπιστώσουμε την ηθική ανωτερότητα ενός είδους «αγωνιστών της προόδου». Κατ’ αρχάς, είναι το στοιχείο της αυταπάρνησης, που φθάνει ενδεχομένως μέχρι τα όρια της αυτοθυσίας! Διότι αν ο ταξικός εχθρός Μητσοτάκης ακολουθούσε κατά γράμμα την προτροπή του συνδικαλιστή με την ντουντούκα και έπεφτε επάνω του, τι θα γινόταν; Είναι αδύνατο να μην το σκέφθηκε αυτό ο αγωνιστής· ωστόσο, προέταξε τον αφανισμό του ταξικού εχθρού, έστω και με τίποτε παράπλευρες απώλειες από την πλευρά των απεργών. Το δεύτερο στοιχείο είναι ο ανθρωπισμός που εκφράζεται με το συγκεκριμένο σύνθημα. «Ναι», θα μπορούσε να λέει στον Μητσοτάκη αυτός που κραυγάζει το σύνθημα, «θα ήθελα να πάψεις να υπάρχεις. Κάνε μου όμως τη χάρη να πραγματοποιήσεις την επιθυμία μου με δική σου πρωτοβουλία, γιατί εγώ είμαι προοδευτικός και είμαι εξ ορισμού κατά της βίας»...